Καθόμουν στη σπαστή καρέκλα του νοσοκομείου. Το μυαλό μου αρνούνταν να δουλέψει .Παρέμενε στάσιμο μη αποδεχόμενο τις καταιγιστικές πληροφορίες που είχε λάβει πριν από λίγο.
Τρία δωμάτια πιο κάτω βρισκόταν ο άνθρωπος που για μένα ήταν η αρχή της ύπαρξης μου. Η απόφαση που έπρεπε να πάρω κινούνταν σα δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι μου. Ήξερα τι έπρεπε να κάνω . Τη στιγμή που η λήψη της απόφασης έμοιαζε ανέφικτη , ένα φτερούγισμα στην κοιλιά μου , την κλείδωσε στη σωστή θέση. Δε χαμογελούσα όμως η σιγουριά ότι έκανα το σωστό , δημιούργησε ένα αίσθημα συγκρατημένης ευφορίας.
Χάιδεψα την κοιλιά μου και ψιθύρισα
«Θα το κάνουμε, μωρό μου. Θα τα καταφέρουμε μαζί»
Και κίνησα να σώσω τη ζωή που με έφερε στη ζωή.
10 ώρες πριν
Η διαδρομή με το αυτοκίνητο δεν ήταν άβολη , ούτε δύσκολη. Τέσσερις
ώρες δρόμο με το αυτοκίνητο Θεσσαλονίκη –Αθήνα. Η ανησυχία μου μετά το έκτακτο
τηλεφώνημα του πατέρα μου ήταν ο λόγος του ταξιδιού μας.
Ο Άρης φαινόταν καθησυχασμένος.
«Όλα είναι καλά , θα το δεις» μου ‘λεγε και ξανάλεγε με χαμόγελο. Δε
μπορούσα να είμαι σίγουρη αν υποκρινόταν. Οι ορμόνες , μου έπαιζαν περίεργα
παιχνίδια.
Η εσπευσμένη μεταφορά της μητέρας μου στο νοσοκομείο που δεν ήταν
τίποτα σοβαρό ήταν ένα σενάριο που δεν πίστευα. Πεισματάρα όμως όπως ήμουν θα
πήγαινα παρόλη την άρνηση που αντιμετώπιζα για το πολύωρο αυτό ταξίδι και
μάλιστα όταν διένυα τον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης μου.
«Μιράντα όλα είναι καλά, μην ανησυχείς » ξαναείπε ο Άρης χαϊδεύοντας
μου απαλά τα μαλλιά με το ένα χέρι και με το άλλο κρατώντας στιβαρά το τιμόνι.
Η αμφισβήτηση σε συνδυασμό με την δυσπιστία της δήλωσης με έκαναν να
εκραγώ.
«Την επόμενη φορά που θα το ξαναπείς αυτό , θα μαλώσουμε. » πρόφερα με
μένος να κοχλάζει στη σιγανή και άγρια συγκρατημένη ένταση της φωνής μου.
Μαζεύτηκε , τραβώντας το χέρι του και τοποθετώντας το και αυτό στο
τιμόνι.
Αυτή η υπέρ-προστατευτικότητα με οδηγούσε σε πρωτόγνωρα μονοπάτια. Δε μου άρεσε να μου
συμπεριφέρονται σα γυάλινο μπιμπελό. Μπορούσα να αντέξω περισσότερα απ’ όσα μου
καταλόγιζαν .
Η ησυχία πλανιόταν στη μικρή καμπίνα του αυτοκινήτου και μόνο το
βουητό της μηχανής υπήρχε για να μου αποσπά την προσοχή από τις σκέψεις.
Σκέψεις που έτρεχαν σα μαραθωνοδρόμοι στις στροφές του μυαλού μου , εναλλάσσοντας εικόνες και μαρτυρικά
συναισθήματα.
Τι μπορεί να είχε η μητέρα μου;
Γιατί ήταν φειδωλοί με τις λεπτομέρειες;
Τα ερωτήματα στοιβάζονταν στο καλάθι των αναπάντητων ερωτήσεων
ασφυκτικά γρήγορα.
Μία ώρα ακόμη και θα μάθω…
Μία ώρα υπομονή μονολόγησα μέσα μου χαϊδεύοντας την πρησμένη κοιλιά
μου.
13:45
Δωμάτιο 308
Η ανάσα μου σκάλωνε συχνά καθώς κατευθυνόμασταν χέρι – χέρι με το Άρη
στο δωμάτιο 308. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Πήρα βαθιά ανάσα και προσπάθησα να
κρατηθώ ήρεμη για το μωρό.
Μάταια…
Η εικόνα της μητέρας μου σε ένα από εκείνα τα σιδερένια κρεβάτια
νοσοκομείου με τα λευκά σεντόνια ήταν… Το λιγότερο αβάσταχτη.
