Περπάτησα 9 τετράγωνα πατινάροντας πάνω στις γόβες μου, καθώς προσπαθούσα να κάνω γρήγορα και ταυτόχρονα να μην πέσω γλιστρώντας στα κομμάτια πάγου που είχαν διαμορφωθεί στα πεζοδρόμια. Τελικά έφτασα στο μαγαζί που δουλεύω τα τελευταία χρόνια, πέντε λεπτά πριν από την ώρα που έπρεπε να ανοίξουμε για να ανακαλύψω έντρομη ότι η κοπέλα που έπρεπε να έχει έρθει πιο νωρίς για να συμμαζέψει το χάος της προηγούμενης μέρας, δεν είχε έρθει γιατί δήλωσε άρρωστη.
Εκείνη τη στιγμή ένα αίσθημα πανικού άρχισε να εμφανίζεται μέσα μου, όμως παίρνοντας βαθειές ανάσες το κατέπνιξα και ξεκίνησα να συμμαζεύω όσο πιο γρήγορα μπορούσα τα ασυμμάζευτα. Οι πόρτες άνοιξαν. Οι πρώτοι πελάτες κατέφθασαν κι εγώ έπρεπε να κολλήσω στο πρόσωπο μου ένα μεγάλο χαμόγελο για τις επόμενες οχτώ ώρες και να υποκριθώ ότι βρίσκομαι κι εγώ μέσα στο ντελίριο του εύθυμου Χριστουγεννιάτικου πνεύματος και του χαζού υπερ καταναλωτισμού των γιορτών.
Πώληση :
«Θα ήθελα αυτό το μπλουζάκι σε πιο μικρό μέγεθος».
«Μα αυτό είναι το μέγεθός σας».
«Ναι, αλλά το θέλω πιο στενό για να τονίζει το στήθος μου».
«Βεβαίως, πάω να σας το φέρω».
*** *** *** ***
«Θα ήθελα να μου παραγγείλετε αυτό το παπούτσι σε κόκκινο χρώμα».
«Αυτό το μοντέλο βγαίνει μόνο σε μαύρο και καφέ».
«Α, δεν μπορείτε να το παραγγείλετε;»
(Βεβαίως! Θα καλέσω αμέσως την εταιρεία να το βάψουν!)
*** *** *** ***
«Θα παραγγείλετε αυτό το φόρεμα σε μικρότερο νούμερο;»
«Βεβαίως! Αφήστε μου το τηλέφωνο σας και σε 3-4 εργάσιμες ημέρες θα σας καλέσουμε για να έρθετε να το παραλάβατε».
«Μα το χρειάζομαι αύριο!»
(Βεβαίως! Θα πάω εγώ τώρα στο άλλο κατάστημα που είναι σε άλλη πόλη για να σας το φέρω.)
*** *** *** ***
«Έχετε πιο μεγάλο νούμερο;»
«Όχι λυπάμαι. Ελάτε να σας δείξω κάτι άλλο».
«Δεν έχετε στην αποθήκη;»
(Βεβαίως! Θα αφήσω τον χώρο πώλησης, στον οποίο αυτή την στιγμή υπάρχουν 30 πελάτες και θα πάω να χωθώ στην αποθηκή, θα ανοίξω μία μία και τις 427 κούτες με προϊόντα που υπάρχουν εκεί για να ξετρυπώσω το ένα και μοναδικό κομμάτι που θέλετε να δοκιμάσετε για να δείτε τελικά ότι δεν σας αρέσει και δεν θα αγοράσετε.)
Στο ταμείο :
«Που είναι το ταμείο;»
«....»
«Που είναι τα πράγματα μου;»
«Τι πράγματα έχετε επιλέξει;»
«Α! Δεν ξέρω. Τα άφησε το παιδί».
(Ναι! Μαζί με των άλλων πελατών που διάλεξαν να αγοράσουν κάτι. Δεν έχω μαντικές ικανότητες για να ξέρω τι διάλεξε ο καθένας! Πρέπει να μου προσδιορίσεις τουλάχιστον τι είναι... Εσύ το διάλεξες! Είναι δυνατόν να μην ξέρεις αν διάλεξες μπλούζα ή παντελόνι;)
*** *** *** ***
«Με συγχωρείτε η σειρά για τα ταμεία είναι από την άλλη πλευρά».
