Ο Μάρκος είναι πρώην τοξικομανής που έχει κλέψει αρκετή ποσότητα ηρωίνης από τον Λύκο, έναν έμπορο ναρκωτικών, και πηγαίνει στο κλαμπ, όπου έχει δώσει ραντεβού με τη Μαίρη.
Η Μαίρη παίζει τον ρόλο του δολώματος που θα τσιμπήσει ο Μάρκος για να πέσει εκείνος κατευθείαν στα νύχια του Λύκου.
Ο Νίκος, μικροχουλιγκάνος, γυναικάς και αυθεντικός club killer, πετυχαίνει στο Black Ego τη Μαίρη, η οποία έγινε πριν οχτώ χρόνια, η πρώτη του ερωτική εμπειρία.
Εκείνη, που αρχικά δεν κατονομάζεται, νοικιάζει ένα από τα διαμερίσματα των οποίων ιδιοκτήτης είναι ο Νίκος και βρίσκεται στο κλαμπ για να ξοδέψει εκεί τις τελευταίες ώρες της ζωής της.
Και στο φόντο ο Οίκτος, ψευδώνυμο του μυστηριώδους γέρου που νοικιάζει το διαμέρισμα δίπλα από εκείνη και έχει ένα αλλόκοτο, κρυφό χόμπι· να ζωγραφίζει χαμόγελα στα πρόσωπα αγιογραφιών.
Όπως μαρτυράει και το οπισθόφυλλο, το club killaz έχει περισσότερο να κάνει με τους χαρακτήρες παρά με την ίδια την πλοκή, η οποία μάλιστα είναι αρκετά περιορισμένη χρονικά (όλα συμβαίνουν σε μια μέρα, εκτός από κάποια flashbacks, που εξυπηρετούν τη γνωριμία με τους κεντρικούς χαρακτήρες). Συνεπώς, δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος με την τυπική έννοια. Το βιβλίο είναι θα έλεγα ένα στιγμιότυπο ζωής. Ξεκινάει από μια "τυχαία" στιγμή και τελειώνει σε μια άλλη, επίσης "τυχαία" στιγμή.
Το club killaz διαβάζεται γρήγορα χάρη αφενός στο ίδιο το μέγεθος του βιβλίου, και αφετέρου χάρη στη γρήγορη εναλλαγή των οπτικών, που αφήνει κομμάτια της ιστορίας ανολοκλήρωτα, μην αφήνοντας τον αναγνώστη να αφήσει κάτι το βιβλίο, ώστε να μάθει τον επόμενο "σταθμό" του χαρακτήρα που τον ενδιαφέρει. Η ροή του βιβλίου ήταν σίγουρα από τα δυνατά του σημεία.
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του βιβλίου είναι ο ρεαλισμός των χαρακτήρων. Κάποιοι χαρακτήρες είναι απλώς μισητοί, άλλοι αγαπητοί ενώ άλλοι βρίσκονται σε μια γκρίζα ζώνη, κάτι το οποίο μεταφέρει αυτήν την ποικιλία που βλέπουμε και στην πραγματικότητα. Η ελληνική πραγματικότητα με όλες τις δυσκολίες της, τις προκαταλήψεις, τα προβλήματά της ξεδιπλώνονται μέσα στις σελίδες, αναγκάζοντάς μας να δούμε την άσχημη πλευρά της ζωής, αυτή που αγνοούμε. Ναρκωτικά, ψυχική υγεία, πορνεία, αυτοκτονία, όλα είναι θέματα που θίγονται.
Συνολικά, θα έλεγα πως πρόκειται για ένα ιδιαίτερο κοινωνικό βιβλίο, που επικεντρώνεται στους χαρακτήρες και καταπιάνεται με δύσκολα θέματα. Ήταν ένα στιγμιότυπο ζωής και όχι η ζωή των χαρακτήρων, κάτι που επιτρέπει στον αναγνώστη να φανταστεί το πριν και το μετά. Το τέλος απότομο και ρεαλιστικό, απλώς επιβεβαίωσε όλα τα παραπάνω.
Έλενα Παπαδοπούλου