Lilith: The dark side of the moon (Κεφάλαιο 4) "Bye Illinois, welcome Mystic Falls"

Το ταξίδι ήταν ήσυχο, για την ακρίβεια, υπερβολικά ήσυχο.
Απόλυτη σιωπή επικρατούσε στο αυτοκίνητο όση ώρα ταξίδευαν. Λογικό, δεδομένου ότι ο καθένας ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του. Έτσι όταν φτάσανε στο Boarding House,ο Ντέιμον ήταν ο πρώτος που βγήκε από το αμάξι και κατευθύνθηκε αμέσως προς το σπίτι αφήνοντας πίσω του την Έλενα και τον Στέφαν να τον κοιτάζουν με περιέργεια.
«Μην του δίνεις σημασία.» της είπε ο Στέφαν.
«Δεν πρόκειται.» του απάντησε αποφεύγοντας το βλέμμα του. Η Έλενα άρχισε να περπατάει προς την κύρια είσοδο και ένιωσε την καρδιά της να βουλιάζει. Από την τελευταία φορά που βρέθηκε εκεί είχε δημιουργηθεί το πλασματάκι που ήταν κουρνιασμένο στην αγκαλιά της. Ποιός ήξερε πως θα κατέληγε αυτή τη φορά? Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, διέσχισε το κατώφλι.
«Έλα τώρα Ντέιμον. Πες μου τι έγινε.» άκουσε μια γυναικεία φωνή να λέει. Και καθώς έφτασε στο σαλόνι βρήκε την Κάθριν ξαπλωμένη στον καναπέ με το νυχτικό της, κρατώντας ένα άδειο ποτήρι στο αριστερό της χέρι. Ξαφνικά ένιωσε τόσο απροστάτευτη απέναντι σε αυτήν την γυναίκα. Και τόσο ανασφαλής. Ενστικτωδώς έσφιξε την κόρη της πάνω της. Τόση ώρα η Κάθριν την παρακολουθούσε και δεν της είχε ξεφύγει η κίνηση της Έλενας.
«Ω, αγαπητή μου, βλέπω ότι τα αγόρια μου κατάφεραν να σε βρουν. Τι καλά!» της είπε ειρωνικά. Η Έλενα όμως μπορούσε να διακρίνει και τον κτητικό τόνο της όταν πρόφερε τις λέξεις "τα αγόρια μου". Η Κάθριν της χαμογέλασε και πήρε μια αχρείαστη ανάσα. «Ω! Και αποφάσισες να μας κάνεις παρέα στην πλευρά των αθανάτων? Τι ευτυχία. Και έφερες και φαγητό. Τι καλή.» της χαμογέλασε επικίνδυνα χωρίς να κουνηθεί καθόλου από τον καναπέ.
«Ένα βήμα να κάνεις και σου ορκίζομαι ότι θα είναι το τελευταίο βήμα σε αυτήν την άθλια ζωή σου.» της είπε ο Ντέιμον καθώς έβγαινε από την κουζίνα και ο Στέφαν έκανε την εμφάνισή του από το κατώφλι. Η Έλενα απλά κοίταξε ανάμεσά τους.
«Δεν μου είπατε ότι είναι και αυτή εδώ.» είπε ανάμεσα από τα δόντια της.
«Ω, Έλενα σε παρακαλώ.» της απευθύνθηκε η Κάθριν όρθια τώρα καθώς κατευθυνόταν προς τον Ντέιμον. «Πίστευες ότι θα τους έδινα μια τόσο σημαντική πληροφορία χωρίς να τους ζητήσω κάτι?»
«Απλά δεν ήταν τόσο εξωφρενικό όσο τις άλλες φορές.» συμπλήρωσε ο Στέφαν.
«Η Κάθριν δεν θα πειράξει ούτε εσένα, ούτε κανέναν.» ολοκλήρωσε ο Ντέιμον καθώς κοιτούσε την Κάθριν στα μάτια. «Φυσικά! Κανείς δεν θα πάθει κακό.» του επέστρεψε το βλέμμα. «Τουλάχιστον όχι από εμένα.» γύρισε και κοίταξε την Έλενα τώρα.
