Μια ερώτηση. Έμεινε μια μόνο ερώτηση και το τεστ προσωπικότητας θα τελειώσει. Νιώθω τόσο παράξενα, εδώ και μισή ώρα κάθομαι σε μια άβολη πλαστική καρέκλα και απαντάω ερωτήσεις σχετικά την ηγεσία και την επίλυση προβλημάτων που τυχόν θα αντιμετωπίσω αν ανακηρυχθώ Θεά Ηγέτης. Όλοι έχουν τελειώσει και τα αποτελέσματά τους έχουν βγει. Θα χρειαστούν δέκα λεπτά ώσπου να βγουν οι τελικές ομάδες, δέκα λεπτά για να συνειδητοποιήσω ότι όλα τελείωσαν πια.
«Εικοστή και τελευταία ερώτηση» λέει ο εκφωνητής, ο οποίος έχει ταχθεί να κάνει τις ερωτήσεις στους Ξεχωριστούς. Μου συστήθηκε στην αρχή, αλλά δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομά του λόγω του άγχους που με είχε κυριεύσει.
Γνέφω και παίρνω μια βαθιά εισπνοή. Απάντησα σχετικά καλά στις προηγούμενες ερωτήσεις, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ για την τελευταία. Ο εκφωνητής κοιτάζει το χαρτί μπροστά του και εγώ βρίσκω την ευκαιρία να ρίξω μια ματιά στις κερκίδες και συγκεκριμένα στη θέση του Τριστάνο. Τα βλέμματά μας διασταυρώνονται και νιώθω ένα παράξενο συναίσθημα να αναδύεται μέσα μου. Φόβος; Όχι. Αγάπη; Όχι. Αμφιβολία; Ίσως. Επαναφέρω την προσοχή μου μπροστά και κρατάω την ανάσα μου ωσότου ακούσω την ερώτηση.
«Ερωτεύεσαι» λέει και η καρδιά μου σταματά. Νιώθω όλο το σώμα μου να παγώνει. «Έχεις ανακηρυχθεί Θεά Ηγέτης και στη ζωή σου εμφανίζεται ξαφνικά κάποιος. Κάποιος που σε ελκύει και πριν το καταλάβεις έχεις βρεθεί κοντά του και τον έχεις ερωτευτεί». Δεν σοβαρολογεί. Δεν έκανε σε κανέναν άλλο τη συγκεκριμένη ερώτηση. Ξεροκαταπίνω, ενώ από μέσα μου ψάχνω ήδη την απάντηση.
«Έχεις υποσχεθεί στους πρώτους Θεούς Ηγέτες ότι τίποτα και κανένας δεν θα σε εμποδίσει απ’ το να κάνεις το καθήκον σου, έχεις δώσει όρκο να μην παρατήσεις ποτέ τη θέση σου ακόμη κι αν στο επιβάλουν. Τι θα κάνεις;» ολοκληρώνει. Κουνάω νευρικά το πόδι μου, παρά τα μάτια όλων που στέκονται επίμονα πάνω μου. Δεν πρέπει να διστάσω, πρέπει να δώσω γρήγορα μια αξιόλογη απάντηση και να κρατήσω το κεφάλι υψωμένο σαν να είμαι σίγουρη για τον εαυτό μου. Ωστόσο, δεν είναι κάτι που εξαρτάται αποκλειστικά από εμένα. Δίπλα μου υπάρχει ένα μηχάνημα που καταγράφει τις απαντήσεις μου και αντιλαμβάνεται πότε ψεύδομαι και πότε λέω αλήθεια. Ότι βγει απ’ τα χείλη μου θα καθορίσει και τη θέση μου.
«Ο έρωτας δεν συμπεριλαμβάνεται στις αρμοδιότητες μου. Είναι κάτι που πρέπει να ξεγράψω μια και καλή αν θέλω να διατηρήσω την τάξη του στοιχείου μου. Αν ποτέ συμβεί αυτό, αφού έχω εκλεγεί Θεά Ηγέτης, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να το ξεχάσω και να δώσω όλο το βάρος στα καθήκοντά μου. Παρόλα αυτά βέβαια, κανείς, ούτε καν οι Θεοί Ηγέτες δεν μπορούν να ξέρουν το μέλλον. Ο έρωτας είναι απρόβλεπτος, κάποιο το ξέρουν, κάποιοι άλλοι όχι. Προσωπικά θα ήθελα να τον ζήσω, αλλά αν ποτέ μου δοθεί η ευκαιρία κατά τη διάρκεια της εκλογής μου, θα τον απαρνηθώ». Για μια στιγμή επικρατεί ησυχία, δεν ακούγεται απολύτως τίποτα, λες και δεν υπάρχει κανείς μέσα στο στάδιο. Ευτυχώς δεν διαρκεί για πολύ, μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα οι θεατές έχουν ξεσπάσει σε ζητωκραυγές και χειροκροτήματα. Το τεστ προσωπικότητας τελείωσε. Προσπάθησα να απαντήσω με ειλικρίνεια, δεν γνωρίζω τι κατέγραψε ο ανιχνευτής ψεύδους.
