Πολλοί λένε ότι περίεργα πλάσματα ζουν μέσα στο σκοτάδι… Άλλοι υποστηρίζουν ότι τα πλάσματα τρέφονται με αυτό. Κάποιοι τα βλέπουν στον ύπνο τους, ενώ άλλοι μέσα στη μέρα τους. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που αγνοούν τελείως την ύπαρξή τους. Πιθανώς καταλάβατε πως μιλάω για σκοτεινές οντότητες, ή αλλιώς δαίμονες.
Στενόμυαλοι άνθρωποι ρίχνουν όλο το φταίξιμο για την ύπαρξή τους στον Θεό. Μερικοί από αυτούς μάλιστα περιμένουν ότι Εκείνος θα τους σώσει, χωρίς να κάνουν κάτι οι ίδιοι˙ έτσι απλά, χωρίς καν να προσπαθήσουν. Όσοι δεν πιστεύουν σε Θεούς και θρησκείες -ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν- κατηγορούν την επιστήμη και περιμένουν ανάλογη σωτηρία. Όπως καταλάβατε, πάλι στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγουμε…
Ένα πάντως είναι σίγουρο˙ υπάρχει κάτι εκεί έξω, και δεν είναι καλό!
Εγώ τους βλέπω, τους ακούω, τους μυρίζω, τους αισθάνομαι.. Και πιστέψτε με˙ βρίσκονται παντού… Δε βρίσκονται κριμένοι μέσα στο σκοτάδι και στις σκοτεινές γωνίες. Δεν πηγαίνουν μόνο σε όσους τους επικαλούνται. Βρίσκονται παντού. Μπορεί αυτή τη στιγμή να στέκεται ένας δίπλα σου!
Τους βλέπω στον δρόμο να καβαλούν πολλούς ανθρώπους και να χαμογελούν σατανικά. Μια κοπέλα κλαίει στην άκρη του πάρκου, ενώ μιαμαύρη σκιά της χαϊδεύει μητρικά τα μαλλιά και γελάει, λες και μόλις άκουσε κάποιο ανέκδοτο. Ένας άντρας χτυπάει τη γυναίκα του μέσα στο σούπερ μάρκετ και 3 σκιές παίζουν μεταξύ τους και γελούν, βάζουν στοίχημα εάν θα καταφέρει να τη σκοτώσει ή όχι. Ένα αγόρι κάθεται στο πλατύσκαλο του σπιτιού του και διαβάζει με αγωνία ένα μήνυμα στο κινητό του. Μια σκιά χαζεύει με σαρδόνιο χαμόγελο το τηλέφωνό του, καθώς κολλάει πάνω του και γίνονται ένα. Ένα παιδάκι στη μέση του δρόμου κλαίει, γιατί έχασε τη μαμά του και ένας δαίμονας πηγαίνει νευρικά πάνω κάτω χωρίς να μπορεί να το πλησιάσει.
Όσο για εμένα, για τον δικό μου δαίμονα, δεν ξέρω. Εάν υπάρχει, είναι ο μόνος δαίμονας που δε βλέπω, που δεν αισθάνομαι. Ο δικός μου δαίμονας υποθέτω πως είναι η αρρώστια και το κακό που βρίσκει τους ανθρώπους που αγαπάω. Οι σκιές δε με πλησιάζουν, δε με συμπαθούν. Πάντα με αποφεύγουν, χωρίς να δείχνουν πως με φοβούνται. Αλλά δεν καταλαβαίνω το γιατί. Δεν είμαι άνθρωπος που προσεύχεται όλη τη μέρα ή άνθρωπος που βοηθάει και κάνει το σωστό. Δε νιώθω ότι έχω κάτι φωτεινό μέσα μου που μπορεί να τις διώχνει. Μάλλον απλώς δεν μπορούμε να δούμε τον δαίμονά μας, και ας βλέπουμε των υπολοίπων.
Με συγχωρείτε πολύ, σας έχω γεμίσει το μυαλό με όλα αυτά περί δαιμόνων… Λέω να ξεκινήσω από την αρχή, ώστε να καταλάβετε καλύτερα.
