Η Αλεξάνδρα δε γνωρίζει τι σημαίνει ευτυχία γιατί της την απαγόρεψαν από μικρή οι αυστηροί γονείς της. Ζώντας μια τέλεια προγραμματισμένη ζωή γεμάτη λίστες που καταργούν τα "θέλω" και επικρατούν τα "πρέπει", συνειδητοποιεί πως οι αλυσίδες που τη κρατάνε καθηλωμένη έχουν γίνει αβάστακτες. Μία μέρα, που όλα πάνε στραβά και την σπρώχνουν έξω από το μονοπάτι που παίρνει καθημερινά, αποφασίζει πως ήρθε η ώρα ν' αλλάξει τη ζωή της. Μαζί με τον ολίγον χαοτικό συγκάτοικο της Μανώλη, που μισεί κάθε τι που τον περιορίζει, κάνει ένα ταξίδι στην Ευρώπη, ένα ταξίδι αναζήτησης της ευτυχίας και του ίδιου της του εαυτού.
Θα μπορέσει να μάθει ποτέ η Αλεξάνδρα πως είναι να πορεύεσαι στη ζωή και την αγάπη Χωρίς Χάρτη;
Και ο Μανώλης θα καταφέρει να βάλει την ζωή του σε μια τροχιά ξανά;
Μια ρομαντική περιπέτεια με φόντο τις πιο όμορφες πόλεις της Ευρώπης, με χιούμορ και πολύ, μα πολύ φλερτ!
Αθεράπευτα ρομαντική, γεννημένη σ' έναν κυνικό κόσμο που θεωρεί τον ρομαντισμό τελειωμένο πράγμα, και την αγάπη και στον σεβασμό ως κάτι αυτονόητο. Περνώ τον χρόνο μου ανάμεσα στη συγγραφή, τους ανθρώπους που αγαπώ και τις τρεις γάτες μου. Αφού δε βλέπω γύρω μου ρομαντισμό, τον φτιάχνω μόνη μου, στις ιστορίες που γράφω. Λατρεύω να βλέπω μέσα από τον φακό της μηχανής μου, και γι' αυτό σπούδασα φωτογραφία. Χρησιμοποιώ τον πιστό φίλο μου, τη μηχανή μου, για να αποτυπώνω την ομορφιά του κόσμου μας και τη πένα μου για να δημιουργώ περισσότερες όμορφες εικόνες.
Συνέντευξη με τη Νεκταρία Μαρκάκη
1. Πες μας λίγα
λόγια για τον εαυτό σου. Τι θα ήθελες να ξέρουμε για σένα που δεν έχεις
μοιραστεί ακόμα μαζί μας;
Είμαι η
Νεκταρία και είμαι καλά, θα έλεγα! Είμαι γενικά βιβλίο ανοιχτό οπότε δεν ξέρω
κατά πόσο υπάρχει κάτι που δεν γνωρίζει ο κόσμος για μένα. Είμαι γενικά καλός
άνθρωπος (νομίζω) και πολύ γκρινιάρα! Αγαπώ τ’ απλά πράγματα στη ζωή,
ονειρεύομαι ξύπνια, θα ήθελα να κερδίζω το Τζοκερ για να γυρίσω τον κόσμο και
δίνω απλόχερα σ’ εκείνους του αγαπώ, χωρίς δεύτερη σκέψη. Είμαι αρκετά
μοναχική, θα μπορούσα να ζω μόνο με πατάτες τηγανητές και λατρεύω τις
προσωπικότητες που έχουν οι γάτες, ειδικά οι δικές μου.
2. Πώς ξεκίνησες
τη συγγραφή και τι σε ενέπνευσε να γράψεις το «Χωρίς Χάρτη»;
Είναι
πραγματικά αστείο το πως ξεκίνησα να γράφω. Ήμουν δεν ήμουν 16 και εκείνη την
περίοδο διάβαζα σαν τρελή, ασταμάτητα. Ένα πρωινό που βαριόμουν, απλά σηκώθηκα
από την καρέκλα, πήγα στο κοντινότερο παντοπωλείο και αγόρασα ένα 100φυλλο μπλε
τετράδιο και δύο bic στυλό κι
απλά άρχισα να γράφω. Ακόμα και τώρα δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι με έσπρωξε
προς τα εκεί, αλλά χαίρομαι που ήρθαν έτσι τα πράγματα.