«Λοιπόν…» άρχισε ο Ντέιμον καθώς καθόταν στην πολυθρόνα του και πίνοντας μια μεγάλη γουλιά από το ποτό του. «Ας οργανωθούμε. Ο Στέφαν και εγώ στα δωμάτια μας…» ο Στέφαν κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. «Η Κάθριν στο δικό της και εσύ Έλενα θα κοιμηθείς με την κόρη σου σε κάποια από τις υπόλοιπες κρεβατοκάμαρες. Εκτός φυσικά αν θέλεις να μοιραστείς το κρεβάτι σου με τον αδερφό μου.» Η Έλενα άνοιξε το στόμα της να υπερασπιστεί τον εαυτό της όμως ο Ντέιμον δεν την άφησε. «Και αύριο θα πάμε για ψώνια καθώς το σπίτι δεν είναι το κατάλληλο να φιλοξενεί βρέφη αυτή την στιγμή.» ολοκλήρωσε και έβαλε το ποτήρι του στο τραπέζι. «Θα σας φτιάξω μια λίστα.» είπε η Έλενα. «Τώρα μπορώ να πάω να ξεκουραστώ έτσι? Στέφαν, θα με συνοδεύσεις?» ρώτησε γυρνώντας στον Στέφαν και χαμογελώντας του. «Από εδώ» της είπε εκείνος περνώντας το χέρι του γύρω από την μέση της και οδηγώντας την πάνω. Το βλέμμα του Ντέιμον έγινε σκληρότερο βλέποντας την οικειότητα μεταξύ τους. Πράγμα που δεν πέρασε απαρατήρητο από το άγρυπνο μάτι της Κάθριν που καθόταν δίπλα του τώρα.
«Ζηλεύεις.» του είπε. Δεν ήταν ερώτηση, απλά διαπίστωση.
«Μην αρχίζεις.» της είπε άγρια.
«Σε καταλαβαίνω Ντέιμον. Μετά από ότι έγινε μεταξύ σας...»
«Σςς…» την διέκοψε ο Ντέιμον βάζοντας τον δείκτη στα χείλη της. «Επειδή ξέρεις, δεν σημαίνει ότι πρέπει να μάθουν και οι υπόλοιποι. Μην εκμεταλλεύεσαι πράγματα που είπα μεθυσμένος.» Η Κάθριν δάγκωσε το εσωτερικό του δείκτη του με τα ανθρώπινα δόντια της και του χαμογέλασε χωρίς να παίρνει τα μάτια της από τα δικά του. «Θα σε βοηθήσω Ντέιμον να γίνει η Έλενα δική σου.» Ο Ντέιμον απομάκρυνε το χέρι του γρήγορα από τα χείλη της και σηκώθηκε όρθιος. «Για να έχεις τον Στέφαν έτσι?» την ρώτησε χωρίς ίχνος συναισθήματος στην φωνή του.
«Και οι 2 θα βγούμε κερδισμένοι έτσι.» του απάντησε βάζοντας το χέρι της στον ώμο του. Εκείνος απλά γύρισε το κεφάλι του στο πλάι και την κοίταξε. Όταν μίλησε η Κάθριν μπορούσε να διακρίνει τα ένστικτα του κυνηγού να έρχονται στην επιφάνεια.
«Τι πρέπει να κάνω?» την ρώτησε ψιθυριστά. Εκείνη απλά του χαμογέλασε....




Καθώς ανέβαινε την μεγάλη σκάλα με τον Στέφαν να έχει το χέρι του στην μέση της, το μυαλό της Έλενας δούλευε πυρετωδώς. Μα τι στο καλό συνέβη στα αδέρφια και δεχτήκαν να συμμαχήσουν με την Κάθριν? Και να υποκύψουν σε κάθε της θέλημα? Γυρίσαμε στο παρελθόν? Και τώρα δεν μπορούσε να τους ψυχαναγκάσει. Τι στο διάολο συνέβαινε εδώ? Και σε τι οφειλόταν όλη αυτή η οικειότητα με τον Ντέιμον? Μήπως ήταν μαζί ξανά? Ω, Θεέ μου τι μου συμβαίνει? σκέφτηκε. Δεν έχουν περάσει ούτε 24 ώρες από την στιγμή που ξανασυναντήθηκε με τα αδέρφια και ήδη βρισκόταν σε σύγχυση. Το μυαλό της κόντευε να εκραγεί. Ένιωσε το χέρι του Στέφαν να αποχωρίζεται το σώμα της και αυτό κατάφερε να της επιστρέψει να συγκεντρώσει το βλέμμα της ευθεία. Βρισκόντουσαν σε μια από τις κρεβατοκάμαρες του σπιτιού. Είχε ξαναβρεθεί εδώ όταν ήταν ακόμα με τον Στέφαν και εξερευνούσε το σπίτι. Το μεγάλο κρεβάτι της φαινόταν απειλητικό τώρα και η διακόσμηση ήταν υπερβολική, όπως και σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού. Όχι ακριβώς σε όλα. Το δωμάτιο του Ντέιμον δεν ήταν τόσο εκκεντρικό, ψιθύρισε αυτή η μικρή φωνούλα στο κεφάλι της. Γύρισε προς το μέρος του Στέφαν και του χαμογέλασε.
«Στέφαν...» άρχισε όμως εκείνος την διέκοψε.
