Όταν ξύπνησα ένιωθα ολόκληρο το κορμί μου να πονάει,
μισάνοιξα τα μάτια μου και έπιασα μια κίνηση. Τινάχτηκα από την κουβέρτα και
πετάχτηκα προς τα πάνω. Το χέρι μου έψαξε για το σπαθί. Η Νάιλα ανασήκωσε τα
φρύδια της και συνέχισε να μαζεύει την κουβέρτα της, κοίταξα τριγύρω.
Είχε ξημερώσει για τα καλά και το δάσος είχε γεμίσει με
ήχους των ζώων. Εντόπισα το σπαθί και το έπιασα, τα χθεσινά γεγονότα δεν έλεγαν
να σβήσουν από την μνήμη μου. Η βρομερή ανάσα του ληστή, η Νάιλα παγιδευμένη,
το πόσο εύκολα είχε μπηχτεί το σπαθί μου στις σάρκα. Πόσο εύκολα είχα
σκοτώσει. Η κούραση αφού τους είχα
θάψει, το ποτάμι, η Νάιλα και εγώ...
Ξερόβηξα για να καθαρίσω το λαιμό μου. «Έχει περάσει η ώρα, γιατί δεν με ξύπνησες;»
«Χρειαζόσουν ύπνο και δεν θα είχε νόημα να σε ξυπνήσω αν δεν
ήσουν σε θέση να ταξιδέψεις, πως είναι το τραύμα σου;» με πλησίασε. Σήκωσα το
πουκάμισο μου, δεν έτρεχε αίμα αλλά το δέρμα γύρω από την πληγή ήταν γεμάτο με
κρυσταλλωμένο κόκκινο, πρέπει να είχε ανοίξει στον ύπνο μου.
«Κάτσε κάτω και άσε με να στο καθαρίσω» έκανα ότι μου είπε
και αναρωτήθηκα πότε θα έχανε το αυταρχικό της τόνο. Αλλά όταν άρχισε να
καθαρίζει την πληγή μου τα δάχτυλα της
ήταν πολύ προσεχτικά. Ανατρίχιασα από το άγγιγμα της και το μυαλό μου έτρεξε
στο τι είχε γίνει μεταξύ μας χθες το βράδυ. Την έπιασα μαλακά από τον καρπό και
εκείνη αναγκάστηκε να με κοιτάξει στα μάτια. Στα μάτια της υπήρχε μια θλίψη
αλλά όταν είδαν να καρφώνονται στο στόμα μου, σταμάτησα να σκέφτομαι και την
τράβηξα προς το μέρος μου ώστε τα χείλη μας να συναντηθούν. Η Νάιλα άφησε το
βρεγμένο πανί και τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου. Εγώ ξάπλωσα και
καθώς η γλώσσα μου πάλευε με την δικιά της πέρασε τα χέρια μου μέσα από την
πουκαμίσα της και χάιδεψα με τα δάχτυλα μου την πλάτη της. Την ένιωσα να παίρνει
μια κοφτή ανάσα και ο ανδρισμός μου φούσκωσε, έτοιμος για αυτό που ήλπιζα ότι
θα ερχόταν. Η Νάιλα με πίεσε στο στήθος και ανασηκώθηκε για να αποδεσμευτεί από
την αγκαλιά μου.
«Περίμενε» ψιθύρισε, τα μάγουλα της ήταν κόκκινα και είχε
λαχανιάσει. Έστρωσε το πουκάμισο που είχα ανασηκώσει και κοίταξε αλλού. «Πρέπει
να μιλήσουμε»
Το στομάχι μου σφίχτηκε, ήξερα ότι δεν υπήρχε τίποτα καλό σε
αυτήν την φράση, αλλά απλά κούνησα το κεφάλι μου.
«Αυτό που έγινες χθες» πέρασε το χέρι της από τα μαλλιά της.
«Ήταν λάθος;» τελείωσα την έκφραση της. Το είχε μετανιώσει.
Έσφιξα το χέρι μου και απέστρεψα το βλέμμα μου.
«Όχι δεν ήταν λάθος» η Νάιλα έκατσε δίπλα μου και
αναστέναξε. «Ήταν πολύ όμορφα και αν έπρεπε να διαλέξω ξανά την ίδια επιλογή θα
έκανα»
«Τότε τι;» την ακούμπησα στον ώμο και την ανάγκασα να με
κοιτάξει. «Γιατί δεν θες αυτό;» έδειξα εμένα και εκείνην.
«Μα το θέλω, αυτό είναι το πρόβλημα» κούνησε το κεφάλι της.
«Το ήθελα από την στιγμή που φιληθήκαμε, για αυτό ήμουν τόσο απότομη μαζί σου,
προσπαθούσα να αποτρέψω τα χθεσινά»
«Μα για ποιο λόγο, αφού το θέλουμε και οι δυο... μήπως
φταίει ο αδερφός μου; Και η Αναλύζα;»
«Όχι δεν το είχα καν σκεφτεί αυτό» έγειρε τους ώμους της και
δάγκωσε τα χείλη της.
«Υπάρχει ένας άντρας....» ξεροκατάπιε. «Στην Κίνα...»
«Αααα» έμεινα σιωπηλός, δεν ήξερα τι να απαντήσω σε αυτό.
Δεν το περίμενα και η ενόχληση στο στομάχι μου θέριεψε και πάλι. Σηκώθηκα από
κάτω και σκούπισα τα χέρια μου.
«Τον αγαπάς» ρώτησα.
«Είναι ο μόνος άντρας που κατάφερε να με κάνει ευτυχισμένη,
είχαμε υποσχεθεί ο ένας στον άλλον ότι όταν θα βρισκόμασταν ξανά μαζί θα
προσπαθούσαμε να έχουμε ένα μέλλον»
Κούνησα το κεφάλι μου, κοιτάζοντας ίσια μπροστά ανάμεσα στα
δέντρα. Ένιωσα το χέρι της στον ώμο μου, μπήκε μπροστά μου και τα δάχτυλα της
κινήθηκαν στον λαιμό μου.
«Δεν μπόρεσα όμως να αντισταθώ και ενώ ξέρω ότι είναι άδικο
για εσένα, αυτό που μπορώ να προσφέρω είναι το τώρα. Εμείς εδώ και για όσο
καιρό θα είμαστε και μόνη. Προσφέρω τον εαυτό ου σε εσένα»
«Όχι όμως για πολύ» μουρμούρισα.
«Όχι για πολύ» συμφώνησε. Δε απομακρύνθηκε, περίμενε την
απάντηση μου. Στο μυαλό μου ήρθαν όλοι οι λόγοι που έπρεπε να πω όχι και ήταν
τόσο πολλοί, όμως μόνο μια λέξη βγήκε από τα χείλη μου.
«Εντάξει»
Η Νάιλα χαμογέλασε και σηκώθηκε στις μύτες των ποδιών της,
την έπιασα από την μέση και την σήκωσα.
Μπορεί η Νάιλα να είχε υποσχεθεί τον εαυτό της σε έναν άλλο,
αλλά τώρα ήταν δικιά ου και είχα σκοπό να το εκμεταλλευτώ.
Αγγελίνα Παντελή