Ονομάζομαι Μάξιμους και είμαι δεκαοκτώ ετών. Ο κόσμος γύρω μου καταρρέει και δεν το λέω όπως θα το έλεγε ένας επιπόλαιος έφηβος. Στην κυριολεξία, ο κόσμος στον οποίο ζω καταρρέει…
Όλα ξεκίνησαν με έναν τεράστιο «πόλεμο» που άστραψε στους ουρανούς. Όλοι νιώσαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στον όμορφο κόσμο που πλάσαμε με εγωισμό και απληστία, αλλά κανείς δεν έδινε σημασία, μέχρι που η κατάσταση ξέφυγε τελείως. Θυμάστε την ιστορία με τον Νώε; Αυτή που ο Θεός προκάλεσε έναν μεγάλο κατακλυσμό με σκοπό να «καθαρίσει» τον τόπο; Κάτι τέτοιο συνέβη πριν από 7 χρόνια. Ένας ιός μας χτύπησε, κάποτε τον έλεγαν καρκίνο νομίζω, όμως πήρε τεράστιες διαστάσεις. Δεν ξέραμε πότε θα χτυπήσει και ποιον. Από τη μια στιγμή στην άλλη άρχιζες να φτύνεις αίμα στο πεζοδρόμιο και δεν κατανοούσες το γιατί. Γιατί σ’ εμένα;
Όσο περνούσε ο καιρός και τα πράγματα χειροτέρευαν, οι ουρανοί άρχισαν να κλαίνε σ’ όλο τον κόσμο χωρίς σταματημό για επτά μέρες και επτά νύχτες. Καταστράφηκαν πολλές περιουσίες και χάθηκαν ακόμη περισσότερες ζωές. Το ξημέρωμα της όγδοης μέρας ήταν γαλήνιο. Ένας μεγάλος σεισμός ακολούθησε και έπειτα όλα ηρέμησαν. Το μόνο που έμεινε πίσω ήταν πόνος και συντρίμμια. Από τότε ξεκίνησαν διάφορες φήμες και μύθοι. Λέγεται ότι το καλό πολέμησε με το κακό στους ουρανούς για τη σωτηρία των ανθρώπων, αλλά κάνεις δεν κατάφερε να κερδίσει. Από τη σύγκρουση άνοιξαν οι πύλες που χρησιμοποιούν οι άγγελοι για να μεταφέρονται ανάμεσα στους κόσμους. Πολλές είναι οι μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν ότι οι πύλες είναι αληθινές.
Αρχαία κείμενα και προφητείες μιλούν για δύο ακόμη κόσμους, τον κόσμο των ζωντανών νεκρών και τον κόσμο των αγγέλων. Ο κόσμος των ζωντανών νεκρών είναι το ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ ζωής και θανάτου. Μύθοι λένε ότι πηγαίνουν εκεί οι μητέρες τα παιδιά τους, για να μην πεθάνουν από την αρρώστια. Λένε ότι ο χρόνος εκεί σταματάει να κυλά και κανείς δεν το καταλαβαίνει. Μέσα από αυτόν τον κόσμο περνούν οι άγγελοι, για να πάνε στην πατρίδα τους. Κανείς δεν έχει πάει εκεί και τα αρχαία κείμενα δε λένε πολλά.
Εγώ όμως ξέρω ότι υπάρχουν οι πύλες... Το ξέρω γιατί τις ακούω. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ τις ακούω μέσα στο κεφάλι μου να βροντούν στο άνοιγμα και στο κλείσιμό τους. Τις ακούω στον ύπνο μου όλο και πιο κοντά... Ακούω και μια γυναικεία φωνή:
«Ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις… Ξύπνα!»
Παρασκευή Γκύζη
Στενόμυαλοι άνθρωποι ρίχνουν όλο το φταίξιμο για την ύπαρξή τους στον Θεό. Μερικοί από αυτούς μάλιστα περιμένουν ότι Εκείνος θα τους σώσει, χωρίς να κάνουν κάτι οι ίδιοι˙ έτσι απλά, χωρίς καν να προσπαθήσουν. Όσοι δεν πιστεύουν σε Θεούς και θρησκείες -ή τουλάχιστον έτσι νομίζουν- κατηγορούν την επιστήμη και περιμένουν ανάλογη σωτηρία. Όπως καταλάβατε, πάλι στο ίδιο αποτέλεσμα καταλήγουμε…
Ένα πάντως είναι σίγουρο˙ υπάρχει κάτι εκεί έξω, και δεν είναι καλό!
Εγώ τους βλέπω, τους ακούω, τους μυρίζω, τους αισθάνομαι.. Και πιστέψτε με˙ βρίσκονται παντού… Δε βρίσκονται κριμένοι μέσα στο σκοτάδι και στις σκοτεινές γωνίες. Δεν πηγαίνουν μόνο σε όσους τους επικαλούνται. Βρίσκονται παντού. Μπορεί αυτή τη στιγμή να στέκεται ένας δίπλα σου!
Τους βλέπω στον δρόμο να καβαλούν πολλούς ανθρώπους και να χαμογελούν σατανικά. Μια κοπέλα κλαίει στην άκρη του πάρκου, ενώ μιαμαύρη σκιά της χαϊδεύει μητρικά τα μαλλιά και γελάει, λες και μόλις άκουσε κάποιο ανέκδοτο. Ένας άντρας χτυπάει τη γυναίκα του μέσα στο σούπερ μάρκετ και 3 σκιές παίζουν μεταξύ τους και γελούν, βάζουν στοίχημα εάν θα καταφέρει να τη σκοτώσει ή όχι. Ένα αγόρι κάθεται στο πλατύσκαλο του σπιτιού του και διαβάζει με αγωνία ένα μήνυμα στο κινητό του. Μια σκιά χαζεύει με σαρδόνιο χαμόγελο το τηλέφωνό του, καθώς κολλάει πάνω του και γίνονται ένα. Ένα παιδάκι στη μέση του δρόμου κλαίει, γιατί έχασε τη μαμά του και ένας δαίμονας πηγαίνει νευρικά πάνω κάτω χωρίς να μπορεί να το πλησιάσει.
