Έτος: 3019 Μ.Γ (Μετά Γης)
Περιοχή: Γκρέι
«Λάβαμε σήμα για μια ασυνήθιστη δραστηριότητα στην περιοχή Γκρέι, πίσω από το δεύτερο φυλάκιο. Έλεγξε την περιοχή και περιμένω αναφορά. Θα έχω έτοιμη ομάδα σε περίπτωση που δεν μπορείς να το διαχειριστείς».
Η φωνή
του Μαξ από τον ασύρματο ήταν ειρωνική και εκνευριστική, όπως κάθε μέρα
τα τελευταία δύο χρόνια, από τότε που ο πατέρας του αποφάσισε να του
παραχωρήσει τον έλεγχο της μονάδας. Παρόλο που διέθετε κυανή αύρα και
όχι κόκκινη, σαν τους μαχητές και αξιωματούχους, τα στελέχη διοίκησης
δέχθηκαν τη μεταφορά του εδώ. Δεν υπήρχε ώρα που να μην ευχόμουν να ήταν
εκείνοι στη θέση μου.
«Μάλιστα, συντονιστή! Θα ενημερώσω μόλις εντοπίσω την ανωμαλία. Όβερ και άουτ».
Έκλεισα τον ασύρματό μου πριν προλάβει να ματώσει και άλλο τα αυτιά μου με την ξεκούρδιστη φωνή του.
Έπιασα
από το φυλάκιο το σακίδιο και το όπλο μου και ξεκίνησα προς τις
συντεταγμένες.
Παρόλο που με τις παρεμβάσεις των επιστημόνων και τους πελώριους πύργους βαρύτητας ο πλανήτης έμοιαζε όπως έγραφαν τα βιβλία των πρώτων κατοίκων που είχαν μεταναστεύσει από τη Γη, υπήρχαν ακόμα κάποιες δύσβατες περιοχές, στις οποίες οι τεχνητοί νόμοι δεν μπορούσαν να επιβληθούν.
Πλησιάζοντας στο σημείο αναφοράς, βρέθηκα αντιμέτωπος με κάτι πραγματικά παράξενο. Ένα περίεργο σκάφος βρισκόταν στη μέση του πεδίου. Από τα σημάδια στο έδαφος καταλάβαινα πως είχε μια αρκετά ανώμαλη προσγείωση.
Σήκωσα το όπλο μου και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Δεν είχα δει ποτέ τέτοιο σκάφος από κοντά, παρά μόνο σε βιβλία. Με μια γρήγορη κίνηση άνοιξα την πόρτα, προετοιμασμένος για τα χειρότερα. Η αδρεναλίνη ήταν κάτι που έλειπε από την καθημερινή ζωή ενός μαχητή και τώρα ένιωθα το αίμα μου να βράζει και να πάλλεται μανιασμένα κάτω από το δέρμα μου. Κατευθύνθηκα προς το κέντρο ελέγχου προσπαθώντας να ανακαλέσω τις γνώσεις μου για να προσανατολιστώ. Πέρασα από την πύλη και παρατήρησα προσεκτικά τα υπάρχοντα γύρω μου.
Όλη αυτή η παλιά τεχνολογία ήταν κάτι που έβλεπε κανείς στα μουσεία της πόλης Ντάργουιν, της πρωτεύουσας της ανθρωπότητας, όχι κάτι που βλέπαμε στην καθημερινή ζωή.
Άφησα προσεκτικά το όπλο μου στο πάτωμα και έπιασα τα μαχαίρια μου από τις θήκες στη ζώνη μου. Προσεκτικά, κρατώντας τις λαβές δυνατά, πλησίασα την καρέκλα του πιλότου. Με μια γρήγορη, υπολογισμένη κίνηση βρέθηκα μπροστά και ήρθα αντιμέτωπος με ένα πρωτοφανές γεγονός.
Έπιασα τον ασύρματό μου αποσβολωμένος, προσπαθώντας να βρω τις κατάλληλες λέξεις.
«Προς κέντρο ελέγχου, νομίζω πως θα χρειαστώ την ομάδα διάσωσης. Όβερ».
«Εδώ μονάδα ελέγχου, η ομάδα έχει ειδοποιηθεί, ποια είναι η κατάσταση;»
«Σκάφος παλιάς τεχνολογίας προσέκρουσε στις συντεταγμένες που μου δόθηκαν. Δεν υπάρχουν σημάδια πληρώματος, μόνο μια αναίσθητη κοπέλα».
Η φωνή του Μαξ ακούστηκε από το βάθος του ασυρμάτου σαν στριγγλιά μέσα στην ησυχία.
«Κρις, είσαι με τα καλά σου; Ο καλύτερος μαχητής της μονάδας δεν μπορεί να διαχειριστεί μια κοπέλα και δε αναίσθητη;»
Μπορούσα να φανταστώ τον αποπνικτικό αέρα της ανάσας του να χτυπάει βίαια το πρόσωπό μου. Χρειάστηκα όλα μου τα αποθέματα ψυχραιμίας, για να μην φανεί ο εκνευρισμός στη φωνή μου.
