Η Μάγισσα του Aέρα (Κεφάλαιο 31) Μέρος 1ο - Εκπαίδευση Ώρα Μηδέν

Η Ρίκα δεν είναι άνθρωπος που χάνει χρόνο. Αλλά ούτε και άνθρωπος με υπομονή. Με το που τελειώσαμε με την ανάλυση του σχέδιου του ξαδέρφου της  αλλά και με το οριστικό πρόγραμμα της εκπαίδευσής μου, με οδήγησε στο χώρο των γηπέδων για να ξεκινήσουμε το πρώτο μαγικό μας μάθημα.
Έχουμε μπροστά μας μόλις πέντε μέρες. Πέντε μέρες μέσα στις οποίες θα πρέπει να γίνω όχι απλά καλύτερη μάγισσα, αλλά καλύτερη Μάγισσα του Αέρα. Δεν αρκεί να μάθω απλά να κάνω ισχυρότερα ξόρκια ή πιο απαιτητικά φίλτρα. Δεν  φτάνει να γίνω καλύτερη στη μάχη σώμα με σώμα ή στην απόκρουση μαγικών επιθέσεων.  Θα πρέπει να μάθω να τιθασεύω το Στοιχείο του Αέρα και να το χρησιμοποιώ όπως εγώ θέλω ανά πάσα στιγμή. Θα πρέπει να βρω τρόπο να συνδεθώ με το Στοιχείο μου και να μπορώ να αντλώ από αυτό δύναμη και ενέργεια. Και τέλος θα πρέπει να μπορώ να διοχετεύσω αυτήν την απίστευτη ενέργεια για να ενισχύσω το ξόρκι που θα φυλακίσει την Μαρί και θα την κάνει επιτέλους πιόνι στα δικά μας σχέδια.

Πφφφφ... παιχνιδάκι.
Και καθόλου στρεσογόνος προσωπική απαίτηση.
Φτάνουμε στο χώρο των γηπέδων, όπου όλα, λόγω της περασμένης ώρας και με το γλυκό φως του απογευματινού ήλιου να πέφτει πάνω τους μοιάζουν πιο όμορφα και ειδυλλιακά. Το φρεσκοποτισμένο γρασίδι στο γήπεδο του ποδοσφαίρου λαμπυρίζει παιχνιδιάρικα με κάθε πορτοκαλοκόκκινη ακτίνα φωτός που πέφτει πάνω του και ο αέρας φέρνει στα ρουθούνια μου την αίσθηση της φρεσκάδας και της δροσιάς. Οι σκιές που πέφτουν στο χώρο των αγώνων από το ύψος των κερκίδων για τους φίλους και συγγενείς που έρχονται να ζητωκραυγάσουν μαζί μας για τους αθλητές τους σε κάθε ματς μας δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για να ξεκινήσουμε το ‘μάθημα’ χωρίς να κινδυνεύουμε να ζαλιστούμε από τον ήλιο.
«Λοιπόν, με τι θα ξεκινήσουμε;» ρωτώ κάπως αμήχανα, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο η φωνή μου ακούγεται πιο χαρούμενη απ’ όσο θα ‘πρεπε – δεδομένων των συνθηκών.
Η Ρίκα σταματά απότομα τα βήματα της κάπου στο μέσον του γηπέδου και σε απόσταση τουλάχιστον πέντε μέτρων μπροστά από μένα. Στρέφει απότομα το σώμα της προς το μέρος μου και εκτοξεύει εντελώς απροειδοποίητα τρεις λαμπυρίζουσες μικρές σφαίρες κατά πάνω μου.
Σφαίρες και λάμψη ίσον έκρηξη!
Αυτόματα το σώμα μου μπαίνει σε εγρήγορση και σε κλάσματα δευτερολέπτου κάνω μια άκομψη βουτιά στα δεξιά μου. Παρόλο που πέφτω πάνω στο μαλακό γρασίδι, έχω πάρει τέτοια φόρα που νιώθω το δέρμα μου να γδέρνεται από την ολίσθηση πάνω του. Οι μικρές θορυβώδεις εκρήξης κοντά μου, προκαλούν έξτρα έκκριση αδρεναλίνης στο σώμα μου και νιώθω ήδη το θυμό να φουντώνει μέσα μου.
