Αγάπη από Πέτρα (Κεφάλαιο 14)

Ολο το βραδυ ημουν χαμενη στις σκεψεις μου. Δυστυχως αυτο με επιρρεαζε και πανω στην δουλεια και εκανα αρκετα λαθη. Η σερβιτορα ηρθε τρεις φορες πισω επειδη ειχα κανει λαθος την παραγγελεια και στην τεταρτη με προειδοποιησε πως θα παει στο αφεντικο να τα πει. Και κατι τρεχει στα γυφτικα. Ας πηγαινε. Ετσι και αλλιως εγω δεν προκειται να του κατσω για να κρατησω την δουλεια μου. Ο Μαριος με κοιτουσε συνεχεια και οποτε ουρλιαζε αυτη οτι την κουραζω διπλα εκεινος ερχοταν και με βοηθουσε να την κανω σωστα. Καποια στιγμη πριν να σχολασω καθομουν σε μια γωνια και κοιτουσα το κενο ενω οι σκεψεις μου ετρεχαν με τρομερη ταχυτητα. Τοσο πολυ που ουτε που καταλαβα τον Μαριο να στεκεται μπροστα μου.
"Τι εχεις εσυ σημερα? Απο την ωρα που ηρθες δεν εισαι εδω." ειπε σοβαρα και τον κοιταξα με το ιδιο χαζο υφος που ειχα και πριν.
"Δεν εγινε κατι. Απλα ειμαι κουρασμενη."
"Θες να σε καλυψω για να φυγεις?" ειπε και κοιταξα την ωρα στο κινητο μου. Κουνησα το κεφαλι αρνητικα πηγα να φτιαξω μια νεα παραγγελεια που μου εφερε το αλλο το σκυλι που τσιριζε. Ευτυχως αυτη τη φορα τα εκανα ολα σωστα και αφου ελεγξε τα παντα εφυγε με μια ξινισμενη φατσα. Οχι, Καρολαιν. Μην κανεις σκηνη. Μη την αρχισεις στις σφαλιαρες! Την παρακολουθησα που πηγαινε την παραγγελεια και το ματι μου επεσε σε ενα τραπεζι με μια μεγαλη παρεα. Τα περισσοτερα ηταν αγορια και σχεδον ο καθενας ειχε και απο μια κοπελα μαζι του. Η εμφανιση τους ηταν καπως εκκεντρικη και προκαλουσαν με τις φωνες τους και με τους τροπους τους. Οι αλλες παρεες τους κοιτουσαν περιεργα και εμοιαζαν ενοχλημενοι. Ειδα την ξινη να βγαινει απο το γραφειο του γκομενου της (του αφεντικου) και να ερχεται προς το μερος μας.
"Ας παει καποιος να τους πει να το βουλωσουν. Εχουν ξεσηκωσει ολο το μαγαζι και δεν με ακουνε που τους εχω κανει παρατηρηση."
"Εχω βαρεθει κατι τυπους σαν αυτους. Κατσε παω-"
"Αστο θα παω εγω." πεταχτηκα και πριν προλαβει να πει κατι βγηκα απο την μπαρα. Πλησιασα την παρεα και γυρισαν σχεδον ολοι προς το μερος μου.
"Βρε, βρε τι εχουμε εδω." ειπε ο ενας και με κοιταξε απο πανω μεχρι κατω. Ειχε μακρια καστανα μαλλια κομμενα σε ασυμμετρες μυτες, μαυρα ματια και την φατσα του ηλιθιου γκομενου.
"Μπορειτε σας παρακαλω να κανετε λιγοτερη φασαρια γιατι δημιουργειται προβλημα στο μαγαζι?" ειπε οσο πιο ευγενικα μπορουσα αλλα περισσοτερο σαν απειλη ακουστηκε παρα σαν προειδοποιηση. Ξαφνικα καποιος απο αυτους που με ειχαν πλατη γυρισε και με κοιταξε αποτομα. Κοκαλωσα. Η παγωμενη του ματια με περιεργαστηκε και φαινοταν το ιδιο σοκαρισμενος οπως και εγω.