Σηκώνομαι απ’ τη θέση μου και αφού χαιρετώ τον εκφωνητή κατευθύνομαι προς την έξοδο. Γυρίζω το κεφάλι μου προς την μεριά των κερκίδων δίχως να έχω κάποιος συγκεκριμένο λόγο και τότε το βλέμμα μου συναντά το δικό του. Κάποιοι μιλούν μεταξύ τους, άλλοι σηκώνονται απ’ τις θέσεις τους για να παραδώσουν τα χαρτιά με τα στοιχήματα, όλοι έχουν κάποια ασχολία και όλοι χαμογελούν. Εκτός από εκείνον. Τα μάτια του είναι θλιμμένα, με κοιτάζει με ένα βλέμμα που δείχνει ολοφάνερα την απογοήτευσή του. Γιατί; Η απάντησή μου δεν είχε να κάνει με εκείνον. Χαμηλώνω το βλέμμα μου και βγαίνω απ’ το στάδιο.
«Μπράβο, τα πήγες περίφημα» λέει ο Μπλέικ που όλη αυτή την ώρα παρέμενε κοντά στην είσοδο.
«Ευχαριστώ» του αποκρίνομαι. Με χτυπάει απαλά στην πλάτη και μαζί πηγαίνουμε στις κερκίδες. Αποφεύγω να κοιτάξω τον Φράνκ και την Οριάνα που κάθονται στην τρίτη σειρά και βουλιάζω στη θέση μου. Ο Τριστάνο πλάι μου δεν λέει λέξη και το μόνο που κάνουμε όση ώρα αποφασίζονται οι ομάδες, είναι να κοιτάζουμε το δάσος που προεκτείνεται πίσω από το φράχτη του σταδίου. Νιώθω έντονα την παρόρμηση να πω κάτι, αλλά τελικά συγκρατώ τον εαυτό μου. Ακόμη δεν έχω ξεπεράσει τα χθεσινά γεγονότα, ντρέπομαι να τον αντικρίσω.
Έπειτα από δέκα λεπτά, ο εκφωνητής μαζί με τη Θεά Ηγέτη ανεβαίνουν στη σκηνή. Νιώθω όλο εκείνο το βάρος να επανέρχεται στο στήθος μου, καθώς η αγωνία μου για το αποτέλεσμα ολοένα και μεγαλώνει. Παρά τα όσα προηγήθηκαν αναμεσά μας, εύχομαι εγώ και ο Τριστάνο να γίνουμε ομάδα. Εάν βρεθούμε σε αντίπαλες ομάδες, τότε πολύ φοβάμαι ότι κάθε ευκαιρία να ήμαστε μαζί θα εξαφανιστεί.
«Τα αποτελέσματα βγήκαν και οι ομάδες επιλέχτηκαν» λέει η Θεά Ηγέτης. Τρέμω, δεν ξέρω γιατί, απλώς συμβαίνει. Παρότι είναι άνοιξη και η ζέστη έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητική, εγώ κρυώνω και κατά συνέπεια τρέμω. Ίσως είναι ο φόβος που τρυπώνει μέσα μου και η αναστάτωση που μου προκαλεί η σκέψη του αποτελέσματος. Ότι κι αν φταίει δεν έχει σημασία, ο Τριστάνο το παρατηρεί.
«Είσαι καλά;» λέει και είναι η πρώτη φορά που μου μιλάει εκείνη τη μέρα. Νιώθω παγωμένη, κενή. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, απλώς αισθάνομαι κάτι ανάμεσα στην αναστάτωση και τον τρόμο. Ωστόσο, όχι γιατί μου μίλησε ο Τριστάνο, αλλά γιατί η Θεά Ηγέτης μόλις ανακοίνωσε τις ομάδες.
«Καρίνα ΝτιΦράι και Κόνορ Όντνερ, η δεύτερη ομάδα. Τα αποτελέσματα του τεστ προσωπικότητας θα γνωστοποιηθούν μόνο στους εκπαιδευτές των Ξεχωριστών» ολοκληρώνει και αποσύρεται απ’ τη σκηνή. Χειροκροτήματα ακούγονται. Πως μπορούν να χειροκροτούν σε κάτι τόσο άσχημο; Νιώθω δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια μου, δεν με νοιάζει.
«Καρίνα;» ακούω και πάλι τη φωνή του Τριστάνο. Δεν απαντάω. Αισθάνομαι την παλάμη του στην πλάτη μου, είναι τόσο ζεστή που αποδιώχνει το τρέμουλο απ’ το σώμα μου.
«Ναι…» λέω αποκαρδιωμένη. Δένω τα χέρια μου μεταξύ τους και σκύβω το κεφάλι για να κρύψω το πρόσωπό μου. Το χέρι του Τριστάνο μεταφέρεται από την πλάτη μου στο μάγουλό μου και έπειτα στο πιγούνι μου, όπου και με αναγκάζει να τον κοιτάξω στα μάτια.
«Όλα καλά» λέει αναγκάζοντάς με να τον κοιτάξω με ανασηκωμένα φρύδια. Μου χαμογελά και σκύβοντας στο αυτί μου, λέει: «Σου υπόσχομαι πως όλα θα πάνε καλά».
