Περνά άλλη μια ώρα μαθήματος με εμάς να προσπαθούμε να συγκεντρωθούμε στους ατελείωτους μονολόγους της καθηγήτριας της λογοτεχνίας, η οποία για μια ακόμη φορά έχει επιλέξει ένα φριχτό κείμενο για να μας διδάξει, λέγοντας μας και πάλι, όπως κάνει για κάθε κείμενο που επιλέγει πως είναι το αγαπημένο της. Δεν ξέρω πως τα καταφέρνει, αλλά ενώ υπάρχουν τόσο ωραία κείμενα για τη διδασκαλία αυτού του μαθήματος, αυτή επιλέγει πάντα τα χειρότερα. Αυτό θα πρέπει να ναι αληθινό χάρισμα.
Ακολουθεί το μάθημα «δημόσιες σχέσεις και σαβουάρ βίβρ», που μαζί με τα καλλιτεχνικά, την οργάνωση δεξιώσεων και το χορό, είναι τα λιγότερο αγαπημένα μου μαθήματα, επειδή ποτέ μου δεν τα κατάφερνα καλά σε κανένα τους. Αλλά ειδικά στο πρώτο είμαι σκέτη απελπισία. Πάντα με δυσκόλευε να θυμάμαι όλες αυτές τις ανούσιες, κατά την άποψή μου απαγορεύσεις και επιταγές του σαβουάρ βίβρ. Ειδικά τη σειρά με την οποία χρησιμοποιούνται τα ατελείωτα μαχαιροπίρουνα και τα σκεύη φαγητού και γενικά τα όλα πρέπει ενός δείπνου, μου πήρε αρκετό καιρό να τα μάθω. Θα έλεγε κανείς ότι το φαγητό είναι κάτι πολύ περίπλοκο, ότι ο σωστός τρόπος του είναι μια τέχνη από μόνη της, αλλά για εμένα, που έχω δει στις εξορμήσεις μου εκτός Ακαδημίας, αλλά και στο προσωπικό της κουζίνας της, τον τρόπο που τρώνε οι κατώτερες τάξεις, εκεί που ένα μόνο μαχαιροπίρουνο για τον κάθε συνεστιάζοντα είναι πολυτέλεια και το φαγητό είναι απλά απόλαυση και όχι τελετουργία, όλα αυτά φαίνονται τελείως αστεία, για να μην πω περιττά και γελοία.
Επίσης ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στις δημόσιες σχέσεις. Δυσκολεύομαι να κρατάω ζωντανή τη συζήτηση, να προσποιούμαι την χαρούμενη και γεμάτη ενδιαφέρον σε μια ανούσια συζήτηση με άτομα που δεν συμπαθώ πραγματικά, να κάνω κομπλιμέντα και να μιλάω περί ανέμων και υδάτων, σαν να ναι αυτή η αγαπημένη ασχολία της ζωής μου. Για τις άλλες κοπέλες που έχουν μεγαλώσει σε τέτοιο περιβάλλον και μέσα σε τέτοιες εκδηλώσεις από τη γέννησή τους, μπορεί αυτό να ναι εύκολο, αλλά για μένα που δεν έχω τέτοιες εμπειρίες και ουσιαστικά περνάω μεγάλο χρόνο με τους απλούς ανθρώπους του προσωπικού της Ακαδημίας, που τους απασχολούν πρακτικά, καθημερινά ζητήματα και μου φαίνονται πιο αληθινοί και γνήσιοι απ’ όσο θα υπάρξει η αριστοκρατία ποτέ της, δεν είναι καθόλου εύκολα όλα αυτά.
Βασικά νιώθω τελείως διχασμένη. Η ζωή μου μοιράζεται ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους, αυτόν της αριστοκρατίας και αυτόν της κατώτερης τάξης, σε κανέναν απ’ τους οποίους δε νιώθω να ανήκω πραγματικά. Σε κανέναν απ’ τους δύο κόσμους δεν νιώθω απόλυτα αποδεκτή και δεν ξέρω αν θα καταφέρω κάποτε να ενσωματωθώ. Βέβαια η μόρφωση που αποκτώ είναι το κλειδί μου για να εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον που κανένα άτομο της τάξης που ουσιαστικά ανήκε η οικογένειά μου δε θα μπορούσε ποτέ να ελπίσει και θα ήταν κρίμα να πετάξω όλους τους κόπους μου στην Ακαδημία στα σκουπίδια και να μην παλέψω για κάτι καλύτερο απ’ το να γίνω κι εγώ μια καμαριέρα σαν την αδελφή μου, αλλά όταν βρίσκομαι περιτριγυρισμένη από ανθρώπους της κατώτερης τάξης νιώθω πιο αληθινή, ελεύθερη και χαρούμενη. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω με τη ζωή μου σε ένα χρόνο περίπου που θα αποφοιτήσω απ’ την Ακαδημία.
