Τη νύχτα αυτή δεν έχω κοιμηθεί. Πέρασα την τελευταία νύχτα προσευχόμενος. Τι να τον κάνω πια τον ύπνο, όταν τα πάντα σε λίγες ώρες θα τελειώσουν; Ξημερώνει η τελευταία ανατολή του Ήλιου και τίποτα δε δείχνει ότι αυτή θα είναι η τελευταία μέρα. Τίποτα δε μαρτυράει αυτό που θα συμβεί σήμερα, στην πιο ξεχωριστή ημέρα της ιστορίας.
Έξω από το παράθυρό μου, ένας πεντακάθαρος ουρανός χρωματίζεται από τον ήλιο που ανατέλλει και τα πουλιά πετάνε και κελαηδούν χαρούμενα στο πρώτο φως. Τα πρώτα αυτοκίνητα, χερσαία και ιπτάμενα, μεταφέρουν τον ανύποπτο κόσμο στις δουλειές του όπως κάθε μέρα και ο κυρ’ Αντωνης σκουπίζει τον δρόμο έξω από το καφενείο του. Τίποτα δε φαίνεται διαφορετικό από τις τόσες άλλες μέρες, όταν νομίζαμε ότι ακόμα υπήρχε χρόνος!
Ελάχιστοι το ξέρουμε. Ελάχιστοι αγωνιούμε για την ημέρα αυτή. Οι κυβερνήσεις δε θεώρησαν σωστό να ανησυχήσουν τους πολίτες για κάτι τόσο αναπόφευκτο και τόσο ξαφνικό. Γιατί να καταστρέψουν με μια τέτοια εξαγγελία την τελευταία μέρα των ανθρώπων; Σε τι θα ωφελούσε το χάος που θα δημιουργούσε μια τέτοια εξαγγελία; Τους άφησαν λοιπόν απληροφόρητους στην καθημερινότητά τους, ως τη στιγμή που θα μας έφθανε η «φυσαλίδα αποσύνθεσης του κενού». Τότε που σε μια στιγμή τα πάντα θα τελειώσουν.
Σήμερα δε θα πάω στη δουλειά. Τι νόημα θα είχε κάτι τέτοιο; Θα πάω μόνο στη Θεία Λειτουργία και μετά κατ' ευθείαν στο νοσοκομείο, για να περάσω τις τελευταίες ώρες μου στη Γη με την άρρωστη μητέρα μου και από εκεί μαζί της, για όπου θέλει ο Θεός! Φαντάζομαι ότι και οι άλλοι Αστροφυσικοί όπως εγώ, θα λείψουν σήμερα από το Πανεπιστήμιο, αξιοποιώντας την τελευταία τους ημέρα σε ό,τι θεωρούν σημαντικότερο. Οι υπόλοιποι δεν ξέρουν τι συμβαίνει, εκτός φαντάζομαι από ελάχιστες διαρροές σε κοντινά συγγενικά πρόσωπα όσων «γνωρίζουν».
Αγάπησα πολύ τον κόσμο! Τα μάτια μου βουρκώνουν στη σκέψη ότι ποτέ ξανά κανείς δε θα αντικρύσει αυτό το υπέροχο θέαμα, μια τέτοια πανέμορφη ανατολή και δε θα ξανανιώσει πια κανένας τη ζεστασιά του ήλιου πάνω στο δέρμα του. Τέτοιες στιγμές νιώθω να αγαπώ και το παραμικρό πετραδάκι αυτού του κόσμου που τελειώνει.
Ντύνομαι και βαδίζω προς την Εκκλησία, ενώ στη σκέψη μου επαναλαμβάνονται σαν ταινία τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες, που μας οδήγησαν σ' αυτή τη φοβερή ανακάλυψη. Θυμάμαι τα συσχετισμένα σωματίδια που μας μπέρδευαν και τις αγωνιώδεις συζητήσεις για την παράξενη αυτή συμπεριφορά τους, που μαρτυρούσε «κάτι εξωτικό» εκεί βαθιά στο διάστημα. Θυμάμαι την «εκκωφαντική σιωπή» που έπεσε στην αίθουσα, όταν μας ανακοινώθηκε ότι ο χωροχρόνος μας κατέρρεε από μία διογκούμενη φυσαλίδα άλλου χωροχρόνου, καθώς αυτή με την ταχύτητα του φωτός εισέβαλλε προς την περιοχή μας.