«Α! Δεν το είδα!»
(Μα πώς να το δείτε; Τα υπόλοιπα είκοσι άτομα που στέκονται το ένα πίσω από το άλλο τρία βήματα μακριά από το σημείο που είστε, περιμένουν να έρθει το τρόλει!)
*** *** *** ***
Μία κυρία που μόλις μπήκε στο κατάστημα, έρχεται κατευθείαν πάνω σου, ενώ εξυπηρετείς κάποιον πελάτη και σου λέει : «Θα με εξυπηρετήσετε επιτέλους; Περιμένω τόση ώρα!».
Και με αυτά και με αυτά, οι υπέροχες εργασιακές μου ώρες φτάνουν στο τέλος. Οι δείχτες του ρολογιού λένε ότι σε πέντε λεπτά η βάρδια μου τελειώνει. Κι όμως αυτά τα τελευταία πέντε λεπτά φαίνονται σαν μία ολόκληρη ώρα. Το κοιτάζω και το ξανακοιτάζω αλλά οι δείχτες δεν προχωράνε. Επιτέλους, οι πόρτες κλείνουν. Όλοι αρχίζουν να χαιρετιούνται να φιλιούνται σταυρωτά και να αγκαλιάζονται. Να εύχονται καλά Χριστούγεννα και να μιλάνε λες και δεν θα ξαναειδωθούνε αν και μεθαύριο δουλεύουμε πάλι. Κι εγώ το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσο πολύ με πεθαίνουν τα πόδια μου και θέλω να πάω στο σπίτι.
Και τότε αφού έχω χαιρετήσει τους πάντες και με χαρά έχω ολοκληρώσει τις κοινωνικές μου υποχρεώσεις τελευταίο χαιρετώ το αφεντικό. Εκείνος μου εύχεται καλά Χριστούγεννα και μου υπενθυμίζει το μοναδικό πράγμα που δεν ήθελα να θυμηθώ.
«Σε περιμένουμε στο Χριστουγεννιάτικο πάρτυ!»
«Φυσικά! Θα αλλάξω και θα έρθω».
Όχι! Όχι! Θέλω να κοιμηθώ! Αλλά εκείνη η προαγωγή που μου έχεις τάξει ποτέ δεν θα έρθει αν δεν κοινωνικοποιηθώ, αν δεν συνομιλήσω για ανούσια πράγματα με τα στελέχη. Όσο καλή κι αν είμαι στη δουλειά μου, δεν έχει σημασία αν δεν με γνωρίζουν προσωπικά.
Έτσι, με βαριά καρδιά πληρώνω το προτελευταίο μου χαρτονόμισμα στον ταξιτζή που με μεταφέρει από το μαγαζί στο σπίτι. Και το τελευταίο στον άλλο ταξιτζή που με μεταφέρει από το σπίτι στο κέντρο που θα γίνει το Χριστουγεννιάτικο πάρτυ.
Πίνω, κουβεντιάζω, κοινωνικοποιούμαι! «Που είσαι εσύ; Να βρεθούμε!» «Καλά Χριστούγεννα». «Πώς ήταν στο μαγαζί;» «Κάναμε μεγαλύτερα νούμερα φέτος!» «Δεν είχαμε τόσο μεγάλη κίνηση». «Πέρασα το απόγευμα που έκανα τα τελευταία ψώνια».
Δεν καταλαβαίνω! Γιατί χαίρονται τόσο πολύ; Δεν καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά είναι πεζά;
Ασφυκτιώ! Χρειάζομαι αέρα! Βγαίνω από την πίσω πόρτα. Ακουμπώ την πλάτη στην κρύα πόρτα και ξάφνου έρχεται στο μυαλό μου κάτι που διάβασα σήμερα στο μετρό.