«Αν θες να μου πεις για την Κάθριν, ο Ντέιμον επέμενε να την ρωτήσουμε και να κάνουμε ότι μας ζητήσει για τελευταία φορά. Είχε πάθει εμμονή τους τελευταίους μήνες με το να σε βρούμε. Δεν ξέρω τι συνέβη μεταξύ σας, Έλενα...» σταμάτησε λίγο και σήκωσε το βλέμμα του στο δικό της. «Χαίρομαι όμως που το έκανε. Μπορεί να μην σε βρίσκαμε ποτέ. Και δεν θα άντεχα να μην σε ξαναδώ.» της χαμογέλασε αμυδρά και του επέστρεψε το χαμόγελο. «Η αλήθεια είναι...» συνέχισε περνώντας το χέρι του από τα μαλλιά του. «Ότι είχα αρχίσει να χάνω την ελπίδα μου πια. Ήταν προφανές ότι δεν ήθελες να βρεθείς. Και οι δικοί σου δεν μας έλεγαν τίποτα.» Η Έλενα έβαλε το κοιμισμένο παιδί στο κρεβάτι και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού.
«Δεν ήξεραν όλοι που είμαι.» του είπε απαλά. «Μονάχα ο Τζέρεμι και η θεία Τζένα. Τους είχα απαγορεύσει να πουν το οτιδήποτε.» Απέφευγε το βλέμμα του έτσι επικεντρώθηκε στο να κοιτάζει το πάτωμα. Ο Στέφαν γονάτισε μπροστά στα πόδια της και της χάιδεψε το μάγουλο. «Απλά χαίρομαι που είσαι εδώ.» της είπε λίγο πριν σηκωθεί και σταθεί στην πόρτα της. Γύρισε και την κοίταξε για τελευταία φορά εκείνο το βράδυ και της ψιθύρισε:
«Θα τα πούμε αύριο. Ξεκουράσου τώρα. Αύριο θα ασχοληθούμε με το δωμάτιο της κόρης σου.» και έτσι έφυγε από το δωμάτιο. Η Έλενα κοίταξε γύρω της στο δωμάτιο της. Οι βαλίτσες της ήταν εδώ. Πότε έγινε αυτό? αναρωτήθηκε έκπληκτη. Μάλλον την ίδια ώρα που καθόσουν και χάζευες τον Ντέιμον με την Κάθριν. Θα έπαιρνε όρκο ότι αν μπορούσε θα ξέσκιζε αυτήν την φωνή με τα ίδια της τα χέρια. Η φωνή της συνείδησης είναι η μεγαλύτερη σκύλα' της είχε πει κάποτε η Κάρολαιν και δεν μπορούσε να συμφωνήσει περισσότερο αυτή τη στιγμή. Ήταν σπίτι τώρα, με όλη την σημασία της λέξης και είχε πλέον τον χρόνο να ασχοληθεί με τους ανθρώπους που είχε αφήσει πίσω όταν έφυγε σαν κυνηγημένη. Έβγαλε το κινητό της από την τσέπη του μπουφάν της και άρχισε να πληκτρολογεί.
-Είμαι στο Mystic Falls.
Πάτησε αποστολή και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα έλαβε την απάντηση:
-Το ξέρω ήδη, Έλενα. Και είμαι ήδη εδώ. Τελικά δεν μπορούσες να μείνεις μακριά τους έτσι?
Η Έλενα γύρισε τα μάτια της. Πως είχε καταφέρει σε τόσο λίγο διάστημα να την καταλάβει τόσο καλά? Μάλλον επειδή ήταν ο μόνος που την είχε φροντίσει όταν το χρειαζόταν περισσότερο.
-Δεν ήταν αυτός ο λόγος... του απάντησε γρήγορα
-Ξέρω για τι το έκανες.
-Ήξερες. Θα την προστατέψεις από εκείνη σωστά?
Δεν χρειαζόταν να γράψει παραπάνω. Και οι 2 ξέρανε ότι μιλούσε για την Κάθριν.
-Από τα πάντα θα την προστατέψω. Αν και δεν ανησυχώ για την Κατερίνα. Είναι ίσως η μόνη που δεν θα την βλάψει.
Σίγουρα ήξερε κάτι παραπάνω από εκείνη. Πάντα ήξερε. Το προνόμιο του να είσαι στη γη πολλά χρόνια, υπέθεσε η Έλενα.
-Δεν σου είναι δύσκολο? Να είσαι πάλι πίσω? Τόσο κοντά της?
Δίστασε να πατήσει αποστολή. Γινόταν επιθετικός όταν αναφερόταν η μητέρα του γιού του στην συζήτηση. Αλλά ήθελε να είναι σίγουρη ότι δεν τον έβαζε σε μεγάλη δοκιμασία. Μπορεί να της είχε κάνει πάρα πολλά αλλά το τελευταίο διάστημα είχε δει και μια τρυφερή πλευρά του, όταν είχε να κάνει με το παιδί του.
-Θα τα καταφέρω.
Δεν ήθελε να το συζητήσει άλλο. Η Έλενα δεν τον αδικούσε. Ξάπλωσε στο κρεβάτι της αδιαφορώντας για τα βρώμικα ρούχα της και έστειλε το τελευταίο της μήνυμα.

-Καληνύχτα, Κλάους...


Nadia