Ο Άγγελος, φάνηκε να συνέρχεται από την επίδραση του ρούνου Μέριλ. "Την αλήθεια λέει, Χλόη", είπε ήρεμα. "Εγώ είμαι ο ψεύτης της υπόθεσης"
"Πω πω, για μία φορά δεν είμαι εγώ η κακιά", σχολίασε εύθυμα η Κριστίν. "Μου κλέβεις το ρόλο, Άντζελο"
Ο νεαρός την αγριοκοίταξε και τη σημάδεψε με το ξίφος του.
"Δε νομίζω πως είσαι σε θέση να παλέψεις μετά από όλα αυτά. Μπορεί να είσαι το Λευκό Ρόδο, αλλά ακόμα κι εμείς έχουμε τα όριά μας, γλύκα. Θα έμενα να παρακολουθήσω το δράμα που θα ακολουθήσει, αλλά έχω μερικές δουλειές να κάνω τώρα που είμαι ελεύθερη", είπε εκείνη και εξαϋλώθηκε, αφήνοντας μόνους τον Άγγελο και τη Χλόη.
Ο νεαρός εξαφάνισε το ξίφος και έσπευσε προς το μέρος της κοκκινομάλλας. "Λυπάμαι, λυπάμαι πάρα πολύ. Για όλα"
Εκείνη δεν απάντησε και κάθισε στο έδαφος, με την πλάτη της στον τοίχο.
"Έπρεπε να σου το είχα πει όταν εσύ μου είπες για το Σμαραγδένιο Δράκο"
"Ναι, θα μπορούσαμε να είχαμε γλιτώσει όλο αυτό!"
Το σμαραγδί βλέμμα της κλείδωσε με το σοκολατένιο δικό του. Κατάφερε να διακρίνει μεταμέλεια, λύπη και πικρία μέσα σε αυτό.
"Αλλά ο εγωισμός μου αποδείχτηκε τεράστιος"
Το γέλιο της Χλόης μετατράπηκε σε βήχα και κάλυψε το στόμα με την παλάμη της. "Κι εγώ το ίδιο έκανα με το Δράκο", ψέλλισε. "Αλλά νόμιζα πως τα Ρόδα ήταν αντικείμενα, όχι άνθρωποι"
Ένιωσε το χέρι του Άγγελου να αγγίζει διστακτικά τον ώμο της και σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει.
"Θα σου εξηγήσω κάποια άλλη στιγμή, σ'το υπόσχομαι. Μπορείς να σηκωθείς;", τη ρώτησε και αυτή κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. Για την ακρίβεια, με το ζόρι κρατούσε τα μάτια της ανοιχτά, αλλά και ο Άγγελος δε βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση.
Ωστόσο, αυτό δεν τον εμπόδισε να περάσει το ένα του μπράτσο κάτω από τα γόνατα της κοπέλας και το άλλο γύρω από τους ώμους της και να τη σηκώσει στην αγκαλιά του.
"Αυτό το αστείο που με σηκώνεις συνέχεια σαν καμιά δεσποσύνη σε κίνδυνο πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή", σχολίασε η Χλόη με αδύναμη φωνή.
"Αλλά όχι τώρα, πριγκίπισσα"
Εκείνη πλατάγισε τη γλώσσα της. "Κανονικά θα έπρεπε να κυνηγάμε το Μαύρο Ρόδο!"
"Έχεις δει τον εαυτό σου στον καθρέφτη;", της αντιγύρισε.
"Δεν έχω κανέναν πρόχειρο, λυπάμαι. Αλλιώς θα σ'τον έδινα να δεις κι εσύ πώς είσαι"
Ο Άγγελος άρχισε να περπατάει με κατεύθυνση το διαμέρισμά του. "Κάνουμε και χιούμορ, ωραία κοιμωμένη;"
"Πού με πας;", τον ρώτησε, αλλάζοντας το θέμα.
"Σπίτι"
"Και το Μαύρο Ρόδο ή αλλιώς η Κρίστιν, τι θα γίνει με αυτό;"
"Δε θα κάνει κάτι, ακόμα", άφησε έναν αναστεναγμό να του ξεφύγει. "Θα κινήσει τα νήματα από τα παρασκήνια για αρχή, οπότε έχουμε λίγο χρόνο μέχρι να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας"
Παύση.
"Και τώρα κοιμήσου"
"Δε θέλω", έκανε σαν μωρό η κοπέλα.
"Δεν ήταν μία απλή δήλωση, Χλόη. Χρειάζεσαι ξεκούραση"
"Όχι", επέμεινε εκείνη και ο Άγγελος δεν είχε άλλη επιλογή από το να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του ως Λευκό Ρόδο. Η κοπέλα ένιωσε τα βλέφαρά της να βαραίνουν και αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του νεαρού.
***
Μπήκαν στο διαμέρισμα του Κρίστοφερ από το μπαλκόνι. Ο νεαρός με τα πράσινα μάτια υποβάσταζε τον Μαξ και τον έβαλε να καθίσει στον καναπέ.
"Θα φωνάξω την Κατερίνα", δήλωσε ο Κρίστοφερ και έβγαλε τη μάσκα και το σπαθί του και ο φίλος του τον μιμήθηκε με προσεκτικές κινήσεις.
