ANGELS: The Academy (Κεφάλαιο 8)

Το χέρι που ήταν σχηματισμένη η πεντάλφα πονούσε πάρα πολύ. Το ένιωθα σαν να καίγεται από μέσα προς τα έξω και ο πόνος αυτός ήταν αβάσταχτος. Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ το υπόλοιπο βράδυ, διότι το όνειρο με τον Εωσφόρο εμφανιζόταν μπροστά μου κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου και φυσικά ο πόνος δεν με άφηνε να γείρω και να ξεκουραστώ.
Μόλις ξημέρωσε και το κουδούνι χτύπησε για να ξυπνήσουμε όλοι, έπρεπε να καταφέρω να κρύψω από όλους αυτό το σημάδι, μιας και αν το έβλεπαν θα γινόμουν το νέο θέμα συζήτησης όλης της ακαδημίας και κάποιοι θα φοβόντουσαν να με πλησιάσουν. Βρήκα κάτω από το κρεβάτι κάτι πεταμένα γάντια. Δεν ήξερα ποιός τα είχε ξεχάσει αλλά τα πήρα και τα φόρεσα. Έτσι είχα κρύψει το σημάδι.
Όση ώρα ήμουν στην τραπεζαρία και έτρωγα με τους υπόλοιπους, ένιωθα το χέρι μου να καίγεται όλο και πιο πολύ, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι το μαύρο γάντι που φορούσα είχε καεί στο σημείο όπου ήταν η πεντάλφα. Η μυρωδιά του καμμένου υφάσματος γέμισε τον χώρο της τραπεζαρίας και άκουγα ψιθύρους από όλους για το τι μπορούσε να βρωμάει έτσι. Έβγαλα γρήγορα τα γάντια και τα έβαλα στην τσέπη μου, έτσι ώστε μόλις φεύγαμε για την τάξη να μπορέσω να τα πετάξω σε έναν κάδο.
Ο πόνος έγινε πιο αβάσταχτος και άρχισα να ζαλίζομαι. Πήγα με όση δύναμη μου απέμενε στο μπάνιο και ακούμπησα με τα δύο χέρια μου τον νιπτήρα, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι με αυτή μου την σκέψη πίεσα την πληγή που είχε δημιουργήσει η πεντάλφα και πόνεσα πολύ περισσότερο. Μια κραυγή βγήκε από μέσα μου. Πρώτη φορά άκουγα τον εαυτό μου να βγάζει τέτοια κραυγή.

Από το χέρι κυλούσαν αίματα γεμίζοντας το πάτωμα και μόλις δημιουργήθηκε μια μικρή λίμνη, το ένα άρχισε να κινείται σαν ρυάκι και σχημάτισε και στο πάτωμα μια πεντάλφα. Πολύ μεγαλύτερη από αυτό που είχα στο χέρι μου. Το σώμα μου άρχισε να κινείται αλλά δεν το έλεγα εγώ. Στάθηκα μπροστά από την πεντάλφα και είπα: "Ω, μεγάλε άρχοντα. Ω, άρχοντα του σκότους. Ω, παντοδύναμε. Με το αίμα μου σου προσφέρω μια θέση στον τόπο που βρίσκομαι". Δεν είχα πει εγώ ούτε μια από αυτές τις λέξεις. Κάποιος άλλος έλεγχε το σώμα μου. Κάποιος που δεν μπορούσα να τον σταματήσω.

Το κόκκινο χρώμα του αίματός μου, που είχε σχηματίσει την πεντάλφα, έγινε ακόμα πιο κόκκινο και στις άκρες του έπιασε φωτιές. Τα αυτιά μου άρχισαν να βουίζουν πολύ δυνατά, κάνοντας με να ζαλιστώ ναι να πέσω κάτω. Τοποθέτησα τα χέρια μου στα αυτιά για να μειώσω τον θόρυβο, αλλά το έκανα μάταια. Στο κέντρο της πεντάλφα εμφανίστηκε ένας ψηλός άντρας, με μαύρα μαλλιά, γαλανά μάτια και ένα βλέμμα που θα έκανε τους πάντες να τον ερωτευθούν.

"Λίλεν Ρόουζ! Ευχαριστώ που με ελευθέρωσες από τα δεσμά της κολάσεως", είπε ο άντρας με ένα τρομακτικό χαμόγελο. Τότε εγώ προσπαθούσα να σηκωθώ. Αυτός όμως συνέχισε να μιλάει. "Ήρθε η ώρα να πάρω την εκδίκησή μου. Και εσύ έχεις να μάθεις πολλά πράγματα για εμένα", τελείωσε και βγήκε από την πεντάλφα και άρχισε να περπατά προς την πόρτα. "Α, και ξέχασα να σου πω. Δεν θα μπορείς να πεις ότι βρίσκομαι ανάμεσα σας. Γιατί κάθε φορά που θα με αναφέρεις με οποιονδήποτε τρόπο το χέρι σου θα καίγεται. Μην προσπαθήσεις να συνεχίσεις να μιλάς για εμένα πολύ, διότι το χέρι σου θα πάρει φωτιά και πολύ πιθανόν να σε χάσουμε", είπε και έφυγε από το μπάνιο.

Σηκώθηκα και προσπάθησα να τρέξω από πίσω του. Να τον πιάσω και να τον στείλω από εκεί που ήρθε, αλλά μόλις βγήκα από το μπάνιο ήταν σαν να είχε εξαφανιστεί. Κοίταξα το χέρι μου και η πεντάλφα βρισκόταν ακόμα εκεί. Κάτι έπρεπε να κάνω. Ο Εωσφόρος είχε έρθει στον κόσμο των αγγέλων και πολύ πιθανόν να θέλει να τον καταστρέψει.

Η αιτία που βρισκόταν εδώ ήμουν εγώ.



Γιάννης Θεοδωρόπουλος