Η Κάρολάιν ήταν απόλυτα εξουθενωμένη. Άλλος ένας καυγάς με τον Τάιλερ στο ενεργητικό της σχέσης τους και θα τον σκότωνε με τα ίδια της τα χέρια. Αυτή την φορά ήταν έξαλλος μαζί της επειδή είχε πάει στον χορό που διοργάνωνε η οικογένεια του Κλάους. Και δεν φτάνει που πάλι είχε γίνει ο χαμός εκεί, είχε και τις βλακείες του Τάιλερ να την περιμένουν μόλις γυρνούσε. Μπαίνοντας στο σπίτι της και ανοίγοντας το φως δεν περίμενε το θέαμα που αντίκριζε τώρα μπροστά της. Ο Κλάους, έχοντας αλλάξει από το κοστούμι του σε ένα τζιν παντελόνι και μια γκρι μπλούζα στεκόταν στην μέση του διαδρόμου και της χαμογελούσε. Το ένστικτό για την ασφάλεια της μητέρας της ούρλιαζε μέσα της τώρα και προσπάθησε να αφουγκραστεί την ανάσα της χωρίς να κουνηθεί ούτε εκατοστό.
«Δεν είναι εδώ, Κάρολαιν.» Μπορούσε να διαβάσει και την σκέψη τώρα? Πως στο καλό τα έκανε όλα αυτά? «Θα μείνεις εκεί ακίνητη ή θα έρθεις μέσα?» Ο χαλαρός τόνος του απλά τροφοδοτούσε την οργή της.
«Τι κάνεις στο σπίτι μου? Που είναι η μητέρα μου? Γιατί είσαι εδώ?» τον ρώτησε θυμωμένα.
«Η μητέρα σου είναι στο τμήμα. Είχανε ένα απρόοπτο.» Απρόοπτο? Γιατί δεν της άρεσε αυτό?
«Τι έκανες πάλι?» τον ρώτησε γυρνώντας τα μάτια της και κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Ποιό το όφελος να τον έδιωχνε αν εκείνος δεν ήθελε να φύγει? Κανένα απολύτως. Αντίθετα, θα έβλαπτε τα ήδη σπασμένα νεύρα της.
«Εγώ τίποτα. Το μικρό μου δημιούργημα όμως επιτέθηκε σε μια κοπέλα. Δεν κρατάς ικανοποιημένο το αγόρι σου, γλυκιά μου? Αυτό έστειλε όλο το αίμα της κατευθείαν στο κεφάλι της. Αυτός ο ψυχάκιας ήξερε πως να την τρελαίνει. Και εκεί που είχε ανοίξει το στόμα της να τον βρίσει, την πρόλαβε.
«Και για να απαντήσω και στην ερώτησή σου για το τι κάνω εδώ... Ειλικρινά δεν ξέρω. Είχα την ανάγκη να σε δω, να σε πείσω ότι η γνώμη που έχεις σχηματίσει για μένα είναι λάθος. Αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι μάταιος κόπος, σωστά?» Η Κάρολάιν δεν πρόλαβε να του απαντήσει πάλι καθώς το κινητό της άρχισε να χτυπάει στην τσάντα της.
«Ναι?» απάντησε γρήγορα και θυμωμένα.
«Κάρολάιν?» Η φωνή του Τάιλερ στην άλλη γραμμή την έκανε να τσαντιστεί και άλλο, αν ήταν δυνατόν!
«Τάιλερ, όχι τώρα.» του γρύλισε.
«Κάρολάιν, έκανα κάτι. Ο Κλάους με ανάγκασε και... πλήγωσα μια κοπέλα.» Ακουγόταν πραγματικά συντετριμμένος αλλά εκείνη την στιγμή η Κάρολάιν είχε μεγαλύτερα προβλήματα.
«Το έμαθα.» του είπε απλά.
«Με μισείς?» Αυτή η ερώτηση δεν είχε μια απάντηση και έτσι προτίμησε την μέθοδο της αποστασιοποίησης.
«Τάιλερ πρέπει να σε κλείσω.»
«Όχι! Με μισείς έτσι? Αλλά εσύ είσαι αυτή που πήγε στον χορό απόψε.»
«Μην αρχίζεις πάλι...» τον παρακάλεσε εξαντλημένα αλλά ο Τάιλερ δεν σταματούσε.
«Μήπως δεν μισείς τον Κλάους όπως λες? Τρέχει κάτι άλλο? Έμαθα ότι χόρεψες μαζί του απόψε. Έμαθα και για το δώρο του.»
«Τότε θα έμαθες ότι του το έδωσα πίσω. Και δεν έχω όρεξη να πούμε τα ίδια ξανά.» του είπε ανάμεσα από τα δόντια της.
«Κάρολάιν, άκουσέ με...»
«Όχι, εσύ άκουσέ με! Είναι αργά, θέλω μόνο να κοιμηθώ και εσύ είσαι έτοιμος για δεύτερο γύρο καυγά πάνω στο ίδιο θέμα που καυγαδίσαμε πριν λίγο. Αν εσύ έχεις όρεξη, μπράβο σου. Εγώ δεν έχω!» Του φώναξε και πάτησε το πλήκτρο του τερματισμού πετώντας και την συσκευή στο πάτωμα με δύναμη.
«Σε έκανα να τσακωθείς με το αγόρι σου?» της είπε δήθεν θλιμμένα.
«Εσύ τον έκανες να βλάψει την κοπέλα?»
«Δεν την σκότωσε.»
«Αυτό δεν απαντά στην ερώτησή μου. Εσύ τον ανάγκασες? Γιατί? Οι αθώες ζωές δεν έχουν καμιά σημασία για σένα?» Δεν ήξερε τι την είχε πιάσει και του έκανε όλες αυτές τις ερωτήσεις.
«Όχι. Μόνο όσες με ενδιαφέρουν έχουν. Και ναι, εγώ τον ανάγκασα. Πως αλλιώς θα βρισκόμουν μόνος μαζί σου?»
«Είσαι άρρωστος!»
«Μην περιμένεις να προσπαθήσω να αρνηθώ την φύση μου, γλυκιά μου. Πέρασα χρόνια μέχρι να την αποδεχτώ.» της είπα χαμογελώντας. «Αυτό...» της έδειξε το βραχιόλι που του είχε επιστρέψει με... όχι και τόσο ωραίο τρόπο. «Ανήκει σε εσένα.»
«Δεν το θέλω.»
«Δεν σου ζήτησα να το πάρεις.» της απάντησε και το ακούμπησε πάνω στον καθρέφτη. «Όχι άλλα καυστικά σχόλια?»
«Σε μισώ. Για όσα έχεις κάνει σε όλους μας.» του είπε κουρασμένα. «Άσε τον Τάιλερ ελεύθερο.»
«Όχι.»
«Γιατί είσαι τόσο κακός? Εσύ είσαι που ήρθες εδώ να με πείσεις ότι έχω λάθος άποψη για σένα!»
«Όχι με το να αφήσω το υβρίδιό μου ελεύθερο.»
«Και πώς? Θα μου πεις την ιστορία της ζωής σου για τον πως κατέληξες ένας ψυχοπαθής δολοφόνος? Πως οι γονείς σου δεν σε αγαπούσαν και...» Σε δευτερόλεπτα η Κάρολάιν βρέθηκε με την πλάτη πάνω στην πόρτα και τον χέρι του Κλάους να σφίγγει ασφυκτικά τον λαιμό της κάνοντάς την να βγάλει μια πνιχτή κραυγή.