"Και καλά θα κάνεις. Αν πάω έτσι στο σπίτι η Μυρτώ θα φρικάρει"
"Εδώ τα έχασε όταν με είδε να κουτσαίνω, εμένα μου λες;"
Η Κατερίνα είχε τελειώσει τη δουλειά της, θεραπεύοντας τα τραύματα του Μαξ και του Κρίστοφερ και τους έδωσε άδεια για την υπόλοιπη νύχτα.
"Μπορείς να σηκωθείς;", ρώτησε ο Κρίστοφερ.
"Λέω να κοιμηθώ εδώ στον καναπέ για απόψε", απάντησε ο Μαξ και φόρεσε το κοντομάνικο μπλουζάκι που του έτεινε ο φίλος του.
"Κατάλαβα", είπε γελώντας, "δεν μπορείς ούτε να κουνηθείς"
"Αυτό ξαναπες το"
Ο νεαρός με τα πράσινα μάτια έπιασε ένα μαξιλάρι από τον δεύτερο καναπέ και το τοποθέτησε στο προσκεφάλι του Μαξ. "Σεντόνι για να σκεπαστείς, θέλεις;"
"Φέρε, παρόλο που έχει αρκετή ζέστη"
***
Δευτέρα 26 Ιουνίου, 5:44
Ημέρα έκτη.
Μετά από το ξαφνικό τηλεφώνημα της Χλόης μέσα στην άγρια νύχτα, ο επιθεωρητής Γκρέις δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι. Αφενός γιατί ήθελε να προσέχει τη Γαλήνη και αφετέρου διότι η είδηση για την Κασακιάν που πλέον ήταν ελεύθερη τον είχε κλονίσει ψυχολογικά. Της είχαν στήσει την τέλεια παγίδα πριν από μερικές μέρες στην κεντρική δημοτική βιβλιοθήκη και αντί να μείνει ισόβια πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, εκείνη ήταν έξω σε λιγότερο από μία βδομάδα!
Και στη συνέχεια ήταν η περίπτωση της αρχιφύλακα Φέλτερ. Σύμμαχος της αρχιμαφιόζου και απ'ότι φάνηκε το δεξί της χέρι.
Έβγαλε τον καπνό από το τσιγάρο του από τα ρουθούνια και προσπάθησε να επικεντρωθεί στην αρχική του δουλειά. Έστρεψε το βλέμμα του στις φωτογραφίες από τον τοπο του εγκλήματος πάνω στο γραφείο του και της επεξεργάστηκε. Ήταν ένα κοινότυπο έγκλημα, δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον, με ένα προφανές όπλο και μία προφανή ύποπτο. Μόνο που η Χλόη δεν ήταν η δολοφόνος, γιατί αν ήταν, θα είχε προτιμήσει να σκοτώσει τον Αβαούζο όπως τον Χατζόπουλο.
Ο Γκρέις έφερε το τσιγάρο στα χείλη του και τράβηξε μία τζούρα.
Η Μυρτώ τού είχε στείλει το υλικό από τις κάμερες ασφαλείας κοντά στο διαμέρισμα του θύματος και μπορούσε να πει πως ήταν αρκετά ικανοποιητικό. Ο δολοφόνος φαινόταν σχεδόν πεντακάθαρα στο φακό.
"Τόσα χρόνια στο Σώμα και ακόμα δεν έχει μάθει ούτε τα βασικά", μονολόγησε. "Ακόμα και ένας πρωτάρης δε θα έκανε ένα τέτοιο λάθος"
Έστειλε το βίντεο στην επιθεωρήτρια Μπρέντα Τζόουνς και πήρε μία από τις φωτογραφίες των υπόπτων στα χέρια του. "Αγαπητέ μου διοικητά, σας τσάκωσα"
***
Δευτέρα 26 Ιουνίου, 12:56
Ημέρα έκτη.
Χασμουρήθηκε δυνατά και άλλαξε πλευρό. Δεν ήθελε να σηκωθεί ακόμα από το άνετο κρεβάτι, αλλά κάτι μέσα της την παρότρυνε να ξυπνήσει. Μάλλον θα ήταν το σταθερό τηλέφωνο που δεν έλεγε να σταματήσει να χτυπάει. Για μισό λεπτό, αυτός δεν ήταν ο ήχος του τηλεφώνου του σπιτιού της.
Αλλά αν δεν ήταν στο σπίτι της, τότε πού βρισκόταν;
Άνοιξε πανικόβλητη τα μάτια της και επεξεργάστηκε το χώρο. Βρισκόταν ατο δωμάτιο το οποίο της είχε παραχωρήσει ο Άγγελος στο διαμέρισμά του.
Πώς ήρθα εδώ; Αναρωτήθηκε και στη συνέχεια θυμήθηκε τις περιπέτειες των προηγούμενων ωρών. Ένιωσε τα μάγουλά της να φλέγονται όταν ο νους της πήγε στην τελευταία ανάμνηση, εκεί, δηλαδή που ο Άγγελος την είχε στην αγκαλιά του σαν πριγκίπισσα. Είχε δει την αδύναμη πλευρά της, την οποία προσπαθούσε να κρύψει με νύχια και με δόντια. Έκρυψε το πρόσωπό της μέσα στις παλάμες της ντροπιασμένη.
