Κίεβο, Φεβρουάριος 1020
Ήταν
η πρώτη μέρα που η Ναντέζντα ξύπνησε χωρίς να σκεφτεί με ποιον τρόπο θα έστηνε
την παγίδα της για το φονιά του αδελφού της. Είχε δίκιο τελικά, η μητέρα της. Ο
θάνατος ήταν υπερβολικά εύκολος.
Ο μόνος τρόπος να πάρω την
εκδίκησή μου χωρίς να βλάψω κανέναν εκτός από τον αυτό μου, είναι να κατακτήσω
για λογαριασμό μου το στέμμα της Ρωσίας.
Δε θα τον σκοτώσω. Όχι… Θέλω να ζήσει. Να με δει να παίρνω ό,τι πολυτιμότερο
έχει, να τον καταστρέφω όπως κατέστρεψε κι εκείνος τόσους ανθρώπους, να
κλειστεί σ’ ένα σκοτεινό μπουντρούμι, δίχως φως, δίχως ελπίδα. Και μετά να
πεθάνει, γέρος και ταπεινωμένος και έρημος στον κόσμο. Χωρίς να έχει κανέναν να
του κλείσει τα μάτια…
Έβαλε
φρένο στις σκέψεις της. Έπρεπε να πάψουν τα ξεσπάσματα οργής εναντίον του
Σβιατοπόλκ, αν ήθελε πράγματι να ακολουθήσει το δρόμο προς την καθαίρεσή του. Θα
ήταν ένα ακατόρθωτο εγχείρημα αν άφηνε γελοίους
συναισθηματισμούς να θολώσουν την κρίση της. Έπρεπε να αφήσει κατά μέρος τα μίση
και τα πάθη και να ενεργήσει με γνώμονα τη λογική. Έπρεπε να σκεφτεί και την
πατρίδα της. Αυτό ζητούσε και ο Σλάβα.
Όμως,
παρόλο που η πειθαρχία και ο αυτοέλεγχος της είχαν γίνει βίωμα, η Ναντέζντα
έμοιαζε ανίκανη να επιβληθεί στο μίσος που την κυρίευε κάθε φορά που
αναλογιζόταν τον Καταραμένο και τα στυγερά του εγκλήματα. Μα, έπρεπε.
Δειπνούσε
στην τραπεζαρία, και καθόταν ανάμεσα στην Αναστασία και τη Λαρίσσα, όπως
συνήθιζε. Όμως, δεν είχε αγγίξει το ψητό ψάρι της. Δεν είχε πιει γουλιά από το
ποτό της. χαμένη στις σκέψεις της, πάσχιζε να βρει τη λύση στα καινούργια
προβλήματα που ανέκυψαν μετά την απόφασή της.
Εγώ θα πρέπει να στεφθώ Μεγάλη
Πριγκίπισσα, στη θέση του. Αλλά, πώς;
Με
το βλέμμα καρφωμένο στον πέτρινο τοίχο απέναντί της, δεν αντιλήφθηκε ότι οι
οργανοπαίχτες άρχισαν να παίζουν έναν εύθυμο σκοπό, με διαταγή της Μίρα.
«Αρχόντισσα
Αναστασία, θα μπορούσα να ζητήσω από τη θεραπαινίδα σας, να χορέψει μαζί μου;»
Η
οικεία φωνή αφύπνισε τη Ναντέζντα. Ακαριαία στράφηκε στα δεξιά της, για να
αντικρίσει τον Στεφάν, ντυμένο με ακριβά υφάσματα να χαμογελά σαγηνευτικά στην
ετεροθαλή αδερφή της.
«Μα,
και βέβαια.», τραύλισε η νέα, απορημένη.
Προτού
προλάβει να αντιδράσει η Ναντέζντα, ο Στεφάν, αγνοώντας την ανάγκη να κρατήσει
τα προσχήματα και να φερθεί σύμφωνα με το πρωτόκολλο της αυλής, την άρπαξε από
τον καρπό και την ανάγκασε να σηκωθεί από το κάθισμα της. Κρατώντας την σφιχτά,
την οδήγησε στο κέντρο της σάλας. Η Ναντέζντα δεν είχε άλλη επιλογή από το να
τον αφήσει να την παρασύρει στο χορό.