Το σημερινό μάθημα των δημοσίων σχέσεων και σαβουάρ βίβρ αφορά τον σωστό τρόπο περπατήματος κι έτσι βρισκόμαστε όλες με μια στοίβα βιβλίων στα κεφάλια μας και προσπαθούμε να περπατούμε αργά, με χάρη και ίσια πλάτη, ώστε τα βιβλία να μην πέσουν απ’ τα κεφάλια μας. Οι περισσότερες κοπέλες έχουν τελειοποίηση αυτή τη δεξιότητα πριν καιρό, αλλά εγώ φυσικά δεν είμαι ιδιαίτερα καλή και τα βιβλία μου προσγειώνονται στο πάτωμα αρκετές φορές, ενώ μια φορά παραλίγο να βρεθώ στο πάτωμα κι εγώ η ίδια. Οι συμμαθήτριές μου με κοιτάζουν προσπαθώντας με δυσκολία να συγκρατήσουν τα γέλια τους. Ως και η Αλέγκρα που δε φημίζεται για την ισορροπία της και είναι γενικά απρόσεκτη και επιρρεπής στο να σκοντάφτει, τα καταφέρνει καλύτερα από μένα. Όταν βλέπω την αντίδραση των συμμαθητριών μου νιώθω να θυμώνω με τα γελάκια τους και πεισμώνω, οπότε στην ώρα που απομένει τα πηγαίνω αρκετά καλύτερα και τα βιβλία πέφτουν απ’ το κεφάλι μου μόνο δύο φορές ακόμα.
Ακολουθούν άλλες πέντε ώρες μαθημάτων με διάλειμμα ανάμεσά τους για το μεσημεριανό γεύμα και για την μεσημεριανή ξεκούραση, μερικά από τα οποία μου αρέσουν, όπως η αριθμητική, η γεωγραφία, η ιππασία και το χόκεϋ .
Ειδικά η ιππασία και το χόκεϋ είναι τα αγαπημένα μου μαθήματα και ας θεωρούνται τα κατώτερα μαθήματα που διδασκόμαστε και ας μην είναι ουσιαστικά μαθήματα, αλλά κυρίως ψυχαγωγικές δραστηριότητες.
Το χόκεϊ μάλιστα είναι σχετικά πρόσφατη προσθήκη στον αρκετά μεγάλο κατάλογο των μαθημάτων που διδασκόμαστε στην Ακαδημία και μάλιστα είναι προαιρετικό μάθημα, που οι γονείς των οικότροφων πρέπει να δώσουν τη συγκατάθεσή τους για να το διδαχθούν οι θυγατέρες τους. Πολύ λίγες οικότροφοι παρακολουθούν μαθήματα χόκεϊ, γιατί οι περισσότεροι γονείς το θεωρούν άχρηστη γνώση για τις θυγατέρες τους και μάλιστα ακατάλληλη δραστηριότητα για μια γυναίκα, αλλά αποτελεί μια απ’ τις αγαπημένες ψυχαγωγικές δραστηριότητες της υψηλής κοινωνίας και είναι η πιο διαδεδομένη αθλητική δραστηριότητα για τις γυναίκες της τάξεως αυτής. Αρκετές από αριστοκράτισσες ξέρουν να παίζουν, αν και η ασχολία τους αυτή κρίνεται αρνητικά από κάποιους.
Εμένα μου αρέσει οτιδήποτε έχει να κάνει με τη σωματική άσκηση, αυτός είναι και ο λόγος που βγαίνω όσο πιο συχνά μπορώ απ’ την Ακαδημία και ντύνομαι αγόρι κατά τις εξόδους μου και όχι μόνο το γεγονός ότι δε θέλω να με αναγνωρίζει κανένας έξω απ’ την Ακαδημία και να σχολιάζει αρνητικά της εξορμήσεις μου.
Το χόκεϊ και την ιππασία μας τα διδάσκει ο καθηγητής Μπράντον Άνσον, ο μοναδικός άντρας καθηγητής μας μετά τον γηραιό καθηγητή Πίτερς που μας διδάσκει αριθμητική. Ο καθηγητής Μπράντον, τον οποίο προσφωνούμε με αυτόν τον τρόπο και όχι με το επίθετό του, επειδή είναι αρκετά νέος και μας το ζήτησε ο ίδιος, είναι αρκετά όμορφος και πάντα χαμογελαστός, οπότε πολλές οικότροφοι είναι τσιμπημένες μαζί του. Καθώς μάλιστα είναι ένας απ’ τους ελάχιστους άντρες που έχουν στην παρούσα φάση της ζωής τους την ευκαιρία να συναναστραφούν, τον φλερτάρουν στα όρια του επιτρεπτού, αλλά καμία δεν επιδιώκει κάτι περισσότερο, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν σκανδαλώδες και θα κατέστρεφε τις ευκαιρίες τους για κοινωνική ανέλιξη, μιας και ο καθηγητής δεν ανήκει στην κοινωνική τους τάξη.
Εμένα ο Μπράντον είναι ο αγαπημένος μου δάσκαλος και μάλιστα είμαστε κατά κάποιον τρόπο φίλοι. Όχι μόνο επειδή είμαι καλή στην ιππασία και επειδή μοιραζόμαστε την ίδια λατρεία προς τα άλογα, αλλά επειδή με αντιμετώπιζε πάντοτε με κατανόηση και έδειχνε να καταβαίνει τη δύσκολη θέση μου μες στην Ακαδημία και πάντοτε προσπαθούσε να με βοηθήσει να δέσω περισσότερο με το σύνολο. Τον εμπιστεύομαι πιο πολύ από κάθε άλλο καθηγητή και κάθε φορά που έχω πρόβλημα, ή κάτι στην Ακαδημία με απασχολεί, το συζητάω μαζί του. Συμπαθήσαμε ο ένας τον άλλο απ’ την πρώτη στιγμή που αρχίσαμε να διδασκόμαστε ιππασία απ’ τον ίδιο και είμαι η αγαπημένη του μαθήτρια. Απ’ την πρώτη στιγμή αποδείχθηκα πολύ καλή στην ιππασία, σα να ίππευα από τότε που γεννήθηκα πράγμα που του έκανε μεγάλη εντύπωση, αφού τον είχα διαβεβαιώσει, πως απ’ όσο μου είχε πει η Σούζαν, πότε δεν είχα ξαναϊππεύσει, ούτε καν πριν το ατύχημα, ένα ατύχημα που είχα πάθει στα έξι μου χρόνια, όταν είχα πέσει απ’ τις σκάλες στο τότε σπίτι μας και είχα χτυπήσει το κεφάλι μου χάνοντας τη μνήμη μου για κάθε προηγούμενο περιστατικό της ζωής μου.