Στο μεταξύ το τηλέφωνο είχε σταματήσει να χτυπάει, αλλά μετά από μερικά δευτερόλεπτα άρχισε ξανά. Σηκώθηκε από τι κρεβάτι και κατευθύνθηκε προς την πηγή του ήχου, κάνοντας μία ενδιάμεση στάση μπροστά από την ανοιχτή πόρτα του δωματίου του Άγγελου. Ο νεαρός είχε καταλάβει όλη την έκταση του κρεβατιού, με τα χέρια και τα πόδια του απλωμένα, θυμίζοντας αστερία και φορώντας μόνο το μποξεράκι του.
Από το χάζεμα του κοιμισμένου Άγγελου την έβγαλε το επίμονο κουδούνισμα του τηλεφώνου. Το βρήκε στο τραπεζάκι του σαλονιού και στην αναγνώριση κλήσης είδε το όνομα του επιθεωρητή Γκρέις.
"Παρακαλώ;"
"Χλόη; Τι δουλειά έχεις στο σπίτι του Αναγνώστου;"
"Το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ, Τόνι"
"Ο Άγγελος πού βρίσκεται;", τη ρώτησε μετά από την παύση του ενός δευτερολέπτου που είχε προηγηθεί.
"Κοιμάται"
"Εντάξει, θα το πω σε σένα τότε, εξάλλου το ίδιο κάνει", είπε ο Γκρέις. "Ξύπνα τον και ελάτε από το κεντρικό αστυνομικό τμήμα, σας έχω νέα. Και μην αργήσετε!"
Η κοπέλα τερμάτισε την κλήση και αναστέναξε. Τι νέα να είχε, άραγε, ο επιθεωρητής; Καλά ή άσχημα;
Η ξεκούραση που είχε προγραμματίσει μόλις είχε κάνει φτερά.
Κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο του νεαρού και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού, κάνοντας το στρώμα να αναπηδήσει.
"Άγγελε, ξύπνα!", είπε η κοκκινομάλλα και τον έπιασε από τον ώμο. "Άγγελε, ξύπνα! Μας θέλει ο Γκρέις στο αστυνομικό τμήμα!"
Τίποτα. Ο νεαρός κοιμόταν πολύ βαθιά για να την ακούσει.
"Αμάν! Ο στρατηγός Νέργκααρντ!", φώναξε και παρακολούθησε έναν πανικόβλητο Άγγελο να πετάγεται όρθιος, να στέκεται στο κέντρο του δωματίου και να χαιρετά στρατιωτικά.
Εκείνη λύθηκε στα γέλια με το θέαμα, ενώ ο νεαρός προσπαθούσε να αντιληφθεί τι είχε γίνει.
"Δεν είναι κανένας στρατηγός εδώ", μονολόγησε. "Άρα μπορούμε να ξανακοιμηθούμε"
Η φωνή του ήταν βραχνή και τα μάτια του πρησμένα από τον ύπνο.
Έκανε να ξαπλώσει ξανά στο κρεβάτι του, αλλά η Χλόη τον πρόλαβε, πιάνοντάς τον από τον αγκώνα. "Οχι δεν μπορούμε. Ο Γκρέις μάς θέλει στο τμήμα και άμεσα"
Ο Άγγελος βλεφάρισε μπερδεμένος, συνειδητοποιώντας πως δίπλα του ήταν η κοκκινομάλλα και στη συνέχεια αναστέναξε ηττημένος. "Μάλιστα", μουρμούρισε και η ματιά του πλανήθηκε στο κορμί της, κάνοντάς την να κοκκινίσει από ντροπή. "Πώς είναι τα τραύματά σου;"
Η αλήθεια ήταν πως όλο της το σώμα πονούσε ακόμα και με την πιο απλή και απαλή κίνηση που έκανε. "Καλά", απάντησε μονολεκτικά χωρίς να τον κοιτάει. "Εσύ πώς είσαι;"
Εκείνος της έπιασε μαλακά το πιγούνι με τον δείκτη και τον αντίχειρά του και την ανάγκασε να τον κοιτάξει. "Δε με κοροϊδεύεις εμένα, μπορώ να δω ξεκάθαρα ότι μόνο καλά δεν είσαι, πριγκίπισσα"
"Από το ωραία κοιμωμένη το γυρίσαμε στο πριγκίπισσα, τώρα;"
"Χλόη, σε παρακαλώ, δεν είναι ώρα για τέτοια", της είπε σοβαρά. "Πες μου την αλήθεια για τους τραυματισμούς"
"Πονάω παντού", δήλωσε λακωνικά η κοπέλα και απέστρεψε ξανά το βλέμμα της από το δικό του. Δεν ήθελε να τη βλέπει να είναι ευάλωτη.
"Συνεπώς, δεν έχεις να πας πουθενά, πριγκίπισσα"
"Μα ο Τόνι-", έκανε να διαμαρτυρηθεί, αλλά την έκοψε ο Άγγελος πριν ολοκληρώσει.
"Δεν έχει μα! Θα του πω να περάσει από εδώ, μιας και οι δυο μας είμαστε χάλια", δήλωσε κατηγορηματικά και της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά.