Όσο για εμένα, για τον δικό μου δαίμονα, δεν ξέρω. Εάν υπάρχει, είναι ο μόνος δαίμονας που δε βλέπω, που δεν αισθάνομαι. Ο δικός μου δαίμονας υποθέτω πως είναι η αρρώστια και το κακό που βρίσκει τους ανθρώπους που αγαπάω. Οι σκιές δε με πλησιάζουν, δε με συμπαθούν. Πάντα με αποφεύγουν, χωρίς να δείχνουν πως με φοβούνται. Αλλά δεν καταλαβαίνω το γιατί. Δεν είμαι άνθρωπος που προσεύχεται όλη τη μέρα ή άνθρωπος που βοηθάει και κάνει το σωστό. Δε νιώθω ότι έχω κάτι φωτεινό μέσα μου που μπορεί να τις διώχνει. Μάλλον απλώς δεν μπορούμε να δούμε τον δαίμονά μας, και ας βλέπουμε των υπολοίπων.
Με συγχωρείτε πολύ, σας έχω γεμίσει το μυαλό με όλα αυτά περί δαιμόνων… Λέω να ξεκινήσω από την αρχή, ώστε να καταλάβετε καλύτερα.
Ονομάζομαι Μάξιμους και είμαι δεκαοκτώ ετών. Ο κόσμος γύρω μου καταρρέει και δεν το λέω όπως θα το έλεγε ένας επιπόλαιος έφηβος. Στην κυριολεξία, ο κόσμος στον οποίο ζω καταρρέει…
Όλα ξεκίνησαν με έναν τεράστιο «πόλεμο» που άστραψε στους ουρανούς. Όλοι νιώσαμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στον όμορφο κόσμο που πλάσαμε με εγωισμό και απληστία, αλλά κανείς δεν έδινε σημασία, μέχρι που η κατάσταση ξέφυγε τελείως. Θυμάστε την ιστορία με τον Νώε; Αυτή που ο Θεός προκάλεσε έναν μεγάλο κατακλυσμό με σκοπό να «καθαρίσει» τον τόπο; Κάτι τέτοιο συνέβη πριν από 7 χρόνια. Ένας ιός μας χτύπησε, κάποτε τον έλεγαν καρκίνο νομίζω, όμως πήρε τεράστιες διαστάσεις. Δεν ξέραμε πότε θα χτυπήσει και ποιον. Από τη μια στιγμή στην άλλη άρχιζες να φτύνεις αίμα στο πεζοδρόμιο και δεν κατανοούσες το γιατί. Γιατί σ’ εμένα;
Όσο περνούσε ο καιρός και τα πράγματα χειροτέρευαν, οι ουρανοί άρχισαν να κλαίνε σ’ όλο τον κόσμο χωρίς σταματημό για επτά μέρες και επτά νύχτες. Καταστράφηκαν πολλές περιουσίες και χάθηκαν ακόμη περισσότερες ζωές. Το ξημέρωμα της όγδοης μέρας ήταν γαλήνιο. Ένας μεγάλος σεισμός ακολούθησε και έπειτα όλα ηρέμησαν. Το μόνο που έμεινε πίσω ήταν πόνος και συντρίμμια. Από τότε ξεκίνησαν διάφορες φήμες και μύθοι. Λέγεται ότι το καλό πολέμησε με το κακό στους ουρανούς για τη σωτηρία των ανθρώπων, αλλά κάνεις δεν κατάφερε να κερδίσει. Από τη σύγκρουση άνοιξαν οι πύλες που χρησιμοποιούν οι άγγελοι για να μεταφέρονται ανάμεσα στους κόσμους. Πολλές είναι οι μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν ότι οι πύλες είναι αληθινές.
Αρχαία κείμενα και προφητείες μιλούν για δύο ακόμη κόσμους, τον κόσμο των ζωντανών νεκρών και τον κόσμο των αγγέλων. Ο κόσμος των ζωντανών νεκρών είναι το ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ ζωής και θανάτου. Μύθοι λένε ότι πηγαίνουν εκεί οι μητέρες τα παιδιά τους, για να μην πεθάνουν από την αρρώστια. Λένε ότι ο χρόνος εκεί σταματάει να κυλά και κανείς δεν το καταλαβαίνει. Μέσα από αυτόν τον κόσμο περνούν οι άγγελοι, για να πάνε στην πατρίδα τους. Κανείς δεν έχει πάει εκεί και τα αρχαία κείμενα δε λένε πολλά.
Εγώ όμως ξέρω ότι υπάρχουν οι πύλες... Το ξέρω γιατί τις ακούω. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ τις ακούω μέσα στο κεφάλι μου να βροντούν στο άνοιγμα και στο κλείσιμό τους. Τις ακούω στον ύπνο μου όλο και πιο κοντά... Ακούω και μια γυναικεία φωνή:
«Ήρθε η ώρα να ξυπνήσεις… Ξύπνα!»
Παρασκευή Γκύζη