Ξέρω πως πρέπει να τον εμπιστευτώ, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ. Μία από τις δύο ομάδες θα κερδίσει. Ακόμη κι αν χάσω, εκείνος θα νικήσει, ακόμη κι αν νικήσω, εκείνος θα χάσει. Τελείωσαν όλα. Η νίκη μου φαίνεται γελοία πια, είναι κάτι που δεν θέλω με τίποτα να συμβεί. Η εκλογή μου ως Θεά Ηγέτης μου φαίνεται ένα τρομερό λάθος. Ανάμεσα στην αγάπη μου για τον Τριστάνο και στην εξουσία που θα διεκδικήσω εάν επιτύχω, επιλέγω την αγάπη. Ωστόσο, έχω μια παράξενη αίσθηση πως έχασα και τα δύο.
***
Τι ευτυχία να βλέπω το πρόσωπο εκείνης της ηλίθιας της Καρίνα επισκιασμένο από τη στεναχώρια. Ίσως βέβαια να ήταν πολύ καλύτερα αν ο Τρίσταν δεν στεκόταν όλη την ώρα στο πλευρό της, να την παρηγορεί σαν να ήταν ένα μικρό απροστάτευτο κοριτσάκι. Της αξίζουν χειρότερα, της αξίζει ο θάνατος. Μακάρι να είχε πεθάνει όταν την απήγαγαν, όλοι θα είχαμε γλιτώσει από την ενοχλητική της παρουσία.
«Σύνθια, ακολούθησε με».
Γνέφω μια φορά και υπακούω. Είμαι έτοιμη να δεχθώ την επιβράβευση των εκπαιδευτών μου. Τους έδωσα ότι ζήτησαν, εκπλήρωσα την επιθυμία τους και σύντομα θα εκπληρώσω και τον μοναδικό στόχο της ζωής μου, της ύπαρξής μου. Όντας ομάδα με τον Τρίσταν, η νίκη είναι αναπόφευκτη. Αρκεί εκείνη η ηλίθια να μην καταστρέψει τα σχέδια μου. Πρέπει να την αποτρέψω απ’ το να αποπλανήσει τον Τρίσταν για ακόμη μια φορά.
Φτάνουμε στα τροχόσπιτα. Ο Γκρέισον περιμένει έξω απ’ το τροχόσπιτο της Καρίνα, την ακολουθεί παντού σαν πιστός σκύλος. Όχι βέβαια ότι με ενοχλεί αυτό, ίσα ίσα που χάρις εκείνον ο Τρίσταν με την Καρίνα μπορεί να έρθουν σε σύγκρουση.
Περνώντας από δίπλα του, του ρίχνω μια λοξή ματιά, μόνο και μόνο για να δω αν θα υπάρξει ανταπόκριση. Έχω ακούσει πολλά για την ενοχλητική συμπεριφορά του, λένε ότι δεν τα πάει καλά με τον αδερφό του και ότι κάνει τα πάντα για να τον πληγώσει. Στην αρχή απόρησα. Πως μπορούν δύο αδέρφια που μοιάζουν τόσο πολύ να έχουν τόσο μεγάλες διαφορές; Η απάντηση ήρθε μόνη της. Ξεχωριστός μπορεί να υπάρξει μόνο ο πρωτότοκος γιός μιας οικογένειας. Ο Τριστάνο γεννήθηκε ένα χρόνο μετά, με αποτέλεσμα ο Γκρέισον να θεωρεί ότι ο αδερφός του, του έκλεψε τη θέση. Τον ζηλεύει και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Αγνοώντας με πλήρως, ο Γκρέισον ακουμπάει πάνω στην πόρτα. Στρέφω το βλέμμα μου ευθεία και το κρατώ εκεί ώσπου φτάνουμε στο τροχόσπιτό μας.
***
Οι επόμενες τρείς μέρες προβλέπεται να είναι συγκλονιστικές. Θέλω τόσο πολύ να τις αποφύγω, να τις προσπεράσω κατά ένα μαγικό τρόπο ώσπου να έρθει το τέλος της δοκιμασίας εκλογής και να μην αναγκαστώ να πολεμήσω ποτέ ξανά κανέναν.
«Το ξέρω πως δεν ήθελες να συμβεί αυτό, αλλά σε παρακαλώ προσπάθησε να το κρύψεις. Πρέπει να τα πας καλά με τον Κόνορ, από αύριο θα πρέπει να συνεργαστείτε, να γίνεται ομάδα. Μόνο έτσι θα νικήσετε» λέει η μητέρα μου, θεωρώντας προφανώς πως κατά αυτόν τον τρόπο με καθησυχάζει.
Αναστενάζω και λέω: «μακάρι να μπορούσα να τα παρατήσω». Αυτό φέρνει στο μυαλό μου τη συζήτηση που είχαμε πριν δύο μήνες. Όταν καθόμουν στο κρεβάτι του δωματίου μου, όταν τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί. Πόσα άλλαξαν μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ερωτεύτηκα, πολέμησα, μπήκα φυλακή…πέθανε ο Θεός Ηγέτης μας. Άραγε και οι προηγούμενες δοκιμασίες εκλογής είχαν τέτοια απρόσμενα γεγονότα; Τέτοιες απώλειες;
«Καρίνα, σε παρακαλώ».
«Συγνώμη» λέω, ωστόσο δεν σκύβω το κεφάλι όπως έκανα παλαιότερα.