«Είσαι τρελή; Θα μπορούσες να με έχεις σκοτώσει!»
«Αν ήσουν έστω και στο ελάχιστο εκπαιδευμένη να αντιδράς σαν μάγισσα και όχι σαν ένα αδύναμο, φοβισμένο κοριτσάκι δεν θα είχα ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο να σου προκαλέσω την οποιαδήποτα ζημιά με αυτή μου την κίνηση».
«Μου έριξες βόμβες! Στο άσχετο! Δεν έχουμε ξεκινήσει καν την εκπαίδευση ακόμα!»
«Η εκπαίδευση έχει ξεκινήσει από την ώρα που σου ανακοίνωσα ότι ξεκινάμε μαζί» μου απαντά με απόλυτη ψυχραιμία και απάθεια, λες και μιλάμε για τον καιρό της εβδομάδας. Και γι’ ακόμη μια φορά με πιάνει απροετοίμαστη και με το που τελειώνει την πρότασή της βγάζει άλλους δυο βώλους από την τσέπη της και τους πετά προς το μέρος μου με δύναμη.
Τους αποφεύγω κυριολεκτικά τελευταία στιγμή στριφογυρίζοντας σαν βαρελάκι μακριά από την θέση που βρισκόμουν πριν. Με το που αγγίζουν το έδαφος, σκάνε σχεδόν δίπλα μου, με τον γνωστό εκκωφαντικό θόρυβο να μου τρυπά τα αυτιά και ταυτόχρονα να μου ανεβάζει περισσότερο τους παλμούς της καρδιάς.
«ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ, ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ;» της φωνάζω εξοργισμένη πια και με μια απότομη κίνηση του χεριού μου προς το μέρος της, στέλνω ένα μεγάλο κύμα αέρα καταπάνω της.
Η Ρίκα αντιδρά βάζοντας τα χέρια της σταυρωτά μπρος στο πρόσωπό της και γέρνωντας το κορμί της ολόκληρο προς τα μπρος, έχοντας τοποθετήσει τα πόδια της σε θέση προβολής για την καλύτερη στήριξή της απέναντι στη δύναμη που την χτύπησε.
Πιστεύοντας ότι έχω ρίξει τη εκρηκτική μάγισσα κάτω – επιτέλους- σηκώνομαι αργά λόγω των πόνων στο κορμί μου αλλά μόλις στηρίζομαι στα πόδια μου, ξαναπέφτω κάτω από το δεξί κροσέ της πιο αδίστακτης Χάλιγουελ που έχω γνωρίσει.
Το κεφάλι μου βουίζει από τις προηγούμενες εκρήξεις και ο πόνος στα ζυγωματικά μου είναι τόσο μεγάλος που πραγματικά σκέφτομαι ότι μπορεί να έχω σπάσει κάτι. Αν δεν είχε θολώσει η όρασή μου τόσο πολύ από την τελευταία επίθεση – η δύναμη αυτής της μπουνιάς πραγματικά μου ταρακούνησε τον εγκέφαλο εκεί μέσα- θα αναζητούσα εναγωνίως τον λαιμό αυτής της μικρής ενοχλητικής μάγισσας για να την στραγγαλίσω επιτέλους και να γλιτώσω τον κόσμο από τις μπουνιές της.
«Σύνελθε, είσαι καλα;» ακούω μια φωνή από το υπερπέραν να μου μιλά. «Μπόνι, συγκεντρώσου, μόλις αρχίσαμε».
Πραγματικά όμως θέλω να λιποθυμήσω.
‘’Ζαλάδες και θολούρες φύγεται μακριά
δέχομαι επίθεση εδώ στα ανοιχτά.
