Αγάπη από Πέτρα (Κεφάλαιο 22)

Μολις μπηκαμε στο δωματιο μου και εκλεισε την πορτα ολος ο θυμος του ειχε φυγει. Δεν φαινοταν καθολου θυμωμενος αλλα υπηρχε κατι διαφορετικο εκει. Θλιψη ή μετανοια.
"Γιατι ηρθες?" τον ρωτησα ψυχρα και με πλησιασε. Ετεινε το cd προς το μερος μου και κοιταξε αλλου.
"Ηρθα για να σου φερω το τραγουδι. Μιας και βγηκε νωριτερα ολοι πιστευαμε οτι θα θες να το ακουσεις."
Το πηρα στα χερια μου και τον κοιταξα στραβα. Κοντευε να σκασει!
"Το ξερεις οτι με τον εγωισμο κανενας δεν βρηκε το δικιο του, ετσι?" του πεταξα καθως εβαζα το cd στον υπολογιστη και περιμενα να ανοιξει. Τον ακουσα που αφησε ενα γρυλισμα και υστερα ηρθε και καθισε διπλα μου. Το τραγουδι ξεκινησε να παιζει και ετσι οπως ημασταν διπλα διπλα ξαφνικα με αρπαξε και με φιλησε. Δεν μπορουσα να τον σταματησω. Δεν ηθελα ακομα και αν επρεπε. Το σωμα μου δεν με υπακουγε, αντιθετα τον ακολουθουσε. Με κρατουσε σφιχτα επανω του και ηταν απλα ακαταμαχητος. Οταν επιτελους σταματησαμε για να παρουμε μια ανασα κολλησε το μετωπο του με το δικο μου και με κοιτουσε.
"Συγγνωμη. Για μια ακομη φορα φερθηκα σαν βλακας." παραδεχτηκε και ρουθουνισα. Τελικα δεν ηταν και τοσο δυσκολο.
"Το ξερεις οτι ολο αυτο δεν τραβαει, ε?" ειπα λυπημενα και απομακρυνθηκα απο κοντα του. Καθισα στην ακρη του κρεβατιου και κοιταξα το κενο.
"Πληγωνουμε ο ενας τον αλλον και εγω απλα δεν μπορω να ειμαι μαζι σου. Δεν μπορω να σκεφτομαι το καθε λεπτο οτι θα γινει κατι και θα γινουμε μπιλιες παλι. Εαν εσυ το αντεχεις εγω δεν το μπορω." ειπα και καθισε διπλα μου. Πηρε το χερι μου και εμπλεξε τα δαχτυλα μεταξυ τους. Ηταν τοσο ζεστο το χερι του.
"Δεν μου αρεσει να σε στεναχωρω. Θελω να ειμαι μαζι σου αλλα αμα ειναι να σε κανω να νιωθεις ετσι..."
Το τελος το αφησε αοριστο και με εκανε να κοιταξω το κενο. Τι ηθελα πραγματικα? Τον ηθελα και εκεινος με ηθελε αλλα ημασταν ο ενας η καταστροφη του αλλου. Εγυρα το κεφαλι μου επανω στον ωμο του και εκεινος αφησε ενα φιλι στα μαλλια μου.
"Τουλαχιστον θα προσπαθησεις να μην με αποφευγεις αυτη τη φορα? Να μεινουμε κατι σαν φιλοι." ειπε και τον κοιταξα ειρωνικα με το ενα φρυδι ανασηκωμενο.
"Εμεις οι δυο φιλοι? Πιστευεις πραγματικα οτι μπορει καποιος να μας χαρακτηρισει ετσι?"
Αφησε ενα γελακι και κουνησε το κεφαλι αρνητικα.
"Οχι. Δεν μας ταιριαζει αυτη η λεξη. Μπορουμε να κανουμε παρεα μιας και συνεργαζομαστε πλεον, να σε πολιορκω και εσυ να με βριζεις. Οτι κανουμε μεχρι τωρα εκτος απο το να σε κανω να κλαις. Πραγματικα δεν το αντεχω αυτο." ειπε με ειλικρινια και με κοιταξε στα ματια. Ακουμπησε το χερι του στο μαγουλο μου και πλησιασε επικινδυνα κοντα. Κρατιομουν με νυχια και με δοντια για να μην του ορμισω.
"Αλεξ. Νομιζω οτι κατι ειπαμε να μεινουμε φιλοι κατι τετοιο?" μουρμουρισα και εκεινος χαμογελασε.
"Και εγω ειπα οτι θα σε πολιορκισω." ψιθυρισε πανω στα χειλη μου και ακριβως ενα χιλιοστο πριν ακουμπησουν και αρχισει παλι ο χορος, ανοιξε η πορτα αποτομα και μπηκε η Ρω μεσα. Αμεσως απομακρυνθηκαμε ο ενας απο τον αλλον και κοιταξαμε ο καθενας σε διαφορετικη γωνια του δωματιου.