«Καρίνα, θέλω να σου ζητήσω κάτι και θα σε παρακαλέσω να το κάνεις» λέει σφίγγοντας το χέρι μου. Την κοιτάζω προτρέποντάς την να συνεχίσει. «Θέλω να ζητήσεις συγνώμη από την Οριάνα. Το ξέρεις ότι σ’ αγαπάει και ότι έκανε, το έκανε από αγάπη και μόνο. Μην την βγάζεις απ’ τη ζωή σου για μια ανοησία».
«Έχεις δίκιο» λέω, «η Οριάνα είναι ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής μου, δεν θέλω να τη χάσω». Η μητέρα μου, μου χαρίζει ένα πελώριο χαμόγελο και στη συνέχεια μου φιλάει το χέρι.
Αφού θα χάσω τον Τριστάνο, ας κρατήσω τουλάχιστον την Οριάνα στο πλευρό μου. Χρειάζομαι κάποιον πέρα απ’ τους γονείς μου, κάποιον που να με καταλαβαίνει.
***
Παίρνω τη μαύρη ζακέτα της στολής και βγαίνω απ’ το τροχόσπιτο. Πρέπει να βεβαιωθώ ότι ο Τρίσταν και η Καρίνα δεν έχουν βγει στα κρυφά όπως την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε εδώ.
«Για πού το βαλες;» ακούω ξάφνου μια φωνή και γυρίζω αργά το βλέμμα μου προς τα πίσω. Ο βασικός εκπαιδευτής μου ο Έρικ στέκεται μπροστά μου με το επιβλητικό ανάστημά του. Αυτή η σκοτεινή του όψη με κάνει να θέλω να το βάλω στα πόδια.
«Είπα να κάνω μια βόλτα. Όλη μέρα μέσα στο τροχόσπιτο, είναι κάπως βαρετά» λέω και βάζω τα δυνατά μου για να φανώ ειλικρινής.
Με επεξεργάζεται για λίγο, με τα ανατριχιαστικά του μάτια να ανεβοκατεβαίνουν εξεταστικά σε όλο μου το σώμα. «Καλώς» λέει τελικά και κάνοντας μεταβολή εξαφανίζεται στο σκοτάδι. Ξεφυσάω και περπατάω προς το τροχόσπιτο της Καρίνα, ενώ την ίδια στιγμή εύχομαι να έχει τραβηγμένη την κουρτίνα του παραθύρου της ώστε να καταφέρω να δω στο εσωτερικό.
Αφού έχω τσεκάρει ότι δεν βρίσκονται μαζί, παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Κουμπώνω τη ζακέτα μου καθώς το κρύο έχει αρχίσει να γίνεται τσουχτερό και επιταχύνω το βήμα μου. Λίγο προτού φτάσω, ακούω ομιλίες. Αλλάζω κατεύθυνση προσπαθώντας να αντιληφθώ από ποιο σημείο προέρχονται. Μπαίνω στο άνοιγμα των πεύκων και περπατάω ολοένα και πιο βαθιά στο δάσος, ώσπου τελικά εντοπίζω φως. Δίχως χρόνο για χάσιμο, κρύβομαι πίσω απ’ τον κορμό ενός δέντρου και με προσεχτικό τρόπο, ρίχνω μια τολμηρή ματιά. Οι εκπαιδευτές της Καρίνα, η Θεά Ηγέτης και οι γονείς του Τριστάνο. Τι γυρεύουν όλοι αυτοί μαζεμένοι εδώ;
«Μετά τη δοκιμασία εκλογής, η Καρίνα θα μεταφερθεί εκτός στρατηγείου» λέει η Θεά Ηγέτης. Τα μάτια όλων μετατοπίζονται πάνω της. «Υπάρχουν αντιρρήσεις;».
«Ναι» λέει η ξανθιά εκπαιδεύτρια της Καρίνα. «Δεν πρόκειται να δεχθώ κάτι τέτοιο. Η Καρίνα θα καταρρακωθεί, δε…»
«Έχεις βρει καμιά καλύτερη λύση;» την διακόπτει ο πατέρας του Τριστάνο.
«Καταρχάς, πως μπορείτε να είστε τόσο σίγουροι ότι η Καρίνα με τον Κόνορ θα χάσουν;» παρεμβαίνει ένας άλλος εκπαιδευτής.
«Σταματήστε. Αν κερδίσει ο Τρίσταν, η Καρίνα θα φύγει. Αν κερδίσει η Καρίνα, ο Τρίσταν θα φύγει. Κανείς δεν είπε ότι θα νικήσει στα σίγουρα ο Τρίσταν με τη Σύνθια» λέει η Θεά Ηγέτης.
«Πρέπει να φροντίσετε ο Τρίσταν να ξεχάσει την Καρίνα» λέει η μητέρα του Τριστάνο.
Ώστε όλοι τους είναι κατά της σχέσης τους. Η Θεά Ηγέτης θέλει να κερδίσει ο Τριστάνο. Έχουμε κοινούς σκοπούς. Δεν το σκέφτομαι περισσότερο, παραμερίζω το δέντρο και εμφανίζομαι μπροστά τους. Όλοι καρφώνουν τα μάτια τους πάνω μου έκπληκτοι.
