Το ξυπνητήρι άρχισε να χτυπά με πολλή δύναμη, τρυπώντας μου τα αυτιά με τον ενοχλητικό του ήχο. Άνοιξα πολύ λίγο τα μάτια μου, αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ. Είχα κοιμηθεί κάπως περίεργα και είχα δει ένα όνειρο, που ακόμα δεν μπορώ να θυμηθώ τι ήταν. Ήθελα να κλείσω το ξυπνητήρι, αλλά τα χέρια μου αδυνατούσαν να κουνηθούν. Μετά από λίγο σταμάτησε να χτυπάει και ο θόρυβος των παιδιών του δωματίου μου, καθώς σηκώνονταν, ήταν εξίσου ενοχλητικός με αυτόν από το ξυπνητήρι. Τότε δεν είχα άλλη επιλογή από να σηκωθώ.
Τα κόκαλά μου πονούσαν τόσο που ένιωθα ότι θα πεθάνω και ότι ο χρόνος μου πάνω σε αυτόν τον κόσμο που τώρα είχα αρχίσει να μαθαίνω, να εξερευνώ και προς έκπληξη μου άρχισε να μου αρέσει, είχε αρχίσει να τελειώνει ή να με στέλνει κοντά στους πεθαμένους γονείς μου.
"Πιρς;". Άρχισα να φωνάζω μιας και η Νινεμ δεν θα μου έδινε σημασία αν της μιλούσα. Βέβαια είχα σκοπό, μόλις μάθω για τον Αλέξιους, να την προσεγγίσω πάλι ώστε να της εξηγήσω ότι δεν είναι του χαρακτήρα μου να πληγώνω και να στεναχωρώ ανθρώπους.
"Έλα, Λίλεν;", μου απάντησε μετα από λίγο ο Πιρς καθώς περπατούσε προς το μέρος μου.
"Με την κυρία Πέτρισον δεν έχουμε τις τρεις πρώτες ώρες;", τον ρώτησα.
"Όχι, Λίλεν. Άλλαξε το πρόγραμμα χθες. Έχουμε με τον Άλγους, διότι μετά τα τελευταία γεγονότα πρέπει να μας μάθει ξόρκια προστασίας, γιατί μάλλον η σχολή θα δεχτεί επίθεση από την κόλαση μετά από τόσα χρόνια. Είναι πολύ σημαντικά τα σημερινά μαθήματα", μου απάντησε και άρχισα να αγχώνομαι γιατί ήθελα να πάω στον διευθυντή για να πάρω το Λίξμπορντ.
"Ήθελα να πάω στο γραφείο για το Λίξμπορντ. Δεν γίνεται να μην έρθω τις πρώτες ώρες;", είπα με το άγχος να κυλά μέσα μου.
"Να πας και μην αγχώνεσαι για τα ξόρκια, θα τα σημειώσω και για εσένα και ό, τι δεν καταλάβεις θα στο εξηγήσω εγώ μετά", είπε καθώς με κοιτούσε στα μάτια με ένα περίεργο χαμόγελο.
"Αχ... Σε ευχαριστώ πολύ, Πιρς", του απάντησα δίνοντάς του μια μεγάλη αγκαλιά.
Άρχισα να ντύνομαι και μόλις ήμουν έτοιμη πήγα περπάτησα τους μεγάλους διαδρόμους για να φτάσω στο γραφείο του διευθυντή. Μόλις πλησίασα την πόρτα πήρα μια βαθιά ανάσα και χτύπησα δύο φορές όχι πολύ δυνατά.
"Παρακαλώ;", ακούστηκε η φωνή του διευθυντή από μέσα και άνοιξα την πόρτα για να μπω.
"Καλή σας μέρα, κύριε διευθυντά", είπα και κάθισα σε μια καρέκλα κοντά στο γραφείο του.