Αλλά και στο χόκεϊ αποδείχθηκα αρκετά καλή και μάθαινα και βελτιωνόμουν με ταχείς ρυθμούς. Βέβαια είναι δύσκολο να τρέχει κανείς και να κινείται άνετα με αυτά τα άβολα μακριά φορέματα και εύχομαι να μπορούσα να φορέσω και στην Ακαδημία τα φαρδιά και άνετα αντρικά παντελόνια που φοράω έξω απ’ αυτή, αλλά φυσικά κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο. Οι γυναίκες δε φορούν παντελόνια και μόνο το γεγονός ότι εγώ ντύνομαι αγόρι όταν βγαίνω απ’ την Ακαδημία είναι πολύ παράτολμο και καθαρή χαζομάρα, καθώς αν με πιάσουν ντυμένη έτσι σίγουρα θα με διώξουν και θα στιγματιστώ, αλλά η ζωή μου
διαφορετικά θα ήταν τελείως αποπνικτική, οπότε χαίρομαι και απολαμβάνω στο έπακρο την ανοησία μου.
Ο Μπράντον είναι απ’ τα ελάχιστα άτομα που ξέρουν γι’ αυτή μου την συνήθεια να ξεγλιστρώ απ’ την Ακαδημία ντυμένη αγόρι και αν και δεν την επικροτεί, κρατάει το μυστικό μου. Μάλιστα κατόπιν παρακλήσεώς μου δέχτηκε να μου κάνει μαθήματα ιππασίας με αντρική σέλα και να ιππεύω σαν άντρας, με τα πόδια μου να κρέμονται το ένα απ’ τη μια και το άλλο απ’ την άλλη πλευρά του αλόγου, πέρα απ’ τον κανονικό τρόπο ιππασίας των γυναικών που διδασκόμαστε στην Ακαδημία, δηλαδή με τα δύο πόδια απ’ την ίδια πλευρά, όπως είναι το αρμόζον για κάθε γυναίκα. Εξυπακούεται όμως πως αυτό μου το δίδαξε κρυφά, εκτός Ακαδημίας και με εμένα ντυμένη αγόρι, ώστε κανείς να μην αντιληφθεί τίποτα και μπούμε σε μπελάδες και εγώ και εκείνος.
Ο αντρικός τρόπος ιππασίας του αλόγου είναι πολύ πιο άνετος και εύκολος, δεν ξέρω γιατί οι γυναίκες πρέπει να ταλαιπωρούνται και ως προς αυτό, ή μάλλον ξέρω, φταίνε πάλι αυτά τα απαίσια φορέματα που πρέπει να φοράμε, τα οποία δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το να σου δυσκολεύουν τη ζωή. Αν ζούσαμε σε έναν δίκαιο κόσμο και οι γυναίκες θα φορούσαν παντελόνια. Τουλάχιστον είμαι τυχερή που μπορώ να επωφεληθώ απ’ τις ευκολίες που μου προσφέρουν έστω για λίγες ώρες.
Εκτός από ιππασία, ο Μπράντον μου έχει μάθει και να ξιφομαχώ. Στην αρχή το ξίφος μου φαινόταν πολύ βαρύ και ο χειρισμός του δύσκολος, αλλά με τον καιρό το συνήθισα, δυνάμωσα αρκετά και αποδείχθηκα αρκετά ικανή ξιφομάχος και προνοητική ως προς τις κινήσεις του αντιπάλου. Έφτασα μάλιστα σε σημείο να καταφέρω να αφοπλίσω τον Μπράντον μερικές φορές, το ίδιο και τον Γουίλ, με τον οποίο εξασκούμαι επίσης κάποιες φορές.
Όταν και το τελευταίο μάθημα της σημερινής ημέρας τελειώνει, πηγαίνω με την Αλέγκρα στο αναγνωστήριο της Ακαδημίας, ένα τεράστιο δωμάτιο γεμάτο με δρύινες βιβλιοθήκες και βαριά ξύλινα τραπέζια στο κέντρο, όπου οι οικότροφοι συγκεντρώνονται για να διαβάσουν και να κάνουν τις εργασίες τους. Αφού τελειώνουμε βιαστικά με το διάβασμα για την επόμενη μέρα, αφήνω την Αλέγκρα στο σαλόνι στο οποίο συγκεντρωνόμαστε πολλές φορές οι οικότροφοι τα απογεύματα για να χαλαρώσουμε, να μιλήσουμε και να παίξουμε διάφορα παιχνίδια, περνώντας ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο μας μακριά απ’ τα αυστηρά βλέμματα των καθηγητών μας.
«Καλό βράδυ Αλέγκρα» της λέω και την αγκαλιάζω.
«Καληνύχτα Λάιρα», μου απαντά εκείνη και έπειτα ψιθυρίζει στο αφτί μου: « Καλά να περάσεις με τον Γουίλ και να προσέχεις εκεί έξω».
