ANGELS: The Academy (Κεφάλαιο 5)

Μας είχαν μαζέψει όλους τους καινούριους μαθητές σε έναν μεγάλο χώρο μέσα στην Ακαδημία. Ο χώρος αυτός ήταν άδειος, αλλά είχε ένα μεγάλο τραπέζι ακριβώς μπροστά μας που κάθονταν όλοι οι καθηγητές. Ο διευθυντής της σχολής σηκώθηκε και στάθηκε στο κέντρο ακριβώς, μπροστά από το τραπέζι. "Καλωσορίσατε, στην ακαδημία Γκρίφιν νεαροί σπουδαστές. Μέσα στην ακαδημία μας, θα ζήσετε τα πιο αξέχαστα αλλά ταυτόχρονα και πιο σημαντικά χρόνια της ζωής σας", είπε κάνοντας μια διακοπή για να μας κοιτάξει όλους. "Πίσω μου βρίσκονται οι καθηγητές σας. Από τους οποίους, οι δυο από αυτούς θα είναι και οι επικεφαλείς του πού θα μπείτε. Αν είστε έτοιμοι, ας αρχίσουμε το τεστ του οίκου".
Μια γυναίκα σηκώθηκε από το τραπέζι των καθηγητών, κρατώντας στα χέρια της ένα χρυσό βιβλίο και πλησίασε τον διευθυντή. "Κάθε ένας από εσάς τους πρωτοετείς φοιτητές, όταν ακούει το όνομά του, θα πλησιάζει και θα τοποθετεί το δεξί του χέρι πάνω στο βιβλίο που κρατώ. Το βιβλίο αυτό θα δείχνει σε όλους μας σε ποιον από τους δύο οίκους θα μπει ο μαθητευόμενος. Οι οίκοι είναι οι εξής: Ο οίκος των Αρχαγγέλων και ο οίκος των Πρεσβυτέρων.".
"Βίβιαν Λέαμ", είπε η γυναίκα και η Βίβιαν την πλησίασε. Μόλις ακούμπησε το χέρι της το όνομα του οίκου που μπήκε ακούστηκε από το πουθενά: "Πρεσβύτεροι".
"Πιέρ Άλφους Ένεμ", φώναξε το δεύτερο παιδί και το βιβλίο είπε πάλι τον οίκο "Πρεσβύτεροι".
"Λίλεν Ρόουζ". Τα πόδια μου όσο πλησίαζα έτρεμαν και φοβόμουν για το αποτέλεσμα που θα βγάλει το βιβλίο. "Αρχάγγελοι", ακούστηκε ο ήχος.
"Νινέμ Όραμ", φώναξε ξανά η γυναίκα. "Αρχάγγελοι".
Και η ώρα περνούσε και ένας-ένας οι μαθητευόμενοι πλησίαζαν το βιβλίο για να μπουν στον οίκο που ήταν για αυτούς. Όση ώρα γινόταν αυτό, η Νινέμ μου μιλούσε και εγώ της κουνούσα το κεφάλι ή απαντούσα όπου ήταν απαραίτητο. Η διαδικασία της επιλογής του οίκου κράτησε σχεδόν μια ώρα και όταν τελείωσε, η γυναίκα πήγε και κάθισε πίσω στο τραπέζι. Ο διευθυντής πλησίασε παλι το με κέντρο μπροστά από το τραπέζι των καθηγητών και είπε: "Συγχαρητήρια! Και στους δύο οίκους έχουν φοιτήσει οι καλύτεροι και πιο ικανοί άγγελοι. Ελπίζω να γίνετε και εσείς σαν αυτούς μια μέρα. Ο υπεύθυνος καθηγητής του οίκου των Αρχαγγέλων είναι η κύρια Έντι Πίτμαν και των Πρεσβύτερων ο κύριος Λίαμ Φόρκς. Ακολουθήστε τους για τα δωμάτια σας".
Περπατούσαμε στον διάδρομο πίσω από την κυρία Πίτμαν, η οποία μας πήγαινε προς τα δωμάτια του οίκου μας. Όταν φτάσαμε μας είπε ότι για να μπούμε στα δωμάτια πρέπει να ξέρουμε τον προσωπικό κωδικό του οίκου μας, ο οποίος κάθε χρόνο αλλάζει και φέτος ήταν, "Λίταμ Σέρμαν". Όταν η κύρια Πίτμαν έβαλε τον κωδικό και η πόρτα άνοιξε το πρώτο πράγμα που είδαμε ήταν ένα σαλόνι γεμάτο βιβλιοθήκες.
"Εδώ μέσα μπορείτε να βρείτε τα πιο βασικά βιβλία που θα σας χρειαστούν για κάποιες επιπλέον πληροφορίες. Βέβαια, στην διάθεση σας θα έχετε και την βιβλιοθήκη της σχολής. Για περισσότερα για την βιβλιοθήκη μπορείτε να ρωτήσετε τον κύριο Μπούλ που είναι ο βιβλιοθηκάριος", είπε η κύρια Πίτμαν και μας έκανε με το χέρι της μια κίνηση για να την ακολουθήσουμε.
"Εδώ βρίσκεται το δωμάτιο όλων σας. Διαλέξτε κρεβάτι και ντουλάπα για τα πράγματα σας!", είπε. "Τώρα μπορείτε να κάνετε ό, τι θέλετε εδώ μέσα. Να ξέρετε, μην αργήσετε να κοιμηθείτε πολύ γιατί αύριο αρχίζουν τα μαθήματα. Σε κάθε κρεβάτι υπάρχει και από ένα πρόγραμμα των μαθημάτων σας. Καλή συνέχεια!", είπε και έφυγε από το δωμάτιο.
Κοιτούσαμε με ανοιχτό στόμα. Βρισκόμασταν σε έναν χώρο τόσο φανταστικό που κανείς μας δεν περίμενε. Μάλλον μόνο εγώ δεν περίμενα, γιατί όλοι οι άλλοι γεννήθηκαν στον κόσμο των αγγέλων. Το χρώμα του δωματίου ήταν ανοιχτό μπλε, οι βιβλιοθήκες λευκές και οι καναπέδες λευκοί με χρυσές λεπτομέρειες. Τα κρεβάτια μας ήταν ακριβώς στα ίδια χρώματα λευκά με χρυσές λεπτομέρειες.
Κάποια παιδιά άρχιζαν και έκαναν φιλίες μεταξύ τους, κάποια άλλα είχαν ήδη ξαπλώσει στα κρεβάτια τους και εγώ μαζί με άλλα δύο παιδιά είχαμε κάτσει σε έναν καναπέ και διαβάζαμε βιβλία.
Η ώρα περνούσε, μέχρι που το ρολόι που βρισκόταν απέναντι από το τζάκι του δωματίου χτύπησε και καταλάβαμε πως ήταν η ώρα για ύπνο. Έτσι όλοι αφήσαμε ό, τι κάναμε και με αργά βήματα πηγαίναμε στα κρεβάτια μας. Η αυριανή μέρα ίσως να ήταν λίγο δύσκολη για εμένα μιας και δεν ήξερα σχεδόν τίποτα για τον κόσμο στον οποίο βρίσκομαι.
Έκλεισα τα μάτια μου και μια σκέψη μου καρφώθηκε στο μυαλό. Πώς γίνεται να μην έχω στεναχωρηθεί καθόλου για τους ανθρώπους που με μεγάλωσαν από την στιγμή που με έχουν πάρει μακριά τους;




Γιάννης Θεοδωρόπουλος