«Μαζευτήκατε εδώ για να σας ανακοινώσουμε κάτι που θα αλλάξει τους κανόνες του σχολείου οριστικά. Λίγη ώρα νωρίτερα βρήκαμε το πτώμα του Λουκ Τζόνσον στην πίσω αυλή του σχολείου».
Μόλις άκουσα το όνομα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια μου. Ο Λουκ; Μα καλά, ποιος δεν συμπαθεί τον Λουκ; Ο Άλεξ κατάλαβε πόσο δύσκολο μου ήταν να χάνω έναν φίλο μου και με έβαλε στην αγκαλιά του.
«Αυτός είναι ο δεύτερος φόνος που λερώνει το όνομά του σχολείου μας και αποφασίσαμε, όπως ανέφερα και νωρίτερα, να πάρουμε δραστικά μέτρα. Κάθε είδος που φιλοξενείτε στο σχολείο μας θα διανυκτερεύει σε διαφορετικό θάλαμο. Οι βρικόλακες στον πρώτο, οι λυκάνθρωποι στον δεύτερο, οι μάγισσες και οι χαρισματικοί στον τρίτο, τα υβρίδια στον τέταρτο, οι Κένταυροι στον πέμπτο και οι νεράιδες μαζί με τα ξωτικά στον έκτο. Έχει κανένας σας μέχρι στιγμής απορίες;»
Ο Άλεξ σήκωσε το χέρι και κατάλαβα αμέσως τι είχε στο μυαλό του.
«Οι υποκριτές που θα μένουν;»
«Αναφέρεσαι σε εσένα και στην δεσποινίς Γεωργίου;»
«Μάλιστα κυρία».
Η Κυρία Βαλερί σοβάρεψε.
«Δεν νομίζω ότι θα μείνετε για πολύ ακόμα σε αυτό το σχολείο. Μόλις τελειώσω τον λόγο μου ελάτε να με βρείτε στο γραφείο».
Κάτι δεν πάει καλά.
«Και τώρα αν μου επιτρέπεις Άλεξ θέλω να συνεχίσω με τους κανόνες. Τα μαθήματα θα ξεκινάνε μια ώρα αργότερα και θα κλείνουν οι θάλαμοι στις οκτώ. Επιπλέον θα φοράτε στολές για να ξεχωρίζετε. Οι βρικόλακες κόκκινες, οι λυκάνθρωποι μπλε, οι μάγισσες και οι χαρισματικοί μωβ, τα υβρίδια κίτρινες, οι Κένταυροι καφέ και οι νεράιδες και τα ξωτικά πράσινες. Θα έχετε διαφορετικά γεύματα ανάλογα με το είδος σας και θα τρώτε σε διαφορετικά τραπέζια. Τέλος, να σας ενημερώσω ότι όποιος ευθύνεται για τον θάνατο του Λουκ θα βρεθεί, θα αποβληθεί από το σχολείο και θα του αφαιρέσουμε τις δυνάμεις. Και τώρα είστε ελεύθεροι».
Ο Άλεξ μου είπε να τον ακολουθήσω για να πάμε στο γραφείο.
Η Κυρία Βαλερί μας έγνεψε να μπούμε μέσα στο παλιό γραφείο. Μύριζε σκόνη και κρατιόμουν για να μην φταρνιστώ. Καθίσαμε στις δυο καρέκλες μπροστά από το γραφείο της όπως μας υπέδειξε.
«Μου είπαν ότι είχατε πάει στο δάσος το μεσημέρι, ισχύει;»
Γνέψαμε καταφατικά.
«Την ώρα που λείπατε δολοφονήθηκε ο Λουκ και μάλιστα από πνιγμό, και από όσο ξέρω στο δάσος υπάρχει λίμνη».
«Δεν θέλω να σας θίξω αλλά τι σας κάνει να πιστεύετε ότι αν τον σκοτώναμε θα σας φέρναμε το πτώμα του;» αντιμίλησε ο Άλεξ.
Η κυρία Βαλερί σήκωσε το τετραγωνισμένο φρύδι της.
«Σε είχα για παιδί χαμηλών τόνων Χαθαγούει και πρέπει να παραδεχτώ ότι με εκπλήσσεις».
«Αυτό που θέλω να πω κυρία Βαλερί είναι ότι αν ήμουν δολοφόνος δεν θα χρησιμοποιούσα αυτή την τεχνική. Θα προτιμούσα να αφήσω το πτώμα στην λίμνη... Αν και δεν πιστεύω ότι ο πνιγμός είναι διασκεδαστικός τρόπος δολοφονίας. Προτιμώ τα μαχαιρώματα σε διάφορα σημεία του σώματος ή ...»
Κλώτσησα τον Άλεξ για να κλείσει το στόμα του. Τι βλακείες έλεγε στην γυναίκα;
«Εντάξει Άλεξ, κατάλαβα νομίζω. Θα το έχω υπόψιν μου σε περίπτωση που βρεθεί πτώμα σαν της περιγραφής σου».