***
Αφού περνώ απ’ το δωμάτιό μου και δένω γύρω απ’ το στήθος μου σφιχτά μια μακριά λωρίδα υφάσματος για να το εξαφανίσω, όσο γίνεται και φοράω τα φαρδιά, φθαρμένα αγορίστικα ρούχα μου κάτω απ’ το φόρεμα μου, πηγαίνω μέσα απ’ την κουζίνα στο κελάρι. Εκεί αφού βγάλω το φόρεμά μου και το κρύψω στη συνηθισμένη μου κρυψώνα, πίσω απ’ τα σακιά με τους ξηρούς καρπούς, πιάνω ψηλά τα μαλλιά μου και τα βάζω μέσα σε έναν αντρικό μπερέ που μου ναι μεγάλος και πέφτει πάνω απ’ τα μάτια μου, κρύβοντας το μισό μου πρόσωπο και γλιστράω έξω απ’ την πόρτα του κελαριού, ξανακλειδώνοντάς τη πίσω μου.
Μετά από αρκετά λεπτά και ενώ ο ήλιος έχει ήδη αρχίσει την πορεία του για τη δύση, φτάνω στον νερόμυλο της οικογένειας του Γουίλ για να τον συναντήσω όπως είχαμε συμφωνήσει. Αν και η οικογενειακή αυτή επιχείρηση αποτελεί την βασική του απασχόληση, δεν αποτελεί τη μοναδική του δουλειά, καθώς οι οικονομικές ανάγκες της οικογένειάς του δεν μπορούν να καλυφθούν ολοκληρωτικά από το μισθό μιας μόνο εργασίας, ειδικά από τότε που ο πατέρας του πέθανε πριν δύο χρόνια, αφήνοντας πίσω τη γυναίκα του να θρέψει μόνη της πέντε παιδιά, δύο κορίτσια και τρία αγόρια. Ο Γουίλ ήταν τότε δεκαέξι ετών και είχε ήδη αρχίσει να μαθαίνει τη δουλειά του πατέρα του και να αναλαμβάνει όλο και περισσότερες αρμοδιότητες στον μύλο, πριν η καρδιά του πατέρα του τους προδώσει, κομματιάζοντας τη ζωή τους και κάθε όνειρο του Γουίλ για σπουδές και βυθίζοντας την οικογένειά του στη θλίψη. Έτσι ο Γουίλ αναγκάστηκε να αναλάβει ο ίδιος την επιχείρησή τους, με τη βοήθεια της μητέρας του και του ξαδέλφου της, που προσφέρθηκε να τους βοηθήσει στο μύλο, αλλά και να βρει και δεύτερη δουλειά, αφού μετά το θάνατο του πατέρα του οι δουλειές τους μειώθηκαν. Οπότε μερικές μέρες την εβδομάδα δουλεύει συμπληρωματικά σε ένα βιβλιοπωλείο, βοηθώντας τον γηραιό ιδιοκτήτη του που τον έχει σαν γιο του και μοιράζετε μαζί του τις γνώσεις του και την αγάπη του για τα βιβλία.
Όταν μπαίνω στην αποθήκη του μύλου βλέπω τον Γουίλ να πετά με δύναμη ένα σακί με αλεύρι πάνω σε μια στοίβα από όμοιά του, στο βάθος του δωματίου.
« Απ’ τον τρόπο που γκρεμοτσάκισες αυτό το σακί θα υπέθετε κανείς ότι σου έκανε κάτι πολύ κακό», του λέω καθώς τον πλησιάζω. Ο Γουίλ γυρίζει προς το μέρος μου και το συνοφρύωμα που απλώνεται στο πρόσωπο του όταν είναι προσηλωμένος σε κάτι σβήνει απ’ τα χαρακτηριστικά του, καθώς μου χαμογελάει.
« Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι, αφού κουβαλούσα τέτοια σακιά όλο το μεσημέρι» λέει στον ίδιο ειρωνικό τόνο με τον δικό μου.
«Γεια σου Λάις» συμπληρώνει έπειτα με παιχνιδιάρικο τόνο, καθώς έρχεται να σταθεί μπροστά μου, αφού πρώτα επιθεωρήσει μήπως είναι γύρω κανένας απ’ τους εργάτες που καμιά φορά τον βοηθούν στη μεταφορά και στοίβαξη σακιών αλευριού και δημητριακών προς άλεση και τον ακούσει να με αποκαλεί με το πραγματικό, γυναικείο μου όνομα, παρ’ όλο που εδώ έξω υποτίθεται πως είμαι αγόρι, όπως άλλωστε δείχνει η ενδυμασία μου. Βασικά το Λάις είναι το παρατσούκλι του αληθινού μου ονόματος, που ο Γουίλ έχει επινοήσει και χρησιμοποιεί για να με πειράζει, επειδή γνωρίζει πως δε μου αρέσει. Έτσι στο άκουσμά του ένα κατσούφιασμα σχηματίζεται στο πρόσωπό μου άθελά μου, κάνοντας τον Γουίλ να γελάσει με τα καμώματα μου.
« Πίτερ έχω σχεδόν τελειώσει εδώ, αλλά έχω γίνει χάλια μετά από τόσες ώρες μες στα αλεύρια και τα δημητριακά, οπότε πήγαινε για λίγο πάνω στο σπίτι και αφού πλυθώ θα έρθω να σε συναντήσω για να πάμε μια βόλτα. Η μητέρα μου έχει φτιάξει μια πίτα που είμαι σίγουρος πως θα σου αρέσει, κάθισε λίγο μαζί της δε θα αργήσω», μου λέει, αποκαλώντας με αυτή τη φορά με το αντρικό όνομα που χρησιμοποιώ όταν ντύνομαι αγόρι και εγώ βγαίνω απ το μύλο, για να κάνω όπως μου ζήτησε.