«Λοιπόν,
τι άλλαξε;», ρώτησε καρφώνοντάς την με το επίμονο βλέμμα του.
Η
Ναντέζντα τον κοίταξε με απορία.
«Κατά
κανόνα είσαι διαρκώς σε επιφυλακή. Μελετημένες κινήσεις, η ματιά σου σαρώνει το
χώρο. Είσαι προσεκτική, γιατί δεν εμπιστεύεσαι κανέναν και φοβάσαι επιθέσεις
από παντού. Σήμερα όμως ο τοίχος μοιάζει το πιο ενδιαφέρον θέαμα για σένα. Τι
άλλαξε;»
Ο
Στεφάν την παρακολουθούσε στενότερα απ’ ότι πίστευε.
«Μήπως
τελικά συνειδητοποίησες ότι έχω δίκιο;», επέμεινε εκείνος.
Τα
πράσινα μάτια άστραψαν από θυμό. Αλλά ο Στεφάν ατάραχος, συνέχιζε να την
κοιτάζει εξεταστικά, να πιέζει το σώμα της πάνω στο δικό του, να την κρατά
σφιχτά. Η Ναντέζντα ένιωσε να μεθά από τη μυρωδιά του, το άγγιγμά του. Για
λίγο, το μυαλό της θόλωσε, ξέχασε τι ακριβώς ήθελε να του πει. Μα, συνήλθε.
Άρχισε
να σκέφτεται. Εξαιτίας του Στεφάν μπήκε στη διαδικασία να αναθεωρήσει τις
απόψεις της. Αυτό δε σήμαινε ότι τον εμπιστευόταν. Με κανένα τρόπο δε θα του
αποκάλυπτε τις αποφάσεις της.
Όμως,
συνειδητοποίησε ότι δεν είχε καμιά σημασία. Άγνωστο το πώς, μα ήταν βέβαιη πως
ήξερε ήδη τις σκέψεις που περνούσαν από το μυαλό της, αλλιώς δε θα τη ρωτούσε
τόσο αυτάρεσκα. Ό,τι κι αν απαντούσε στην ερώτησή του, εκείνος θα καταλάβαινε
ποια ήταν η αλήθεια. Αποφάσισε λοιπόν, να αφήσει τα παιχνίδια, και να μιλήσει
καθαρά. Δεν είχε νόημα να κρύβεται από τον Στεφάν.
«Ο Καταραμένος, δεν μπορεί να πεθάνει. Τουλάχιστον,
όχι ακόμα.», δήλωσε με απάθεια.
Ένα
αχνό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του Στεφάν. «Πώς κατέληξες σ’ αυτό το
συμπέρασμα;»
«Πρέπει
να καθίσει ακριβώς εκεί που κάθεται και να διασφαλίσει τη σταθερότητα της
χώρας. Προς το παρόν.», συνέχισε αγνοώντας την ερώτησή του.
«Κι
εσύ τι σκοπεύεις να κάνεις; Θα φύγεις, θα μείνεις;»
«Δεν
πρόκειται να πάω πουθενά. Σου είπα, θα κρατήσει το θρόνο, προς το παρόν.»
«Και
τι θα συμβεί στο μέλλον;»
Το
πρόσωπό της ήταν ανέκφραστο, το βλέμμα της ανεξιχνίαστο. Δεν είχε την πρόθεση
να γίνει και τόσο σαφής.
«Ποιος
ξέρει, τι μέλλει γενέσθαι…»
«Θες
ειλικρινά να πιστέψω ότι θα μείνεις στην αυλή του Καταραμένου, στην υπηρεσία
της κόρης της αλλοτινής μητριάς σου, κρύβοντας την ταυτότητά σου χωρίς την
παραμικρή πρόθεση να αναμειχθείς στις μελλοντικές εξελίξεις.»