«Εγώ θα φροντίσω γι’ αυτό. Ο Τριστάνο θα ξεχάσει την Καρίνα μια για πάντα».
Δέσποινα Χρ.
«Εικοστή και τελευταία ερώτηση» λέει ο εκφωνητής, ο οποίος έχει ταχθεί να κάνει τις ερωτήσεις στους Ξεχωριστούς. Μου συστήθηκε στην αρχή, αλλά δυστυχώς δεν συγκράτησα το όνομά του λόγω του άγχους που με είχε κυριεύσει.
Γνέφω και παίρνω μια βαθιά εισπνοή. Απάντησα σχετικά καλά στις προηγούμενες ερωτήσεις, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχώ για την τελευταία. Ο εκφωνητής κοιτάζει το χαρτί μπροστά του και εγώ βρίσκω την ευκαιρία να ρίξω μια ματιά στις κερκίδες και συγκεκριμένα στη θέση του Τριστάνο. Τα βλέμματά μας διασταυρώνονται και νιώθω ένα παράξενο συναίσθημα να αναδύεται μέσα μου. Φόβος; Όχι. Αγάπη; Όχι. Αμφιβολία; Ίσως. Επαναφέρω την προσοχή μου μπροστά και κρατάω την ανάσα μου ωσότου ακούσω την ερώτηση.
«Ερωτεύεσαι» λέει και η καρδιά μου σταματά. Νιώθω όλο το σώμα μου να παγώνει. «Έχεις ανακηρυχθεί Θεά Ηγέτης και στη ζωή σου εμφανίζεται ξαφνικά κάποιος. Κάποιος που σε ελκύει και πριν το καταλάβεις έχεις βρεθεί κοντά του και τον έχεις ερωτευτεί». Δεν σοβαρολογεί. Δεν έκανε σε κανέναν άλλο τη συγκεκριμένη ερώτηση. Ξεροκαταπίνω, ενώ από μέσα μου ψάχνω ήδη την απάντηση.
«Έχεις υποσχεθεί στους πρώτους Θεούς Ηγέτες ότι τίποτα και κανένας δεν θα σε εμποδίσει απ’ το να κάνεις το καθήκον σου, έχεις δώσει όρκο να μην παρατήσεις ποτέ τη θέση σου ακόμη κι αν στο επιβάλουν. Τι θα κάνεις;» ολοκληρώνει. Κουνάω νευρικά το πόδι μου, παρά τα μάτια όλων που στέκονται επίμονα πάνω μου. Δεν πρέπει να διστάσω, πρέπει να δώσω γρήγορα μια αξιόλογη απάντηση και να κρατήσω το κεφάλι υψωμένο σαν να είμαι σίγουρη για τον εαυτό μου. Ωστόσο, δεν είναι κάτι που εξαρτάται αποκλειστικά από εμένα. Δίπλα μου υπάρχει ένα μηχάνημα που καταγράφει τις απαντήσεις μου και αντιλαμβάνεται πότε ψεύδομαι και πότε λέω αλήθεια. Ότι βγει απ’ τα χείλη μου θα καθορίσει και τη θέση μου.
«Ο έρωτας δεν συμπεριλαμβάνεται στις αρμοδιότητες μου. Είναι κάτι που πρέπει να ξεγράψω μια και καλή αν θέλω να διατηρήσω την τάξη του στοιχείου μου. Αν ποτέ συμβεί αυτό, αφού έχω εκλεγεί Θεά Ηγέτης, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να το ξεχάσω και να δώσω όλο το βάρος στα καθήκοντά μου. Παρόλα αυτά βέβαια, κανείς, ούτε καν οι Θεοί Ηγέτες δεν μπορούν να ξέρουν το μέλλον. Ο έρωτας είναι απρόβλεπτος, κάποιο το ξέρουν, κάποιοι άλλοι όχι. Προσωπικά θα ήθελα να τον ζήσω, αλλά αν ποτέ μου δοθεί η ευκαιρία κατά τη διάρκεια της εκλογής μου, θα τον απαρνηθώ». Για μια στιγμή επικρατεί ησυχία, δεν ακούγεται απολύτως τίποτα, λες και δεν υπάρχει κανείς μέσα στο στάδιο. Ευτυχώς δεν διαρκεί για πολύ, μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα οι θεατές έχουν ξεσπάσει σε ζητωκραυγές και χειροκροτήματα. Το τεστ προσωπικότητας τελείωσε. Προσπάθησα να απαντήσω με ειλικρίνεια, δεν γνωρίζω τι κατέγραψε ο ανιχνευτής ψεύδους.
Σηκώνομαι απ’ τη θέση μου και αφού χαιρετώ τον εκφωνητή κατευθύνομαι προς την έξοδο. Γυρίζω το κεφάλι μου προς την μεριά των κερκίδων δίχως να έχω κάποιος συγκεκριμένο λόγο και τότε το βλέμμα μου συναντά το δικό του. Κάποιοι μιλούν μεταξύ τους, άλλοι σηκώνονται απ’ τις θέσεις τους για να παραδώσουν τα χαρτιά με τα στοιχήματα, όλοι έχουν κάποια ασχολία και όλοι χαμογελούν. Εκτός από εκείνον. Τα μάτια του είναι θλιμμένα, με κοιτάζει με ένα βλέμμα που δείχνει ολοφάνερα την απογοήτευσή του. Γιατί; Η απάντησή μου δεν είχε να κάνει με εκείνον. Χαμηλώνω το βλέμμα μου και βγαίνω απ’ το στάδιο.