"Καλά, αλλά πες του να φέρει και τη Γαλήνη μαζί του"
Στο πρόσωπο του νεαρού απλώθηκε ένα χαμόγελο. "Θα του το πω. Προς το παρόν εσύ, πήγαινε να κοιμηθείς"
Η Χλόη έγνεψε καταφατικά και έφυγε από το δωμάτιο.
Την είδε να απομακρύνεται πριν αφήσει την αναπνοή που δεν είχε συνειδητοποιήσει πως κρατούσε. Έπιασε τον εαυτό του να σκέφτεται τα μαγευτικά πράσινα μάτια της, τα κόκκινα σαν τη φωτιά μαλλιά της και το καλλίγραμμο σώμα της. Την εκρηκτική της προσωπικότητα και το πείσμα της.
Και τότε κατάλαβε πως του άρεσε ως κάτι παραπάνω από μία φίλη. Τελικά ο Μαξ είχε δίκιο.
Κούνησε το κεφάλι του και άρπαξε το κινητό του από το κομοδίνο. Είκοσι αναπάντητες και δέκα μηνύματα από τον επιθεωρητή Γκρέις. Μα καλά, στον ύπνο του τον έβλεπε;
Τοποθέτησε το ακουστικό στο αυτί του και στο δεύτερο χτύπο, ο επιθεωρητής το απάντησε.
"Σου τα μετέφερε τα νέα η Χλόη και με παίρνεις για να μου πεις πως θα αργήσετε;"
"Όχι, κύριε. Σας τηλεφωνώ για να σας αναφέρω πως δε θα έρθουμε καθόλου. Είμαστε και οι δύο σοβαρά τραυματισμένοι από τη μάχη που έγινε μερικές ώρες πριν", εξήγησε ο Άγγελος και ευχήθηκε να τον πίστευε ο άντρας.
"Μάλιστα. Αν είναι έτσι, έχει καλώς. Θα περάσω από το σπίτι σου να σας πω τα νέα"
"Η Χλόη μου είπε να φέρετε και την αδερφή της μαζί σας"
"Εντάξει. Να μας περιμένετε νωρίς το απόγευμα"
Έκλεισε το τηλέφωνο και έπεσε με φόρα πάνω στο μαξιλάρι του. Πριν το καταλάβει τον είχε πάρει ο ύπνος ξανά.
Η Χλόη έκλεισε την πόρτα του δωματίου πίσω της και άρχισε να βηματίζει νευρικά στο χώρο παρά τα τραύματά της. Μπορεί να κούτσαινε, να την πονούσαν όλα της τα μέλη, αλλά η υπερένταση υπερνικούσε. Για την ακρίβεια, ήθελε απαντήσεις.
Άνοιξε την πόρτα και πήγε ξανά στο δωμάτιο του Άγγελου. Εκείνος κοιμόταν, αλλά είχε σκοπό να τον ξυπνήσει. Κάθισε δίπλα του στο στρώμα και τον ταρακούνησε.
"Άγγελε!"
Ο νεαρός της απάντησε με ένα μουγκρητό.
"Άγγελε!", είπε ξανά.
"Τι θες;", ρώτησε εκνευρισμένα χωρίς να ανοίξει τα μάτια του.
"Να σε ρωτήσω κάτι"
Ο Άγγελος ανασηκώθηκε και την κοίταξε εξεταστικά. "Αν σου πω ναι, μετά θα με αφήσεις να κοιμηθώ;"
Η κοπέλα έγνεψε καταφατικά.
"Τότε λέγε"
"Χρωστάς εξηγήσεις"
"Χλόη μου, θα σου τις δώσω, αλλά τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή"
Εκείνη ύψωσε επιδεικτικά το ένα της φρύδι και πήγε να μιλήσει, αλλά ο Άγγελος σήκωσε το χέρι του για να την προλάβει.
"Δεν είναι ότι δε θέλω να σου πω. Το αντίθετο, μάλιστα, αλλά το θέμα σηκώνει μεγάλη κουβέντα"
"Μάλιστα...", μουρμούρισε.
"Χλόη", ξεκίνησε να της εξηγεί, "δεν αθετώ τις υποσχέσεις μου. Απλά είμαι υπερβολικά κουρασμένος"
Τοποθέτησε την παλάμη του στον ώμο της και τον ζούληξε απολογητικά. Η κοπέλα άφησε την αναπνοή που κρατούσε και έστρεψε το βλέμμα της στα πλακάκια.
"Συγγνώμη, παραφέρθηκα", ψέλλισε.
"Κανονικά εγώ θα έπρεπε να απολογούμαι, πριγκίπισσα, όχι εσύ"
Για τα επόμενα δύο λεπτά κανείς τους δε μίλησε, καθώς ήταν ο καθένας ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του.
"Λοιπόν", έσπασε τη σιωπή ο Άγγελος, "τι λες να κάνουμε μία συμφωνία;"
"Τι είδους συμφωνία;"
"Μέχρι να έρθει ο Γκρέις, έχουμε ακόμα τρεις με τέσσερις ώρες, οπότε τι θα έλεγες να ξεκουραστούμε τις δύο και μετά να σου λύσω όλες σου τις απορίες;"
Τα πράσινα μάτια της Χλόης έλαμψαν. "Έγινε!", συμφώνησε και του χαμογέλασε. Επιτέλους θα έπαιρνε τις απαντήσεις που αποζητούσε. Τα κομμάτια του παζλ θα έμπαιναν στη σωστή σειρά.