Το Χωρίς
Χάρτη σαν ιδέα μπήκε στο μυαλό μου το 2011 μετά από μία συζήτηση που είχα με
την αδερφή μου για αυτές τις γνωστές λίστες με όλα όσα θα θέλαμε να κάνουμε στη
ζωή μας. Επειδή, μέσω της κουβέντας μας, συνειδητοποίησα πόσα λίγα όνειρα είχα
πραγματοποιήσει, αποφάσισα να γράψω μια ιστορία για το θέμα.
3. Αν έπρεπε να
επιλέξεις ένα πράγμα, το οποίο θα αποτυπωνόταν στους αναγνώστες σου μετά το
τέλος του βιβλίου, ποιο θα ήταν αυτό;
Η ζωή είναι
ωραία, και πολύ μικρή για να την περνάς ζώντας με προγραμματισμούς κι
απαγορεύσεις. Αυτό που πρέπει όλοι να κάνουμε είναι ν’ ανοίξουμε το μυαλό και
την καρδιά μας, και να την απολαύσουμε: τα πάντα όμως, το φαγητό, το ποτό(με
μέτρο), τους φίλους, τα ταξίδια, τον έρωτα... ευτυχώς, βάση σχολίων που έχει
πάρει το βιβλίο, νομίζω το μήνυμα πέρασε στους περισσότερους αναγνώστες. Το
Χωρίς Χάρτη μπορώ να πω πως μου έσωσε τη ζωή, γιατί το έγραψα μία πραγματικά
δύσκολη περίοδο που πέρασα κατάθλιψη σε πολύ άσχημο βαθμό, και πιστεύω
ακράδαντα πως μ’ έσωσε.
4. Υπάρχει
κάποιο σημείο της ιστορίας που να σε δυσκόλεψε κατά τη συγγραφή;
Ναι, οι
περιγραφές των τοπίων, και των πόλεων που επισκέφτηκαν οι πρωταγωνιστές ήταν
κάτι που με δυσκόλεψε. Έχω επισκεφτεί μόνο την Καμπανία, οπότε αυτό το κομμάτι
του βιβλίου ήταν εύκολο, αλλά για τις υπόλοιπες πόλεις έπρεπε να κάνω μεγάλη
έρευνα. Άλλο ένα πράγμα που με δυσκόλεψε λίγο ήταν το γεγονός ότι το Χωρίς
Χάρτη είχε γραφτεί αρχικά στ’ αγγλικά, κι έπρεπε να το μεταφράσω στα ελληνικά,
και να φέρω τους χαρακτήρες πιο κοντά στα ελληνικά δεδομένα.
5. Θα έλεγες ότι
ο τρόπος που γράφεις και τα θέματα που επιλέγεις είναι αποτέλεσμα των μέχρι
τώρα εμπειριών σου ή καθαρά επινοήματα της φαντασίας σου;
Είναι ένας
συνδυασμός και των δύο- οι περισσότερες ιστορίες που έχω γράψει είναι πολύ
κοντά στην πραγματικότητα, περισσότερο γιατί μου αρέσει να αποφεύγω τις
υπερβολές. Προτιμώ να χρησιμοποιώ καθαρά τη φαντασία σε ιστορίες φαντασίας
μόνο. Γενικά, ελπίζω δηλαδή, προτιμώ να γράφω ιστορίες που ίσως να βίωνε άνετα
κάποιος γνωστός ή ακόμα κι εγώ, και που να περνάνε ένα μήνυμα στον κόσμο. Είναι
λογικό βέβαια, ότι όταν γράφεις μυθοπλασία, θα χρησιμοποιήσεις και τη φαντασία
σου. Αλλά μέσα στις ιστορίες μου γενικά, υπάρχουν και δικά μου βιώματα. Οπότε,
καταλήγω πάλι στο ότι είναι συνδυασμός φαντασίας και αλήθειας.