«Τώρα μπορούμε να φύγουμε;»
«Όχι νεαρέ μου. Τα παιδιά λένε συνέχεια ψέματα και διόρθωσε με αν κάνω λάθος αλλά είσαι παιδί, όπως και η Αριάδνη».
«Έφηβοι κυρία, έφηβοι. Μην τα ισοπεδώνουμε όλα».
Η κυρία Βαλερί έτριψε το κούτελό της.
«Αφού βρίσκεις τόσο αστείο τον θάνατο του γιου μου νεαρέ μου σε βεβαιώνω ότι όταν πεθάνεις θα διοργανώσω ένα πάρτι γεμάτο με κλόουν».
Ο Άλεξ χαμογέλασε.
«Τότε μπορεί να αναστηθώ για να μπορέσω να δω τους κλόουν. Οι περισσότεροι τους φοβούνται αλλά εμένα μου αρέσουν ιδιαίτερα».
Τον ξανακλώτσησα. Τι στο καλό προσπαθεί να πετύχει; Η κυρία Βαλερί έστρεψε το βλέμμα της σε εμένα.
«Παραμένεις σιωπηλή Γεωργίου και αυτό με βάζει σε υποψίες».
«Ο Λουκ ήταν φίλος μου και οι φίλοι δεν σκοτώνουν ο ένας τον άλλον».
«Από όσο ξέρω ήσασταν φίλοι, μετά η σχέση σας άλλαξε, κάτι το οποίο είναι αν μη τι άλλο είναι ύποπτο. Δυστυχώς, ο κύριος Στάνλει είναι άρρωστος και δεν μπορεί να εξασκήσει το ταλέντο του. Οπότε μέχρι να αναρρώσει θα φύγετε από το σχολείο».
Με τον Άλεξ κοιταχτήκαμε αναστατωμένοι.
«Δεν το εννοείτε, έτσι;»
«Σε αντίθεση με εσένα Άλεξ εννοώ ό,τι λέω. Στις εννιά θα περάσει ταξί να σας πάρει».
Βγήκαμε από το γραφείο και ο Άλεξ βάρεσε την πόρτα με όση δύναμη είχε.
«Όταν είσαι μαζί μου πάντα μπλέκεις».
Ο Άλεξ με κοίταξε τρυφερά.
«Σε είχα για έξυπνη αλλά μάλλον είσαι ανόητη, δεδομένου του ότι πιστεύεις κάτι τέτοιο».
Δυστυχώς δεν είχαμε άλλη επιλογή οπότε πήγα στο δωμάτιο για να ετοιμάσω την βαλίτσα μου. Όλη την ώρα σκεφτόμουν πώς θα ζούσα χωρίς τον Ιβάν. Αφού ετοίμασα την βαλίτσα, βγήκα από το δωμάτιο και περπάτησα προς το δωμάτιο του Άλεξ και του Ιβάν. Στον δρόμο ο Σαμ με σταμάτησε. Τα μάτια του ήταν κόκκινα και φαινόταν πολύ λυπημένος.
«Θέλω να σου κάνω μια πρόταση».
Σχεδόν τον λυπήθηκα.
«Ακούω».
«Θα πείσω την μαμά μου ότι είσαι αθώα και σε αντάλλαγμα θέλω να κοιμάσαι στο δωμάτιό μου. Απλά θα κοιμάσαι, υπόσχομαι να μην σε πειράξω καθόλου».
«Γιατί να θες να κάνω κάτι τέτοιο;»
«Για προσωπικούς λόγους».
Αφού σκέφτηκα λίγο την πρότασή του θυμήθηκα τον Άλεξ.
«Δέχομαι υπό έναν όρο, να σταματήσει να θεωρεί η μητέρα σου τον Άλεξ ένοχο και να τον αφήσει να μείνει στο σχολείο».
Αφού ο Σαμ σκέφτηκε τον όρο μου χαμογέλασε.
«Έγινε».
Άπλωσε το χέρι του για χειραψία και έτεινα το δικό μου.
«Σε ευχαριστώ Άρι».
«Εγώ σε ευχαριστώ».
Η απόφαση μου να κάνω αυτή την συμφωνία με τον Σαμ ίσως αποδειχθεί να είναι το χειρότερο πράγμα που έχω κάνει στην ζωή μου. Όμως, όταν συνειδητοποιείς πόσο διαφορετικός είσαι από τον κανονικό κόσμο που συνήθιζες να ζεις, τότε έχεις μόνο μία επιλογή: να πληρώσεις κάθε τίμημα για να μείνεις σε αυτό το σχολείο που σε προστατεύει από τον υπόλοιπο κόσμο, ένα σχολείο εντελώς δυσλειτουργικό που όμως έχει χώρο για άτομα σαν εσένα.
Συγγραφέας: Έλμινθα
Επιμέλεια: Ειρήνη Λόκα