"Δε νομίζω πως είσαι σε θέση να παλέψεις μετά από όλα αυτά. Μπορεί να είσαι το Λευκό Ρόδο, αλλά ακόμα κι εμείς έχουμε τα όριά μας, γλύκα. Θα έμενα να παρακολουθήσω το δράμα που θα ακολουθήσει, αλλά έχω μερικές δουλειές να κάνω τώρα που είμαι ελεύθερη", είπε εκείνη και εξαϋλώθηκε, αφήνοντας μόνους τον Άγγελο και τη Χλόη.
Ο νεαρός εξαφάνισε το ξίφος και έσπευσε προς το μέρος της κοκκινομάλλας. "Λυπάμαι, λυπάμαι πάρα πολύ. Για όλα"
Εκείνη δεν απάντησε και κάθισε στο έδαφος, με την πλάτη της στον τοίχο.
"Έπρεπε να σου το είχα πει όταν εσύ μου είπες για το Σμαραγδένιο Δράκο"
"Ναι, θα μπορούσαμε να είχαμε γλιτώσει όλο αυτό!"
Το σμαραγδί βλέμμα της κλείδωσε με το σοκολατένιο δικό του. Κατάφερε να διακρίνει μεταμέλεια, λύπη και πικρία μέσα σε αυτό.
"Αλλά ο εγωισμός μου αποδείχτηκε τεράστιος"
Το γέλιο της Χλόης μετατράπηκε σε βήχα και κάλυψε το στόμα με την παλάμη της. "Κι εγώ το ίδιο έκανα με το Δράκο", ψέλλισε. "Αλλά νόμιζα πως τα Ρόδα ήταν αντικείμενα, όχι άνθρωποι"
Ένιωσε το χέρι του Άγγελου να αγγίζει διστακτικά τον ώμο της και σήκωσε το κεφάλι της για να τον κοιτάξει.
"Θα σου εξηγήσω κάποια άλλη στιγμή, σ'το υπόσχομαι. Μπορείς να σηκωθείς;", τη ρώτησε και αυτή κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. Για την ακρίβεια, με το ζόρι κρατούσε τα μάτια της ανοιχτά, αλλά και ο Άγγελος δε βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση.
Ωστόσο, αυτό δεν τον εμπόδισε να περάσει το ένα του μπράτσο κάτω από τα γόνατα της κοπέλας και το άλλο γύρω από τους ώμους της και να τη σηκώσει στην αγκαλιά του.
"Αυτό το αστείο που με σηκώνεις συνέχεια σαν καμιά δεσποσύνη σε κίνδυνο πρέπει να σταματήσει κάποια στιγμή", σχολίασε η Χλόη με αδύναμη φωνή.
"Αλλά όχι τώρα, πριγκίπισσα"
Εκείνη πλατάγισε τη γλώσσα της. "Κανονικά θα έπρεπε να κυνηγάμε το Μαύρο Ρόδο!"
"Έχεις δει τον εαυτό σου στον καθρέφτη;", της αντιγύρισε.
"Δεν έχω κανέναν πρόχειρο, λυπάμαι. Αλλιώς θα σ'τον έδινα να δεις κι εσύ πώς είσαι"
Ο Άγγελος άρχισε να περπατάει με κατεύθυνση το διαμέρισμά του. "Κάνουμε και χιούμορ, ωραία κοιμωμένη;"
"Πού με πας;", τον ρώτησε, αλλάζοντας το θέμα.
"Σπίτι"
"Και το Μαύρο Ρόδο ή αλλιώς η Κρίστιν, τι θα γίνει με αυτό;"
"Δε θα κάνει κάτι, ακόμα", άφησε έναν αναστεναγμό να του ξεφύγει. "Θα κινήσει τα νήματα από τα παρασκήνια για αρχή, οπότε έχουμε λίγο χρόνο μέχρι να ανακτήσουμε τις δυνάμεις μας"
Παύση.
"Και τώρα κοιμήσου"
"Δε θέλω", έκανε σαν μωρό η κοπέλα.
"Δεν ήταν μία απλή δήλωση, Χλόη. Χρειάζεσαι ξεκούραση"
"Όχι", επέμεινε εκείνη και ο Άγγελος δεν είχε άλλη επιλογή από το να χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις του ως Λευκό Ρόδο. Η κοπέλα ένιωσε τα βλέφαρά της να βαραίνουν και αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του νεαρού.
***
Μπήκαν στο διαμέρισμα του Κρίστοφερ από το μπαλκόνι. Ο νεαρός με τα πράσινα μάτια υποβάσταζε τον Μαξ και τον έβαλε να καθίσει στον καναπέ.
"Θα φωνάξω την Κατερίνα", δήλωσε ο Κρίστοφερ και έβγαλε τη μάσκα και το σπαθί του και ο φίλος του τον μιμήθηκε με προσεκτικές κινήσεις.
"Και καλά θα κάνεις. Αν πάω έτσι στο σπίτι η Μυρτώ θα φρικάρει"
"Εδώ τα έχασε όταν με είδε να κουτσαίνω, εμένα μου λες;"
Η Κατερίνα είχε τελειώσει τη δουλειά της, θεραπεύοντας τα τραύματα του Μαξ και του Κρίστοφερ και τους έδωσε άδεια για την υπόλοιπη νύχτα.