"Τι κανεις εσυ εδω?" ειπε χαμηλοφωνα και απο κει που ημουν εκπληκτη τον κοιταξα με το ενα φρυδι ανασηκωμενο. Το σωμα μου αρχισε να τρεμει και ενιωθα ενα σφιξιμο στο στηθος. Γιατι επρεπε να τον δω τωρα.
"Εγω δουλευω εδω και εσεις ενοχλειτε." ειπα αποτομα και γυρισα στους αλλους που μας κοιτουσαν. Οσοι ειχαν απο μια κοπελα απο διπλα τους ειχαν ενα υφακι του τυπου "ειμαι γκομενος και ολες οι γυναικες μου καθοντε" και εκεινες ηταν ντυμενες με τα ελαχιστα ρουχα που θα μπορουσαν να βρουνε στην ντουλαπα τους. Η στο συρταρι με τα εσωρουχα. Δεν ειχε και διαφορα. Με την ακρη του ματιου μου παρατηρησα πως και εκεινος ειχε διπλα του μια και εκεινη τον ειχε σχεδον καβαλησει. Αυτο εκανε το τρεμουλο στο σωμα μου πιο δυνατο.
"Εαν δεν συμμορφωθειται υστερα και απο αυτη την παρατηρηση θα αναγκαστω να φωναξω την ασφαλεια του μαγαζιου." ειπα και γυρισα για να φυγω διχως να περιμενω απαντηση. Ξαφνικα ενιωσα ενα δυνατο σκαμπιλι στα οπισθια μου και παγωσα. Ολα εγιναν σε κλασματα δευτερολεπτο. Ειδα τον Μαριο που σχεδον πηδηξε πανω απο την μπαρα για να ερθει, γυρισα παλι προς το μερος τους, ειδα τον τυπου που μου μιλησε απο την αρχη να γελαει και να εχει το χερι του κοντα μου και αμεσως μια που σηκωσα την γροθια μου ψηλα και μια που εκεινος ειχε πεσει πισω με την καρεκλα και κρατουσε το προσωπο του. Διχως να το καταλαβω δυο χερια ειχαν τυλιχτει γυρω μου και με τραβαγαν προς τα πισω ενω φωναζα στον μαλακα να μην με ξανακουμπησει και μετα τα παντα ηταν γυρω απο μια συγχηση. Οποιος και να με κρατουσε με ειχε βγαλει εξω και μολις ο αερας χτυπησε το προσωπο μου σα να συνηλθα λιγο. Εβαλα τα χερια στο προσωπο μου και προσπαθησα να ηρεμισω την αναπνοη μου.
"Τον πουστη θα τον σκοτωσω." μουρμουρισα.
"Ηρεμισε." ακουσα την φωνη του και παγωσα. Κατεβασα τα χερια μου και γυρισα για να τον κοιταξω.
"Αλεξ? Τι κανεις εσυ εδω? Γιατι με εφερες εξω?" του ειπα αγρια και με κοιταξε με το ιδιο υφος.
"Σε εφερα εξω για να ηρεμισεις. Πως σου ηρθε να τον χτυπησεις. Δε τον ειδες που ηταν μεθυσμενος?"
"Και παλι δεν ειχε καμια δουλεια να μου πιασει τον κωλο!" φωναξα και το τρεμουλο γυρισε παλι πιο δυνατο.
"Ηρεμισε, μην φωναζεις." ειπε πιο ηρεμα και υστερα και οι δυο κοιταξαμε το κενο. Μου φανηκε μια αιωνιοτητα και οσο τον ενιωθα διπλα μου η καρδια μου δεν ηρεμισε λεπτο. Ξαφνικα ανοιξε η πορτα και ο Μαριος βγηκε εξω. Εμοιαζε αναστατωμενος. Με πλησιασε και εβαλε τα χερια του στους ωμους μου.
"Εισαι καλα?" ειπε ανησυχα και κουνησα το κεφαλι μου καταφατικα. Τυλιξε τα χερια του σφιχτα γυρω μου και τον κρατησα και εγω. Ειδα πως το χερι μου ειχε αιματα απο εκεινον τον μαλακα και σιχαθηκα. Αποτραβηχτηκα λιγακι και ειδα τον Αλεξ που μας κοιτουσε με ενα πονεμενο υφος. Γιατι μου το κανει αυτο? Γιατι εμφανιζεται παλι μπροστα μου? Ο Μαριος ακολουθησε το βλεμμα και μολις το ειδε τσιτωθηκε.
