Οι σκέψεις σου, τα όνειρα, ο ήχος μιας σειρήνας
Είν’ όλα αυτά που κρύφτηκαν στη λόχμη της Αθήνας
Κι αφήνονται τα θέλω σου σα στέγες ρημαγμένες
Πάνω σε μέρες που ’ρχονται και φεύγουν τρομαγμένες.
Σε πότισε το βλέμμα τους συνήθειες της πιάτσας
Στεγνώνεις με τα ρούχα σου στο σύρμα της ταράτσας
Και η στιγμή που πέρασε και πηρέ τ άγγιγμά του
Κυλάει μες στις φλέβες σου μια νύχτα του Σαββάτου.
Σ’ ένα κουτάλι γέμισες με σκόνη τις αγάπες
Και απ’ τη φλόγα έλιωσες γεμάτη οφθαλμαπάτες
Και το κορίτσι που ’φυγε να εύρει τη χαρά του
Κυλάει μες στις φλέβες σου τη νύχτα του Σαββάτου.
(από την έκδοση)
Είχα καιρό να πιάσω μια ποιητική συλλογή στα χέρια μου που να μου βγάλει τόσο νοσταλγικά αισθήματα. Η υφή του εξωφύλλου, η παλιά γραμματοσειρά, το ύφος του κειμένου και η επιλογή λέξεων ενίσχυσαν αυτό το κλίμα. Περιττό, λοιπόν, να πω ότι μου άρεσε πολύ.
Αρχικά, η συγκεκριμένη ποιητική συλλογή ήταν σύντομη αλλά πολύ προσεγμένη. Ο συγγραφέας έχει πολλές αναφορές σε μυθολογικά και μη πρόσωπα, άλλα ποιήματα κ.λπ., τα οποία εξηγεί με υποσημειώσεις, που το έκανε ευκολότερο για μένα να κατανοήσω κάποια διπλά νοήματα, που αλλιώς δε θα έπιανα. Δεν μπορώ να πω ότι υπήρχε ένα και μόνο θέμα σε όλη τη συλλογή. Κάθε ποίημα ήταν μια ξεχωριστή οντότητα. Όσον αφορά το ύφος, κάποια ποιήματα είχαν ομοιοκαταληξία και μέτρο ενώ άλλα ήταν πιο μοντέρνα και ξέφευγαν από τις παραδοσιακές ποιητικές μορφές.
Σε αυτό το σημείο θέλω να αναφέρω κάποιους στίχους που πραγματικά αγάπησα.
"Σκοτεινός... Του ανθρώπου ο δρόμος, γκρεμός. Μες στο τίποτα σβήνει το φως και στο τίποτα φεύγ' ο σκοπός".
"Πόσο γρήγορα αλλάζει ο σκοπός τη στιγμή που θα σβήσει το φως"
"Και αφήνονται τα θέλω σου σα στέγες ρημαγμένες πάνω σε μέρες που 'ρχονται και φεύγουν τρομαγμένες"
"Το μείνε γλίστρησε στην άβυσσο χωρίς να βρει χειρολαβή"
Συνολικά, ήταν μια ποιητική συλλογή που απόλαυσα ιδιαίτερα και μερικά ποιήματα θα τα ξαναδιαβάσω σε άλλη χρονική στιγμή γιατί ξέρω πως θα έχουν κάτι νέο να μου πουν.
Έλενα Παπαδοπούλου