«Μην μιλάς για τους γονείς μου!»
«Ω, χτύπησα νεύρο, σωστά?» του είπε σηκώνοντας το φρύδι της.
«Κάρολάιν!» την προειδoποίησε αλλά η Κάρολάιν ήταν ήδη έτοιμη για επίθεση.
«Ω, το φτωχό αγοράκι που η μαμά του...»
Τα χείλη του σύνθλιψαν τα δικά της σε ένα παρατεταμένο φιλί που την έκανε να χάσει τα λόγια της. Να την σκοτώσει το περίμενε, να την φιλήσει όμως όχι. Και φιλούσε τόσο ωραία. Ένιωσε πεταλούδες στο στομάχι της και όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, δεν ήθελε να σταματήσει να τον φιλάει. Προσπάθησε βέβαια, με όλες τις δυνάμεις τις, αλλά μάταια. Όλος ο θυμός που έβραζε μέσα της εδώ και ώρες, για τον Τάιλερ, τον Κλάους, τα πάντα είχε γίνει ανεξέλεγκτος και είχε βρει διέξοδο μέσα από το φιλί που μοιραζόταν τώρα με τον Κλάους.
«Ακόμα σε μισώ.» μουρμούρισε καθώς τα χέρια της χάιδευαν το πρόσωπό του.
«Συνέχισε να το λες Κάρολάιν. Μπορεί στο τέλος να το πιστέψεις.» της είπε χαμογελώντας ενώ έσερνε τα χείλη του πάνω στο δέρμα του λαιμού της κάνοντάς την να ανατριχιάσει ολόκληρη.
«Έτσι κάνεις εσύ?» τον ρώτησε ξέπνοη. «Όταν ακούς κάτι που δεν σε συμφέρει βρίσκεις τρόπο να απασχολείς τον ομιλητή σου?»
«Πραγματικά δεν ξέρεις πότε να κλείνεις το όμορφο στοματάκι σου, έτσι δεν είναι γλυκιά μου?» την ρώτησε με σηκωμένο το ένα του φρύδι φέρνοντας τα χείλη του σε απόσταση αναπνοής από τα δικά της. Η Κάρολάιν μπορούσε να νιώσει την καυτή ανάσα του στο πρόσωπό της. «Μμμ... για να δούμε τι μπορώ να κάνω για αυτό.> της ψιθύρισε ενώ την φιλούσε ξανά. Και αυτό το φιλί δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο. Ήταν πιο αργό, πιο αισθησιακό και - για όνομα - ακόμα πιο ερωτικό. Τα χέρια του αναζήτησαν το φερμουάρ στο πίσω μέρος του φορέματός της και με απαλές κινήσεις το άφησε να γλιστρήσει στο πάτωμα. Η Κάρολάιν δεν τον σταμάτησε. Δεν προσπάθησε καν. Ήξερε ότι θα πάλευε μια χαμένη μάχη. Το σώμα της είχε την δική του θέληση και δεν επέτρεπε στην λογική της να συμμετάσχει. «Είσαι τόσο όμορφη, γλυκιά Κάρολάιν...» Ένιωθε τα μάτια του πάνω στο κορμί της και ίσως για πρώτη φορά, ήξερε ότι εννοούσε αυτό που έλεγε. Ο τρόπος που την κοίταζε εξάλλου δεν άφηνε αμφιβολίες. Σαν να ήταν κάτι πολύτιμο για εκείνον. Ίσως ήταν ακόμα ένας ευσεβής πόθος για την Κάρολάιν αλλά ήθελε πραγματικά να σημαίνει κάτι για αυτόν τον άντρα. Πιάνοντάς τον από το χέρι απαλά τον οδήγησε στο δωμάτιο της. Ανέβηκαν τις σκάλες και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από την μέση της από πίσω και άρχισε να μοιράζει υγρά φιλιά στο πίσω μέρος του λαιμού της και στους ώμους της. Η Κάρολάιν έκλεισε τα μάτια της και παραδόθηκε στην γλυκιά ηδονή που της δημιουργούσαν τα δροσερά χείλη του πάνω στην σάρκα της που έκαιγε από επιθυμία. Γυρνώντας προς το μέρος του τώρα του έβγαλε την μπλούζα και τον κοίταξε στα μάτια. Ήξερε ότι ήταν λάθος, αλλά δεν μπορούσε να την νοιάξει. Ο Κλάους την σήκωσε, τυλίγοντας τα πόδια της γύρω από την μέση του και την ξάπλωσε στο κρεβάτι.
«Γλυκιά Κάρολάιν...» Η φωνή του ήταν βαθιά και έκανε την Κάρολάιν να ριγήσει από τον πόθο. Άρχισε να φιλάει τον λαιμό της κατεβαίνοντας όλο και πιο κάτω μέχρι που έφτασε στο στομάχι της.
«Σε παρακαλώ...» του ψιθύρισε η Κάρολάιν.
«Παρακαλώ τι?» την πείραξε ο Κλάους. Δεν του απάντησε. Σήκωσε το πρόσωπό του στο δικό της και με τρεμάμενα χέρια του ξεκούμπωσε το παντελόνι. Δεν της έκανε εντύπωση που δεν φορούσε εσώρουχο. Μάλιστα το περίμενε. Κούνησε προκλητικά τους γοφούς της, κάνοντάς το προσφάτως εκτεθειμένο του σημείο να τριφτεί πάνω της και άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό. Ο Κλάους προσπάθησε. Αλήθεια προσπάθησε να διαρκέσει περισσότερο όλο αυτό. Αλλά η αίσθηση του υγρού της κέντρου πάνω του τον αποτελείωσε. Μπήκε μέσα της αφήνοντας μια βαθιά ανάσα και ένιωσε τα νύχια της να σκίζουν την σάρκα στην πλάτη του. Η Κάρολάιν βρισκόταν στον Παράδεισο. Ή μάλλον στην Κόλαση. Δεν μπορούσε να αποφασίσει σε ποιό από τα 2. Ήταν λεπτή η γραμμή που τα χώριζε. Ο Κλάους κινούνταν ρυθμικά μέσα της και δεν μπορούσε να νοιαστεί για οτιδήποτε άλλο παρά μόνο για τα πράγματα που την έκανε να αισθάνεται. Ένα μικρό στρώμα ιδρώτα είχε καλύψει τα κορμιά τους και ο μόνος ήχος που ακουγόταν στο δωμάτιο ήταν οι βαθιές και κοφτές τους ανάσες. Ο Κλάους την ένιωσε να σφίγγεται γύρω του και ήξερε ότι πλησίαζε. Και εκείνος ήταν κοντά. Η Κάρολάιν μην μπορώντας να κρατηθεί άλλο φώναξε το όνομά του ενώ ένα άγριο κύμα ευχαρίστησης την χτυπούσε αλύπητα και τον άκουσε να φωνάζει και εκείνος το δικό της δευτερόλεπτα αργότερα μετά από εκείνη.
Κανένας από τους 2 δεν μίλησε ενώ προσπαθούσαν να ελέγξουν τις έξαλλες ανάσες τους. Ο Κλάους σηκώθηκε αργά από πάνω της και άρχισε να ντύνεται. Η Κάρολάιν τράβηξε το σεντόνι πάνω της προσπαθώντας να καλύψει την γύμνια της - δεν είχε νόημα πλέον αλλά αισθανόταν ότι το σεντόνι μπορούσε να την προστατέψει από τις τύψεις αυτού που μόλις είχε κάνει - ενώ έσκυβε το κεφάλι της κοιτώντας τα μπλεγμένα της δάχτυλα. Αμήχανη σιωπή έπεσε στο δωμάτιό της.