Όλγα Σ.
Ακολουθεί το μάθημα «δημόσιες σχέσεις και σαβουάρ βίβρ», που μαζί με τα καλλιτεχνικά, την οργάνωση δεξιώσεων και το χορό, είναι τα λιγότερο αγαπημένα μου μαθήματα, επειδή ποτέ μου δεν τα κατάφερνα καλά σε κανένα τους. Αλλά ειδικά στο πρώτο είμαι σκέτη απελπισία. Πάντα με δυσκόλευε να θυμάμαι όλες αυτές τις ανούσιες, κατά την άποψή μου απαγορεύσεις και επιταγές του σαβουάρ βίβρ. Ειδικά τη σειρά με την οποία χρησιμοποιούνται τα ατελείωτα μαχαιροπίρουνα και τα σκεύη φαγητού και γενικά τα όλα πρέπει ενός δείπνου, μου πήρε αρκετό καιρό να τα μάθω. Θα έλεγε κανείς ότι το φαγητό είναι κάτι πολύ περίπλοκο, ότι ο σωστός τρόπος του είναι μια τέχνη από μόνη της, αλλά για εμένα, που έχω δει στις εξορμήσεις μου εκτός Ακαδημίας, αλλά και στο προσωπικό της κουζίνας της, τον τρόπο που τρώνε οι κατώτερες τάξεις, εκεί που ένα μόνο μαχαιροπίρουνο για τον κάθε συνεστιάζοντα είναι πολυτέλεια και το φαγητό είναι απλά απόλαυση και όχι τελετουργία, όλα αυτά φαίνονται τελείως αστεία, για να μην πω περιττά και γελοία.
Επίσης ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή στις δημόσιες σχέσεις. Δυσκολεύομαι να κρατάω ζωντανή τη συζήτηση, να προσποιούμαι την χαρούμενη και γεμάτη ενδιαφέρον σε μια ανούσια συζήτηση με άτομα που δεν συμπαθώ πραγματικά, να κάνω κομπλιμέντα και να μιλάω περί ανέμων και υδάτων, σαν να ναι αυτή η αγαπημένη ασχολία της ζωής μου. Για τις άλλες κοπέλες που έχουν μεγαλώσει σε τέτοιο περιβάλλον και μέσα σε τέτοιες εκδηλώσεις από τη γέννησή τους, μπορεί αυτό να ναι εύκολο, αλλά για μένα που δεν έχω τέτοιες εμπειρίες και ουσιαστικά περνάω μεγάλο χρόνο με τους απλούς ανθρώπους του προσωπικού της Ακαδημίας, που τους απασχολούν πρακτικά, καθημερινά ζητήματα και μου φαίνονται πιο αληθινοί και γνήσιοι απ’ όσο θα υπάρξει η αριστοκρατία ποτέ της, δεν είναι καθόλου εύκολα όλα αυτά.
Βασικά νιώθω τελείως διχασμένη. Η ζωή μου μοιράζεται ανάμεσα σε δύο διαφορετικούς κόσμους, αυτόν της αριστοκρατίας και αυτόν της κατώτερης τάξης, σε κανέναν απ’ τους οποίους δε νιώθω να ανήκω πραγματικά. Σε κανέναν απ’ τους δύο κόσμους δεν νιώθω απόλυτα αποδεκτή και δεν ξέρω αν θα καταφέρω κάποτε να ενσωματωθώ. Βέβαια η μόρφωση που αποκτώ είναι το κλειδί μου για να εξασφαλίσω ένα καλύτερο μέλλον, ένα μέλλον που κανένα άτομο της τάξης που ουσιαστικά ανήκε η οικογένειά μου δε θα μπορούσε ποτέ να ελπίσει και θα ήταν κρίμα να πετάξω όλους τους κόπους μου στην Ακαδημία στα σκουπίδια και να μην παλέψω για κάτι καλύτερο απ’ το να γίνω κι εγώ μια καμαριέρα σαν την αδελφή μου, αλλά όταν βρίσκομαι περιτριγυρισμένη από ανθρώπους της κατώτερης τάξης νιώθω πιο αληθινή, ελεύθερη και χαρούμενη. Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω με τη ζωή μου σε ένα χρόνο περίπου που θα αποφοιτήσω απ’ την Ακαδημία.
Το σημερινό μάθημα των δημοσίων σχέσεων και σαβουάρ βίβρ αφορά τον σωστό τρόπο περπατήματος κι έτσι βρισκόμαστε όλες με μια στοίβα βιβλίων στα κεφάλια μας και προσπαθούμε να περπατούμε αργά, με χάρη και ίσια πλάτη, ώστε τα βιβλία να μην πέσουν απ’ τα κεφάλια μας. Οι περισσότερες κοπέλες έχουν τελειοποίηση αυτή τη δεξιότητα πριν καιρό, αλλά εγώ φυσικά δεν είμαι ιδιαίτερα καλή και τα βιβλία μου προσγειώνονται στο πάτωμα αρκετές φορές, ενώ μια φορά παραλίγο να βρεθώ στο πάτωμα κι εγώ η ίδια. Οι συμμαθήτριές μου με κοιτάζουν προσπαθώντας με δυσκολία να συγκρατήσουν τα γέλια τους. Ως και η Αλέγκρα που δε φημίζεται για την ισορροπία της και είναι γενικά απρόσεκτη και επιρρεπής στο να σκοντάφτει, τα καταφέρνει καλύτερα από μένα. Όταν βλέπω την αντίδραση των συμμαθητριών μου νιώθω να θυμώνω με τα γελάκια τους και πεισμώνω, οπότε στην ώρα που απομένει τα πηγαίνω αρκετά καλύτερα και τα βιβλία πέφτουν απ’ το κεφάλι μου μόνο δύο φορές ακόμα.