Ως τότε γνώριζα μόνο θεωρητικά αυτή τη δυνατότητα, όμως φαινόταν τόσο μακρινή! Γνώριζα ότι το κενό βρισκόταν σε ασταθή ισορροπία και ότι θα μπορούσε κάπου στο σύμπαν, κάποια στιγμή να μεταπέσει σε χαμηλότερη ενεργειακή στάθμη, εξαπλώνοντας στον χωροχρόνο μας μια φυσαλίδα νέου χωροχρόνου, σαρώνοντας στον διάβα της με την ταχύτητα τού φωτός τα πάντα, δημιουργώντας ένα νέο σύμπαν, με νέους νόμους και ιδιότητες.
Και ξαφνικά όλα ξεκαθάρισαν! Αυτό εξηγούσε τις παράξενες τιμές που έδιναν τα συσχετισμένα σωματίδια στις περιοχές των κοντινών μας άστρων! Ένα κύμα αλλαγής φάσης μας πλησίαζε ασταμάτητο και καταλυτικό, αόρατο ακόμα στα μάτια μας, αφού εξαπλωνόταν με ταχύτητα φωτός κι έφθανε πίσω από τα φωτόνια που ακόμα βλέπαμε, αυτά που όταν είχαν ξεκινήσει, τα πάντα ήταν φυσιολογικά. Και ο χρόνος άφιξης θα ήταν λίγες μόνο ημέρες! Αδίκως προσπαθήσαμε να βρούμε λάθος στις μετρήσεις και στους υπολογισμούς. Κάθε φορά τα αποτελέσματα ήταν αδιαμφισβήτητα. Ο χρόνος της ανθρωπότητας ήταν μετρημένος και μετρούσε μόνο μέρες!
Αν δεν υπήρχαν τα συσχετισμένα σωματίδια, τίποτα δε θα είχαμε αντιληφθεί, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όμως αυτά μας έδωσαν τα δεδομένα, καθώς τα συσχετισμένα ζεύγη τους καταπίνονταν μέρες μόνο φωτός μακριά από εμάς, από το ωστικό κύμα της νέας συμπαντικής φυσαλίδας.
Ενημερώθηκαν οι κυβερνήσεις και πήραν τις αποφάσεις τους. Και ως πρώτη προτεραιότητα διατάχθηκε η διάσωση λίγων ανθρώπων, σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, σε κάποιο άλλο σημείο του χωροχρόνου, μέσα από μία σκουληκότρυπα. Ένα ταξίδι χωρίς εγγυήσεις επιτυχίας σε κάποιο σημείο που να απέχει απόσταση ασφαλείας από την ετοιμοθάνατη περιοχή μας.
Η αποικία που ετοίμαζαν τα έθνη για αποστολή ανθρώπων σε κοντινό αστέρι δεν είχε πλέον νόημα. Το ωστικό κύμα της φυσαλίδας θα κατέφθανε ταχύτερα από κάθε διαστημόπλοιο, σ' όλα τα κοντινά αστέρια. Μα θα μπορούσε η αποικία να γίνει κιβωτός προς άλλο σημείο του χωροχρόνου, τυχαίο αλλά ασφαλές, όσο ασφαλής θα μπορούσε να είναι μια τέτοια πρωτόγνωρη αποστολή, μέσα από μια μαύρη τρύπα, σε άγνωστο προορισμό. Εδώ όμως το τέλος ήταν σίγουρο και αναπότρεπτο. Εκεί υπήρχε μια πιθανότητα επιβίωσης και ύστερα αιώνες αγωνιώδους περιπλάνησης στο διάστημα και γενεές ολόκληρες ανθρώπων σε αναζήτηση νέας πατρίδας.
Δεν το πιστεύω ότι η επιλογή των διασωσμένων έγινε αξιοκρατικά. Φαντάζομαι ότι οι κυβερνώντες φρόντισαν να εξασφαλίσουν τις δικές τους οικογένειες, σε μια αδιαφανή διαδικασία, απόρρητη και σκοτεινή. Ας είναι όμως! Ας διασωθούν τουλάχιστον αυτοί!
Με δυσκολία προσπαθώ να συγκεντρωθώ στη Θεία Λειτουργία και ταραγμένος μεταλαμβάνω για τελευταία φορά Σώμα και Αίμα Χριστού. Κοιτάζω τους πιστούς και σκέπτομαι ότι δε φαντάζονται πόσο κοντά τους βρίσκεται η ώρα που θα συναντήσουνε τον Κύριο...