«Να μαζέψεις το φόρεμά σου από το σαλόνι. Μην το ξεχάσεις.» της είπε απαλά σπάζοντας την σιωπή. Η Κάρολάιν σουφρώνοντας τα χείλη της κούνησε καταφατικά το κεφάλι αποφεύγοντας το βλέμμα του. Εκείνος ήρθε και κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι, έφερε τον δείκτη του κάτω από το σαγόνι της και την ανάγκασε να τον κοιτάξει.
«Θα τα ξαναπούμε Κάρολάιν. Και μην ντρέπεσαι για ότι έγινε. Το ήθελες και εσύ.» της είπε γλυκά και βγήκε από το δωμάτιο. Άκουσε την εξώπορτα να κλείνει πίσω του και πέφτοντας πίσω στο μαξιλάρι της, η Κάρολάιν άφησε τα δάκρυά της να τρέξουν.....
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Οι επόμενοι μήνες εξελίχθηκαν μέσα σε ζαλάδες, εμετούς, καυγάδες, και με την Κάρολάιν να προσπαθεί να εξηγήσει σε όλους, ακόμα και στον ίδιο της τον εαυτό πως γινόταν να ήταν έγκυος στο παιδί του Κλάους.
«Είσαι μια από τις Εκλεκτές, Κάρολάιν.» Της είχε πει ένα βράδυ που είχε ξαναεμφανιστεί στο σπίτι της.
«Και τι στο καλό σημαίνει αυτό τώρα? Είμαι βρικόλακας, πως γίνεται?» τον ρώτησε εκείνη ενώ έριχνε κρύο νερό στο πρόσωπό της προσπαθώντας να ηρεμήσει το διαταραγμένο της στομάχι.
«Μα για αυτό ακριβώς μπορείς να κυοφορήσεις ένα μικρό υβρίδιο. Γιατί είσαι πολύ δυνατή! Και γίνεται γιατί φέρνεις το χάρισμα στο αίμα σου. Όταν μεταμορφώνεσαι, οι ιδιότητες του αίματος παραμένουν. Απλά δεν θα γεννήσεις φυσιολογικά αλλά με κάτι σαν καισαρική.» της είχε πει και ο τόνος του δεν της επέτρεπε να κάνει περαιτέρω ερωτήσεις πάνω στο θέμα.
«Σαν καισαρική… Διαφωτιστικότατο!» μουρμούρισε. Καλά να πάθει όμως! Είχε κάνει ένα λάθος μια νύχτα που δεν μπόρεσε να ελέγξει τον εαυτό της και τώρα το πλήρωνε. Ακριβά. Το να είναι μια από τις "Εκλεκτές" της είχε στοιχήσει τον Τάιλερ. Όταν είχε μάθει ότι είχε κοιμηθεί με τον Κλάους δεν δέχτηκε να ακούσει ούτε λέξη και είχε φύγει.
Οι φίλοι της πάλι το είχαν αντιμετωπίσει αλλιώς. Η Έλενα, αν και την είχε βλάψει τόσο το μόνο που την ένοιαξε ήταν να μην της έχει κάνει κακό. Ο Στέφαν ήταν τρομερά απογοητευμένος από εκείνη και φρόντιζε να το δείχνει, ο Ντέιμον αφού είχε ξεπεράσει τον πρώτο θυμό του, το αντιμετώπιζε καλά και η Μπόνι είχε κόψει κάθε επαφή. Όταν είχαν μάθει όμως ότι κουβαλούσε ένα μικρό υβρίδιο στα σπλάχνα της όλοι είχαν ξεχάσει τα πάντα και έκαναν τα αδύνατα - δυνατά να την βοηθήσουν.
«Υπάρχουν και άλλες?» Η ερώτηση την βασάνιζε μέρες τώρα αλλά δεν τον είχε δει καθόλου για να της πει. Δεν ήταν σίγουρη αν ήθελε να μάθει την απάντηση. Δεν ήθελε να υπάρχουν δεκάδες σαν και εκείνη. Για έναν διεστραμμένο ρόλο της άρεσε να είναι τόσο ξεχωριστή.
«Λένε ότι γεννιέται μία κάθε 10.000 χρόνια. Αλλά το αν θα επιβίωνε από κάτι τέτοιο είναι άγνωστο. Είσαι η πρώτη που συναντώ όμως.» Αυτό τώρα πως έπρεπε να το πάρει? Προτίμησε να το προσπεράσει.
«Άρα είσαι γέρος!» Άκουσε το χαμηλό γέλιο του. «Και πως και δεν έψαξες να τις βρεις?» τον ρώτησε κλείνοντας το φως του μπάνιου και μπαίνοντας στην κρεβατοκάμαρα,.
«Δεν πίστευα σε αυτόν τον θρύλο μέχρι σήμερα. Και πάλι, ένα μωρό κάθε 10.000 χρόνια? Προτίμησα το σχέδιο με το αίμα της σωσία.» Δεκάδες υποτελείς του είναι προφανώς καλύτεροι από έναν.
«Γιατί δεν μου κάνει εντύπωση?» του είπε τραβώντας τα σκεπάσματα και ξαπλώνοντας στο κρεβάτι της. Ο Κλάους ήρθε και κάθισε δίπλα της. «Το ξέρεις ότι μπορώ να το ρίξω, έτσι?» Δε τον ρωτούσε. Και οι 2 ήξεραν ότι μπορούσε. Και οι 2 ήξεραν ότι το ήθελε. Εξάλλου η Μπόνι είχε βρει ένα ξόρκι που θα έκανε την δουλειά. Αν το έπαιρνε βέβαια πρώτα απόφαση η Κάρολάιν.
«Δεν μπορείς.» της είπε απομακρύνοντας μερικές τούφες από το πρόσωπό της. «Μπορεί να είσαι αρκετά δυνατή να το γεννήσεις αλλά όχι και να το σκοτώσεις. Θα πεθάνεις μαζί του.» Ο τόνος του ήταν σοβαρός μα χαλαρός και η Κάρολάιν ήξερε καλά τον λόγο. Σε αυτή τη δύσκολη θέση δεν ήθελε να την ταράζει. Αν και ήταν... ένα σωρό άσχημα πράγματα μεταξύ των οποίων δολοφόνος και άσπλαχνος, με εκείνη ήταν αρκετά καλός. Έπρεπε να ομολογήσει ότι είχε δει και μια ευαίσθητη πλευρά του.
«Δεν θέλω να το μεγαλώσω.» του είπε ειλικρινά.
«Το ξέρω.»
«Θέλω τον Τάιλερ.»
«Το ξέρω.»
Σιωπή έπεσε στο δωμάτιο με κανέναν από τους δυο να ξέρει τι να πει. Είχαν μπλεχτεί σε μια περίεργη κατάσταση και τα λόγια, όσο παρηγορητικά και αν ήταν, δεν βοηθούσαν.
«Θα το γεννήσω.» του είπε τελικά. «Αλλά θα το πάρεις μακριά μου. Και εσύ θα φύγεις μακριά μας. Θα το γεννήσω, θα φύγεις και θα μας αφήσεις ήσυχους να ζήσουμε με τον Τάιλερ.» Ας έλεγε μόνο ναι...