«Δεν
είπα αυτό…»
Ανέπνευσε
βαριά. Ίσως δεν έβλαπτε να μοιραστεί κάτι περισσότερο. «Είμαι θυγατέρα του
Βλαντιμίρ του Μεγάλου. Όλοι οι γιοι του έχουν πεθάνει ή αλληλοσκοτωθεί εκτός
από ένα μανιακό, τον Σβιατοπόλκ, ένα άπληστο κάθαρμα, τον Μιστισλάβ κι ένα
αδύναμο δειλό, τον Σουντισλάβ. Όλες οι κόρες του, έχουν γίνει παλλακίδες του
Μπολεσλάβ ή παντρεύτηκαν στα ξένα. Όλες, εκτός από δυο παιδιά, κι εμένα. Όλα
είναι πιθανά. Το μόνο σίγουρο ότι εγώ δεν πρόκειται να αφήσω τις εξελίξεις να
με προσπεράσουν. Δεν έχεις ιδέα τι είμαι ικανή να κάνω, για να βάλω τέρμα στην
τυραννία αυτής της χώρας.»
Η
φωνή της είχε αποκτήσει μια ιδιαίτερη χροιά την ώρα που μιλούσε. Μια χροιά που
δεν είχε ξανακούσει ο Στεφάν. Ήταν αποφασισμένη μ’ ένα τρόπο που δεν την είχε
ξαναδεί. Και αυτό τον τρόμαξε. Ίσως επιθυμώντας διακαώς να την απομακρύνει από
το μονοπάτι του φόνου, να την είχε οδηγήσει σε ένα άλλο, εξίσου καταστροφικό.
«Αυτό
είναι μεγάλη τρέλα. Επικίνδυνη τρέλα.», την προειδοποίησε ο Στεφάν, μαντεύοντας
τι εννοούσε. Νοιαζόταν για εκείνη, ακόμα κι αν δεν της άρεσε. Ήθελε να είναι
σίγουρος ότι είχε σκεφτεί καλά τον κίνδυνο που διέτρεχε.
«Συμβιβάστηκα
με το ενδεχόμενο του θανάτου πολύ καιρό πριν.»
«Το
πιστεύω αυτό.», είπε απλά. Την κοίταξε προσεκτικά. Ναι, πίσω από αυτό το ωραίο
πρόσωπο κρύβονταν πολλά. Δεν ήταν μια συνηθισμένη γυναίκα. Είχε μια φωτιά, μια
δύναμη μέσα της. Είχε κληρονομήσει την αποφασιστικότητα του πατέρα της, και την
πονηριά της μητέρας της. Αν διοχέτευε το μένος της εναντίον του Καταραμένου και
την οξύτητα του πνεύματός της στο σωστό σκοπό, δεν είχε καμιά αμφιβολία ότι θα
έκανε πράξη ό,τι είχε στο μυαλό της. Αναρωτήθηκε αν μπροστά του βρισκόταν η
επόμενη ηγεμονίδα του Κιέβου.
«Τι
θα κάνεις όταν επιστρέψει ο Σβιατοπόλκ;»
Ένα
απειλητικό, δυσοίωνο χαμόγελο έλαμψε στο πρόσωπό της. «Εγώ; Τι θα μπορούσα να
κάνω εγώ;», είπε αβίαστα. «Αν και, θα συνιστούσα να σκεφτείς πού ακριβώς ανήκει
η αφοσίωσή σου.»
Ίσως δεν έπρεπε να τον είχα
προειδοποιήσει. Είναι άνθρωπος του Σβιατοπόλκ, ως το κόκκαλο. Μπορεί να τρέξει
και να του τα πει όλα. Βέβαια, κανείς δε θα τον πιστέψει –είναι όλα πολύ εξωφρενικά, για είναι αληθινά– όμως αυτό
δε σημαίνει ότι ο Καταραμένος δε θ’ αρχίζει να υποψιάζεται. Κι αυτό θα είναι
μεγάλο πρόβλημα.
