Τα Βουνά πριν την Ανατολή (Γκάλντουρ Μάλβερκ - Κεφάλαιο 21)

Τη μέρα εκείνη, ο Τζάρβις ονειρεύτηκε το κορίτσι από την Αραζέμ. Ξαναέζησε για λίγο, εκείνη την βραδιά στην άκρη του γκρεμού και όταν τον ξύπνησε ο Χαράμ, για ένα μόνο πράγμα μπορούσε να είναι σίγουρος. Ήθελε να την ξαναδεί.

Είχε πια νυχτώσει, όταν ο αφέντης Ιουστίν, ξανθός και κοντοκουρεμένος, άνοιξε την πόρτα και υποδέχθηκε τους νυχτερινούς στο αρχαίο δωμάτιο προσευχής του μοναστηριού. Ήταν πολύ σκοτεινό, παρά τις φλόγες από τα εκατοντάδες κεριά που σιγοκαίγονταν πάνω σε ένα τραπέζι στο κέντρο του δωματίου. Απέναντι τους, υπήρχαν τέσσερα σφραγισμένα, ψηλά και μακρόστενα παράθυρα, που το καθένα είχε μπροστά του ένα μεγάλο στρογγυλό κηροπήγιο.

Και ανάμεσα τους υπήρχε ένα πανέμορφο, μεγαλειώδες και κατάμαυρο διαμάντι, που έλαμπε καθώς το τρεμουλιαστό φως από τα κεριά έπεφτε πάνω του. Στο κέντρο ακριβώς του πανέμορφου πετραδιού, υπήρχε ένα μικρό κόσμημα. Ήταν λεπτοκεντημένο με κρύσταλλα της Κίσσε και είχε το ίδιο, ομόκεντρο σχήμα με το διαμάντι.

«Αυτό είναι Πρίγκιπα μου…» είπε αργά ο αφέντης του μοναστηριού απευθυνόμενος στο Μαυροφορεμένο Πρίγκιπα. «…το μαύρο διαμάντι των Μούλτιμε»

Ο Κάανν το περίμενε μεν μεγαλύτερο, όχι όμως τόσο εντυπωσιακό. Κανείς από τους νυχτοβάτες δε μιλούσε, παρά μόνο κάθονταν εκεί και το χάζευαν. Εκτός από τον Ιουστίν.

«Εμπιστευτείτε με… Αξίζει όσο όλος ο πλούτος των βουνών πριν την Ανατολή…» τους είπε χαμηλόφωνα.

«Η Νυάννα θα κάνει τα πάντα, ότι περνά και δεν περνά από το χέρι της για να το πάρει πίσω…» πρόσθεσε ο Τζάρβις. Η Σιν-Σι γύρισε και κοίταξε τον τσιγγάνο ανήσυχη.

«Πρέπει να φύγει από εδώ μέσα το συντομότερο…» ψέλλισε ο Κάανν και ο Ιουστίν έδειξε να συμφωνεί.

«Ξέρουν ότι βρίσκεται εδώ;» απόρησε ο Νόμακ.

«Ξέρουν πως το έχουμε υπό την κατοχή μας…» απάντησε ο Ιουστίν. «Θαρρώ πως δεν θα αργήσουν να μας επισκεφθούν…»

«Ας έρθουν… Τους περιμένω πως και πως!» είπε ο Πρίγκιπας.

Ο Κάανν τότε πλησίασε πολύ κοντά στο διαμάντι και το άγγιξε απαλά. Κάτι είδε να διαφαίνεται πάνω στην επιφάνειά του, στο αχνό φως των κεριών. Το παρατήρησε καλύτερα και είδε πως σχηματιζόταν μια αναπαράσταση από μια παλαιά μάχη στα λευκά βουνά πριν την Ανατολή, μια μάχη που κι ο ίδιος είχε πάρει μέρος! Ο πρίγκιπας δεν πίστευε στα μάτια του. Το Μάτι έπαιζε με το μυαλό του. Και μέχρι να συνειδητοποιήσει τι έβλεπε, η εικόνα είχε αλλάξει και στη θέση της υπήρχε το μοναστήρι που βρίσκονταν τώρα, τυλιγμένο στις φλόγες. Ταραγμένος απομακρύνθηκε απότομα από το πετράδι και σκόνταψε πάνω στο κεντρικό τραπέζι, ρίχνοντας κάμποσα κεριά στο πάτωμα.

«Πατέρα, είσαι καλά;» ρώτησε τρομαγμένη η Σιν-Σι. Ο Κάανν τους εξήγησε τι ακριβώς είχε συμβεί και τους προέτρεψε να κοιτάξουν και αυτοί στην πέτρα. Ύστερα βγήκε από το δωμάτιο και ο Ιουστίν τον ακολούθησε.

«Είχα κι εγώ την ίδια ψευδαίσθηση για το μοναστήρι, Πρίγκιπα μου…» τον ενημέρωσε. «…Κάμποσες μέρες πριν… Το Μάτι του Λύκου παίζει μαζί μας»

«Θα φύγει από εδώ μέσα, σε διαβεβαιώνω αφέντη Ιουστίν…» απάντησε ο Κάανν «…αλλά δεν θα το πάρω εγώ μαζί μου… Δεν το διακινδυνεύω. Ήδη πολλοί ξέρουν για την επίσκεψη μου, εδώ και μπορεί να είμαι κι εγώ ο λόγος αν τελικά καεί το μοναστήρι…»

Στο μεταξύ, οι τέσσερις νυχτερινοί όση ώρα κι αν προσπάθησαν δεν κατάφεραν να παρατηρήσουν κάποια εικόνα ή ψευδαίσθηση πάνω στο διαμάντι.

«Ίσως να μην έχει να μας δείξει τίποτα…» είπε περιπαικτικά ο Νόμακ.

«Ή ίσως να μην μπορεί να μας δείξει κάτι…» σκέφτηκε δυνατά ο Τζάρβις «…Ας το κοιτάξουμε ένας-ένας…» πρότεινε ο τσιγγάνος που είχε δίκιο.

Πρώτη δοκίμασε η Σιν-Σι. Αφού περίμενε λίγη ώρα, το Μάλβερκ της έδειξε κάτι που δεν της άρεσε καθόλου. Αρχικά της θύμισε τη μάχη με τους λύκους στο χιόνι και το θάνατο του φίλου της, του Κάρλος και στη συνέχεια είδε ένα τεράστιο διάδρομο, στρωμένο με σκούρο κόκκινο χαλί, που στο τέλος του είχε μια απόκοσμη, αφιλόξενη πόρτα. Η Σιν-Σι, που δεν είχε ξαναδεί εκείνη την πόρτα, ήταν σίγουρη πως δεν θα την ξεχνούσε ποτέ.

Σειρά πήραν και οι υπόλοιποι. Ο Χαράμ θυμήθηκε το Άϋ, το καΐκι του στη Λάκους Μοένια, ενώ ο Νόμακ είδε λύκους στο νοσοκομείο της Κίσσε. Ο Τζάρβις, τελικά, επέλεξε να μην κοιτάξει καθόλου. Τουλάχιστον, για την ώρα.

Κυριάκος Μαυροειδέας