Ο ήλιος βρίσκεται αρκετά ψηλά, καθώς το αυτοκίνητο παρκάρει αυτόματα στο πάρκινγκ του νοσοκομείου. Η μητέρα μου σίγουρα θα έχει πια ξυπνήσει, έστω και αν δεν έχει απόλυτη επαφή με το περιβάλλον της...
Την αγκαλιάζω και τη φιλάω συγκινημένος σ' αυτή την τελευταία μας συνάντηση στη Γη, προσπαθώντας να μη της μετατοπίσω το σωληνάκι του οξυγόνου και της φτιάχνω τα μαξιλάρια όσο πιο αναπαυτικά μπορώ. Της έφερα σοκολατούχο γάλα που της αρέσει, μια τελευταία απόλαυση, τώρα που η απαγόρευση γαλακτοκομικών για την ασθένειά της δεν έχει πλέον νόημα.
Καθώς ρουφάει με λαχτάρα το καλαμάκι, απολαμβάνω κι εγώ μαζί της αυτές τις τελευταίες της χαρές, γνωρίζοντας ότι κι εγώ συμβάλλω στη χαρά της...
Με τη φαντασία μου βλέπω τη διαστημική αποικία να έχει εισέλθει στη σκουληκότρυπα και να περνάει από την άλλη πλευρά. Ο Θεός να τους ελεήσει! Καλή επιτυχία!
Κοιτάζω το ρολόι. Δεν πρέπει να μένουν πολλά λεπτά ακόμα και δεν είναι καν μεσημέρι. Κάποιοι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος δεν πρέπει να υπάρχουν πια, όμως εμείς ακόμα δεν το ξέρουμε. Με το άλλο μου χέρι κρατάω απαλά το χέρι της μητέρας μου κάτω από το σωληνάκι του ορού και προσεύχομαι...
Και ξαφνικά τα πάντα σκοτεινιάζουν και από το παράθυρο του νοσοκομείου βλέπω άστρα, στο καταμεσήμερο, καθώς το λιγοστό φως που απομένει στην ημέρα, κοκκινίζει. Δεν είναι τελείως στιγμιαίο το φαινόμενο. Ίσως ο χωροχρόνος να διαστέλλεται και τα δευτερόλεπτα να ξεχειλώνουν, καθώς το φως αλλάζει μήκος κύματος από την αλλαγή προς το ερυθρό και όσο ο ουρανός διαστέλλεται, τα άστρα φαίνονται να «πέφτουν» προς τα κάτω, προς τα χαμηλότερα σημεία του ορίζοντα, ενώ οι φαινομενικές αποστάσεις ανάμεσά τους αυξάνουν.
Στιγμιαία θυμάμαι τα λόγια του Χριστού στο κατά Μάρκον ευαγγέλιο: «Ο ήλιος θα σκοτεινιάσει και η σελήνη δε θα δώσει το φωτισμό της και τ' αστέρια θα πέσουν από τον ουρανό και οι δυνάμεις των ουρανών θα σαλευθούν»1.
Καθώς το έδαφος σείεται και ο ουράνιος θόλος υφίσταται το κρουστικό κύμα της διαστολής του χωροχρόνου, κυματίζει σαν το σέλας και μοιάζει να «τυλίγεται» σαν παλιός πάπυρος και τότε θυμάμαι την Αποκάλυψη: «…και μεγάλος σεισμός έγινε και ο ήλιος έγινε μέλας σαν σάκος τρίχινος και η σελήνη σαν αίμα και τα αστέρια έπεσαν από τον ουρανό... Και ο ουρανός αποχωρίσθηκε σαν παλιό βιβλίο που τυλίγεται και κάθε βουνό και νησί κινήθηκαν από τους τόπους τους»2.
Μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων μας, τα πάντα κυματίζουν γύρω μας, ακόμα και οι τοίχοι και την επόμενη στιγμή θρυμματίζονται όλα τα ανελαστικά αντικείμενα, καθώς το βαρυτικό κύμα τα συνθλίβει μέσα σε πάταγο και σεισμική βοή.
Σαν να με άρπαξε ένα κύμα παλίρροιας εξακοντίζομαι ψηλά μαζί με όλους τους άλλους γύρω μου και επιπλέω σε κατάσταση έλλειψης σταθερού κέντρου βάρους, φερόμενος από το βαρυτικό κύμα όλο και πιο ψηλά, ως τα σύννεφα. Συνειδητοποιώ ότι κρατάω ακόμα το χέρι της μητέρας μου σφιχτά, και την έχω εκεί μαζί μου. Δε δείχνει να έχει καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και το αντιμετωπίζει σαν σε όνειρο. Τότε θυμάμαι τα λόγια του Παύλου: «Θα αρπαχθούμε στα σύννεφα, σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα»3 και συνεχίζω να προσεύχομαι.