"Μπορείς να σηκωθείς;", ρώτησε ο Κρίστοφερ.
"Λέω να κοιμηθώ εδώ στον καναπέ για απόψε", απάντησε ο Μαξ και φόρεσε το κοντομάνικο μπλουζάκι που του έτεινε ο φίλος του.
"Κατάλαβα", είπε γελώντας, "δεν μπορείς ούτε να κουνηθείς"
"Αυτό ξαναπες το"
Ο νεαρός με τα πράσινα μάτια έπιασε ένα μαξιλάρι από τον δεύτερο καναπέ και το τοποθέτησε στο προσκεφάλι του Μαξ. "Σεντόνι για να σκεπαστείς, θέλεις;"
"Φέρε, παρόλο που έχει αρκετή ζέστη"
***
Δευτέρα 26 Ιουνίου, 5:44
Ημέρα έκτη.
Μετά από το ξαφνικό τηλεφώνημα της Χλόης μέσα στην άγρια νύχτα, ο επιθεωρητής Γκρέις δεν μπόρεσε να κλείσει μάτι. Αφενός γιατί ήθελε να προσέχει τη Γαλήνη και αφετέρου διότι η είδηση για την Κασακιάν που πλέον ήταν ελεύθερη τον είχε κλονίσει ψυχολογικά. Της είχαν στήσει την τέλεια παγίδα πριν από μερικές μέρες στην κεντρική δημοτική βιβλιοθήκη και αντί να μείνει ισόβια πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, εκείνη ήταν έξω σε λιγότερο από μία βδομάδα!
Και στη συνέχεια ήταν η περίπτωση της αρχιφύλακα Φέλτερ. Σύμμαχος της αρχιμαφιόζου και απ'ότι φάνηκε το δεξί της χέρι.
Έβγαλε τον καπνό από το τσιγάρο του από τα ρουθούνια και προσπάθησε να επικεντρωθεί στην αρχική του δουλειά. Έστρεψε το βλέμμα του στις φωτογραφίες από τον τοπο του εγκλήματος πάνω στο γραφείο του και της επεξεργάστηκε. Ήταν ένα κοινότυπο έγκλημα, δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον, με ένα προφανές όπλο και μία προφανή ύποπτο. Μόνο που η Χλόη δεν ήταν η δολοφόνος, γιατί αν ήταν, θα είχε προτιμήσει να σκοτώσει τον Αβαούζο όπως τον Χατζόπουλο.
Ο Γκρέις έφερε το τσιγάρο στα χείλη του και τράβηξε μία τζούρα.
Η Μυρτώ τού είχε στείλει το υλικό από τις κάμερες ασφαλείας κοντά στο διαμέρισμα του θύματος και μπορούσε να πει πως ήταν αρκετά ικανοποιητικό. Ο δολοφόνος φαινόταν σχεδόν πεντακάθαρα στο φακό.
"Τόσα χρόνια στο Σώμα και ακόμα δεν έχει μάθει ούτε τα βασικά", μονολόγησε. "Ακόμα και ένας πρωτάρης δε θα έκανε ένα τέτοιο λάθος"
Έστειλε το βίντεο στην επιθεωρήτρια Μπρέντα Τζόουνς και πήρε μία από τις φωτογραφίες των υπόπτων στα χέρια του. "Αγαπητέ μου διοικητά, σας τσάκωσα"
***
Δευτέρα 26 Ιουνίου, 12:56
Ημέρα έκτη.
Χασμουρήθηκε δυνατά και άλλαξε πλευρό. Δεν ήθελε να σηκωθεί ακόμα από το άνετο κρεβάτι, αλλά κάτι μέσα της την παρότρυνε να ξυπνήσει. Μάλλον θα ήταν το σταθερό τηλέφωνο που δεν έλεγε να σταματήσει να χτυπάει. Για μισό λεπτό, αυτός δεν ήταν ο ήχος του τηλεφώνου του σπιτιού της.
Αλλά αν δεν ήταν στο σπίτι της, τότε πού βρισκόταν;
Άνοιξε πανικόβλητη τα μάτια της και επεξεργάστηκε το χώρο. Βρισκόταν ατο δωμάτιο το οποίο της είχε παραχωρήσει ο Άγγελος στο διαμέρισμά του.
Πώς ήρθα εδώ; Αναρωτήθηκε και στη συνέχεια θυμήθηκε τις περιπέτειες των προηγούμενων ωρών. Ένιωσε τα μάγουλά της να φλέγονται όταν ο νους της πήγε στην τελευταία ανάμνηση, εκεί, δηλαδή που ο Άγγελος την είχε στην αγκαλιά του σαν πριγκίπισσα. Είχε δει την αδύναμη πλευρά της, την οποία προσπαθούσε να κρύψει με νύχια και με δόντια. Έκρυψε το πρόσωπό της μέσα στις παλάμες της ντροπιασμένη.