"Τι κανει αυτος εδω?" ειπε εντονα και ειδικα την λεξη "αυτος". Δεν ειχα καλο προαισθημα.
"Με εβγαλε εξω πανω στην ταραχη για να μην συνεχισω τον καβγα."
"Και επρεπε να σε βγαλει αυτος?" ειπε δυνατα και ο Αλεξ τον πλησιασε απειλητικα.
"Υπαρχει προβλημα φιλε? Εχεις κατι μαζι μου?"
"Ναι ρε! Δεν γουσταρω την φατσα σου!"
"Μαριε, σταματα!" ειπα αλλα κανεις δεν με ακουσε. Ο Μαριος σταθηκε μπροστα μου και η αποσταση μεταξυ τους μειωθηκε πιο πολυ.
"Αν εχεις προβλημα να το λυσεις αλλου! Εκεινη δεν φταιει σε τιποτα για να περναει τα κομπλεξ σου." του ειπε απειλητικα ο Αλεξ και πριν προλαβω να κρατησω τον Μαριο εκεινος ορμισε μπροστα και πιαστηκανε στα χερια. Οι γροθιες εφευγαν η μια μετα την αλλη και ενω εγω τους φωναζα να σταματησουν εκεινη την στιγμη βγηκε εξω ο Μπο και τους χωρισε. Εκεινος κρατουσε τον Μαριο και εγω μπηκα μπροστα απο τον Αλεξ για να μην του ορμισει ξανα.
"ΜΗΝ ΤΟΛΜΙΣΕΙΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΣΙΑΣΕΙΣ ΞΑΝΑ! ΜΕ ΑΚΟΥΣ? ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ ΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΜΟΥ ΤΑ ΧΕΡΙΑ." φωναξε ο Μαριος και με κοιταξε που δεν ημουν κοντα του. Στο βλεμμα του υπηρχε η θλιψη και ο θυμος και το προσωπο του ηταν τραυματισμενο. Αφου δεν εδειχνε ο Αλεξ οτι θα ορμισει ξανα τον αφησα και πλησιασα τον αλλον.
"Φυγε. Πηγαινε σπιτι και θα ερθω να σε βρω."
"Και θα κατσεις με αυτον τον μαλακα? Οχι! Δεν σε αφηνω."
"Μαριε, γαμω το κερατο μου, ΦΥΓΕ! Θα μιλησω στο αφεντικο και θα ερθω." ειπα αγριεμενα και κοιταξε μια αυτον και μια εμενα.
"Φυγε." μιλησα ηρεμα αυτη τη φορα και με κοιταξε βαθεια μεσα στα ματια.
"Θα σε περιμενω σπιτι." ειπε αγριεμενα, γυρισε απο την αλλη και εφυγε. Ο Μπο με κοιταξε παραξενεμενος και εβαλε το χερι του στην πλατη μου.
"Τι εγινε εδω περα? Γιατι τοσες φασαριες?"
"Εγω πλακωσα εναν τυπο μεσα επειδη με χουφτωσε και ο Μαριος ηρθε να ζητησει τα ρεστα απο αυτον." εξηγησα και εγνεψα προς τον Αλεξ.
"Δεν πιστευω να την αγγιξες εσυ?" του ειπε αγρια και εκεινος σηκωσε τα χερια ψηλα αγανακτησμενος.
"Οχι, δεν ηταν αυτος. Ενας φιλος του ηταν."
"Να χαιρεσαι τους φιλους σου παλικαρι. Παω μεσα να βοηθησω θες να πω κατι στο αφεντικο?"
"Πες του τι εγινε και οτι εφυγα με τον Μαριο γιατι χρειαζοταν νοσοκομειο. Οταν βγεις αν γινεται μπορεις να μου φερεις τα πραγματα μου. Δεν θελω να μπω μεσα."