Θέλω το μυαλό μου να χω καθαρό
μέχρι τον εχθρό να εξαφανίσω στο λεπτό.’’
Η ζαλάδα εξαφανίζεται αμέσως με το που τελειώνει η Ρίκα το ξόρκι της, ενώ ταυτόχρονα η όραση και η ακοή μου επανέρχονται στο εκατό τις εκατό. Μαζί και τα νεύρα μου αλλά και οι δολοφονικές μου τάσεις.
«Είσαι τελείως παλαβή;» είναι η πρώτη μου αντίδραση μόλις συνέρχομαι.
«Κάτσε, έλα να σε βοηθήσω να σηκωθείς» μου απαντά η Ρίκα και με πιάνει από το μπράτσο για να με στηρίξει. Αμέσως αποτινάσσω το χέρι της από πάνω μου και αρχίζω της τσιρίδες.
«ΜΗ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙΣ! Κόντεψες να με σκοτώσεις!»
Σλατς!
Αυτή η σφαλιάρα νομίζω με βοήθησε να ξεπεράσω την υστερία μου μέσα σε νανοδευτερόλεπτα. Γυρίζω να κοιτάξω τη Ρίκα όσο πιο αργά γίνεται, προσπαθώντας να συγκρατηθώ, όσο νιώθω τον θυμό να φουντώνει σαν άγρια πυρκαγιά μέσα μου. Την ίδια στιγμή παρατηρώ την υγρασία στο μέτωπο της Ρίκα. Έχει ιδρώσει. Όπως κι εγώ άλλωστε. Η θερμοκρασία έχει ανέβει αρκετά παρόλο που ο ήλιος κοντεύει να δύσει και αυτό είναι μάλλον αποτέλεσμα του χαρίσματός μου.
«Άκου Μπόνι, πρέπει να ηρεμήσεις. Νομίζεις πως ο οποιοσδήποτε δαίμονας επιχειρήσει να σου επιτεθεί θα ζητήσει πρώτα την αδειά σου; Θα σε ενημερώσει ότι έρχεται κατά πάνω σου; Ή μήπως θα σε ρωτήσει αν είσαι έτοιμη να τον αποκρούσεις πριν σου επιτεθεί;»
Κάπου εδώ η φωνή της λογικής μου χτυπά την πόρτα.
«Έτσι μπράβο το κορίτσι μου. Ηρέμησε τώρα γιατί πρέπει να συνεχίσουμε» μου λέει η Ρίκα σα να το καταλαβαίνει, και με την αναστροφή της παλάμης της σκουπίζει γρήγορα τον ιδρώτα από το μέτωπό της. «Α, και για να μην το ξεχάσω σε μισή ώρα που θα περάσει η επίδραση του ξορκιού μου, θα νιώθεις σα να σε πάτησε νταλίκα».
Τέλεια.
Αφού λοιπόν καταλήξαμε στο ότι δεν χρειάζεται να προειδοποιούμε η μία την άλλη για τις επιθέσεις της, μαζεύω όλη μου την οργή – μαζί και τον αέρα γύρω μου – και αφού του δώσω μια κυκλική κίνηση κουνώντας με τον κατάλληλο τρόπο τα χέρια μου, στέλνω κατά πάνω της ένα μικρό ανεμοστρόβιλο. Η δύναμη του είναι τέτοια που φυσικά δεν μπορεί σωματικά να του αντισταθεί, έτσι αμέσως η Ρίκα χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της – κυριολεκτικά! – και αρχίζει να γυρίζει κυκλικά στον αέρα μέσα σε έναν μικρό, φουριόζο, ολόδικό μου ανεμοστρόβιλο.
Μερικές φορές με εντυπωσιάζω, αλήθεια!

Απολαμβάνω για μερικά λεπτά το θέαμα της ιπτάμενης μάγισσας και χωρίς να το προσπαθήσω ιδιαίτερα ένα μικρό χαμόγελο ικανοποίησης έχει σχηματιστεί στα χείλη μου.



Foni Nats