«Μαξ, αυτή η κοπέλα δεν είναι συνηθισμένη».
Η μικρή παύση που μεσολάβησε ήταν η επιβεβαίωση ότι του είχε προσεγγίσει το ενδιαφέρον.
«Τι εννοείς δεν είναι συνηθισμένη;»
Η αγωνία στη φωνή του ήταν ξεκάθαρη, όμως χρειάστηκα λίγα λεπτά να συντονιστώ με το θέαμα που έβλεπα μπροστά μου. Η κοπέλα βρισκόταν αναίσθητη επάνω στην καρέκλα του πιλότου. Φορούσε μια ολόσωμη στολή από ένα ελαστικό υλικό που αγκάλιαζε το σώμα της και είχε άδειες υποδοχές για όπλα. Τα καστανά μαλλιά της είχαν ξεχυθεί γύρω της, καλύπτοντας το πρόσωπο και τους ώμους της. Για αυτό που έλειπε όμως δεν υπήρχε καμία εξήγηση. Παρ' όλη την προσπάθειά μου, δεν υπήρχε περίτεχνος τρόπος να πω τι έβλεπα, οπότε πήρα μια βαθιά ανάσα και έδωσα την περιγραφή.
«Αυτή η κοπέλα δεν έχει αύρα».
«Κρις, καταλαβαίνεις τι λες;»
Η αλήθεια είναι πως ακόμη και εγώ δεν πίστευα αυτό που έβλεπα μπροστά μου.
«Μάλιστα, συντονιστή».
Λίγη φασαρία ακούστηκε από το βάθος του ασυρμάτου που οδηγούσε στο γραφείο του Μαξ. Όσο περίμενα, έσκυψα προσεκτικά πάνω από την κοπέλα και έψαξα να βρω τον σφυγμό της. Ευτυχώς, αν και αμυδρά, ένιωθα τον παλμό της να βρίσκεται εκεί, κρατώντας τη στη ζωή.
Απομάκρυνα προσεκτικά τα μακριά μαλλιά της από το πρόσωπό της και σάστισα. Η ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα της ήταν σχεδόν αψεγάδιαστη, με εξαίρεση ίσως τις ελάχιστες γρατζουνιές που ήταν αποτέλεσμα της έντονης πρόσκρουσης.
«Είσαι ακόμη εκεί, Κρις;»
Η απότομη παρέμβαση του Μαξ με ώθησε να κάνω ένα βήμα πίσω ξαφνιασμένος.
«Μάλιστα, συντονιστή».
«Έχουμε εντολές από την Ντάργουιν. Θα μεταφέρεις την κοπέλα στο νοσοκομείο και θα παρακολουθείς την κατάσταση. Φεύγεις απόψε».
Αν και δεν ήθελα να πάω ξανά στη Ντάργουιν, χαιρόμουν που είχαν αναθέσει σε εμένα τη φύλαξη της κοπέλας. Ένιωθα μια παράξενη ευφορία, μια οικειότητα δίπλα της που δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά και είχα την ανάγκη να μάθω ποια είναι και γιατί δεν έχει αύρα. Ένα μυστήριο γυρνούσε γύρω της, γύρω από το παράξενο κορίτσι που έπεσε από τον ουρανό.
«Κατανοητό, συντονιστή, κάτι άλλο;»
Τα παράσιτα στον ασύρματο σίγασαν και τελικώς αποφάσισα πως δεν υπήρχε λόγος να συζητήσουμε περισσότερο, αφού είχα ήδη πάρει τις εντολές μου από τα κεντρικά.
«Όβερ και άουτ».
Πλησίασα κοντά της και τη σήκωσα προσεκτικά στην αγκαλιά μου. Ήταν πολύ ελαφριά και μπορούσα να τη μεταφέρω με ευκολία μέσα στο στενό διάδρομο του σκάφους. Η ζέστη του σώματός της έκανε την καρδιά μου να χτυπάει σε έναν παράξενο ρυθμό και επιστράτευσα την πειθαρχία μου για να συγκεντρωθώ στην αποστολή.
Βγαίνοντας από την έξοδο του σκάφους με περίμεναν οι ενισχύσεις. Την ακούμπησα προσεκτικά στο φορείο και, αφού τη βάλαμε στο βαν, μπήκα μέσα και ξεκινήσαμε το ταξίδι για την πρωτεύουσα.
Δεν περίμενα ποτέ να βρεθώ μπροστά σε ένα τέτοιο θέαμα και μάλλον το ίδιο ένιωθαν και όσοι βρισκόντουσαν στην ομάδα ενισχύσεων. Είχαν στο βλέμμα τους την ίδια απορία που είχα και εγώ όταν την είδα για πρώτη φορά.
Κοίταξα ξανά προς το μέρος της. Ήταν χαμένη μέσα σε έναν βαθύ, γαλήνιο ύπνο, κρατώντας για λίγο ακόμα σφραγισμένο το μυστικό της ταυτότητάς της.
Ευριδίκη Πετσά