Girl Can you Keep my Secret? (Κεφάλαιο 2)

Η ώρα περνάει γρήγορα ευτυχώς χωρίς κανείς να με ενοχλήσει και να μου δώσει ψεύτικα χαμόγελα συμπαράστασης. Έχω σχεδόν πέσει με τα μούτρα σε ένα αστυνομικό βιβλίο που διαβάζω χωρίς να καταλάβω την κολλητή μου Scarlett που κάθισε δίπλα μου με αποτέλεσμα να με σκουντήξει εμφανώς θυμωμένη.
"Όπα αγριόγατα κάτσε ήρεμα τον θέλω τον ώμο μου." αστειεύομαι χωρίς καμία δυνατή επιτυχία.
"Όσο πάει και η αίσθηση του χιούμορ σου χειροτερεύει." με κοιτάει προβληματισμένη.
"Τι έχεις εσύ; Που είναι το ηλίθιο χαμόγελο που δεν φεύγει λεπτό από το πρόσωπο σου που να γκρεμίζεται ο κόσμος;" Την κοιτάω και προσπαθώ να καταλάβω τι έχει συμβεί. H Scarlett δεν στεναχωριόταν σχεδόν ποτέ. Ο ψυχολόγος της λέει ότι βιώνει τον πόνο μέσα της και οι δαίμονες της μένουν βαθιά κρυμμένοι. Ήταν δυνατή από την πρώτη στιγμή και ήταν το στήριγμα μου μέχρι να ξαναβρώ την αυτοσυγκράτηση μου. Την πρώτη μέρα που γύρισα πίσω στο σχολείο πλάκωσα ένα κορίτσι με κακό βαμμένα κόκκινα μαλλιά επειδή μου είπε πόσο με καταλαβαίνει και προσπάθησε να μου συμπαρασταθεί. Λες και είχα την ανάγκη της. Αυτό που έβλεπα μπροστά μου ήταν σαν το θύμα που από στιγμή σε στιγμή αν έκανε το λάθος να με ξανά ακουμπήσει στην πλάτη θα όρμαγα .Και το ξανά έκανε. Όρμηξα πάνω της και της έβγαλα κάποιες τούφες από την ρίζα. Φυσικά και με απέβαλαν. Έτσι την επόμενη εβδομάδα που επέστρεψα από την τιμωρία κανείς πλέον δεν μου έλεγε πόσο λυπάται. Έφτασαν σε σημείο να φοβούνται να περάσουν από δίπλα μου. Η Scarlett διασκέδαζε πολύ με αυτή την κατάσταση και όταν κάποιος περνούσε δίπλα μας λουσμένος από τον φόβο, του φώναζε "boo". Είχε στα αλήθεια πολύ πλάκα. Το καλό με όλη αυτή την ιστορία ήταν ότι δεν ξανά είδα ποτέ εκείνο το κορίτσι, αφού έκανε μεταγραφή σε κάποιο άλλο σχολείο.

"Ο Simon μας κάλεσε στο party του αύριο βράδυ. Μου τόνισε ότι θα μαζευτεί κόσμος και πολλά παιδιά από την Πανεπιστημιούπολη. Δεν πρέπει να το χάσω. " Μου είπε λες και ήταν κακό που μας κάλεσε.
"Και γιατί το λες έτσι; Εσύ τρελαίνεσαι για κάτι τέτοια." Της είπα χωρίς να καταλαβαίνω την περίεργη συμπεριφορά της.
"Το θέμα είναι ότι εσύ δεν θα θες να πας." Έσκυψε το κεφάλι.
"Ούτε που να το σκέφτεσαι. Μπορείς να πάρεις την Acasia ή οποιαδήποτε άλλη φαντασμένη κοπελίτσα."
Με κοιτά με ένα βλέμμα αδέσποτου κουταβιού προσπαθώντας να με πείσει.
"Oli θα έρθεις και δεν ακούω κουβέντα. Θυμάσαι προχθές που με ανάγκασες να έρθω σπίτι σου να προσέχουμε τον αδερφό σου και τους φίλους του;"
"Ναι και τι σχέση έχει αυτό τώρα;"
"Έχει γιατί πέρασα ολόκληρο το απόγευμα παρέα με παιδιά. Μου χρωστάς χάρη άρα θα έρθεις."
Την κοιτάω με ένα βλέμμα << Μην μου το κάνεις αυτό. >>
"Δεν ακούω λέξη" Ξανά λέει και παίρνω την κατάσταση στα χέρια μου.
"Έχω κάτι σημαντικό να κάνω." Ξεφουρνίζω ότι μου κατέβει.
"Να κάτσεις μέσα μαζί με ένα λίτρο coke cola και πίτσα; Ναι τι να σου πω πολύ σημαντικό. Θα έρθεις." Επιμένει.
Δεν μπορώ να την μετά πείσω με τίποτα. Με ξέρει πιο καλά από τον ίδιο μου τον εαυτό. Το πιο πιθανό να κάνω Παρασκευή βράδυ είναι να τρελαθώ στα επεισόδια του walking dead μαζί με coke cola και πίτσα και ίσως και ποπ κορν που θα έχει ξεμείνει από τον ηλίθιο τον αδερφό μου.
"Αν θες να έρθω θα φορέσω οτιδήποτε θέλω εγώ αλλιώς ξέρεις ότι κλειδώνομαι και δεν βγαίνω."
Υποχωρεί και εκείνη την στιγμή χτυπάει για μέσα. Την αποχαιρετώ και τρέχω ως το ντουλαπάκι μου για να πάρω τα ξεχασμένα βιβλία των αγγλικών. Όταν το κλείνω και κοιτάω την ώρα είμαι σίγουρη ότι ο καθηγητής θα έχει μπει ήδη μέσα και ότι μόλις φτάσω θα ακούσω τα χειρότερα όπως πάντα. Τρέχω μέχρι να φτάσω στην αίθουσα λες και κάνω αγώνα με κάποιον και μπαίνω μέσα χωρίς να χτυπήσω.
"Έκτος από την αργοπορία σας που γίνεται συχνά ξεχάσατε και τους τρόπους σας δεσποινίς Savanoh ;"
Με κοιτά με δολοφονικό βλέμμα ο κύριος Fields απευθύνοντας μου το λόγο .
"Με συγχωρείτε δεν σας πρόσεξα. Αλήθεια δεν θα ξαναγίνει." Του λέω και εκπλήσσω και τον ίδιο μου τον εαυτό που δεν ειρωνεύτηκα τον μεσήλικα καθηγητή μου.


Πηγαίνω και κάθομαι στο τελευταίο θρανίο καθώς τον ακούω να μουρμουρίζει ότι λέω πάντα τα ίδια .Ρίχνω ένα χαμόγελο γιατί ο καθηγητής Fields πραγματικά είναι ο όρος της ανεκτικότητας. Ποτέ δεν με έχει πάει στο γραφείο ακόμα και όταν έβρισα μία κοπέλα από την τάξη. Ο κύριος Fields και η κυρία Maraton , η προπονήτρια μου στο μπάσκετ είναι πιο κοντινοί μου καθηγητές. Με καταλαβαίνουν και ποτέ δεν με κρίνουν με τον τρόπο που φέρομαι και με τον χαρακτήρα που δείχνω .Με πλησίασαν και με έκαναν να ενδιαφερθώ για κάτι βγάζοντας με σχεδόν από την μίζερη ζωή μου μετά από τον θάνατο της.