«Τη ζωή του παιδιού μας για την ελευθερία του υβριδίου σου?»
«Παιδιού Σου.» Τον διόρθωσε η Κάρολάιν. Δεν ήθελε κανένα συναισθηματικό ή οποιοδήποτε άλλου τύπου δεσμό με το πράγμα που μεγάλωνε μέσα της. Και σίγουρα αυτό το... ότι και αν ήταν, δεν ήταν παιδί της. «Και ναι. Αν θες να γεννηθεί αυτό το πλάσμα.»
Τον κοίταξε στα μάτια και είδε την εσωτερική μάχη που γινόταν μέσα του. Ότι και να διάλεγε θα έχανε κάτι στην πορεία. Τον είδε να σηκώνεται και να πηγαίνει προς την πόρτα της.
«Θα αφήσω το υβρίδιό μου ελεύθερο και θα πάρω το παιδί μακριά σου.» της είπε τελικά και ένα αίσθημα ανακούφισης κατέβαλε στην Κάρολάιν.
«Ευχαριστώ.» του είπε και του χάρισε ένα κουρασμένο χαμόγελο.
«Αν και νομίζω ότι δεν θα το σκότωνες. Αγαπάς πολύ την ζωή σου για να την βάλεις σε κίνδυνο.» Ίσως είχε δίκιο. Αλλά δεν θα το παραδεχόταν μπροστά του.
«Μην με προκαλείς.» του είπε προσπαθώντας να ακουστεί απειλητική αλλά καταλήγοντας σε χασμουρητό.
«Καληνύχτα Κάρολάιν.» Ήταν έτοιμος να φύγει όταν κάτι που τριβέλιζε το μυαλό της Κάρολάιν δεν άντεξε να μείνει θαμμένο και βγήκε στην επιφάνεια.
«Αυτό θα γίνεται από εδώ και πέρα? Θα βρίσκομαι υπό διαρκή παρακολούθηση? Γιατί μην νομίζεις ότι δεν είδα τα υβρίδιά σου έξω από το σπίτι μου.» Τις τελευταίες μέρες την ακολουθούσαν παντού. Από το Grill, στο σπίτι της Έλενα και σπίτι της. Όπου και αν πήγαινε. Αν και κρατούσαν κάποια απόσταση και τους ευγνωμονούσε για αυτό. Δεν ήθελε υβρίδια να μπλέκονται στα πόδια της.
«Μέχρι να γεννήσεις ναι.» Και αυτές ήταν οι τελευταίες του λέξεις πριν χαθεί από το οπτικό της πεδίο.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Έξι μήνες μετά την μικρή τους ... επαφή και 4 μετά την συζήτηση στο δωμάτιο της, η Κάρολάιν βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της με τα ουρλιαχτά της να διαταράσσουν την ησυχία της νύχτας.
«Κάρολάιν, κάνε λίγο υπομονή. Σε λίγο όλα αυτά θα τελειώσουν...» της είπε απαλά η Έλενα που στεκόταν δίπλα της κρατώντας της το χέρι.
«Δεν μπορεί κάποιος να βγάλει αυτό το πράγμα από μέσα μου?» φώναξε η Κάρολάιν ενώ ένα νέο κύμα πόνου έσκιζε τα σωθικά της σαν μαχαίρι.
«Πρέπει να περιμένεις έως ότου το παιδί να είναι σε θέση τοκετού. Όταν γίνει αυτό, θα στο πάρει η Μάγια.» της είπε ο Κλάους που βρισκόταν στην άλλη άκρη του δωματίου, συγκεκριμένα κάτω από την κάσα της πόρτας έχοντας γείρει στα πλάγια και κοιτώντας την σκηνή που διαδραματιζόταν μπροστά του.
«Γιατί δεν το βγάζουν τώρα?» ρώτησε ανάμεσα στα κλαψουρίσματά της η Κάρολάιν.
«Γιατί υπάρχει κίνδυνος για το μωρό.»
«Και τι μας νοιάζει εμάς για τον σπόρο σου? Βγάλε αυτό το πράγμα από μέσα μου, να το πάρεις, να εξαφανιστείς και να σταματήσω να πονάω!» του φώναξε εκείνη αλλά ο Κλάους την αγνόησε.
«Πως πάμε Μάγια?» ρώτησε την μαία / μάγισσα που βρισκόταν ανάμεσα στα πόδια της Κάρολάιν.
«Νομίζω ότι είμαστε έτοιμοι. Ξανθούλα, ξεκίνα να σπρώχνεις.» είπε στην Κάρολάιν κάνοντας τον Κλάους να χαζογελάσει.
«Πάψε!» του φώναξε η Κάρολάιν «Εσύ φταις για όλα! Και εσύ...» απευθύνθηκε τώρα στην Μάγια, δείχνοντάς την με το δάχτυλό της. «Μην με ξαναπείς ξανθούλα!»
«Ωραία, σπρώξε τώρα!» της απάντησε η Μάγια και η Κάρολάιν ένιωσε την Έλενα να σφίγγει το χέρι της και άρχισε να αναπνέει ρυθμικά. Η Μάγια κρατώντας ένα περίτεχνο αντικείμενο στα χέρια της έσκισε το μικρό εξόγκωμα στην κοιλιά της. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα που αν δεν ήταν ο φρικιαστικός πόνος και το άπλετο αίμα η Κάρολάιν θα ορκιζόταν ότι δεν συνέβη τίποτα ποτέ. Την στιγμή που αυτό το κρύο αντικείμενο έκοψε το δέρμα της, πήρε στην Μάγια το πολύ 10 δεύτερα να απομακρύνει το παιδί από το σώμα της και να κόψει τον ομφάλιο λώρο και το πολύ άλλα 10" για να κλείσει η τομή. Το κλάμα του γιού της αντήχησε στο σπίτι της Σερίφη. Ευτυχώς που εκείνη είχε ψυχαναγκαστεί να λείπει και να μην θυμάται τίποτα από την εγκυμοσύνη της κόρης της.
«Κάρολάιν!» φώναξε η Μπόνι καθώς έμπαινε σαν σίφουνας στο δωμάτιο για να δει την φίλη της να πίνει από το αίμα του Ντέιμον που βρισκόταν και εκείνος τόση ώρα στο δωμάτιο σιωπηλός.
«Και τώρα τι?» ρώτησε ο Ματ.
«Τώρα θα τραφεί και θα κοιμηθεί. Η διαδικασία ήταν επίπονη για να την αντέξει ακόμα και ως βρικόλακας και της ρούφηξε όλη την ζωή από μέσα της. Για να μην αναφέρω την αφαίμαξη από το ίδιο της το παιδί.» είπε ο Ντέιμον κοιτώντας την μικρή μάζα ανθρώπινης σάρκας στα χέρια της Μάγιας.
«Το ήξερε όταν συμφώνησε.» του είπε απλά ο Κλάους περιμένοντας την Μάγια να του δώσει τον γιό του.
«Ότι θα τη σκίζατε στα δυο?» τον ρώτησε θυμωμένα ο Στέφαν.
«Δεν την σκίσαμε στα δυο. Ήταν μέρος της συμφωνίας για να περάσει την αιωνιότητα μαζί με το αγαπημένο της υβρίδιο. Και εξάλλου για βρικόλακας μια χαρά γέννησε. Φυσιολογικότατα.»
