ΤΑΪ ΧΑΛΙΓΟΥΕΛ
Μπιμπ μπιμπ
μπιμπ μπιμπ.
Αυτό ήταν το ξυπνητήρι μου.
Τέλεια.
Η ώρα έχει πάει εφτά και δεν έχω κλείσει μάτι όλη
νύχτα. Και πώς θα μπορούσα δηλαδή μετά από όλα αυτά που έγιναν. Μετά από αυτό
που της έκανα.
«Άρα είναι
αλήθεια. Όλα αυτά που έλεγε η Νόρα τις προάλλες, είναι αλήθεια». Της είπα,
μετά που της ρίχτηκα σαν ανεύθυνο μαθητούδι και εκείνη με απέρριψε.
«Δε σε
καταλαβαίνω» μου απάντησε εμφανώς αναστατωμένη, αλλά αυτό δε με σταμάτησε
από το να συνεχίσω το κατηγορητήριο.
«Ώστε, εσύ και
ο Κα; Είστε μαζί;» της το παρουσίασα περισσότερο σαν γεγονός αυτό, παρά σαν
ερώτηση. Ένιωθα το θυμό μέσα μου να βράζει και ήξερα πως από εδώ και πέρα, δε
θα μπορούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου από οποιαδήποτε βλακεία του ερχόταν να
ξεστομίσει. Την είχα χάσει την μπάλα για τα καλά.
«Τάι, τι λες
τώρα; Τα σκέφτεσαι αυτά που λες;»
«Ξέρω πολύ
καλά τι λέω. Είναι λάθος αυτό που συμβαίνει. Όλο αυτό μεταξύ μας, είναι ένα
λάθος» της είπα τελικά και κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα μου, μάτωνε
την καρδιά μου. Σε συνδυασμό με την πονεμένη έκφραση στο αγγελικό της πρόσωπο,
ήθελα να με χτυπήσω. Μου άξιζε κάποιος να με χτυπήσει εκείνη τη στιγμή. Κανένας
όμως δεν βρέθηκε να με σταματήσει, οπότε και συνέχισα το ηλίθιο λογύδριό μου. «Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Αν είσαι με τον
ξάδερφό μου, δεν τίθεται θέμα καταπάτησης των κανόνων. Δε θα του το έκανα ποτέ
αυτό. Και έτσι θα είμαι απλά ο Καθοδηγητής σου και τίποτα άλλο. Όπως ακριβώς
έπρεπε να είμαι από την αρχή. Μόνο ο Καθοδηγητής σου και τίποτα παραπάνω».
Όμως θα ‘θελα να είμαι πολλά περισσότερα.
Δεν ξέρω τι με έπιασε. Ή μάλλον ξέρω. Θόλωσα.
Το πρώτο
πράγμα που σκέφτηκα μόλις με απέρριψε η Μπόνι, ήταν τα λόγια της Νόρα από τις
προάλλες:
«Απορώ με τη
συμπεριφορά σου μερικές φορές Μπόνι» είχε πει στην αδερφή της με
αγανάκτηση. «Και ειδικά τώρα τελευταία.
Αλλά είμαι σίγουρη ότι σε αυτό σε έχει επηρεάσει και το αγόρι σου, σωστά; Ο
πάντα απροσάρμοστος και αντισυμβατικός τύπος, ο μυστηριώδης και γοητευτικός
συμμαθητής σου, ο αντικοινωνικός και σχεδόν πάντα αγενής και προκλητικός Κα
Τέρνερ».
Το αγόρι της. Ο Κα.
Γι’ αυτό έκανα και ό,τι έκανα όταν ήρθε και με βρήκε
στη σοφίτα. Γι’ αυτό έριξα τις άμυνες μου και άφησα να με παρασύρουν τα
συναισθήματά μου απέναντί της, ενώ τόσες μα τόσες φορές το έχω μετανιώσει κι
άλλες τόσες έχω κατσαδιάσει τον εαυτό μου γι’αυτό. Ήθελα κατά βάθος να
επιβεβαιώσω τα λεγόμενα της αδερφής της. Ήξερα πως αν ήταν αλήθεια όλα όσα είπε
η Νόρα για την αδερφή της και τον Κα, η Μπόνι δεν θα με άφηνε να συνεχίσω. Δεν
είναι από τα κορίτσια που πάνε με τον έναν και με τον άλλον, έτσι θα με
σταματούσε, για να μην προδώσει τον Κα. Για να μην προδώσει τα πιστεύω και τις
αξίες της.