«Μπράβο, τα πήγες περίφημα» λέει ο Μπλέικ που όλη αυτή την ώρα παρέμενε κοντά στην είσοδο.
«Ευχαριστώ» του αποκρίνομαι. Με χτυπάει απαλά στην πλάτη και μαζί πηγαίνουμε στις κερκίδες. Αποφεύγω να κοιτάξω τον Φράνκ και την Οριάνα που κάθονται στην τρίτη σειρά και βουλιάζω στη θέση μου. Ο Τριστάνο πλάι μου δεν λέει λέξη και το μόνο που κάνουμε όση ώρα αποφασίζονται οι ομάδες, είναι να κοιτάζουμε το δάσος που προεκτείνεται πίσω από το φράχτη του σταδίου. Νιώθω έντονα την παρόρμηση να πω κάτι, αλλά τελικά συγκρατώ τον εαυτό μου. Ακόμη δεν έχω ξεπεράσει τα χθεσινά γεγονότα, ντρέπομαι να τον αντικρίσω.
Έπειτα από δέκα λεπτά, ο εκφωνητής μαζί με τη Θεά Ηγέτη ανεβαίνουν στη σκηνή. Νιώθω όλο εκείνο το βάρος να επανέρχεται στο στήθος μου, καθώς η αγωνία μου για το αποτέλεσμα ολοένα και μεγαλώνει. Παρά τα όσα προηγήθηκαν αναμεσά μας, εύχομαι εγώ και ο Τριστάνο να γίνουμε ομάδα. Εάν βρεθούμε σε αντίπαλες ομάδες, τότε πολύ φοβάμαι ότι κάθε ευκαιρία να ήμαστε μαζί θα εξαφανιστεί.
«Τα αποτελέσματα βγήκαν και οι ομάδες επιλέχτηκαν» λέει η Θεά Ηγέτης. Τρέμω, δεν ξέρω γιατί, απλώς συμβαίνει. Παρότι είναι άνοιξη και η ζέστη έχει αρχίσει να γίνεται ενοχλητική, εγώ κρυώνω και κατά συνέπεια τρέμω. Ίσως είναι ο φόβος που τρυπώνει μέσα μου και η αναστάτωση που μου προκαλεί η σκέψη του αποτελέσματος. Ότι κι αν φταίει δεν έχει σημασία, ο Τριστάνο το παρατηρεί.
«Είσαι καλά;» λέει και είναι η πρώτη φορά που μου μιλάει εκείνη τη μέρα. Νιώθω παγωμένη, κενή. Δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, απλώς αισθάνομαι κάτι ανάμεσα στην αναστάτωση και τον τρόμο. Ωστόσο, όχι γιατί μου μίλησε ο Τριστάνο, αλλά γιατί η Θεά Ηγέτης μόλις ανακοίνωσε τις ομάδες.
«Καρίνα ΝτιΦράι και Κόνορ Όντνερ, η δεύτερη ομάδα. Τα αποτελέσματα του τεστ προσωπικότητας θα γνωστοποιηθούν μόνο στους εκπαιδευτές των Ξεχωριστών» ολοκληρώνει και αποσύρεται απ’ τη σκηνή. Χειροκροτήματα ακούγονται. Πως μπορούν να χειροκροτούν σε κάτι τόσο άσχημο; Νιώθω δάκρυα να πλημμυρίζουν τα μάτια μου, δεν με νοιάζει.
«Καρίνα;» ακούω και πάλι τη φωνή του Τριστάνο. Δεν απαντάω. Αισθάνομαι την παλάμη του στην πλάτη μου, είναι τόσο ζεστή που αποδιώχνει το τρέμουλο απ’ το σώμα μου.
«Ναι…» λέω αποκαρδιωμένη. Δένω τα χέρια μου μεταξύ τους και σκύβω το κεφάλι για να κρύψω το πρόσωπό μου. Το χέρι του Τριστάνο μεταφέρεται από την πλάτη μου στο μάγουλό μου και έπειτα στο πιγούνι μου, όπου και με αναγκάζει να τον κοιτάξω στα μάτια.
«Όλα καλά» λέει αναγκάζοντάς με να τον κοιτάξω με ανασηκωμένα φρύδια. Μου χαμογελά και σκύβοντας στο αυτί μου, λέει: «Σου υπόσχομαι πως όλα θα πάνε καλά».
Ξέρω πως πρέπει να τον εμπιστευτώ, αλλά δυστυχώς δεν μπορώ. Μία από τις δύο ομάδες θα κερδίσει. Ακόμη κι αν χάσω, εκείνος θα νικήσει, ακόμη κι αν νικήσω, εκείνος θα χάσει. Τελείωσαν όλα. Η νίκη μου φαίνεται γελοία πια, είναι κάτι που δεν θέλω με τίποτα να συμβεί. Η εκλογή μου ως Θεά Ηγέτης μου φαίνεται ένα τρομερό λάθος. Ανάμεσα στην αγάπη μου για τον Τριστάνο και στην εξουσία που θα διεκδικήσω εάν επιτύχω, επιλέγω την αγάπη. Ωστόσο, έχω μια παράξενη αίσθηση πως έχασα και τα δύο.