Ακολουθούν άλλες πέντε ώρες μαθημάτων με διάλειμμα ανάμεσά τους για το μεσημεριανό γεύμα και για την μεσημεριανή ξεκούραση, μερικά από τα οποία μου αρέσουν, όπως η αριθμητική, η γεωγραφία, η ιππασία και το χόκεϋ .
Ειδικά η ιππασία και το χόκεϋ είναι τα αγαπημένα μου μαθήματα και ας θεωρούνται τα κατώτερα μαθήματα που διδασκόμαστε και ας μην είναι ουσιαστικά μαθήματα, αλλά κυρίως ψυχαγωγικές δραστηριότητες.
Το χόκεϊ μάλιστα είναι σχετικά πρόσφατη προσθήκη στον αρκετά μεγάλο κατάλογο των μαθημάτων που διδασκόμαστε στην Ακαδημία και μάλιστα είναι προαιρετικό μάθημα, που οι γονείς των οικότροφων πρέπει να δώσουν τη συγκατάθεσή τους για να το διδαχθούν οι θυγατέρες τους. Πολύ λίγες οικότροφοι παρακολουθούν μαθήματα χόκεϊ, γιατί οι περισσότεροι γονείς το θεωρούν άχρηστη γνώση για τις θυγατέρες τους και μάλιστα ακατάλληλη δραστηριότητα για μια γυναίκα, αλλά αποτελεί μια απ’ τις αγαπημένες ψυχαγωγικές δραστηριότητες της υψηλής κοινωνίας και είναι η πιο διαδεδομένη αθλητική δραστηριότητα για τις γυναίκες της τάξεως αυτής. Αρκετές από αριστοκράτισσες ξέρουν να παίζουν, αν και η ασχολία τους αυτή κρίνεται αρνητικά από κάποιους.
Εμένα μου αρέσει οτιδήποτε έχει να κάνει με τη σωματική άσκηση, αυτός είναι και ο λόγος που βγαίνω όσο πιο συχνά μπορώ απ’ την Ακαδημία και ντύνομαι αγόρι κατά τις εξόδους μου και όχι μόνο το γεγονός ότι δε θέλω να με αναγνωρίζει κανένας έξω απ’ την Ακαδημία και να σχολιάζει αρνητικά της εξορμήσεις μου.
Το χόκεϊ και την ιππασία μας τα διδάσκει ο καθηγητής Μπράντον Άνσον, ο μοναδικός άντρας καθηγητής μας μετά τον γηραιό καθηγητή Πίτερς που μας διδάσκει αριθμητική. Ο καθηγητής Μπράντον, τον οποίο προσφωνούμε με αυτόν τον τρόπο και όχι με το επίθετό του, επειδή είναι αρκετά νέος και μας το ζήτησε ο ίδιος, είναι αρκετά όμορφος και πάντα χαμογελαστός, οπότε πολλές οικότροφοι είναι τσιμπημένες μαζί του. Καθώς μάλιστα είναι ένας απ’ τους ελάχιστους άντρες που έχουν στην παρούσα φάση της ζωής τους την ευκαιρία να συναναστραφούν, τον φλερτάρουν στα όρια του επιτρεπτού, αλλά καμία δεν επιδιώκει κάτι περισσότερο, αφού κάτι τέτοιο θα ήταν σκανδαλώδες και θα κατέστρεφε τις ευκαιρίες τους για κοινωνική ανέλιξη, μιας και ο καθηγητής δεν ανήκει στην κοινωνική τους τάξη.
Εμένα ο Μπράντον είναι ο αγαπημένος μου δάσκαλος και μάλιστα είμαστε κατά κάποιον τρόπο φίλοι. Όχι μόνο επειδή είμαι καλή στην ιππασία και επειδή μοιραζόμαστε την ίδια λατρεία προς τα άλογα, αλλά επειδή με αντιμετώπιζε πάντοτε με κατανόηση και έδειχνε να καταβαίνει τη δύσκολη θέση μου μες στην Ακαδημία και πάντοτε προσπαθούσε να με βοηθήσει να δέσω περισσότερο με το σύνολο. Τον εμπιστεύομαι πιο πολύ από κάθε άλλο καθηγητή και κάθε φορά που έχω πρόβλημα, ή κάτι στην Ακαδημία με απασχολεί, το συζητάω μαζί του. Συμπαθήσαμε ο ένας τον άλλο απ’ την πρώτη στιγμή που αρχίσαμε να διδασκόμαστε ιππασία απ’ τον ίδιο και είμαι η αγαπημένη του μαθήτρια. Απ’ την πρώτη στιγμή αποδείχθηκα πολύ καλή στην ιππασία, σα να ίππευα από τότε που γεννήθηκα πράγμα που του έκανε μεγάλη εντύπωση, αφού τον είχα διαβεβαιώσει, πως απ’ όσο μου είχε πει η Σούζαν, πότε δεν είχα ξαναϊππεύσει, ούτε καν πριν το ατύχημα, ένα ατύχημα που είχα πάθει στα έξι μου χρόνια, όταν είχα πέσει απ’ τις σκάλες στο τότε σπίτι μας και είχα χτυπήσει το κεφάλι μου χάνοντας τη μνήμη μου για κάθε προηγούμενο περιστατικό της ζωής μου.