Στο μεταξύ το τηλέφωνο είχε σταματήσει να χτυπάει, αλλά μετά από μερικά δευτερόλεπτα άρχισε ξανά. Σηκώθηκε από τι κρεβάτι και κατευθύνθηκε προς την πηγή του ήχου, κάνοντας μία ενδιάμεση στάση μπροστά από την ανοιχτή πόρτα του δωματίου του Άγγελου. Ο νεαρός είχε καταλάβει όλη την έκταση του κρεβατιού, με τα χέρια και τα πόδια του απλωμένα, θυμίζοντας αστερία και φορώντας μόνο το μποξεράκι του.
Από το χάζεμα του κοιμισμένου Άγγελου την έβγαλε το επίμονο κουδούνισμα του τηλεφώνου. Το βρήκε στο τραπεζάκι του σαλονιού και στην αναγνώριση κλήσης είδε το όνομα του επιθεωρητή Γκρέις.
"Παρακαλώ;"
"Χλόη; Τι δουλειά έχεις στο σπίτι του Αναγνώστου;"
"Το ίδιο αναρωτιέμαι κι εγώ, Τόνι"
"Ο Άγγελος πού βρίσκεται;", τη ρώτησε μετά από την παύση του ενός δευτερολέπτου που είχε προηγηθεί.
"Κοιμάται"
"Εντάξει, θα το πω σε σένα τότε, εξάλλου το ίδιο κάνει", είπε ο Γκρέις. "Ξύπνα τον και ελάτε από το κεντρικό αστυνομικό τμήμα, σας έχω νέα. Και μην αργήσετε!"
Η κοπέλα τερμάτισε την κλήση και αναστέναξε. Τι νέα να είχε, άραγε, ο επιθεωρητής; Καλά ή άσχημα;
Η ξεκούραση που είχε προγραμματίσει μόλις είχε κάνει φτερά.
Κατευθύνθηκε προς το δωμάτιο του νεαρού και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού, κάνοντας το στρώμα να αναπηδήσει.
"Άγγελε, ξύπνα!", είπε η κοκκινομάλλα και τον έπιασε από τον ώμο. "Άγγελε, ξύπνα! Μας θέλει ο Γκρέις στο αστυνομικό τμήμα!"
Τίποτα. Ο νεαρός κοιμόταν πολύ βαθιά για να την ακούσει.
"Αμάν! Ο στρατηγός Νέργκααρντ!", φώναξε και παρακολούθησε έναν πανικόβλητο Άγγελο να πετάγεται όρθιος, να στέκεται στο κέντρο του δωματίου και να χαιρετά στρατιωτικά.
Εκείνη λύθηκε στα γέλια με το θέαμα, ενώ ο νεαρός προσπαθούσε να αντιληφθεί τι είχε γίνει.
"Δεν είναι κανένας στρατηγός εδώ", μονολόγησε. "Άρα μπορούμε να ξανακοιμηθούμε"
Η φωνή του ήταν βραχνή και τα μάτια του πρησμένα από τον ύπνο.
Έκανε να ξαπλώσει ξανά στο κρεβάτι του, αλλά η Χλόη τον πρόλαβε, πιάνοντάς τον από τον αγκώνα. "Οχι δεν μπορούμε. Ο Γκρέις μάς θέλει στο τμήμα και άμεσα"
Ο Άγγελος βλεφάρισε μπερδεμένος, συνειδητοποιώντας πως δίπλα του ήταν η κοκκινομάλλα και στη συνέχεια αναστέναξε ηττημένος. "Μάλιστα", μουρμούρισε και η ματιά του πλανήθηκε στο κορμί της, κάνοντάς την να κοκκινίσει από ντροπή. "Πώς είναι τα τραύματά σου;"
Η αλήθεια ήταν πως όλο της το σώμα πονούσε ακόμα και με την πιο απλή και απαλή κίνηση που έκανε. "Καλά", απάντησε μονολεκτικά χωρίς να τον κοιτάει. "Εσύ πώς είσαι;"
Εκείνος της έπιασε μαλακά το πιγούνι με τον δείκτη και τον αντίχειρά του και την ανάγκασε να τον κοιτάξει. "Δε με κοροϊδεύεις εμένα, μπορώ να δω ξεκάθαρα ότι μόνο καλά δεν είσαι, πριγκίπισσα"
"Από το ωραία κοιμωμένη το γυρίσαμε στο πριγκίπισσα, τώρα;"
"Χλόη, σε παρακαλώ, δεν είναι ώρα για τέτοια", της είπε σοβαρά. "Πες μου την αλήθεια για τους τραυματισμούς"
"Πονάω παντού", δήλωσε λακωνικά η κοπέλα και απέστρεψε ξανά το βλέμμα της από το δικό του. Δεν ήθελε να τη βλέπει να είναι ευάλωτη.
"Συνεπώς, δεν έχεις να πας πουθενά, πριγκίπισσα"
"Μα ο Τόνι-", έκανε να διαμαρτυρηθεί, αλλά την έκοψε ο Άγγελος πριν ολοκληρώσει.
"Δεν έχει μα! Θα του πω να περάσει από εδώ, μιας και οι δυο μας είμαστε χάλια", δήλωσε κατηγορηματικά και της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά.
"Καλά, αλλά πες του να φέρει και τη Γαλήνη μαζί του"
Στο πρόσωπο του νεαρού απλώθηκε ένα χαμόγελο. "Θα του το πω. Προς το παρόν εσύ, πήγαινε να κοιμηθείς"
Η Χλόη έγνεψε καταφατικά και έφυγε από το δωμάτιο.