***
Τι ευτυχία να βλέπω το πρόσωπο εκείνης της ηλίθιας της Καρίνα επισκιασμένο από τη στεναχώρια. Ίσως βέβαια να ήταν πολύ καλύτερα αν ο Τρίσταν δεν στεκόταν όλη την ώρα στο πλευρό της, να την παρηγορεί σαν να ήταν ένα μικρό απροστάτευτο κοριτσάκι. Της αξίζουν χειρότερα, της αξίζει ο θάνατος. Μακάρι να είχε πεθάνει όταν την απήγαγαν, όλοι θα είχαμε γλιτώσει από την ενοχλητική της παρουσία.
«Σύνθια, ακολούθησε με».
Γνέφω μια φορά και υπακούω. Είμαι έτοιμη να δεχθώ την επιβράβευση των εκπαιδευτών μου. Τους έδωσα ότι ζήτησαν, εκπλήρωσα την επιθυμία τους και σύντομα θα εκπληρώσω και τον μοναδικό στόχο της ζωής μου, της ύπαρξής μου. Όντας ομάδα με τον Τρίσταν, η νίκη είναι αναπόφευκτη. Αρκεί εκείνη η ηλίθια να μην καταστρέψει τα σχέδια μου. Πρέπει να την αποτρέψω απ’ το να αποπλανήσει τον Τρίσταν για ακόμη μια φορά.
Φτάνουμε στα τροχόσπιτα. Ο Γκρέισον περιμένει έξω απ’ το τροχόσπιτο της Καρίνα, την ακολουθεί παντού σαν πιστός σκύλος. Όχι βέβαια ότι με ενοχλεί αυτό, ίσα ίσα που χάρις εκείνον ο Τρίσταν με την Καρίνα μπορεί να έρθουν σε σύγκρουση.
Περνώντας από δίπλα του, του ρίχνω μια λοξή ματιά, μόνο και μόνο για να δω αν θα υπάρξει ανταπόκριση. Έχω ακούσει πολλά για την ενοχλητική συμπεριφορά του, λένε ότι δεν τα πάει καλά με τον αδερφό του και ότι κάνει τα πάντα για να τον πληγώσει. Στην αρχή απόρησα. Πως μπορούν δύο αδέρφια που μοιάζουν τόσο πολύ να έχουν τόσο μεγάλες διαφορές; Η απάντηση ήρθε μόνη της. Ξεχωριστός μπορεί να υπάρξει μόνο ο πρωτότοκος γιός μιας οικογένειας. Ο Τριστάνο γεννήθηκε ένα χρόνο μετά, με αποτέλεσμα ο Γκρέισον να θεωρεί ότι ο αδερφός του, του έκλεψε τη θέση. Τον ζηλεύει και μάλιστα σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Αγνοώντας με πλήρως, ο Γκρέισον ακουμπάει πάνω στην πόρτα. Στρέφω το βλέμμα μου ευθεία και το κρατώ εκεί ώσπου φτάνουμε στο τροχόσπιτό μας.
***
Οι επόμενες τρείς μέρες προβλέπεται να είναι συγκλονιστικές. Θέλω τόσο πολύ να τις αποφύγω, να τις προσπεράσω κατά ένα μαγικό τρόπο ώσπου να έρθει το τέλος της δοκιμασίας εκλογής και να μην αναγκαστώ να πολεμήσω ποτέ ξανά κανέναν.
«Το ξέρω πως δεν ήθελες να συμβεί αυτό, αλλά σε παρακαλώ προσπάθησε να το κρύψεις. Πρέπει να τα πας καλά με τον Κόνορ, από αύριο θα πρέπει να συνεργαστείτε, να γίνεται ομάδα. Μόνο έτσι θα νικήσετε» λέει η μητέρα μου, θεωρώντας προφανώς πως κατά αυτόν τον τρόπο με καθησυχάζει.
Αναστενάζω και λέω: «μακάρι να μπορούσα να τα παρατήσω». Αυτό φέρνει στο μυαλό μου τη συζήτηση που είχαμε πριν δύο μήνες. Όταν καθόμουν στο κρεβάτι του δωματίου μου, όταν τίποτα από όλα αυτά δεν είχε συμβεί. Πόσα άλλαξαν μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ερωτεύτηκα, πολέμησα, μπήκα φυλακή…πέθανε ο Θεός Ηγέτης μας. Άραγε και οι προηγούμενες δοκιμασίες εκλογής είχαν τέτοια απρόσμενα γεγονότα; Τέτοιες απώλειες;
«Καρίνα, σε παρακαλώ».
«Συγνώμη» λέω, ωστόσο δεν σκύβω το κεφάλι όπως έκανα παλαιότερα.
«Καρίνα, θέλω να σου ζητήσω κάτι και θα σε παρακαλέσω να το κάνεις» λέει σφίγγοντας το χέρι μου. Την κοιτάζω προτρέποντάς την να συνεχίσει. «Θέλω να ζητήσεις συγνώμη από την Οριάνα. Το ξέρεις ότι σ’ αγαπάει και ότι έκανε, το έκανε από αγάπη και μόνο. Μην την βγάζεις απ’ τη ζωή σου για μια ανοησία».
