Ο αδελφός του Νόλαν, ο Ρόμπερτ, υπόσχεται να τιμωρήσει και να κλείσει την Γκλόρια στο εφιαλτικό αναμορφωτήριο «Σιδηρόφραγμα» και έχει ολόκληρη την πόλη ως σύμμαχό του σ’ αυτό. Η Γκλόρια στο αναμορφωτήριο, γνωρίζει τον Καρμπ. Ερωτεύονται και η ζωή της Γκλόρια μοιάζει πάλι με ζωή. Όμως ο χειρότερος έγκλειστος, ο Ντέιμον, συνεννοημένος με τον Ρόμπερτ, θα κάνει τα πάντα για να δει την Γκλόρια δυστυχισμένη, ακόμα και νεκρή. Ναρκωτικά, απειλές, φονικές συγκρούσεις, διαμάχες εξωτερικές και εσωτερικές, μαθήματα, συνειδητοποιήσεις και ενθυμήσεις και ένα παιδί, ο Νόλαν, που δεν πέθανε ποτέ. Εκτός κι αν θέλουν να το θεωρούν νεκρό.
Η Γκλόρια είναι μια έφηβη κοπέλα που της αρέσει το πολύζυγο, παρότι φοβάται τα ύψη. Είναι η αδρεναλίνη και ο ενθουσιασμός που την τραβούν. Ο Νόλαν από την άλλη αγαπά την τσουλήθρα, αλλά όταν συναντιούνται μαζί στην παιδική χαρά βρίσκονται ο ένας απέναντι από τον άλλο. Δε γνωρίζονται αλλά κρέμονται από τα κάγκελα της ίδιας της παιδικής χαράς μια ανοιξιάτικη μέρα. Η γνωριμία τους είναι σύντομη αλλά γεμάτη ένταση. Το τέλος απρόσμενο. Ο Νόλαν πεθαίνει βοηθώντας μια άγνωστη και η έκφρασή του την ώρα του μοιραίου στοιχειώνει την Γκλόρια, που οδηγείται στο αναμορφωτήριο μπερδεμένη και πληγωμένη. Εκεί γνωρίζει τον Κάρμπ, τον Ντέιμον, τον Φέδερ και άλλους χαρακτήρες που περιπλέκουν τη ζωή της και τη βάζουν σε κινδύνους.
Το Παιδί της Τσουλήθρας, παρότι ίσως έχει κάποιες πινελιές φαντασίας, θα έλεγα πως ανήκει στο είδος της νεανικής λογοτεχνίας. Είναι μια περιπέτεια ενηλικίωσης που πραγματεύεται ζητήματα που αφορούν τους εφήβους, όπως η σεξουαλική έλξη, η απώλεια και τα ναρκωτικά, διανθισμένα με περιπέτεια και ανατροπές. Ο ρυθμός είναι γρήγορος και η γλώσσα αρκετά ιδιαίτερη και μεταφορική. Παρότι αυτό έκανε το κείμενο κάπως πιο βαρύ και αργό και παρότι δεν είμαι αναγνώστης που εκτιμά τον εκτεταμένο λυρισμό απόλαυσα κάποιες μεταφορές αλλά και συμβολισμούς ιδιαίτερα στα ονόματα, που έδεσαν κομμάτια του κειμένου με ένα κυκλικό σχήμα.
Επίσης, παρότι δεν αφορά το ίδιο το κομμάτι της συγγραφής, απόλαυσα ιδιαίτερα τα σκίτσα στο τέλος του βιβλίου, τα οποία έχουν μια χροιά τρόμου που ταιριάζει.
Έλενα Παπαδοπούλου