Την είδε να απομακρύνεται πριν αφήσει την αναπνοή που δεν είχε συνειδητοποιήσει πως κρατούσε. Έπιασε τον εαυτό του να σκέφτεται τα μαγευτικά πράσινα μάτια της, τα κόκκινα σαν τη φωτιά μαλλιά της και το καλλίγραμμο σώμα της. Την εκρηκτική της προσωπικότητα και το πείσμα της.
Και τότε κατάλαβε πως του άρεσε ως κάτι παραπάνω από μία φίλη. Τελικά ο Μαξ είχε δίκιο.
Κούνησε το κεφάλι του και άρπαξε το κινητό του από το κομοδίνο. Είκοσι αναπάντητες και δέκα μηνύματα από τον επιθεωρητή Γκρέις. Μα καλά, στον ύπνο του τον έβλεπε;
Τοποθέτησε το ακουστικό στο αυτί του και στο δεύτερο χτύπο, ο επιθεωρητής το απάντησε.
"Σου τα μετέφερε τα νέα η Χλόη και με παίρνεις για να μου πεις πως θα αργήσετε;"
"Όχι, κύριε. Σας τηλεφωνώ για να σας αναφέρω πως δε θα έρθουμε καθόλου. Είμαστε και οι δύο σοβαρά τραυματισμένοι από τη μάχη που έγινε μερικές ώρες πριν", εξήγησε ο Άγγελος και ευχήθηκε να τον πίστευε ο άντρας.
"Μάλιστα. Αν είναι έτσι, έχει καλώς. Θα περάσω από το σπίτι σου να σας πω τα νέα"
"Η Χλόη μου είπε να φέρετε και την αδερφή της μαζί σας"
"Εντάξει. Να μας περιμένετε νωρίς το απόγευμα"
Έκλεισε το τηλέφωνο και έπεσε με φόρα πάνω στο μαξιλάρι του. Πριν το καταλάβει τον είχε πάρει ο ύπνος ξανά.
Η Χλόη έκλεισε την πόρτα του δωματίου πίσω της και άρχισε να βηματίζει νευρικά στο χώρο παρά τα τραύματά της. Μπορεί να κούτσαινε, να την πονούσαν όλα της τα μέλη, αλλά η υπερένταση υπερνικούσε. Για την ακρίβεια, ήθελε απαντήσεις.
Άνοιξε την πόρτα και πήγε ξανά στο δωμάτιο του Άγγελου. Εκείνος κοιμόταν, αλλά είχε σκοπό να τον ξυπνήσει. Κάθισε δίπλα του στο στρώμα και τον ταρακούνησε.
"Άγγελε!"
Ο νεαρός της απάντησε με ένα μουγκρητό.
"Άγγελε!", είπε ξανά.
"Τι θες;", ρώτησε εκνευρισμένα χωρίς να ανοίξει τα μάτια του.
"Να σε ρωτήσω κάτι"
Ο Άγγελος ανασηκώθηκε και την κοίταξε εξεταστικά. "Αν σου πω ναι, μετά θα με αφήσεις να κοιμηθώ;"
Η κοπέλα έγνεψε καταφατικά.
"Τότε λέγε"
"Χρωστάς εξηγήσεις"
"Χλόη μου, θα σου τις δώσω, αλλά τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή"
Εκείνη ύψωσε επιδεικτικά το ένα της φρύδι και πήγε να μιλήσει, αλλά ο Άγγελος σήκωσε το χέρι του για να την προλάβει.
"Δεν είναι ότι δε θέλω να σου πω. Το αντίθετο, μάλιστα, αλλά το θέμα σηκώνει μεγάλη κουβέντα"
"Μάλιστα...", μουρμούρισε.
"Χλόη", ξεκίνησε να της εξηγεί, "δεν αθετώ τις υποσχέσεις μου. Απλά είμαι υπερβολικά κουρασμένος"
Τοποθέτησε την παλάμη του στον ώμο της και τον ζούληξε απολογητικά. Η κοπέλα άφησε την αναπνοή που κρατούσε και έστρεψε το βλέμμα της στα πλακάκια.
"Συγγνώμη, παραφέρθηκα", ψέλλισε.
"Κανονικά εγώ θα έπρεπε να απολογούμαι, πριγκίπισσα, όχι εσύ"
Για τα επόμενα δύο λεπτά κανείς τους δε μίλησε, καθώς ήταν ο καθένας ήταν βυθισμένος στις σκέψεις του.
"Λοιπόν", έσπασε τη σιωπή ο Άγγελος, "τι λες να κάνουμε μία συμφωνία;"
"Τι είδους συμφωνία;"
"Μέχρι να έρθει ο Γκρέις, έχουμε ακόμα τρεις με τέσσερις ώρες, οπότε τι θα έλεγες να ξεκουραστούμε τις δύο και μετά να σου λύσω όλες σου τις απορίες;"
Τα πράσινα μάτια της Χλόης έλαμψαν. "Έγινε!", συμφώνησε και του χαμογέλασε. Επιτέλους θα έπαιρνε τις απαντήσεις που αποζητούσε. Τα κομμάτια του παζλ θα έμπαιναν στη σωστή σειρά.
Ξανθίππη Γιωτοπούλου