Η Κάρολάιν τόση ώρα αδυνατούσε να συμμετέχει σε ότι διαδραματιζόταν γύρω της παρόλο που είχε πλήρη επίγνωση των όσων γίνονταν. Είδε την Μάγια να δίνει το παιδί στον Κλάους και εκείνον να εξαφανίζεται μάσα στην νύχτα. Και αυτό ήταν το τελευταίο που είδε πριν να κλείσει τα μάτια της και ξυπνήσει στην νέα της ζωή που ονειρευόταν στο πλευρό του Τάιλερ....
Nadia
«Τι κάνεις στο σπίτι μου? Που είναι η μητέρα μου? Γιατί είσαι εδώ?» τον ρώτησε θυμωμένα.
«Η μητέρα σου είναι στο τμήμα. Είχανε ένα απρόοπτο.» Απρόοπτο? Γιατί δεν της άρεσε αυτό?
«Τι έκανες πάλι?» τον ρώτησε γυρνώντας τα μάτια της και κλείνοντας την πόρτα πίσω της. Ποιό το όφελος να τον έδιωχνε αν εκείνος δεν ήθελε να φύγει? Κανένα απολύτως. Αντίθετα, θα έβλαπτε τα ήδη σπασμένα νεύρα της.
«Εγώ τίποτα. Το μικρό μου δημιούργημα όμως επιτέθηκε σε μια κοπέλα. Δεν κρατάς ικανοποιημένο το αγόρι σου, γλυκιά μου? Αυτό έστειλε όλο το αίμα της κατευθείαν στο κεφάλι της. Αυτός ο ψυχάκιας ήξερε πως να την τρελαίνει. Και εκεί που είχε ανοίξει το στόμα της να τον βρίσει, την πρόλαβε.
«Και για να απαντήσω και στην ερώτησή σου για το τι κάνω εδώ... Ειλικρινά δεν ξέρω. Είχα την ανάγκη να σε δω, να σε πείσω ότι η γνώμη που έχεις σχηματίσει για μένα είναι λάθος. Αλλά φαντάζομαι ότι θα είναι μάταιος κόπος, σωστά?» Η Κάρολάιν δεν πρόλαβε να του απαντήσει πάλι καθώς το κινητό της άρχισε να χτυπάει στην τσάντα της.
«Ναι?» απάντησε γρήγορα και θυμωμένα.
«Κάρολάιν?» Η φωνή του Τάιλερ στην άλλη γραμμή την έκανε να τσαντιστεί και άλλο, αν ήταν δυνατόν!
«Τάιλερ, όχι τώρα.» του γρύλισε.
«Κάρολάιν, έκανα κάτι. Ο Κλάους με ανάγκασε και... πλήγωσα μια κοπέλα.» Ακουγόταν πραγματικά συντετριμμένος αλλά εκείνη την στιγμή η Κάρολάιν είχε μεγαλύτερα προβλήματα.
«Το έμαθα.» του είπε απλά.
«Με μισείς?» Αυτή η ερώτηση δεν είχε μια απάντηση και έτσι προτίμησε την μέθοδο της αποστασιοποίησης.
«Τάιλερ πρέπει να σε κλείσω.»
«Όχι! Με μισείς έτσι? Αλλά εσύ είσαι αυτή που πήγε στον χορό απόψε.»
«Μην αρχίζεις πάλι...» τον παρακάλεσε εξαντλημένα αλλά ο Τάιλερ δεν σταματούσε.
«Μήπως δεν μισείς τον Κλάους όπως λες? Τρέχει κάτι άλλο? Έμαθα ότι χόρεψες μαζί του απόψε. Έμαθα και για το δώρο του.»
«Τότε θα έμαθες ότι του το έδωσα πίσω. Και δεν έχω όρεξη να πούμε τα ίδια ξανά.» του είπε ανάμεσα από τα δόντια της.
«Κάρολάιν, άκουσέ με...»
«Όχι, εσύ άκουσέ με! Είναι αργά, θέλω μόνο να κοιμηθώ και εσύ είσαι έτοιμος για δεύτερο γύρο καυγά πάνω στο ίδιο θέμα που καυγαδίσαμε πριν λίγο. Αν εσύ έχεις όρεξη, μπράβο σου. Εγώ δεν έχω!» Του φώναξε και πάτησε το πλήκτρο του τερματισμού πετώντας και την συσκευή στο πάτωμα με δύναμη.
«Σε έκανα να τσακωθείς με το αγόρι σου?» της είπε δήθεν θλιμμένα.
«Εσύ τον έκανες να βλάψει την κοπέλα?»
«Δεν την σκότωσε.»
«Αυτό δεν απαντά στην ερώτησή μου. Εσύ τον ανάγκασες? Γιατί? Οι αθώες ζωές δεν έχουν καμιά σημασία για σένα?» Δεν ήξερε τι την είχε πιάσει και του έκανε όλες αυτές τις ερωτήσεις.
«Όχι. Μόνο όσες με ενδιαφέρουν έχουν. Και ναι, εγώ τον ανάγκασα. Πως αλλιώς θα βρισκόμουν μόνος μαζί σου?»
«Είσαι άρρωστος!»
«Μην περιμένεις να προσπαθήσω να αρνηθώ την φύση μου, γλυκιά μου. Πέρασα χρόνια μέχρι να την αποδεχτώ.» της είπα χαμογελώντας. «Αυτό...» της έδειξε το βραχιόλι που του είχε επιστρέψει με... όχι και τόσο ωραίο τρόπο. «Ανήκει σε εσένα.»
«Δεν το θέλω.»
«Δεν σου ζήτησα να το πάρεις.» της απάντησε και το ακούμπησε πάνω στον καθρέφτη. «Όχι άλλα καυστικά σχόλια?»
«Σε μισώ. Για όσα έχεις κάνει σε όλους μας.» του είπε κουρασμένα. «Άσε τον Τάιλερ ελεύθερο.»
«Όχι.»
«Γιατί είσαι τόσο κακός? Εσύ είσαι που ήρθες εδώ να με πείσεις ότι έχω λάθος άποψη για σένα!»
«Όχι με το να αφήσω το υβρίδιό μου ελεύθερο.»
«Και πώς? Θα μου πεις την ιστορία της ζωής σου για τον πως κατέληξες ένας ψυχοπαθής δολοφόνος? Πως οι γονείς σου δεν σε αγαπούσαν και...» Σε δευτερόλεπτα η Κάρολάιν βρέθηκε με την πλάτη πάνω στην πόρτα και τον χέρι του Κλάους να σφίγγει ασφυκτικά τον λαιμό της κάνοντάς την να βγάλει μια πνιχτή κραυγή.
«Μην μιλάς για τους γονείς μου!»
«Ω, χτύπησα νεύρο, σωστά?» του είπε σηκώνοντας το φρύδι της.
«Κάρολάιν!» την προειδoποίησε αλλά η Κάρολάιν ήταν ήδη έτοιμη για επίθεση.
«Ω, το φτωχό αγοράκι που η μαμά του...»