Ίσως όμως, να μη μιλήσει. Να
κρατήσει μυστικά όσα του είπα. Έτσι θα μου αποδείξει αν όντως έχει μετανιώσει
για όσα συνέβησαν, αν θέλει να επανορθώσει. Είπε ότι μισεί τον Καταραμένο
σχεδόν όσο κι εγώ. Είπε ότι εννιά χρόνια τον βασάνιζαν οι ενοχές, για το δικό
μου θάνατο. Μπορεί να προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη, μα δεν αποκάλυψε σε
κανέναν ότι σκόπευα να δολοφονήσω τον ηγεμόνα της Ρωσίας.
Βέβαια θα έπρεπε να δίνω βάση σ’
αυτά τα γεγονότα. Ο Στεφάν είναι ολόκληρος μια απάτη, ένα κάλπικο νόμισμα.
Τίποτα απ’ όσα λέει και κάνει δεν είναι αληθινό.
Όμως, αν δεν μιλήσει, αν είναι
ειλικρινής… Δεν ξέρω. Μέχρι εκεί φτάνει η φαντασία μου.
Άλλωστε έχω μεγαλύτερα
προβλήματα. Οι ριζοσπαστικές αποφάσεις είναι ωραίες στα λόγια, αλλά δύσκολες
στην εφαρμογή. Αν θέλω να κάνω τον Καταραμένο να πονέσει, αν θέλω να του κλέψω
το Στέμμα, πρέπει να βρω υποστηρικτές, χρυσό και στρατιώτες. Πού θα τα βρω;
Πρέπει να έχω πίστη στις δυνάμεις
μου. Θα τα καταφέρω.
Και δεν χρειάζομαι κανέναν πέρα
απ’ τον εαυτό μου.
Σοφία Γκρέκα
* * *
Η συγγραφέας πήρε μέρος στο παιχνίδι του Moonlight Tales και απάντησε 5 ερωτήσεις για την ηρωίδα του Κυνηγώντας το Στέμμα, Ναντέζντα Βλαντιμίροβα. Πάμε να τις δούμε!
8. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος της;
Να σκοτωθεί προτού προλάβει να πάρει εκδίκηση για τον θάνατο του αδερφού της.
5. Ποια είναι η σχέση της με την οικογένειά της;
Επειδή η οικογένεια της είναι περίπλοκη, η σχέση της μαζί τους είναι περίπλοκη. Άλλους τους υπεραγαπά και θα έκανε τα πάντα για να τους προστατεύσει, ενώ άλλους τους μισεί θανάσιμα.
7. Με ποια σειρά ιεραρχεί την οικογένεια, τους φίλους και τον εαυτό της;
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρώτα θέτει την οικογένεια (επιλεκτικά), έπειτα τον εαυτό της,
ενώ φίλους δεν έχει καν, όμως στην πραγματικότητα αυτό που καθοδηγεί τις πράξεις της και θεωρεί σημαντικότερο όλων είναι η μανία να εκδικηθεί.
9. Ποια είναι τα προτερήματα/ελαττώματα της;
Προτερήματα: επίμονη, αποφασιστική, πειθαρχημένη, ολιγαρκής, εύστροφη, ευπροσάρμοστη, ψύχραιμη εν καιρώ κρίσης, και πιστή στους ανθρώπους που αγαπά
Ελαττώματα: μπορεί να γίνει αναίσθητη στις ανάγκες των άλλων, δεν ξέρει να
ακούει, ούτε να συγχωρεί, έχει την τάση να υποτιμά τους πάντες, είναι
ανειλικρινής με τα σύναισθήματά της, έχει προβλήματα εμπιστοσύνης και μπορεί να
τυφλωθεί από το μίσος
27. Ποιος είναι ο έρωτας της ζωής της;
Ο Στεφάν Ραντοσλάβιτς, αλλά δεν το ξέρει!
27. Ποιος είναι ο έρωτας της ζωής της;
Ο Στεφάν Ραντοσλάβιτς, αλλά δεν το ξέρει!
Αν είσαι και εσύ συγγραφέας ή αναγνώστης του Moonlight Tales και θέλεις να πάρεις μέρος στο παιχνίδι, ακολούθησε τον παρακάτω σύνδεσμο και μάθε τι πρέπει να κάνεις στο τέλος του άρθρου: