Η Μαριάννα καθόταν στο μικρό κελί απογοητευμένη και
προβληματισμένη. Δεν ήξερε τι υποδοχή έπρεπε να περιμένει, αλλά σίγουρα δεν
ήταν αυτή. Πριν καλά καλά το σκάφος τους σταματήσει, είχαν ορμήσει μέσα
πάνοπλοι στρατιώτες ή τουλάχιστον έτσι της φάνηκαν μέσα στις φωνές και τα
σπρωξίματα. Μάταια προσπαθούσε να εξηγήσει ότι δεν ήταν εχθρός, ήταν υπήκοος
της Αυτοκρατορίας τους. Κανείς δεν έδινε την παραμικρή σημασία σε αυτά που
έλεγε. Τις χώρισαν, την έψαξαν, της πήραν ό,τι είχε πάνω της και χωρίς πολλά
πολλά βρέθηκε σε εκείνο το κελί.
Αναρωτιόταν τι θα έλεγαν οι δικηγόροι της εταιρείας. Αν ποτέ βέβαια την άφηναν ελεύθερη. Και αν τολμούσε κανείς να τα βάλει με την Αυτοκρατορία. Ένιωθε τόσο αδύναμη, τόσο ευάλωτη. Έφταιγε που της είχαν πάρει και τους κρυστάλλους. Ένιωθε τόσο περίεργα χωρίς αυτούς. Και ας ήξερε ότι δεν είχαν κάποια αξία. Ήταν σαν κάποιος να σκάλιζε τα προσωπικά της. Και παρόλο που προσπαθούσε, δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει την Τέχνη. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί χωρίς αυτούς. Λάθος της και το ήξερε. Έπρεπε να είχε δουλέψει περισσότερο, να είχε γίνει καλύτερη. Αλλά είχε επαναπαυθεί. Ίσως της άξιζε η τιμωρία της. Κάθε φορά που προσπαθούσε να ανοιχτεί στην Τέχνη, έμενε μετέωρη και ένα αφόρητο άγχος, το άγχος μιας καταστροφής που περιμένει να συμβεί, την τύλιγε.
Αναρωτιόταν τι θα έλεγαν οι δικηγόροι της εταιρείας. Αν ποτέ βέβαια την άφηναν ελεύθερη. Και αν τολμούσε κανείς να τα βάλει με την Αυτοκρατορία. Ένιωθε τόσο αδύναμη, τόσο ευάλωτη. Έφταιγε που της είχαν πάρει και τους κρυστάλλους. Ένιωθε τόσο περίεργα χωρίς αυτούς. Και ας ήξερε ότι δεν είχαν κάποια αξία. Ήταν σαν κάποιος να σκάλιζε τα προσωπικά της. Και παρόλο που προσπαθούσε, δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει την Τέχνη. Δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί χωρίς αυτούς. Λάθος της και το ήξερε. Έπρεπε να είχε δουλέψει περισσότερο, να είχε γίνει καλύτερη. Αλλά είχε επαναπαυθεί. Ίσως της άξιζε η τιμωρία της. Κάθε φορά που προσπαθούσε να ανοιχτεί στην Τέχνη, έμενε μετέωρη και ένα αφόρητο άγχος, το άγχος μιας καταστροφής που περιμένει να συμβεί, την τύλιγε.
Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και ένας
νεαρός, αξιωματικός του στόλου απ’ όσο μπορούσε να καταλάβει από τη στολή του,
της ζήτησε να τον ακολουθήσει. Συμμορφώθηκε -δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς- και προχώρησε πίσω του, καθώς τους ακολουθούσαν δυο στρατιώτες.
Ο αξιωματικός την πήγε σε ένα
άλλο δωμάτιο, όπου δυο άντρες με διαφορετικές στολές, μία του στόλου και μία
που δεν μπορούσε να καταλάβει τι ήταν, της ζήτησαν να τους πει ποια ήταν και
πώς είχε βρεθεί εκεί.
Επί
ώρες η Μαριάννα έλεγε την ιστορία της ξανά και ξανά, ενώ οι ανακριτές της
εναλλάσσονταν. Κάποια στιγμή δεν άντεξαν τα νεύρα της και ξέσπασε σε κλάματα.
Δεν είχε άλλο κουράγιο. Και τότε σαν σε όνειρο, άκουσε μέσα της τη φωνή του
Αστροβάτη.
«Δεν
ακούς το Θηρίο που βρυχάται;»
Ήταν
και το τελευταίο πράγμα που άκουσε, πριν χάσει τις αισθήσεις της.
Όταν
συνήλθε είδε ένα γιατρό πάνω από το κεφάλι της.
«Μην
ανησυχείς, είσαι εντελώς καλά. Απλώς ταλαιπωρήθηκες λίγο».
«Πού είμαι;» τον ρώτησε μάλλον μηχανικά, παρά γιατί
ήθελε να μάθει.
«Στο αναρρωτήριο του IFS Illustrious, πολύ φοβούμαι».
«Ξέρετε
τι πρόκειται να μου συμβεί»;
«Λυπάμαι,
δεσποινίς, δεν ξέρω τίποτα. Σε λίγο θα έρθουν να σε πάρουν».
Έμεινε για λίγο μόνη στο αναρρωτήριο. Φοβόταν. Και οι
κρύσταλλοι ήταν μακριά της. Ένιωθε όπως και τότε σ’ εκείνη την γκρίζα γη. Πού
την έσπρωχναν άραγε τα Άστρα;
Τα προβλήματα τις τελευταίες ώρες δεν είχαν τελειωμό
για τον πλοίαρχο Trote. Μια αποστολή που είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες
προοπτικές, κινδύνευε να εξελιχθεί στο μελανό σημείο της καριέρας του. Μα τι
τον είχε πιάσει και είχε συλλάβει αυτό το σκάφος με τις δυο κοπέλες; Οι εντολές
ήταν σαφείς.
«Αποφύγετε οποιαδήποτε επαφή με άλλα σκάφη».
Έπρεπε απλά να
είχαν αγνοήσει το άλλο σκάφος και να είχαν φύγει. Έφταιγε που είχε αφήσει όλες
εκείνες τις μέρες τούς ηλίθιους από τις Αυτοκρατορικές Υπηρεσίες Ασφαλείας να
παίζουν με τα νεύρα του. Έβλεπαν κατάσκοπους και απειλές παντού. Έπρεπε να τους
είχε βάλει στη θέση τους από την αρχή. Δεν ήταν ότι κινδύνευε ιδιαίτερα η
αποστολή από αυτές τις δύο, που όλα τα στοιχεία συνέκλιναν ότι κατά τύχη είχαν
βρεθεί εκεί. Τον ενοχλούσε ότι είχε χάσει την ψυχραιμία του και είχε γίνει
έρμαιο των καταστάσεων αντί να τις οδηγεί εκείνος. Αυτό ήταν στα δικά του μάτια,
αλλά θα ήταν σίγουρα και στα μάτια των ανωτέρων του η αποτυχία του ως πλοίαρχου
του Αυτοκρατορικού Στόλου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι Δόνιοι
προσκεκλημένοι, ο Κόμης Ferden και οι λίγοι συνοδοί του, είχαν αρχίσει να
υποψιάζονται ότι κάτι συνέβαινε και τον βομβάρδιζαν με ερωτήσεις. Ερωτήσεις που
απέφευγε όσο διπλωματικά γινόταν να απαντήσει. Ευτυχώς στο καθορισμένο από τις
διαταγές τους σημείο, όπου είχαν φτάσει πριν λίγο, δεν τους περίμενε άλλη
έκπληξη. Τώρα έπρεπε απλά να περιμένουν και είχε δώσει εντολή αυξημένης
επιφυλακής για να είναι έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο. Σκέφτηκε με πίκρα ότι θα προτιμούσε
χίλιες φορές μια μάχη παρά αυτό το κρυφτούλι.
Φτάνοντας στη γέφυρα διασταυρώθηκε με τον ταξίαρχο
Γκεμς. Αυτός ο άνθρωπος ήξερε να γίνεται αντιπαθητικός.
«Τι θέλετε πάλι, ταξίαρχε; Έχω και ένα σκάφος να
κυβερνήσω. Δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο με αυτές τις κοπέλες».
«Σας είχα προειδοποιήσει να τις παραδώσετε στους
άντρες μου, αφού δε θελήσατε να εξαλείψετε το πρόβλημα από την αρχή. Τώρα
πρέπει να κάνετε κάτι».
«Λοιπόν, θα το πω τελευταία φορά! Θα τις κρατήσουμε
μέχρι να ολοκληρωθεί η αποστολή μας και μετά θα ζητήσω οδηγίες από το Ναυαρχείο».
«Το οποίο θα σας διατάξει να μου τις παραδώσετε, να
είστε σίγουρος!»
«Πράγμα που θα κάνω με μεγάλη χαρά, όταν με διατάξουν».
Μπήκαν στη γέφυρα χωρίς να ανταλλάξουν άλλη κουβέντα.
Το τεταμένο κλίμα που επικρατούσε στο σκάφος ήταν φανερό. Με δυσαρέσκεια είδε
τον υπασπιστή του Κόμη να τον περιμένει. Έριξε ένα τελευταίο αγριεμένο βλέμμα
στον ταξίαρχο Γκεμς και πήγε προς τον υπασπιστή, προσπαθώντας να είναι χαλαρός
και χαμογελαστός.
«Πλοίαρχε» ξεκίνησε αμέσως ο υπασπιστής. «Η Εξοχότης
του, ο Κόμης, είναι πολύ δυσαρεστημένος!»
Αυτό μου έλειπε τώρα, σκέφτηκε μέσα του ο πλοίαρχος, αλλά κατάφερε να
δείξει έκπληκτος.
«Λυπάμαι ειλικρινά γι’ αυτό! Μπορώ να μάθω τι
δυσαρέστησε την Εξοχότητά του;» είπε με προσποιητό ενδιαφέρον.
«Ελάτε τώρα, πλοίαρχε! Όλοι στο σκάφος ξέρουν ότι
συλλάβατε δυο επικίνδυνους πειρατές και το κρατάτε κρυφό».
Ο πλοίαρχος κοκκίνισε από αγανάκτηση αλλά και
αμηχανία. Τι να απαντούσε τώρα στον Δόνιο απεσταλμένο; Και αυτές οι ανακρίβειες
ήταν σίγουρος από ποιον ακριβώς είχαν κυκλοφορήσει. Θα λογαριαζόταν κάποια
στιγμή μαζί του, μόλις τελείωναν όλα.
«Όχι, δεν είναι έτσι σας διαβεβαιώ!»
«Το αρνείστε, δηλαδή;»
«Πρόκειται για παρανόηση. Παρακαλώ, διαμηνύστε στον Κόμη...»
Δεν πρόλαβε να τελειώσει τη φράση του, καθώς τον
διέκοψε η φωνή του κόμη Ferden.
«Θα προτιμούσα να μου τα πείτε ο ίδιος, αγαπητέ
πλοίαρχε».
Μιχάλης Κοτσαρίνης