«Άσε το πνεύμα των Χριστουγέννων να σε εκπλήξει!»
Πνεύμα = ο ιδιαίτερος χαρακτήρας, η ιδιαίτερη σημασία κάποιου πράγματος
το πνεύμα της εποχής, το πνεύμα του βιβλίου, το πνεύμα των Χριστουγέννων
Μα ποιο είναι αυτό το πνεύμα τέλος πάντων; Και γιατί δεν έρχεται να επισκεφτεί κι εμένα μια φορά;
Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρή που ανυπομονούσα για αυτές τις μέρες. Περίμενα το κλείσιμο των σχολείων, το πρωινό χουχούλιασμα στο κρεβάτι, τις Χριστουγεννιάτικες ταινίες στην τηλεόραση, τα δώρα, το στόλισμα του δέντρου, τις γλυκές μυρωδιές που έρχονταν από την κουζίνα, το ατελείωτο φαγητό που υπήρχε στο τραπέζι και όλοι τρώγαμε μέχρι να πονέσει η κοιλιά μας. Όλα αυτά τα γιορτινά που συμβαίνουν όταν είμαστε παιδιά και χαιρόμαστε με τα απλά πράγματα της ζωής, που όμως τότε μας φαίνονταν μαγικά.
Τώρα όμως που μεγάλωσα μία θλίψη με διακατέχει αυτές τις γιορτινές μέρες. Τα τελευταία χρόνια δεν καταλαβαίνω καν πότε έρχονται και πότε φεύγουν οι γιορτές. Σήμερα είναι παραμονή Χριστουγέννων και ζω την απόλυτη καταστροφή!
Δεν στολίζω δέντρο γιατί δεν έχω χρόνο. Δεν υπάρχει λόγος να στολίσω κάτι που δεν θα βλέπω ποτέ. Δεν βγαίνω για Χριστουγεννιάτικα ψώνια γιατί δεν έχω χρήματα. Δεν φτιάχνω Χριστουγεννιάτικο δείπνο γιατί δεν έχω χρόνο να μαγειρέψω αλλά ούτε και να πλύνω τα πιάτα μετά το φαγητό. Το μόνο που χρειάζομαι και ανυπομονώ κάθε χρόνο για αυτό, είναι η ξεκούραση. Αυτές τις δύο ημέρες που οι άλλοι βγαίνουν και διασκεδάζουν, εγώ τις περνάω ξαπλωμένη στο κρεβάτι μέχρι το μεσημέρι. Έπειτα σηκώνομαι τρώω κάτι εύκολο και γρήγορο και αμέσως χουχουλιάζω ξανά στο κρεβάτι βλέποντας Χριστουγεννιάτικες ταινίες, το μόνο Χριστουγεννιάτικο έθιμο που δεν αποχωρίστηκα μεγαλώνοντας.
Ήρθα σε αυτό το άθλιο πάρτυ γιατί χρειάζομαι την προαγωγή. Δεν νιώθω καθόλου χαρούμενη, δεν αισθάνομαι το «πνεύμα» των γιορτών, δεν ξέρω καν ποια μέρα της εβδομάδας είναι!
«Θα κρυώσεις». Μία βραχνή φωνή διακόπτει τις σκέψεις μου.
Σκουπίζω αμέσως τα δάκρυα μου αλλά είμαι σίγουρη ότι τα είδε. Δεν σχολιάζει κάτι. Βγάζει το σακάκι του και σκεπάζει με αυτό τους γυμνούς μου ώμους.
«Είσαι καλά;»
«Ναι».
Με κοιτάζει στραβά.
«Συγνώμη! Οι γιορτές μου προκαλούν θλίψη».
«Ίσως δεν έχεις βρει τον κατάλληλο τρόπο για να τις ζεις».
«Τι εννοείς;»
«Η μαγεία των Χριστουγέννων εμφανίζεται εκεί που δεν το περιμένεις. Δεν είναι κάτι που φαίνεται. Πρέπει να κλείσεις τα μάτια σου, να αφεθείς και να το πιστέψεις».
Μωρέ λες;