"Λίλεν, πες μου...", απάντησε με μια φωνή γεμάτη ερωτήματα και έκπληκτη που με έβλεπε στο γραφείο του αλλά και ταυτόχρονα τρομαγμένη.
"Ένας συμμαθητής μου, μου είπε ότι έχετε το Λίξμπορντ και επιτρέπετε μόνο σε όσους δεν έχουν γνωρίσει τα συγγενικά τους πρόσωπα, να τα γνωρίσουν μέσα από αυτό. Θα ήθελα να γνωρίσω τον πατέρα μου αλλά και την μητέρα μου", είπα και ήλπιζα ότι θα μου το δώσει να το πάρω στο δωμάτιο μου ώστε να μάθω για τον Αλέξιους.
"Ναι, σωστά σου είπε ο συμμαθητής σου και χαίρομαι που πήρες αυτή την απόφαση, καλή μου. Είναι πολύ εύκολη διαδικασία. Το Λίξμπορντ είναι μια πέτρα στην οποία θα βάλεις το αριστερό σου χέρι και θα σκεφτείς τον πατέρα σου και αυτό θα σε βάλει σε μια εικονική πραγματικότητα στην οποία θα μάθεις για αυτόν τα πάντα", είπε κάνοντας μια μικρή παύση πριν συνεχίσει, μάλλον για να του κάνω κάποια ερώτηση. "Φυσικά, θα είμαι και εγώ μπροστά γιατί δεν επιτρέπεται να δεις για την ζωή κάποιου ξένου ή κάποιου ζωντανού, για τους ευνόητους λόγους", τελείωσε και έφερε το Λίξμπορντ πάνω στο γραφείο του.
Η πόρτα του γραφείου του χτύπησε με δύναμη και ένας άντρας μπήκε μέσα και είπε κάτι στο αυτί του και ο διευθυντής μου είπε: "Περίμενε εδώ, Λίλεν, και θα έρθω να συνεχίσουμε με το Λίξμπορντ" και έφυγε σχεδόν τρέχοντας.
Μόλις έκλεισε η πόρτα του γραφείου, σηκώθηκα από την καρέκλα και έβαλα το αριστερό μου χέρι πάνω στο Λίξμπορντ. Άρχισα να σκέφτομαι τον Αλέξιους. Τα μάτια μου έκλεισαν και ένα μαύρο κενό εμφανίστηκε μπροστά μου. Τότε, μια χρυσή φιγούρα εμφανίστηκε μπροστά μου και μου είπε: "Κενό το μαύρο, λευκό δεν υπάρχει, το άτομο που ψάχνεις έχει καταραστεί ή δεν υπάρχει".
Η φράση αυτή είχε κολλήσει στο μυαλό μου και όση ώρα περίμενα να γυρίσει ο διευθυντής στο γραφείο του προσπαθούσα να καταλάβω τι ήθελε να μου πει αυτή η μορφή με την συγκεκριμένη φράση.
Μόλις ο διευθυντής γύρισε μου είπε: "Συγγνώμη που άργησα τόσο, απλώς είχαμε μια επιπλοκή με τις μπάλες ενέργειας και δεν μπορούσαν να διεξαχθούν σωστά τα μαθήματα. Τώρα όμως μπορούμε να συνεχίσουμε" και κάθισε στην καρέκλα του.
"Επειδή ήδη έχασα αρκετό μάθημα και όλα αυτά για εμένα είναι πολύ καινούρια και πρέπει να τα μάθω και δεν είναι τόσο εύκολο, να έρθω κάποια άλλη στιγμή;", είπα αφού είχα μάθει ότι ήθελα να μάθω.
"Ναι, φυσικά, κορίτσι μου! Μπορείς να έρθει οποία άλλη στιγμή μπορείς εσύ. Το Λίξμπορντ και εγώ εδώ θα είμαστε", μου απάντησε και χαζογέλασε. Το έκανα και εγώ για να του δείξω ότι το κακό αστείο του είχε τελικά πλάκα.