Τα χείλη του σύνθλιψαν τα δικά της σε ένα παρατεταμένο φιλί που την έκανε να χάσει τα λόγια της. Να την σκοτώσει το περίμενε, να την φιλήσει όμως όχι. Και φιλούσε τόσο ωραία. Ένιωσε πεταλούδες στο στομάχι της και όσο και αν δεν ήθελε να το παραδεχτεί, δεν ήθελε να σταματήσει να τον φιλάει. Προσπάθησε βέβαια, με όλες τις δυνάμεις τις, αλλά μάταια. Όλος ο θυμός που έβραζε μέσα της εδώ και ώρες, για τον Τάιλερ, τον Κλάους, τα πάντα είχε γίνει ανεξέλεγκτος και είχε βρει διέξοδο μέσα από το φιλί που μοιραζόταν τώρα με τον Κλάους.
«Ακόμα σε μισώ.» μουρμούρισε καθώς τα χέρια της χάιδευαν το πρόσωπό του.
«Συνέχισε να το λες Κάρολάιν. Μπορεί στο τέλος να το πιστέψεις.» της είπε χαμογελώντας ενώ έσερνε τα χείλη του πάνω στο δέρμα του λαιμού της κάνοντάς την να ανατριχιάσει ολόκληρη.
«Έτσι κάνεις εσύ?» τον ρώτησε ξέπνοη. «Όταν ακούς κάτι που δεν σε συμφέρει βρίσκεις τρόπο να απασχολείς τον ομιλητή σου?»
«Πραγματικά δεν ξέρεις πότε να κλείνεις το όμορφο στοματάκι σου, έτσι δεν είναι γλυκιά μου?» την ρώτησε με σηκωμένο το ένα του φρύδι φέρνοντας τα χείλη του σε απόσταση αναπνοής από τα δικά της. Η Κάρολάιν μπορούσε να νιώσει την καυτή ανάσα του στο πρόσωπό της. «Μμμ... για να δούμε τι μπορώ να κάνω για αυτό.> της ψιθύρισε ενώ την φιλούσε ξανά. Και αυτό το φιλί δεν είχε καμία σχέση με το προηγούμενο. Ήταν πιο αργό, πιο αισθησιακό και - για όνομα - ακόμα πιο ερωτικό. Τα χέρια του αναζήτησαν το φερμουάρ στο πίσω μέρος του φορέματός της και με απαλές κινήσεις το άφησε να γλιστρήσει στο πάτωμα. Η Κάρολάιν δεν τον σταμάτησε. Δεν προσπάθησε καν. Ήξερε ότι θα πάλευε μια χαμένη μάχη. Το σώμα της είχε την δική του θέληση και δεν επέτρεπε στην λογική της να συμμετάσχει. «Είσαι τόσο όμορφη, γλυκιά Κάρολάιν...» Ένιωθε τα μάτια του πάνω στο κορμί της και ίσως για πρώτη φορά, ήξερε ότι εννοούσε αυτό που έλεγε. Ο τρόπος που την κοίταζε εξάλλου δεν άφηνε αμφιβολίες. Σαν να ήταν κάτι πολύτιμο για εκείνον. Ίσως ήταν ακόμα ένας ευσεβής πόθος για την Κάρολάιν αλλά ήθελε πραγματικά να σημαίνει κάτι για αυτόν τον άντρα. Πιάνοντάς τον από το χέρι απαλά τον οδήγησε στο δωμάτιο της. Ανέβηκαν τις σκάλες και έκλεισε την πόρτα πίσω της. Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από την μέση της από πίσω και άρχισε να μοιράζει υγρά φιλιά στο πίσω μέρος του λαιμού της και στους ώμους της. Η Κάρολάιν έκλεισε τα μάτια της και παραδόθηκε στην γλυκιά ηδονή που της δημιουργούσαν τα δροσερά χείλη του πάνω στην σάρκα της που έκαιγε από επιθυμία. Γυρνώντας προς το μέρος του τώρα του έβγαλε την μπλούζα και τον κοίταξε στα μάτια. Ήξερε ότι ήταν λάθος, αλλά δεν μπορούσε να την νοιάξει. Ο Κλάους την σήκωσε, τυλίγοντας τα πόδια της γύρω από την μέση του και την ξάπλωσε στο κρεβάτι.
«Γλυκιά Κάρολάιν...» Η φωνή του ήταν βαθιά και έκανε την Κάρολάιν να ριγήσει από τον πόθο. Άρχισε να φιλάει τον λαιμό της κατεβαίνοντας όλο και πιο κάτω μέχρι που έφτασε στο στομάχι της.
«Σε παρακαλώ...» του ψιθύρισε η Κάρολάιν.
«Παρακαλώ τι?» την πείραξε ο Κλάους. Δεν του απάντησε. Σήκωσε το πρόσωπό του στο δικό της και με τρεμάμενα χέρια του ξεκούμπωσε το παντελόνι. Δεν της έκανε εντύπωση που δεν φορούσε εσώρουχο. Μάλιστα το περίμενε. Κούνησε προκλητικά τους γοφούς της, κάνοντάς το προσφάτως εκτεθειμένο του σημείο να τριφτεί πάνω της και άφησε έναν βαθύ αναστεναγμό. Ο Κλάους προσπάθησε. Αλήθεια προσπάθησε να διαρκέσει περισσότερο όλο αυτό. Αλλά η αίσθηση του υγρού της κέντρου πάνω του τον αποτελείωσε. Μπήκε μέσα της αφήνοντας μια βαθιά ανάσα και ένιωσε τα νύχια της να σκίζουν την σάρκα στην πλάτη του. Η Κάρολάιν βρισκόταν στον Παράδεισο. Ή μάλλον στην Κόλαση. Δεν μπορούσε να αποφασίσει σε ποιό από τα 2. Ήταν λεπτή η γραμμή που τα χώριζε. Ο Κλάους κινούνταν ρυθμικά μέσα της και δεν μπορούσε να νοιαστεί για οτιδήποτε άλλο παρά μόνο για τα πράγματα που την έκανε να αισθάνεται. Ένα μικρό στρώμα ιδρώτα είχε καλύψει τα κορμιά τους και ο μόνος ήχος που ακουγόταν στο δωμάτιο ήταν οι βαθιές και κοφτές τους ανάσες. Ο Κλάους την ένιωσε να σφίγγεται γύρω του και ήξερε ότι πλησίαζε. Και εκείνος ήταν κοντά. Η Κάρολάιν μην μπορώντας να κρατηθεί άλλο φώναξε το όνομά του ενώ ένα άγριο κύμα ευχαρίστησης την χτυπούσε αλύπητα και τον άκουσε να φωνάζει και εκείνος το δικό της δευτερόλεπτα αργότερα μετά από εκείνη.
Κανένας από τους 2 δεν μίλησε ενώ προσπαθούσαν να ελέγξουν τις έξαλλες ανάσες τους. Ο Κλάους σηκώθηκε αργά από πάνω της και άρχισε να ντύνεται. Η Κάρολάιν τράβηξε το σεντόνι πάνω της προσπαθώντας να καλύψει την γύμνια της - δεν είχε νόημα πλέον αλλά αισθανόταν ότι το σεντόνι μπορούσε να την προστατέψει από τις τύψεις αυτού που μόλις είχε κάνει - ενώ έσκυβε το κεφάλι της κοιτώντας τα μπλεγμένα της δάχτυλα. Αμήχανη σιωπή έπεσε στο δωμάτιό της.
«Να μαζέψεις το φόρεμά σου από το σαλόνι. Μην το ξεχάσεις.» της είπε απαλά σπάζοντας την σιωπή. Η Κάρολάιν σουφρώνοντας τα χείλη της κούνησε καταφατικά το κεφάλι αποφεύγοντας το βλέμμα του. Εκείνος ήρθε και κάθισε δίπλα της στο κρεβάτι, έφερε τον δείκτη του κάτω από το σαγόνι της και την ανάγκασε να τον κοιτάξει.