6. Πώς βιώνεις
την συγγραφή του τέλους στα βιβλία σου;
Συνήθως όταν
τελειώνει μία ιστορία μου, νιώθω μια έντονη μελαγχολία, ειδικά αν έχω δεθεί
τρομερά με τους χαρακτήρες που έχω δημιουργήσει. Για μέρες ίσως, περιφέρομαι
άσκοπα, και κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή μου σαν χαμένη. Νομίζω ο λόγος που
γράφω τόσο πολύ, είναι για να ξεπεράσω αυτή τη θλίψη που μου βγάζει η λέξη
ΤΕΛΟΣ...
7. Υπάρχουν
πράγματα που έγραψες στην ιστορία σου, για τα οποία μετάνιωσες
Όχι, σε καμία
από τις ιστορίες μου δεν έχει τύχει αυτό. Μετάνιωσα που έβγαλα κάποια σημεία
από το Χωρίς Χάρτη όμως. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να το ξαναγράψω, ή να το
διορθώσω ξανά, είναι πράγματα που θα έβαζα πάλι πίσω στην ιστορία.
8. Σε ποιο
σημείο της συγγραφής του «Χωρίς Χάρτη» αποφάσισες το τέλος της ιστορίας;
Αν εννοείς
πως θα τελειώσει η ιστορία, τότε έχω να σου πω κάτι παράδοξο... όταν ξεκινάω να
γράφω μια ιστορία, γνωρίζω το τέλος πρώτα και μετά όλη την υπόλοιπη εξέλιξη που
θα με φέρει σε αυτό το τέλος. Οπότε, το πως θα τελειώσει το Χωρίς Χάρτη, το
γνώριζα πριν καν γράψω την πρώτη λέξη του!
9. Θα ήθελες να
ασχοληθείς με ένα άλλο είδος γραφής (ποίηση, σενάριο κ.ο.κ);
Θα ήθελα πολύ
να γράψω σενάριο. Μ’ εξιτάρει η ιδέα πολύ, αλλά δεν ξέρω πως ακριβώς γίνεται
αυτό!
10. Ποιες ώρες
της ημέρας σε εμπνέουν περισσότερο να γράφεις;
Ή το πρωί, ή
το βράδυ. Ενδιάμεσα γίνονται τόσα πολλά που δε με αφήνουν να συγκεντρωθώ με
τίποτα. Βέβαια είμαι και λίγο απρόβλεπτη... μερικές φορές γράφω και όλη μέρα
ανάλογα τα κέφια μου.
11. Τι θα ‘θελες
να πετύχεις μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια;
Ξέρεις, παλιά
έκανα πλάνα τέτοια (βλ Λέξι στο Χωρίς Χάρτη) μα η ζωή μου τα έφερε όλα άνω κάτω
και σταμάτησα αυτή την κακή συνήθεια. Αυτό που θα ήθελα, και μπορώ να πω με
σιγουριά, είναι να νιώσω την απόλυτη ευτυχία αν γίνεται αυτό. Μάλλον, καλύτερα,
να νιώσω ευχαριστημένη με τον εαυτό μου.
12. Ποιες
συμβουλές θα έδινες σε έναν νέο συγγραφέα που τώρα πιάνει για πρώτη φορά χαρτί
και μολύβι;
Πρώτ’ απ’
όλα, να μην κάνει λογοκρισία στον εαυτό του. Να γράψει ότι αισθάνεται χωρίς
φόβο. Μετά, αυτό που πολλοί δεν κάνουν, να διαβάζει ότι πέφτει στα χέρια του κι
εννοώ από εφημερίδα ως κόμικς και από Ντοστογιέφσκι ως Σεσίλια Άχερν. Μόνο έτσι
μπορείς να μάθεις για να διάφορα είδη γραφής, και να καταλήξεις σε εκείνο που
σε εκφράζει. Και φυσικά, ποτέ να μην το βάζουν κάτω. Θα έρθουν στιγμές
αγανάκτησης αλλά είναι μέρος του “παιχνιδιού”.