"Καλή συνέχεια!", του είπα και σηκώθηκα για να πάω στο μάθημα. Περπάτησα πάλι τους μεγάλους διαδρόμους και μόλις έφτασα έξω από την τάξη χτύπησα την πόρτα ώστε να μπω.
"Που ήσουν εσύ;", μου είπε ένα ηλικιωμένος άντρας που μάλλον ήταν ο καθηγητής.
"Στο γραφείο του διευθυντή, είχα να διευθετήσω κάποια πράγματα", απάντησα τρομαγμένη από το περίεργο ύφος του.
"Γρήγορα στο θρανίο σου! Έχουμε πολύ σοβαρά πράγματα να μάθουμε σημερα. Έλα εδώ πρώτα να πάρεις το AngelTab σου", μου απάντησε και στο χέρι του κρατούσε ένα χρυσό τάμπλετ.
Το πήρα και με γρήγορες κινήσεις έκατσα στο τελευταίο θρανίο μιας και τα πιο μπροστά ήταν όλα πιασμένα. Ο καθηγητής όλη την ώρα εξηγούσε διάφορα πράγματα στους συμμαθητές μου αλλά εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε μιας και στο μυαλό μου είχα ακόμα εκείνη την φράση. Κάποια στιγμή έπιασα τον Αλέξιους να με κοιτά στα μάτια και όταν το κοίταξα και εγώ μου χαμογέλασε και το έκανα και εγώ πίσω, γιατί δεν ήθελα να φανεί ότι έχω κάτι μαζί του.
Δεν είχε μείνει πολύ από την πρώτη ώρα, το διάλειμμα ήταν κοντά και μετά από λίγο το κουδούνι χτύπησε με μανία. Όλοι άρχισαν να τρέχουν έξω ενώ εγώ έκατσα στο θρανίο μου, ώστε να σκεφτώ καλύτερα τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η φράση. Ο Αλέξιους με πλησίασε και, αφού έκατσε δίπλα μου σέρνοντας την καρέκλα με δύναμη στο έδαφος, μου είπε: "Έχω καιρό να σε δω, έχει γίνει κάτι μπορώ να βοηθήσω;".
"Όχι, απλώς μου έχουν πέσει όλα μαζεμένα τον τελευταίο καιρό. Και αυτός ο κόσμος που έρχομαι πρώτη φορά σε επαφή μου φαίνεται λίγο περίεργος αλλά πού θα πάει θα τον μάθω", του απάντησα ρίχνοντας το ένα χαμόγελο ώστε να σταματήσει να με ρωτάει.
"Μήπως μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι;", είπε κάνοντας μία παύση αλλά μετά συνέχισε: "Εγώ έχω μεγαλώσει σε αυτό τον κόσμο και από μικρός ξέρω και τα καλά του και τα κακά του, οπότε αν θες κάτι ξέρεις πού θα με βρεις και να με ρωτήσεις".
"Σε ευχαριστώ πολύ, Αλέξιους, αλλά μέχρι ώρας είμαι λίγο τρομαγμένη και προσπαθώ να συνηθίσω αυτόν τον κόσμο. Αν χρειαστώ βοήθεια, θα σου πω", του απάντησα και κοίταξα το πάτωμα.
"Καλά, επειδή σε βλέπω προβληματισμένη θα σε αφήσω και θα τα πούμε κάποια άλλη στιγμή εμείς", είπε και σηκώθηκε για να φύγει αφήνοντας υπονοούμενα.
Του χαμογέλασα μιας και δεν είχα όρεξη να συνεχίσουμε να του μιλάω. Τότε σκέφτηκα μήπως έψαχνα στο AngelTab για να βρω περισσότερες πληροφορίες για το Λίξμπορντ και να μάθω τι τελικά σημαίνει αυτή η φράση.
Γιάννης Θεοδωρόπουλος