Δάκρυα πλημμύριζαν τα μάτια μου και τα ανοιγόκλεινα γρήγορα και για να
καθαρίσουν. Έπρεπε να είμαι δυνατή για μένα, για το παιδί , για όλους και
κυρίως για τη μητέρα μου. Άφησα το χέρι του Άρη και πήγα κοντά της. Η γαλήνια
έκφραση του προσώπου υποδήλωνε ότι κοιμόταν, ότι δεν πονούσε.
Τι είχε;
«Καλησπέρα»
Μια αντρική φωνή πίσω μου τράβηξε την εξεταστική ματιά μου από το
πρόσωπο της μητέρας μου. Το όνομα που έγραφε η ιατρική του ρόμπα ‘Γαλανός.Χ’
«Είστε η κόρη της ;»
Ρώτησε και η ματιά του έπεσε στη φουσκωμένη μου κοιλιά , αυτό αυτόματα
σήμαινε ’Προσοχή στην επιλογή λέξεων’ ή μάλλον απόκρυψη και ωραιοποίηση των
γεγονότων.
Ήξερα… γνώριζα ότι ούτε ο πατέρας μου ,ούτε ο Άρης θα μου εξηγούσαν
την πλήρη έκταση των προβλημάτων υγείας της μητέρας μου. Όμως από έναν ξένο μπορούσα
να εκμαιεύσω τις πληροφορίες που ήθελα.
«Ναι γιατρέ, είμαι η κόρη της. »
Απάντησα και ανταλλάξαμε μηχανικά τα χέρια σε μια απρόσωπη συμπονετική
χειραψία.
Προτού ξεκινήσει η αποκάλυψη ζωτικών πληροφοριών είπα
«Άρη.. αγάπη μου μπορείς να μου φέρεις ένα χυμό από το κυλικείο;»
Το προσωπείο μου καλά φτιαγμένο. Δεν ήμουν ούτε γλυκιά , ούτε αυστηρή
γι αυτό και ο Άρης με πίστεψε αν και σάστισε προ στιγμήν.
«Φυσικά» απάντησε μηχανικά και έφυγε χωρίς δεύτερη κουβέντα ενόσω ο
γιατρός εξέταζε τη μητέρα μου.
Είχα δημιουργήσει μία και μόνο ευκαιρία για να μάθω την αλήθεια.
Το χέρι μου γράπωσε τον καρπό του γιατρού. Εκείνος σαστισμένος με τη
συμπεριφορά μου κάρφωσε τα μάτια του στα δικά μου
«Γιατρέ πείτε μου όλη την αλήθεια.»
Τόνισα τη λέξη αλήθεια σα να κρεμόταν η ζωή μου από αυτή.
«Τι έχει η μητέρα μου; Το αντέχω , ότι και αν είναι θα το αντέξω.»
Πρόφερα καθαρά και κοιτώντας τον βαθιά , θέλοντας να επιβάλλω τη
θέληση μου στην ειλικρίνεια του.
Δεν έκανε καμία προσπάθεια να αποδιώξει το χέρι μου από πάνω του,
αντιθέτως , τοποθέτησε το άλλο του χέρι πάνω από το δικό μου , δείχνοντας με την κίνηση αυτή κατανόηση
για την ανάγκη μου.
Με πήρε από το χέρι και καθίσαμε στις δύο σπαστές καρέκλες που
κοιτούσαν το κρεβάτι που φιλοξενούσε προσωρινά ήλπιζα τη μητέρα μου.
Δε μου άφησε τα χέρια.
«Μιράντα» είπα
«Μιράντα με λένε» ξαναείπα για να τον βοηθήσω να ξεκινήσει.
«Μιράντα…..» φαινόταν να μην έβρισκε τρόπο να ξεκινήσει. Έκλεισε το
στόμα και μετά από λίγο ξαναπροσπάθησε.
«Μιράντα , η μητέρα σου χρειάζεται μόσχευμα μυελού των οστών. Δεν έχει
βρεθεί συμβατός δότης… ακόμη» συμπλήρωσε στο τέλος και εναποθέτοντας ένα ακόμη
χάδι στο χέρι μου , έφυγε.
Ο Άρης γύρισε τη στιγμή που έφευγε ο γιατρός , λιγάκι ανήσυχος, λιγάκι
βιαστικός.
Ο Κόσμος μου , ο καλά χτισμένος και προστατευμένος κόσμος μου κατέρρεε
από την πολιορκία της άσχημης σκληρής και άκαρδης πραγματικότητας.
17:20
Διάδρομος νοσοκομείου
«Γιώργο θα το κάνω, δεν με ενδιαφέρει. Το μόνο που θέλω από εσένα
είναι να μιλήσεις με το γιατρό εδώ πέρα.»
Η φωνή του γυναικολόγου μου , δραπέτευε από το ακουστικό του τηλεφώνου
και έσπαγε την ησυχία του διαδρόμου.
«Παίρνω εγώ την ευθύνη» τον διέκοψα.