13. Μια καλή
κριτική χαίρει άμεσης αποδοχής από το συγγραφέα, δεν ισχύει όμως το ίδιο
απαραίτητα και για μια κακή κριτική. Εσύ πως αντιμετωπίζεις τις δύο
περιπτώσεις;
Όπως αγαπώ
τις καλές κριτικές, έτσι αγαπώ και τις κακές, με μία διαφορά όμως... μία κακή
κριτική μπορεί να γίνει με σκοπό να προσβάλει την προσπάθεια του άλλου, ή να
βοηθήσει στην καλυτέρευση του. Μία κακή κριτική που γίνεται καλοπροαίρετα είναι
πάντοτε ευπρόσδεκτη. Ένα απλό, “δε μου άρεσε” δε θα μου φτάσει, θέλω να ξέρω
γιατί δεν άρεσε, τι θα μπορούσα να διορθώσω.
14. Πιστεύεις ότι
το Moonlight Tales εξυπηρετεί βασικές ανάγκες των συγγραφέων, όπως η προβολή των ιστοριών
και η παροχή συγγραφικών συμβουλών; Πώς κρίνεις την ιδέα πίσω απ’ αυτό;
Θεωρώ ότι
κάθε σελίδα, blog ή site που προσπαθεί να στηρίξει νέους
κι αγνώστους συγγραφείς με οποιονδήποτε τρόπο, είναι ευπρόσδεκτο, και το MoonLight Tales κάνει σπουδαία δουλειά σε αυτόν το τομέα. Τα άρθρα για τη συγγραφή
είναι ένα εργαλείο βοηθείας, οι συνεντεύξεις πολύ καλές και σέβονται συγγραφείς
και αναγνώστες και φυσικά προωθείται και η δουλειά συγγραφέων, στο κοινό. Και
εις ανώτερα εγώ θέλω να ευχηθώ, γιατί πραγματικά τέτοιες σελίδες αξίζουν να
υπάρχουν.
15. Ποια η σχέση
σου με τους αναγνώστες του βιβλίου σου;
Αν κάτι μου
αρέσει, απ’ όσα αποκόμισα από την έκδοση του βιβλίου αλλά και από την ανάρτηση
των ιστοριών μου στο wattpad, είναι
αυτή η απίστευτη σχέση με τους αναγνώστες και ο καθημερινός διάλογος. Αγαπώ να
μιλώ μαζί τους, να ανταλλάσουμε απόψεις, και πρέπει να στείλω την αγάπη μου κι
ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους για την στήριξη τους. Μερικές φορές, εκεί που
σκέφτομαι πως θα τα παρατήσω όλα, ένα μήνυμα αγάπης με κάνει να θέλω να
συνεχίσω να γράφω: είναι σαν να μου δίνουν ανάσα ξανά, και το εκτιμώ αφάνταστα.
Τους αγαπώ τους αναγνώστες μου, είναι φίλοι μου.
16. Τι πρέπει να
περιμένουμε από σένα στο μέλλον;
Ένα είναι
σίγουρο, δεν θα πάψω να ανεβάζω ιστορίες στο wattpad. Δε θα σταματήσω να προσπαθώ να εξελίσσομαι, και να επικοινωνώ με τον
κόσμο. Αυτή την περίοδο προσπαθώ να διορθώσω δύο από τις ιστορίες μου που
αγάπησε πολύ ο κόσμος, το “16” και το “Το κορίτσι με το Ηλιοτρόπιο” (wattpad), και ξεκίνησα να γράφω κάτι
διαφορετικό, μια χιουμοριστική περιπέτεια με πρωταγωνιστές δύο αταίριαστους
άντρες, την οποία μπορείτε να βρείτε κι αυτή στο wattpad.
Ευχαριστώ πολύ την Εύη
Φρυγανά και το Moonlight Tales για την τιμή που μου έκαναν, να με
φιλοξενήσουν στην παρέα τους!
Και εμείς με τη σειρά μας θέλουμε να ευχαριστήσουμε τη Νεκταρία για την συνέντευξη που μας παραχώρησε και να της ευχιθούμε καλή τύχη στα μελλοντικά της σχέδια.
Αν το βιβλίο της σας τράβηξε το ενδιαφέρον, πάρτε μέρος στην κλήρωση του Moonlight Tales για 1 αντίτυπο του "Χωρίς Χάρτη", πατώντας εδώ.
