Μοναχικό κι επώδυνο.
Το ξέρω.
Το θυµάµαι.
Όµως πάντοτε,
το κλαµα το ψυχρό της ύπαρξης,
τ’ ακολουθεί µια αγκαλιά, ένα χάδι.
Και είναι τότε, που η Ζωή πραγµατικά αρχίζει.
Γέννηση και θάνατος.
Και στο ενδιάµεσο µια πορεία προς τον φευγαλέο στόχο της κατάκτησης του εαυτού.
Είναι όµως αυτή η πραγµατικότητα, ή µήπως πρόκειται για µία ακόµη παγίδα του νου;
Το "Διατελώ" είναι μια σύντομη ποιητική συλλογή που χωρίζεται σε τέσσερα μέρη:
Εκπνοή
Εισπνοή
Παύση
Ανάταση
Πρόκειται για μια μοντέρνα ποιητική συλλογή αφού ο στίχος δεν έχει ομοιοκαταληξία, συγκεκριμένο μέτρο ή αριθμό συλλαβών και στροφών και άλλα τεχνικά χαρακτηριστικά που θα παρέπεμπαν σε σονέτο κλπ. Τα θέματα που πραγματεύεται είναι πολλά και ανοιχτά προς συζήτηση. Όπως γράφει και ο ίδιος ο συγγραφέας στην εισαγωγή, η τέχνη αποκαλύπτει ερωτήματα, δεν τα απαντά. Εγώ στα ποιήματα είδα έρωτα, πόνο, είδα τον αδυσώπητο χρόνο που δε σταματά ποτέ να κυλά, είδα ελπίδα, αναμνήσεις και νοσταλγία.
Όπως πάντα, παραθέτω στίχους που ξεχώρισα, μιας και δεν υπάρχει κάποια αντικειμενική πλοκή ώστε να σας δώσω μια γεύση του έργου.
Κι έσβησαν τόσο γρήγορα τα χρόνια, σκοτείνιασε τόσο απότομα η μέρα, που –αν και βέβαιος ήμουν, πως σε είδα φευγαλέα με τα μάτια μου, να στέκεσαι μπροστά μου κάποια ώρα- δεν πρόλαβα ποτέ να σε ρωτήσω, τίνος τα βλέφαρα κρατούσες ανοιχτά, στις πολλές, τις άβολες ημέρες της ζωής σου.
Μόνο μείνε. Μείνε και περίμενε να περάσει η στιγμή εκείνη, που η Μνήμη είναι γόνιμη, που η καρδιά χτυπάει γοργά και που το Νόημα τρέμει. Μείνε όσο χρειαστεί, μέχρι να φύγει το λεπτό αυτό, όπου το Ένα και το Τίποτα, γίναν ξαφνικά το ίδιο εφικτά.
Εδώ. Σε κάθε τρυφερή, ζεστή Αφή. Σε κάθε Γεύση παθιασμένη, εκρηκτική. Σε κάθε Όσφρηση νοσταλγική κι επίπονη. Σε κάθε μελωδική, προκλητική Ακοή. Σε κάθε ανοιξιάτικη, πολύχρωμη Όραση.