«Θα υπογράψω οποιοδήποτε χαρτί … Θέλω να ξέρω… Σου έδωσα ότι
χρειαζόσουν ενήργησε σε παρακαλώ.»
Έκλεισα το τηλέφωνο και προσευχήθηκα στην Παναγία να πάνε όλα όπως ήθελα.
37 ώρες αργότερα
Ο Πατέρας μου έμεινε με τη μητέρα μου στο νοσοκομείο. Ο Άρης τριγύριζε
γύρω μου. Ήξερε ότι κάτι είχα μάθει , δεν ήξερε όμως πως γνώριζα τα πάντα, ούτε
τα σχέδια που είχα καταστρώσει. Πριν επιστρέψουμε στο πατρικό μου ,τους έδειξα
ότι πίστεψα την ιστορία που μου σέρβιραν ότι τάχα η μητέρα μου είχε κάποια
λοίμωξη πριν από καιρό και ότι τώρα υπήρχαν κάποιες επιπλοκές.
Ως από θαύμα ούτε ο Γαλανός είχε πει για τις αποκαλύψεις , ούτε ο
γυναικολόγος και το νοσηλευτικό προσωπικό μετά από παρότρυνση μου για
εχεμύθεια.
Η όλη κατάσταση ήταν βόμβα που θα έσκαγε αναπόφευκτα. Όμως πρώτα ήθελα
την επιβεβαίωση.
Το τηλέφωνο μου πρόλαβε να χτυπήσει δύο φορές μέχρι να το σηκώσω.
«Παρακαλώ» απάντησα ξέπνοα.
«Η κυρία Προδρόμου Μιράντα» ρώτησε η ευγενέστατη νοσηλεύτρια.
«Η ίδια» πρόφερα και ο χρόνος γύρω μου κράτησε την πνοή του.
«Κυρία Προδρόμου , έχουν βγει τα αποτελέσματα των εξετάσεων σας .
Θα πρέπει να έρθετε από το νοσοκομείο.»
Αδίκως προσπαθούσα με την ευγένεια να της αποσπάσω πληροφορίες. Ήταν
κάθετη. Μόνο αυτοπροσώπως θα μου έδιναν τα αποτελέσματα.
Σε λιγότερο από μία ώρα βρισκόμουν σε ένα γραφείο , κάποιου γιατρού
νομίζω δεν είμαι σίγουρη. Η παραζάλη κυριαρχούσε εδώ και ώρα στο κεφάλι μου. Ο Άρης
με πίστεψε όταν του είπα ότι θα πήγαινα να δω τη μητέρα μόνη μου γιατί το
χρειαζόμουν.
Περίμενα….
Και περίμενα…
Και κανείς δεν εμφανιζόταν. Η αγωνία γαργαλούσε τα άκρα μου και η
προσμονή της επιβεβαίωσης σε μόνιμη αναμονή.
«Κυρία Προδρόμου»
Ο Κύριος Τέλογλου Ιωάννης γυναικολόγος στο νοσοκομείο μπήκε στο
γραφείο κλείνοντας την πόρτα. Γνώριζε όλη την κατάσταση και είχε έρθει σε συνεννόηση
με το δικό μου γυναικολόγο για να μπορέσω να φέρω εις πέρας το σχέδιο μου.
Τον κοιτούσα και κρεμόμουν στην ουσία από τα χείλη του.
«Είστε συμβατή δότρια» είπε με σφιγμένο χαμόγελο και συγκρατημένη ελπίδα.
Ένα άψυχο ανάμπαιγμα ξέφυγε από τα χείλη μου .
«Αν αποφασίσετε να προχωρήσετε σε πρόωρη γέννα και ταυτόχρονα να
γίνετε δότρια , πρέπει να ξέρετε θα βάλετε πολλές υπογραφές για το γεγονός ότι
εμείς δε φέρουμε καμία ευθύνη σε περίπτωση κάποιου λάθους. Όπως επίσης θα ήθελα
να σας επιστήσω την προσοχή προτού λάβετε κάποια απόφαση. Ο πόνος που θα
νιώθετε... για μέρες θα είναι… αρκετός.»
Τα λόγια του δε με άγγιξαν στο ελάχιστο. Ψέλλισα ένα ευχαριστώ και
κατευθύνθηκα στο δωμάτιο της μητέρας μου.
Κοιμόταν πάλι γαλήνια , ήρεμα. Δεν ήθελα να την ξυπνήσω. Ήθελα μονάχα
να της πω αυτό που ένιωθα. Δεν ήξερα την έκβαση που θα μπορούσε να έχει η όλη κατάσταση.
Την πλησίασα , της χάιδεψα τα
μαλλιά , τη φίλησα στο μέτωπο. Έσκυψα ελαφρά και της ψιθύρισα
«Μαμά σ’ αγαπάω .. μ’ ακούς;»
Την ίδια ώρα που η δική μου κόρη έκανε αισθητή την παρουσία της από
την κοιλιά μου…
Αφιερωμένο στη μαμά μου.
Anastasia.