"Ουψ! Σορρυ που διακοπτω αλλα κατω εχουμε ψοφισει της πεινας και ειπα να δω αν θα ερθετε ποτε." ειπε και την εβλεπα που κρατιοταν για να μην γελασει και ειχε το υφος "θα σε ανακρινω αργοτερα, ζεσταινω την λαμπα". Και απο τις δυο πλευρες την ειχα βαμμενη.
"Ενταξει, ερχομαστε." της ειπα και λιγο πριν βγει ξαναγυρισε με το βλεμμα της καρφωμενο στο λαπτοπ.
"Αα, φερε και το λαπτοπ κατω να ακουσουμε το τραγουδι!" ειπε χαρουμενα και κατεβηκε κατω. Ηταν πολυ χαρουμενη τωρα χωρις το γυψο. Ισως υπερβολικα πολυ.
"Θα την σκοτωσω." μουρμουρισε ο αλλος και τον σκουντηξα.
"Μην εισαι κακος. Παμε κατω." ειπα και αφου πηρα το λαπτοπ στην αγκαλια μου βγηκα πρωτη απο το δωματιο και εκεινος με ακολουθησε απο πισω. Κατεβηκαμε κατω και τα πιτσουνακια ειχαν πιασει τον μεγαλο τον καναπε και για εμας υπηρχε μονο ο μικρος και η πολυθρονα μου. Φυσικα και τον αφησα να κατσει μονος του στον καναπε για δυο λογους! Πρωτον, κανεις δεν παιρνει την πολυθρονα μου και δευτερον, επρεπε να τον αποφευγω. Αυτος ειναι επικινδυνος! Αφησα το λαπτοπ πανω στο τραπεζακι και περιμενα να ξεκολλησουν οι αλλοι απο τα μελια για να αποφασισουμε τι θα φαμε. Εκεινη ειχε κατσει στην αγκαλια του και αυτος την φιλουσε με πολυ παθος. Το βλεμμα μου πηγε στον αλλον που καθοταν και κοιτουσε το κινητο του. Κατι πληκτρολογουσε αλλα δεν εδωσα τρελη σημασια. Πηρα τα φυλλαδια απο το ντελιβερι στα χερια μου και καθως εψαχνα ενιωσα μια δονηση στην τσεπη της φορμας. Εβγαλα το κινητο μου και ειχα μηνυμα απο εκεινον. Τον κοιταξα με δυσπιστια και υστερα ανοιξα το μηνυμα.
- Εμεις γιατι δεν κανουμε ετσι????? *εικονα με θλιμμενη γατουλα*
Το στραβοκοιταξα και εκανε πως κοιτουσε αλλου ενω φαινοταν οτι κρατιοταν για να μην γελασει. Πληκτρολογισα μια απαντηση και υστερα περιμενα μεχρι να το ανοιξει για να δω την εκφραση του.
- Μαζεψου! Θα αναθεωρησω ολα οσα λεγαμε επανω και θα φυγεις κλωτσιδων! *εικονα με θυμωμενη αλεπου*
Μολις το διαβασε γυρισε κανοντας μου γλυκα ματακια ενω ειχε ενα θλιμμενο, κουταβισιο βλεμμα. Διχως να το περιμενω και εγω η ιδια αρχισα να γελαω σαν υστερικη. Ειχα φτασει σε σημειο να κραταω την κοιλια μου απο τα γελια και οι αλλοι δυο να μας κοιτανε περιεργα. Φυσικα και δεν ειχαν καταλαβει τι γινοταν. Ο Αλεξ με αγριοκοιταζε και στο τελος μου πεταξε ενα μαξιλαρι για να σταματησω. Φυσικα και δεν θα το αφηνα ετσι. Το αρπαξα, σηκωθηκα ορθια και αρχισα να τον κοπαναω. Τελικα καταληξαμε να παιζουμε μαξιλαροπολεμο μεχρι που η Ρω αρχισε να τσιριζει οτι πειναει. Καθισαμε και οι δυο αναμαλλιασμενοι κατω και κοιτουσαμε το πατωμα σαν να μας μαλωσαν.
"Λοιπον! Τι θα φαμε? Αποφασισατε?" ειπε επιτακτικα και πεταχτηκαμε και οι δυο ταυτοχρονα με μια φωνη.
"ΚΙΝΕΖΙΚΟ!"
Υστερα κοιταχτηκαμε και αρχισαμε να γελαμε παλι. Αφου ειπαμε ο καθενας τι θελει με εβαλαν να παραγγειλω και πηγα στην κουζινα να παρω το τηλεφωνο. Στο ενδιαμεσο η Ρω ειχε παρει το λαπτοπ μου και το εψαχνε. Καθισα διπλα της και αφου εκανα την παραγγελεια μου το εδωσε για να βαλω το τραγουδι. Οταν ξεκινησε καναμε ολοι ησυχια και περιμεναμε μεχρι και να τελειωσει. Ηταν απλα εκπληκτικο. Δεν μπορουσα ουτε να το περιγραψω και ουτε καν να μιλησω. Πρωτη φορα ακουγα την φωνη μου τοσο απελευθερωμενη και μπορουσα ακομα να ακουσω και το συναισθημα το οποιο ψαχναμε. Παραλληλα με το τραγουδι το μυαλο μου ετρεχε πισω στα γεγονοτα που εγιναν και σε εκεινον. Του εριχνα κλεφτες ματιες οπως και αυτος δεν πηρε το βλεμμα του απο πανω μου.