Την ωρα που ανεφερα το νοσοκομειο ακουσα τον αλλον να ρουθουνιζει και μου αναψαν τα λαμπακια. Ωωω, το ματς δεν εχει τελειωσει ακομα. Ο Μπο εφυγε και ετσι μειναμε οι δυο μας. Σκουπιζε τα χειλη του που ετρεχαν αιμα απο ενα σκισιμο και εκανε μια γκριματσα πονου.
"Μπορει να μου πεις τι στο καλο κανεις? Γιατι τα κανεις ολα αυτα?"
"Ο φιλος σου μου ορμισε. Εγω δεν τον πειραξα."
"Δεν μιλαω μονο για αυτο! Γιατι ηρθες εδω σημερα? Εσυ ειπες οτι δεν θα σε εβλεπα ξανα."
"Δεν ηξερα οτι δουλευες και σημερα. Συγγνωμη αν στραπατσαρισα την μουρη του γκομενου σου αλλα δεν εφταιγα εγω. Εκεινος με προκαλεσε. Μπορεις να πας να τον βρεις και να τον ηρεμισεις." ειπε ηρεμα στην αρχη αλλα μετα το τελειωσε με μια ειρωνια που με εξοργιζε.
"Εισαι πολυ μεγαλος μαλακας Αλεξ! Μακαρι να μην φταναμε ποτε σε αυτο το σημειο." ειπα και εκεινη την ωρα βγηκε ο Μπο, πηρα τα πραγματα μου και αρχισα να περπαταω μακρια για να παω στην μηχανη μου.
"Καρολαιν, περιμενε!" τον ακουσα να με φωναζει αλλα δεν σταματησα. Ακουσα βηματα και με τραβηξε απο το χερι για να με γυρισει απο την αλλη.
"Περιμενε σου ειπα! Τι εννοουσες με οσα ειπες?"
"Παρατα με!" του φωναξα και οταν πηγα να φυγω με τραβηξε παλι πισω και εκανε κατι που δεν το περιμενα. Τα χερια του τυλιξα τον κορμι μου και τα χειλη του συγκρουστηκαν με τα δικα μου σε ενα παθιασμενο φιλι. Ενιωθα τα ποδια μου να τρεμουν και νομιζα πως θα καταρρευσω. Και ομως δεν ηθελα να τον αφησω. Περιμενα αυτο το φιλι απο την ημερα που τον γνωρισα πραγματικα. Ηθελα να τυλιξω τα χερια μου γυρω του αλλα ηξερα οτι δεν ηταν σωστο. Δακρυα αρχισαν να κυλουν απο τα ματια μου και νομιζα πως η καρδια μου θα εκραγει απο τον πονο και την ενταση. Οταν με αφησε κοιταξε μεσα στα ματια μου και ηταν ανησυχος. Κρατουσε το προσωπο μου στα χερια του και ακουμπουσε το μετωπο του με το δικο μου.
"Συγγνωμη." ψιθυρισε. Μου φανηκε πως ακουσα το πρωτο κρακ απο την καρδια μου. Επρεπε να φυγω. Ηθελα αερα! Τραβηχτηκα μακρια του και εσφιξα τα χερια μου πανω στο στηθος μου. Δεν μπορουσα να παρω ανασα! Εκεινος στεκοταν εκει μαρμαρωμενος και κοιτουσε το κενο.
"Μην με πονας αλλο." ειπα χαμηλοφωνα. Γυρισα απο την αλλη και ετρεξα μεχρι την μηχανη μου. Μεχρι να καταλαβει οτι εφυγα και να με κυνηγισει ειχα ανεβει και ειχα ηδη ξεκινησει. Δεν φορεσα ουτε κρανος ουτε τιποτα. Ο αερας επερνα τα δακρυα μου μακρια και οπως ηταν η ταχυτητα αυξημενη εφτασα στο σπιτι του Μαριου πιο γρηγορα απο το κανονικο. Παλι καλα που δεν σκοτωθηκα οπως πηγαινα. Σταθηκα στην εξωπορτα και πριν ανεβω μαζεψα οση υπομονη ειχα για να μην ξεσπασω χειροτερα. Χτυπησα το κουδουνι και ανεβηκα επανω απο τα σκαλια πολυ γρηγορα. Εκεινος ειχε ανοιξει την πορτα και με περιμενε καθιστος στον καναπε. Ειχε το κεφαλι του χωμενο μεσα στα χερια του και δεν με κοιταζε. Καθισα διπλα του διχως να μιλαω και τον κοιταξα. Ειχε ενα βαθυ σκισιμο διπλα απο το ματι του και πολλες μελανιες στα χερια του. Η μπλουζα του ηταν σκισμενη και ποτισμενη στο αιμα σε αρκετα σημεια.