«Έχεις δίκιο» λέω, «η Οριάνα είναι ένας από τους σημαντικότερους ανθρώπους της ζωής μου, δεν θέλω να τη χάσω». Η μητέρα μου, μου χαρίζει ένα πελώριο χαμόγελο και στη συνέχεια μου φιλάει το χέρι.
Αφού θα χάσω τον Τριστάνο, ας κρατήσω τουλάχιστον την Οριάνα στο πλευρό μου. Χρειάζομαι κάποιον πέρα απ’ τους γονείς μου, κάποιον που να με καταλαβαίνει.
***
Παίρνω τη μαύρη ζακέτα της στολής και βγαίνω απ’ το τροχόσπιτο. Πρέπει να βεβαιωθώ ότι ο Τρίσταν και η Καρίνα δεν έχουν βγει στα κρυφά όπως την πρώτη μέρα που βρεθήκαμε εδώ.
«Για πού το βαλες;» ακούω ξάφνου μια φωνή και γυρίζω αργά το βλέμμα μου προς τα πίσω. Ο βασικός εκπαιδευτής μου ο Έρικ στέκεται μπροστά μου με το επιβλητικό ανάστημά του. Αυτή η σκοτεινή του όψη με κάνει να θέλω να το βάλω στα πόδια.
«Είπα να κάνω μια βόλτα. Όλη μέρα μέσα στο τροχόσπιτο, είναι κάπως βαρετά» λέω και βάζω τα δυνατά μου για να φανώ ειλικρινής.
Με επεξεργάζεται για λίγο, με τα ανατριχιαστικά του μάτια να ανεβοκατεβαίνουν εξεταστικά σε όλο μου το σώμα. «Καλώς» λέει τελικά και κάνοντας μεταβολή εξαφανίζεται στο σκοτάδι. Ξεφυσάω και περπατάω προς το τροχόσπιτο της Καρίνα, ενώ την ίδια στιγμή εύχομαι να έχει τραβηγμένη την κουρτίνα του παραθύρου της ώστε να καταφέρω να δω στο εσωτερικό.
Αφού έχω τσεκάρει ότι δεν βρίσκονται μαζί, παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Κουμπώνω τη ζακέτα μου καθώς το κρύο έχει αρχίσει να γίνεται τσουχτερό και επιταχύνω το βήμα μου. Λίγο προτού φτάσω, ακούω ομιλίες. Αλλάζω κατεύθυνση προσπαθώντας να αντιληφθώ από ποιο σημείο προέρχονται. Μπαίνω στο άνοιγμα των πεύκων και περπατάω ολοένα και πιο βαθιά στο δάσος, ώσπου τελικά εντοπίζω φως. Δίχως χρόνο για χάσιμο, κρύβομαι πίσω απ’ τον κορμό ενός δέντρου και με προσεχτικό τρόπο, ρίχνω μια τολμηρή ματιά. Οι εκπαιδευτές της Καρίνα, η Θεά Ηγέτης και οι γονείς του Τριστάνο. Τι γυρεύουν όλοι αυτοί μαζεμένοι εδώ;
«Μετά τη δοκιμασία εκλογής, η Καρίνα θα μεταφερθεί εκτός στρατηγείου» λέει η Θεά Ηγέτης. Τα μάτια όλων μετατοπίζονται πάνω της. «Υπάρχουν αντιρρήσεις;».
«Ναι» λέει η ξανθιά εκπαιδεύτρια της Καρίνα. «Δεν πρόκειται να δεχθώ κάτι τέτοιο. Η Καρίνα θα καταρρακωθεί, δε…»
«Έχεις βρει καμιά καλύτερη λύση;» την διακόπτει ο πατέρας του Τριστάνο.
«Καταρχάς, πως μπορείτε να είστε τόσο σίγουροι ότι η Καρίνα με τον Κόνορ θα χάσουν;» παρεμβαίνει ένας άλλος εκπαιδευτής.
«Σταματήστε. Αν κερδίσει ο Τρίσταν, η Καρίνα θα φύγει. Αν κερδίσει η Καρίνα, ο Τρίσταν θα φύγει. Κανείς δεν είπε ότι θα νικήσει στα σίγουρα ο Τρίσταν με τη Σύνθια» λέει η Θεά Ηγέτης.
«Πρέπει να φροντίσετε ο Τρίσταν να ξεχάσει την Καρίνα» λέει η μητέρα του Τριστάνο.
Ώστε όλοι τους είναι κατά της σχέσης τους. Η Θεά Ηγέτης θέλει να κερδίσει ο Τριστάνο. Έχουμε κοινούς σκοπούς. Δεν το σκέφτομαι περισσότερο, παραμερίζω το δέντρο και εμφανίζομαι μπροστά τους. Όλοι καρφώνουν τα μάτια τους πάνω μου έκπληκτοι.
«Εγώ θα φροντίσω γι’ αυτό. Ο Τριστάνο θα ξεχάσει την Καρίνα μια για πάντα».
Δέσποινα Χρ.