«Θα τα ξαναπούμε Κάρολάιν. Και μην ντρέπεσαι για ότι έγινε. Το ήθελες και εσύ.» της είπε γλυκά και βγήκε από το δωμάτιο. Άκουσε την εξώπορτα να κλείνει πίσω του και πέφτοντας πίσω στο μαξιλάρι της, η Κάρολάιν άφησε τα δάκρυά της να τρέξουν.....
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Οι επόμενοι μήνες εξελίχθηκαν μέσα σε ζαλάδες, εμετούς, καυγάδες, και με την Κάρολάιν να προσπαθεί να εξηγήσει σε όλους, ακόμα και στον ίδιο της τον εαυτό πως γινόταν να ήταν έγκυος στο παιδί του Κλάους.
«Είσαι μια από τις Εκλεκτές, Κάρολάιν.» Της είχε πει ένα βράδυ που είχε ξαναεμφανιστεί στο σπίτι της.
«Και τι στο καλό σημαίνει αυτό τώρα? Είμαι βρικόλακας, πως γίνεται?» τον ρώτησε εκείνη ενώ έριχνε κρύο νερό στο πρόσωπό της προσπαθώντας να ηρεμήσει το διαταραγμένο της στομάχι.
«Μα για αυτό ακριβώς μπορείς να κυοφορήσεις ένα μικρό υβρίδιο. Γιατί είσαι πολύ δυνατή! Και γίνεται γιατί φέρνεις το χάρισμα στο αίμα σου. Όταν μεταμορφώνεσαι, οι ιδιότητες του αίματος παραμένουν. Απλά δεν θα γεννήσεις φυσιολογικά αλλά με κάτι σαν καισαρική.» της είχε πει και ο τόνος του δεν της επέτρεπε να κάνει περαιτέρω ερωτήσεις πάνω στο θέμα.
«Σαν καισαρική… Διαφωτιστικότατο!» μουρμούρισε. Καλά να πάθει όμως! Είχε κάνει ένα λάθος μια νύχτα που δεν μπόρεσε να ελέγξει τον εαυτό της και τώρα το πλήρωνε. Ακριβά. Το να είναι μια από τις "Εκλεκτές" της είχε στοιχήσει τον Τάιλερ. Όταν είχε μάθει ότι είχε κοιμηθεί με τον Κλάους δεν δέχτηκε να ακούσει ούτε λέξη και είχε φύγει.
Οι φίλοι της πάλι το είχαν αντιμετωπίσει αλλιώς. Η Έλενα, αν και την είχε βλάψει τόσο το μόνο που την ένοιαξε ήταν να μην της έχει κάνει κακό. Ο Στέφαν ήταν τρομερά απογοητευμένος από εκείνη και φρόντιζε να το δείχνει, ο Ντέιμον αφού είχε ξεπεράσει τον πρώτο θυμό του, το αντιμετώπιζε καλά και η Μπόνι είχε κόψει κάθε επαφή. Όταν είχαν μάθει όμως ότι κουβαλούσε ένα μικρό υβρίδιο στα σπλάχνα της όλοι είχαν ξεχάσει τα πάντα και έκαναν τα αδύνατα - δυνατά να την βοηθήσουν.
«Υπάρχουν και άλλες?» Η ερώτηση την βασάνιζε μέρες τώρα αλλά δεν τον είχε δει καθόλου για να της πει. Δεν ήταν σίγουρη αν ήθελε να μάθει την απάντηση. Δεν ήθελε να υπάρχουν δεκάδες σαν και εκείνη. Για έναν διεστραμμένο ρόλο της άρεσε να είναι τόσο ξεχωριστή.
«Λένε ότι γεννιέται μία κάθε 10.000 χρόνια. Αλλά το αν θα επιβίωνε από κάτι τέτοιο είναι άγνωστο. Είσαι η πρώτη που συναντώ όμως.» Αυτό τώρα πως έπρεπε να το πάρει? Προτίμησε να το προσπεράσει.
«Άρα είσαι γέρος!» Άκουσε το χαμηλό γέλιο του. «Και πως και δεν έψαξες να τις βρεις?» τον ρώτησε κλείνοντας το φως του μπάνιου και μπαίνοντας στην κρεβατοκάμαρα,.
«Δεν πίστευα σε αυτόν τον θρύλο μέχρι σήμερα. Και πάλι, ένα μωρό κάθε 10.000 χρόνια? Προτίμησα το σχέδιο με το αίμα της σωσία.» Δεκάδες υποτελείς του είναι προφανώς καλύτεροι από έναν.
«Γιατί δεν μου κάνει εντύπωση?» του είπε τραβώντας τα σκεπάσματα και ξαπλώνοντας στο κρεβάτι της. Ο Κλάους ήρθε και κάθισε δίπλα της. «Το ξέρεις ότι μπορώ να το ρίξω, έτσι?» Δε τον ρωτούσε. Και οι 2 ήξεραν ότι μπορούσε. Και οι 2 ήξεραν ότι το ήθελε. Εξάλλου η Μπόνι είχε βρει ένα ξόρκι που θα έκανε την δουλειά. Αν το έπαιρνε βέβαια πρώτα απόφαση η Κάρολάιν.
«Δεν μπορείς.» της είπε απομακρύνοντας μερικές τούφες από το πρόσωπό της. «Μπορεί να είσαι αρκετά δυνατή να το γεννήσεις αλλά όχι και να το σκοτώσεις. Θα πεθάνεις μαζί του.» Ο τόνος του ήταν σοβαρός μα χαλαρός και η Κάρολάιν ήξερε καλά τον λόγο. Σε αυτή τη δύσκολη θέση δεν ήθελε να την ταράζει. Αν και ήταν... ένα σωρό άσχημα πράγματα μεταξύ των οποίων δολοφόνος και άσπλαχνος, με εκείνη ήταν αρκετά καλός. Έπρεπε να ομολογήσει ότι είχε δει και μια ευαίσθητη πλευρά του.
«Δεν θέλω να το μεγαλώσω.» του είπε ειλικρινά.
«Το ξέρω.»
«Θέλω τον Τάιλερ.»
«Το ξέρω.»
Σιωπή έπεσε στο δωμάτιο με κανέναν από τους δυο να ξέρει τι να πει. Είχαν μπλεχτεί σε μια περίεργη κατάσταση και τα λόγια, όσο παρηγορητικά και αν ήταν, δεν βοηθούσαν.
«Θα το γεννήσω.» του είπε τελικά. «Αλλά θα το πάρεις μακριά μου. Και εσύ θα φύγεις μακριά μας. Θα το γεννήσω, θα φύγεις και θα μας αφήσεις ήσυχους να ζήσουμε με τον Τάιλερ.» Ας έλεγε μόνο ναι...
«Τη ζωή του παιδιού μας για την ελευθερία του υβριδίου σου?»
«Παιδιού Σου.» Τον διόρθωσε η Κάρολάιν. Δεν ήθελε κανένα συναισθηματικό ή οποιοδήποτε άλλου τύπου δεσμό με το πράγμα που μεγάλωνε μέσα της. Και σίγουρα αυτό το... ότι και αν ήταν, δεν ήταν παιδί της. «Και ναι. Αν θες να γεννηθεί αυτό το πλάσμα.»