"Που εχεις το κουτι πρωτων βοηθειων?" ρωτησα απαλα και απλα εγνεψε προς το μπανιο. Εβγαλα το μπουφαν μου και πηγα για να το βρω. Πριν παω μεσα κοιταχτηκα στον καθρεφτη για να δω σε τι κατασταση βρισκομουν. Τα ματια μου ηταν κοκκινα και στα χειλη μου ειχα ιχνη απο αιμα. Γαμωτο! Ηταν δικο του. Σκουπιστηκα καλα και αφου εριξα λιγο νερο στο προσωπο μου βγηκα εξω. Εκεινος καθοταν απλα και κοιτουσε το κενο. Καθισα κοντα του και αφου του καθαρισα την πληγη διπλα απο το ματι του επρεπε να καθαρισω και αυτες στο σωμα του.
"Βγαλε την μπλουζα σου." ειπα ηρεμα και αφου με κοιταξε για μερικα δευτερα εκανε οπως του ειπα. Την ωρα που τεντωνοταν εκανε μερικους μορφασμους. Πονουσε. Εβρεξα ξανα το πανι και την ωρα που πηγα να τον αγγιξω μορφασε και αρπαξε και τα δυο μου χερια με δυναμη. Με εριξε πισω και ανεβηκε απο πανω μου διχως να σταματησει να με κραταει. Τα χειλη του συγκρουστηκαν με δυναμη πανω στα δικα μου με αποτελεσμα να πονεσω. Ηταν ενα βιαιο και γεματο θυμο φιλι. Εγω απο την αλλη προσπαθουσα να τον αποφυγω αλλα δεν με αφηνε. Οταν ξεφυγε απο τα χειλη μου πηγε προς τον λαιμο μου και μονο τοτε καταφερα να μιλησω.
"Μαριε, σταματα! Σταματα,με πονας!"
Ξαφνικα σταματησε και με κοιταξε στα ματια. Υπηρχε θυμος, στεναχωρια, πονος, θλιψη.
"ΓΙΑΤΙ? Γιατι εγω δεν μπορω? Τι παραπανω εχει αυτος Ο ΜΑΛΑΚΑ? Σε εχει γραμμενη και εσυ τον κυνηγας! ΓΙΑΤΙ ΓΑΜΩΤΟ!" φωναξε και τιναχτηκε μακρια μου. Σηκωθηκα ορθια και απομακρυνθηκα απο κοντα του.
"Τι σε εχει πιασει, μου λες? Τι συμπεριφορα ειναι αυτη?" του φωναξα και με το ζορι κρατιομουν για να μη με πιασει κριση παλι.
"Εμενα τι με εχει πιασει? Βγηκα εξω επειδη ανησυχησα και σε ειδα με αυτο το αρχιδι. Σε κρατησε αγκαλια για να σε βγαλει εξω και εσυ ουτε καν που αντεδρασες! Σου λεω να ερθεις σπιτι και εκανες τριαντα χρονια και οταν ερχεσαι σε βλεπω με τα ματια κατα κοκκινα και τα χειλη σου ηταν μεσα στα αιματα! Δεν ειμαι μαλακας Καρολαιν τα ειδα! Ξερω οτι δεν ηταν δικο σου το αιμα!" φωναξε και σηκωθηκε και αυτος ορθιος. Πηγαινοερχοταν πανω κατω μεσα στο δωματιο σαν τρελος.
"Δεν ειμαι χαζος γαμωτο! Σε αγαπαω και σε θελω αλλα αυτο το πραγμα δεν ειναι σωστο!" μονολογισε και εγω απλα καθομουν εκει να τον κοιταζω.
"Μαριε, εγω.."