Από την άλλη όμως... Αναρωτιέμαι... Γιατί με άφησε
να το προχωρήσω τόσο πολύ, ρε γαμώτο μου; Θα μπορούσε να με σταματήσει όταν την
φίλησα. Στην αρχή. Αυτό θα ήταν το λογικό. Όμως το πράγμα προχώρησε πολύ. Και
σίγουρα πολύ περισσότερο απ’ όσο πίστευα. Και για τα λίγα αυτά λεπτά που την
είχα στην αγκαλιά μου, που τη φιλούσα, που πίστευα ότι είχε έρθει η ώρα να
χαθούμε ο ένας στο κορμί του άλλου, ήμουν... ήμουν ευτυχισμένος. Για εκείνα τα
λίγα λεπτά ήμουν σίγουρος ότι η Μπόνι, ο άγγελος μου με τις πυρόξανθες μπούκλες
και τα σμαραγδένια μάτια, ήταν δική μου. Και δεν με ένοιαζε τίποτα, μα τίποτα
άλλο στον κόσμο.
«Όχι, μη,
περίμενε...».
Αυτές ήταν οι λέξεις που γκρέμισαν την ευτυχία μου.
Τρεις απλές καθημερινές λέξεις, που βγαίνοντας από τα χείλη της επιβεβαίωσαν
τον χειρότερό μου εφιάλτη:
Η Μπόνι δεν
είναι δική μου. Ποτέ δεν θα είναι.
«Τάι, για
όνομα... τι λες; Σε παρακαλώ, συγκεντρώσου».
«Είμαι
συγκεντρωμένος. Τώρα είμαι. Τώρα που ξεθόλωσε το μυαλό μου...».
Και όμως, εκείνη τη στιγμή ήμουν πιο μπερδεμένος από
ποτέ. Πονούσα για την χαμένη μου αγάπη, ένιωθα τύψεις που καταπατούσα το
καθήκον μου, ήθελα να πάρω εκδίκηση για τον στραπατσαρισμένο μου εγωισμό. Ήθελα
να την πονέσω όσο πόνεσα κι εγώ όταν με αρνήθηκε. Οπότε το μυαλό μου παίρνοντας
γρήγορες στροφές με μοναδικό σκοπό να πληγώσει, με πρόσταξε να πω ένα από τα
μεγαλύτερα ψέμματα που θα μπορούσε ποτέ να συλλάβει:
«Μπόνι, θέλω
να με συγχωρέσεις. Είμαι απαράδεκτος που σε χρησιμοποίησα για να νιώσω καλύτερα».
Τι κάνουν όλοι οι άντρες για να πάρουν τα πάνω τους;
Σεξ. Όταν θέλουν να ξεσπάσουν την οργή τους; Σεξ. Όταν θέλουν να χαλαρώσουν και
να καθαρίσουν το μυαλό τους; Σεξ. Όταν θέλουν να δείξουν την αγάπη τους ή να
εκδικηθούν; Σεξ και πάλι.
Ομολογώ πως κι εγώ έχω πέσει σε αυτήν την λούμπα
παλαιότερα. Πριν μάθω να διαχειρίζομαι καλύτερα τον εαυτό μου, τις σκέψεις μου,
τα συναισθήματά μου. Και με επιρροές φυσικά, από τον μεγαλύτερο καζανόβα που
ξέρω- που τυγχάνει να είναι και ο καλύτερός μου φίλος. Πότε όμως δεν
εκμεταλλεύτηκα καμία κοπέλα για αυτόν τον σκοπό.
Παρόλα αυτά, της είπα ψέμματα. Για να την πληγώσω.
«Σε
χρησιμοποίησα για να...»
Σλατς!
Δυστυχώς τα κατάφερα. Και το χαστούκι που μου ‘ριξε
ήταν η αδιάψευστη απόδειξη αυτού.
Foni Nats