Αλλά και στο χόκεϊ αποδείχθηκα αρκετά καλή και μάθαινα και βελτιωνόμουν με ταχείς ρυθμούς. Βέβαια είναι δύσκολο να τρέχει κανείς και να κινείται άνετα με αυτά τα άβολα μακριά φορέματα και εύχομαι να μπορούσα να φορέσω και στην Ακαδημία τα φαρδιά και άνετα αντρικά παντελόνια που φοράω έξω απ’ αυτή, αλλά φυσικά κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο. Οι γυναίκες δε φορούν παντελόνια και μόνο το γεγονός ότι εγώ ντύνομαι αγόρι όταν βγαίνω απ’ την Ακαδημία είναι πολύ παράτολμο και καθαρή χαζομάρα, καθώς αν με πιάσουν ντυμένη έτσι σίγουρα θα με διώξουν και θα στιγματιστώ, αλλά η ζωή μου
διαφορετικά θα ήταν τελείως αποπνικτική, οπότε χαίρομαι και απολαμβάνω στο έπακρο την ανοησία μου.
Ο Μπράντον είναι απ’ τα ελάχιστα άτομα που ξέρουν γι’ αυτή μου την συνήθεια να ξεγλιστρώ απ’ την Ακαδημία ντυμένη αγόρι και αν και δεν την επικροτεί, κρατάει το μυστικό μου. Μάλιστα κατόπιν παρακλήσεώς μου δέχτηκε να μου κάνει μαθήματα ιππασίας με αντρική σέλα και να ιππεύω σαν άντρας, με τα πόδια μου να κρέμονται το ένα απ’ τη μια και το άλλο απ’ την άλλη πλευρά του αλόγου, πέρα απ’ τον κανονικό τρόπο ιππασίας των γυναικών που διδασκόμαστε στην Ακαδημία, δηλαδή με τα δύο πόδια απ’ την ίδια πλευρά, όπως είναι το αρμόζον για κάθε γυναίκα. Εξυπακούεται όμως πως αυτό μου το δίδαξε κρυφά, εκτός Ακαδημίας και με εμένα ντυμένη αγόρι, ώστε κανείς να μην αντιληφθεί τίποτα και μπούμε σε μπελάδες και εγώ και εκείνος.
Ο αντρικός τρόπος ιππασίας του αλόγου είναι πολύ πιο άνετος και εύκολος, δεν ξέρω γιατί οι γυναίκες πρέπει να ταλαιπωρούνται και ως προς αυτό, ή μάλλον ξέρω, φταίνε πάλι αυτά τα απαίσια φορέματα που πρέπει να φοράμε, τα οποία δεν κάνουν τίποτε άλλο απ’ το να σου δυσκολεύουν τη ζωή. Αν ζούσαμε σε έναν δίκαιο κόσμο και οι γυναίκες θα φορούσαν παντελόνια. Τουλάχιστον είμαι τυχερή που μπορώ να επωφεληθώ απ’ τις ευκολίες που μου προσφέρουν έστω για λίγες ώρες.
Εκτός από ιππασία, ο Μπράντον μου έχει μάθει και να ξιφομαχώ. Στην αρχή το ξίφος μου φαινόταν πολύ βαρύ και ο χειρισμός του δύσκολος, αλλά με τον καιρό το συνήθισα, δυνάμωσα αρκετά και αποδείχθηκα αρκετά ικανή ξιφομάχος και προνοητική ως προς τις κινήσεις του αντιπάλου. Έφτασα μάλιστα σε σημείο να καταφέρω να αφοπλίσω τον Μπράντον μερικές φορές, το ίδιο και τον Γουίλ, με τον οποίο εξασκούμαι επίσης κάποιες φορές.
Όταν και το τελευταίο μάθημα της σημερινής ημέρας τελειώνει, πηγαίνω με την Αλέγκρα στο αναγνωστήριο της Ακαδημίας, ένα τεράστιο δωμάτιο γεμάτο με δρύινες βιβλιοθήκες και βαριά ξύλινα τραπέζια στο κέντρο, όπου οι οικότροφοι συγκεντρώνονται για να διαβάσουν και να κάνουν τις εργασίες τους. Αφού τελειώνουμε βιαστικά με το διάβασμα για την επόμενη μέρα, αφήνω την Αλέγκρα στο σαλόνι στο οποίο συγκεντρωνόμαστε πολλές φορές οι οικότροφοι τα απογεύματα για να χαλαρώσουμε, να μιλήσουμε και να παίξουμε διάφορα παιχνίδια, περνώντας ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο μας μακριά απ’ τα αυστηρά βλέμματα των καθηγητών μας.
«Καλό βράδυ Αλέγκρα» της λέω και την αγκαλιάζω.
«Καληνύχτα Λάιρα», μου απαντά εκείνη και έπειτα ψιθυρίζει στο αφτί μου: « Καλά να περάσεις με τον Γουίλ και να προσέχεις εκεί έξω».