"ΟΧΙ! ΜΗΝ ΜΟΥ ΛΕΣ ΕΓΩ ΚΑΙ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΑΛΑΚΙΕΣ!"
"ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΑΜΩΤΟ! ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΕΓΩ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΥΠΕΡΟΧΑ ΜΕ ΟΣΑ ΓΙΝΟΝΤΕ?" ουρλιαξα και με κοιταξε αγρια. Υστερα το βλεμμα του μαλακωσε και χαμογελασε στο κενο.
"Οχι. Φυσικα και δεν νιωθεις καλα." ειπε χαμηλοφωνα και τοτε ηξερα πως ο θυμος του ειχε ξεθυμανει. Τον πλησιασα σιγα σιγα και εβαλα το χερι μου στο μπρατσο του.
"Σ'αγαπαω γαμωτο." ψιθυρισε στον αερα και το μονο που εκανα ηταν να κολλησω επανω στην πλατη του και να τυλιξω τα χερια μου γυρω του.
"Συγγνωμη." ειπα και νεα δακρυα αρχισαν να κυλανε απο τα ματια μου. Χαιδεψε τα χερια μου και καθισαμε για λιγη ωρα ακινητοι.
"Μπορεις τουλαχιστον για σημερα να μεινεις μαζι μου? Μετα θα γινουμε οπως παλια. Ο καθενας τον δρομο του." ειπε και το σκεφτηκα για λιγο. Τελικα τον αφησα και εβγαλα το κινητο απο την τσεπη μου. Βρηκα στις επαφες μου τον αριθμο της Ρω και περιμενα λιγο μεχρι να το σηκωσει. Αφου την ενημερωσα οτι θα μεινω στον Μαριο και σημερα το κλεισαμε και υστερα επεσε παλι ησυχια. Εκεινος καθισε στον καναπε παλι και αφου του καθαρισα ολες τις πληγες πηγα και αλλαξα για να φορεσω τα ρουχα του υπνου. Οση ωρα ημουν στο δωματιο το μυαλο μου δεν σταματησε να σκεφτεται και πονουσα τρομερα. Δεν ηθελα ομως να του δειξω τιποτα απο ολα αυτα. Ηδη ηταν ασχημα τα πραγματα. Οταν βγηκα ειχε μαζεψει τα μαλλια του, φορουσε μια παλια φορμα και με περιμενε καθιστος στον καναπε. Σηκωσε το βλεμμα του και με κοιταξε. Ανοιξε τα χερια του και χαμογελασε λιγακι. Τον πλησιασα και σκαρφαλωσα στην αγκαλια του. Καθισαμε ετσι για αρκετη ωρα μεχρι και που μας πηρε ο υπνος αγκαλια.Οταν ανοιξα τα ματια ειχε σχεδον ξημερωσει και επρεπε να φυγουμε και οι δυο για την σχολη. Δεν ηξερα αν επρεπε να τον ξυπνησω η απλα να φυγω μονη. Δεν ηθελα να το κανω σαν κυνηγημενη. Αφου επλυνα το προσωπο μου εσκυψα διπλα του και εβαλα το χερι μου στο προσωπο του.
"Μαριε. Ξυπνα, πρεπει να φυγουμε." ειπα ηρεμα και αναδευτηκε στην θεση του. Γυρισε απο την αλλη και χαχανισα.
"Ξυπνα υπναρα! Θα χασουμε την πρωτη ωρα." γελασα και μου τραβηξε το χερι. Τα προσωπα μας ηταν σε αποσταση αναπνοης αλλα δεν εκανε κατι. Αντιθετα μετα απο λιγο χαμογελασε και τεντωθηκε σαν γατα.

"Καλημερα. Εμεινες τελικα." ειπε και ανασηκωθηκε. Αφου ετοιμαστηκαμε, ξεκινησαμε για την σχολη και καθολη την διαρκεια εδειχνε σαν τον παλιο καλο Μαριο. Ηξερα οτι μεσα του πονουσα οπως πονουσα και εγω. Δεν θελαμε να το δειξουμε ομως. Δεν ειχε καμια σημασια πλεον γιατι οι δρομοι μας μονο χωριστοι μπορουσαν να ειναι. . . .

Merian