Τον κοίταξε στα μάτια και είδε την εσωτερική μάχη που γινόταν μέσα του. Ότι και να διάλεγε θα έχανε κάτι στην πορεία. Τον είδε να σηκώνεται και να πηγαίνει προς την πόρτα της.
«Θα αφήσω το υβρίδιό μου ελεύθερο και θα πάρω το παιδί μακριά σου.» της είπε τελικά και ένα αίσθημα ανακούφισης κατέβαλε στην Κάρολάιν.
«Ευχαριστώ.» του είπε και του χάρισε ένα κουρασμένο χαμόγελο.
«Αν και νομίζω ότι δεν θα το σκότωνες. Αγαπάς πολύ την ζωή σου για να την βάλεις σε κίνδυνο.» Ίσως είχε δίκιο. Αλλά δεν θα το παραδεχόταν μπροστά του.
«Μην με προκαλείς.» του είπε προσπαθώντας να ακουστεί απειλητική αλλά καταλήγοντας σε χασμουρητό.
«Καληνύχτα Κάρολάιν.» Ήταν έτοιμος να φύγει όταν κάτι που τριβέλιζε το μυαλό της Κάρολάιν δεν άντεξε να μείνει θαμμένο και βγήκε στην επιφάνεια.
«Αυτό θα γίνεται από εδώ και πέρα? Θα βρίσκομαι υπό διαρκή παρακολούθηση? Γιατί μην νομίζεις ότι δεν είδα τα υβρίδιά σου έξω από το σπίτι μου.» Τις τελευταίες μέρες την ακολουθούσαν παντού. Από το Grill, στο σπίτι της Έλενα και σπίτι της. Όπου και αν πήγαινε. Αν και κρατούσαν κάποια απόσταση και τους ευγνωμονούσε για αυτό. Δεν ήθελε υβρίδια να μπλέκονται στα πόδια της.
«Μέχρι να γεννήσεις ναι.» Και αυτές ήταν οι τελευταίες του λέξεις πριν χαθεί από το οπτικό της πεδίο.
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Έξι μήνες μετά την μικρή τους ... επαφή και 4 μετά την συζήτηση στο δωμάτιο της, η Κάρολάιν βρισκόταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της με τα ουρλιαχτά της να διαταράσσουν την ησυχία της νύχτας.
«Κάρολάιν, κάνε λίγο υπομονή. Σε λίγο όλα αυτά θα τελειώσουν...» της είπε απαλά η Έλενα που στεκόταν δίπλα της κρατώντας της το χέρι.
«Δεν μπορεί κάποιος να βγάλει αυτό το πράγμα από μέσα μου?» φώναξε η Κάρολάιν ενώ ένα νέο κύμα πόνου έσκιζε τα σωθικά της σαν μαχαίρι.
«Πρέπει να περιμένεις έως ότου το παιδί να είναι σε θέση τοκετού. Όταν γίνει αυτό, θα στο πάρει η Μάγια.» της είπε ο Κλάους που βρισκόταν στην άλλη άκρη του δωματίου, συγκεκριμένα κάτω από την κάσα της πόρτας έχοντας γείρει στα πλάγια και κοιτώντας την σκηνή που διαδραματιζόταν μπροστά του.
«Γιατί δεν το βγάζουν τώρα?» ρώτησε ανάμεσα στα κλαψουρίσματά της η Κάρολάιν.
«Γιατί υπάρχει κίνδυνος για το μωρό.»
«Και τι μας νοιάζει εμάς για τον σπόρο σου? Βγάλε αυτό το πράγμα από μέσα μου, να το πάρεις, να εξαφανιστείς και να σταματήσω να πονάω!» του φώναξε εκείνη αλλά ο Κλάους την αγνόησε.
«Πως πάμε Μάγια?» ρώτησε την μαία / μάγισσα που βρισκόταν ανάμεσα στα πόδια της Κάρολάιν.
«Νομίζω ότι είμαστε έτοιμοι. Ξανθούλα, ξεκίνα να σπρώχνεις.» είπε στην Κάρολάιν κάνοντας τον Κλάους να χαζογελάσει.
«Πάψε!» του φώναξε η Κάρολάιν «Εσύ φταις για όλα! Και εσύ...» απευθύνθηκε τώρα στην Μάγια, δείχνοντάς την με το δάχτυλό της. «Μην με ξαναπείς ξανθούλα!»
«Ωραία, σπρώξε τώρα!» της απάντησε η Μάγια και η Κάρολάιν ένιωσε την Έλενα να σφίγγει το χέρι της και άρχισε να αναπνέει ρυθμικά. Η Μάγια κρατώντας ένα περίτεχνο αντικείμενο στα χέρια της έσκισε το μικρό εξόγκωμα στην κοιλιά της. Όλα συνέβησαν τόσο γρήγορα που αν δεν ήταν ο φρικιαστικός πόνος και το άπλετο αίμα η Κάρολάιν θα ορκιζόταν ότι δεν συνέβη τίποτα ποτέ. Την στιγμή που αυτό το κρύο αντικείμενο έκοψε το δέρμα της, πήρε στην Μάγια το πολύ 10 δεύτερα να απομακρύνει το παιδί από το σώμα της και να κόψει τον ομφάλιο λώρο και το πολύ άλλα 10" για να κλείσει η τομή. Το κλάμα του γιού της αντήχησε στο σπίτι της Σερίφη. Ευτυχώς που εκείνη είχε ψυχαναγκαστεί να λείπει και να μην θυμάται τίποτα από την εγκυμοσύνη της κόρης της.
«Κάρολάιν!» φώναξε η Μπόνι καθώς έμπαινε σαν σίφουνας στο δωμάτιο για να δει την φίλη της να πίνει από το αίμα του Ντέιμον που βρισκόταν και εκείνος τόση ώρα στο δωμάτιο σιωπηλός.
«Και τώρα τι?» ρώτησε ο Ματ.
«Τώρα θα τραφεί και θα κοιμηθεί. Η διαδικασία ήταν επίπονη για να την αντέξει ακόμα και ως βρικόλακας και της ρούφηξε όλη την ζωή από μέσα της. Για να μην αναφέρω την αφαίμαξη από το ίδιο της το παιδί.» είπε ο Ντέιμον κοιτώντας την μικρή μάζα ανθρώπινης σάρκας στα χέρια της Μάγιας.
«Το ήξερε όταν συμφώνησε.» του είπε απλά ο Κλάους περιμένοντας την Μάγια να του δώσει τον γιό του.
«Ότι θα τη σκίζατε στα δυο?» τον ρώτησε θυμωμένα ο Στέφαν.
«Δεν την σκίσαμε στα δυο. Ήταν μέρος της συμφωνίας για να περάσει την αιωνιότητα μαζί με το αγαπημένο της υβρίδιο. Και εξάλλου για βρικόλακας μια χαρά γέννησε. Φυσιολογικότατα.»
Η Κάρολάιν τόση ώρα αδυνατούσε να συμμετέχει σε ότι διαδραματιζόταν γύρω της παρόλο που είχε πλήρη επίγνωση των όσων γίνονταν. Είδε την Μάγια να δίνει το παιδί στον Κλάους και εκείνον να εξαφανίζεται μάσα στην νύχτα. Και αυτό ήταν το τελευταίο που είδε πριν να κλείσει τα μάτια της και ξυπνήσει στην νέα της ζωή που ονειρευόταν στο πλευρό του Τάιλερ....
Nadia