***
Αφού περνώ απ’ το δωμάτιό μου και δένω γύρω απ’ το στήθος μου σφιχτά μια μακριά λωρίδα υφάσματος για να το εξαφανίσω, όσο γίνεται και φοράω τα φαρδιά, φθαρμένα αγορίστικα ρούχα μου κάτω απ’ το φόρεμα μου, πηγαίνω μέσα απ’ την κουζίνα στο κελάρι. Εκεί αφού βγάλω το φόρεμά μου και το κρύψω στη συνηθισμένη μου κρυψώνα, πίσω απ’ τα σακιά με τους ξηρούς καρπούς, πιάνω ψηλά τα μαλλιά μου και τα βάζω μέσα σε έναν αντρικό μπερέ που μου ναι μεγάλος και πέφτει πάνω απ’ τα μάτια μου, κρύβοντας το μισό μου πρόσωπο και γλιστράω έξω απ’ την πόρτα του κελαριού, ξανακλειδώνοντάς τη πίσω μου.
Μετά από αρκετά λεπτά και ενώ ο ήλιος έχει ήδη αρχίσει την πορεία του για τη δύση, φτάνω στον νερόμυλο της οικογένειας του Γουίλ για να τον συναντήσω όπως είχαμε συμφωνήσει. Αν και η οικογενειακή αυτή επιχείρηση αποτελεί την βασική του απασχόληση, δεν αποτελεί τη μοναδική του δουλειά, καθώς οι οικονομικές ανάγκες της οικογένειάς του δεν μπορούν να καλυφθούν ολοκληρωτικά από το μισθό μιας μόνο εργασίας, ειδικά από τότε που ο πατέρας του πέθανε πριν δύο χρόνια, αφήνοντας πίσω τη γυναίκα του να θρέψει μόνη της πέντε παιδιά, δύο κορίτσια και τρία αγόρια. Ο Γουίλ ήταν τότε δεκαέξι ετών και είχε ήδη αρχίσει να μαθαίνει τη δουλειά του πατέρα του και να αναλαμβάνει όλο και περισσότερες αρμοδιότητες στον μύλο, πριν η καρδιά του πατέρα του τους προδώσει, κομματιάζοντας τη ζωή τους και κάθε όνειρο του Γουίλ για σπουδές και βυθίζοντας την οικογένειά του στη θλίψη. Έτσι ο Γουίλ αναγκάστηκε να αναλάβει ο ίδιος την επιχείρησή τους, με τη βοήθεια της μητέρας του και του ξαδέλφου της, που προσφέρθηκε να τους βοηθήσει στο μύλο, αλλά και να βρει και δεύτερη δουλειά, αφού μετά το θάνατο του πατέρα του οι δουλειές τους μειώθηκαν. Οπότε μερικές μέρες την εβδομάδα δουλεύει συμπληρωματικά σε ένα βιβλιοπωλείο, βοηθώντας τον γηραιό ιδιοκτήτη του που τον έχει σαν γιο του και μοιράζετε μαζί του τις γνώσεις του και την αγάπη του για τα βιβλία.
Όταν μπαίνω στην αποθήκη του μύλου βλέπω τον Γουίλ να πετά με δύναμη ένα σακί με αλεύρι πάνω σε μια στοίβα από όμοιά του, στο βάθος του δωματίου.
« Απ’ τον τρόπο που γκρεμοτσάκισες αυτό το σακί θα υπέθετε κανείς ότι σου έκανε κάτι πολύ κακό», του λέω καθώς τον πλησιάζω. Ο Γουίλ γυρίζει προς το μέρος μου και το συνοφρύωμα που απλώνεται στο πρόσωπο του όταν είναι προσηλωμένος σε κάτι σβήνει απ’ τα χαρακτηριστικά του, καθώς μου χαμογελάει.
« Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι, αφού κουβαλούσα τέτοια σακιά όλο το μεσημέρι» λέει στον ίδιο ειρωνικό τόνο με τον δικό μου.
«Γεια σου Λάις» συμπληρώνει έπειτα με παιχνιδιάρικο τόνο, καθώς έρχεται να σταθεί μπροστά μου, αφού πρώτα επιθεωρήσει μήπως είναι γύρω κανένας απ’ τους εργάτες που καμιά φορά τον βοηθούν στη μεταφορά και στοίβαξη σακιών αλευριού και δημητριακών προς άλεση και τον ακούσει να με αποκαλεί με το πραγματικό, γυναικείο μου όνομα, παρ’ όλο που εδώ έξω υποτίθεται πως είμαι αγόρι, όπως άλλωστε δείχνει η ενδυμασία μου. Βασικά το Λάις είναι το παρατσούκλι του αληθινού μου ονόματος, που ο Γουίλ έχει επινοήσει και χρησιμοποιεί για να με πειράζει, επειδή γνωρίζει πως δε μου αρέσει. Έτσι στο άκουσμά του ένα κατσούφιασμα σχηματίζεται στο πρόσωπό μου άθελά μου, κάνοντας τον Γουίλ να γελάσει με τα καμώματα μου.
« Πίτερ έχω σχεδόν τελειώσει εδώ, αλλά έχω γίνει χάλια μετά από τόσες ώρες μες στα αλεύρια και τα δημητριακά, οπότε πήγαινε για λίγο πάνω στο σπίτι και αφού πλυθώ θα έρθω να σε συναντήσω για να πάμε μια βόλτα. Η μητέρα μου έχει φτιάξει μια πίτα που είμαι σίγουρος πως θα σου αρέσει, κάθισε λίγο μαζί της δε θα αργήσω», μου λέει, αποκαλώντας με αυτή τη φορά με το αντρικό όνομα που χρησιμοποιώ όταν ντύνομαι αγόρι και εγώ βγαίνω απ το μύλο, για να κάνω όπως μου ζήτησε.
Όλγα Σ.