"Φιλεναδα ειναι απιστευτο! Ειμαι πολυ περιφανη για σενα!" ειπε η Ρω και με αγκαλιασε σφιχτα.
"Οντως Καρ ειναι πολυ ωραιο! Μπραβο." ειπε ο Ελιοτ και με χτυπησε φιλικα στον ωμο. Δεν μπορουσα να το πιστεψω. Ο Αλεξ σηκωθηκε απο τον καναπε και ηρθε και εσκυψε μπροστα μου. Εβαλε το χερι του στο μαγουλο μου και μου χαμογελασε. Το χαιδεψε με τον αντιχειρα του και τοτε καταλαβα πως ειχα δακρυσει.
"Μονο δακρυα χαρας θελω να βλεπω σε αυτα τα ματια." ειπε γλυκα και του χαμογελασα. Τα παιδια μας κοιτουσαν μα κανεις δεν ειπε κουβεντα.
Η νυχτα περασε πιο ευχαριστα απο ποτε. Συνεχεια μιλουσαμε και γελουσαμε με το οτιδηποτε. Φαγαμε ολοι μαζι και μεχρι και που παιξαμε επιτραπεζιο! Ειχε πολυ γελιο. Εγω με τον Αλεξ δεν χαναμε ευκαιρια απο το να πλακωνομαστε και παντα η Ρω ηταν εκει για να μας βριζει. Ειχαμε και εναν καινουριο γυρο με εξευτελιστηκες φωτογραφιες για τις οποιες μετανιωνα και εγω βεβαια. Φυσικα εκεινη δεν εχανε στιγμη στο να του κανει αβολες ερωτησεις περι διασημοτητας, προσωπικης ζωης και τα λοιπα αλλα αυτος το διασκεδαζε. Μαλιστα κανονισαμε κιολας μετα το Χαλοουιν να παμε για ψωνια και βολτα αφου θα αρχισει και η Χριστουγεννιατικη Περιοδος. Θα εχουμε τελειωσει και με το βιντεο, θα κλεισει και η σχολη και θα ειμασταν λιγακι πιο χαλαροι. Γενικα μου φαινεται πως τα παιδια ειχαν αρχισει να σχηματιζουν τελειως αντιθετη αποψη για τον Αλεξ.
Η ωρα ηταν περασμενες μεσανυχτα οταν εχω ειχα κουρνιασει στον καναπε και ειχα το κεφαλι μου στα ποδια του Αλεξ και οι αλλοι δυο κοντευαν να κοιμηθουν στον αλλον καναπε. Εκεινος μου χαιδευε τα μαλλια και ημουν ενα βημα πριν με παρει ο υπνος. Η μηπως με πηρε. Παντως την μια βρισκομουν ξαπλωμενη στο σαλονι και την αλλη ημουν στα χερια του Αλεξ και τον καταλαβαινα που με ανεβαζε επανω. Δεν ειχα το κουραγιο να ανοιξω τα ματια μου, υστερα καταλαβα που με ξαπλωσε στο κρεβατι και με σκεπασε κιολας.
"Που πας?" μουρμουρισα μεσα στον υπνο μου και απο συνηθεια τιναχτηκα κατω απο τα σκεπασματα και εβγαλα το παντελονι μου και το πεταξα κατω.
"Ετσι οπως το πας δεν θα παω πουθενα. Κοιμησου μικρη, κατω θα ειμαι." γρυλισε μεσα απο τα δοντια του και χαμογελασα. Υστερα με πηρε τελειως ο υπνος και μπηκα κατευθειαν στην Χωρα των Ονειρων. Φυσικα ηταν και αυτος μαζι μου. Καποια στιγμη που ξυπνησα το βραδυ για να πιω νερο κοιταξα το κινητο μου για να δω την ωρα και βρηκα ενα μηνυμα. Στην αρχη δεν καταλαβα καν τι γινοταν αλλα οταν το διαβασα δεν μπορουσα παρα να χαμογελαω σαν χαζη.
- Θελω μονο να σε βλεπω να γελας. Ευχομαι να περασουμε και αλλες τετοιες μερες. Καληνυχτα, μικρη μου. Εμεις οι δυο δεν εχουμε τελειωσει.

Εγραφε και μου ειχε στειλει και μερικες απο τις φωτογραφιες που ειχαμε τραβηξει με το δικο του κινητο. Απο τις αγαπημενες μου ηταν μια που ειχαμε πεσει στο πατωμα και οι δυο και επειδη τον ειχα λαρωσει με σαλτσα στο στομα εκρυβε το δικο του να μην φαινεται και κραταγε και το δικο μου κλειστο επειδη εκανα γκριματσες συνεχεια. Ειχε τρομερο γελοιο. Κρατησα το κινητο μπροστα μου ωστε να την κοιταζω και τελικα με πηρε ο υπνος ετσι. Δεν μπορω να ξεφυγω απο το γεγονος οτι τον θελω μονο για μενα.

Merian