Το έδαφος βαθιά από κάτω μας συνθλίβεται και λιώνει από ένα κύμα φωτιάς, μαζί με όλα όσα έφτιαξαν σ' αυτό οι άνθρωποι. Και ξαναθυμάμαι τα λόγια του Πέτρου: «Οι ουρανοί θα εξαφανιστούν με παταγώδη βοή και τα στοιχεία πυρακτωμένα θα διαλυθούν! Και η Γη και όλα τα κατασκευάσματα που υπάρχουν πάνω σ' αυτήν θα κατακαούν»4
Το πυρακτωμένο κύμα επεκτείνεται προς τα πάνω και μας τυλίγει και νιώθω το σώμα μου να... δροσίζεται! Το νιώθω να αλλάζει όπως και το σώμα της μητέρας μου, όπως και όλων όσων αιωρούνται τριγύρω και παρατηρούν έντρομοι και αιφνιδιασμένοι τα γεγονότα. Βλέπω τη μητέρα μου να συνέρχεται από την αρρώστια της και η αντίληψή της να επιστρέφει και να κοιτάζει γύρω της με δέος. Συνειδητοποιώ ότι έχω πάψει να αναπνέω, όπως και η μητέρα μου, αλλά δε νιώθω ασφυξία, μέσα σ' αυτό το υπερκόσμιο φως και πάλι θυμάμαι: «Θα μεταμορφωθούμε, επειδή πρέπει το θνητό αυτό να ντυθεί αθανασία και το φθαρτό αυτό να ντυθεί αφθαρσία»5.
Το ωστικό κύμα έχει περάσει και τα πάντα σταδιακά ηρεμούν, μέσα σ' αυτό το ποτάμι του φωτός που τα λούζει όλα. Και μια ευγενική ποιητική φωνή διαδίδεται στα μήκη και στα πλάτη του ουρανού: «Ευφρανθείτε και χαρείτε για πάντα, σ' εκείνο που κτίζω! Επειδή θα κάνω την κατοικία σας απόλαυση και τους λαούς της να ευφραίνονται!6. Θα εξαλείψω κάθε δάκρυ από τα μάτια σας και ο θάνατος δε θα υπάρχει πια. Ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος! Επειδή τα παλιά πέρασαν! Κοιτάξτε! Τα κάνω όλα καινούργια!»7.
Τα σώματά μας είναι πλέον άφθαρτα και επιπλέουν ψηλά, κολυμπώντας μέσα στο υπερκόσμιο φως που έχει αντικαταστήσει πια τον ήλιο. Μπορούμε να ελέγχουμε τη θέση μας στον «χώρο», την ίδια τη βαρύτητα του καινούργιου μας κόσμου. Το έδαφος ξεκαθαρίζει από τη σκόνη και τα συντρίμμια και πιασμένοι χέρι-χέρι με τη μητέρα μου, αρχίζουμε να κατεβαίνουμε σ' αυτό.
«Βλέπω έναν ουρανό καινούργιο και μια καινούργια Γη χωρίς θάλασσες. Επειδή ο πρώτος ουρανός και η πρώτη Γη παρήλθαν»8, καταυγασμένα σ' ένα διάχυτο αιώνιο φως. Η σκέψη μου όμως τρέχει στην αποικία εκείνου του παλιού κόσμου, που μπήκαν στη σκουληκότρυπα. Και τότε το Φως που με περιβάλλει, απαντάει στην απορία μου προβάλλοντας στη σκέψη μου την εικόνα τους. Τους βλέπω (ταυτόχρονα) να μπαίνουν απ' τη μια μεριά και να βγαίνουν από την άλλη, αιώνες φωτός μακριά, πλάι σ' ένα νεφέλωμα στα βάθη του παλιού μας σύμπαντος. Βλέπω τον χρόνο του παλιού εκείνου κόσμου να υπάρχει συνεχής, σαν μία από τις διαστάσεις του χώρου, χωρίς παρελθόν και μέλλον, σαν ένα αιώνιο παρόν. Βλέπω μια περιπλάνηση αιώνων στο κενό του διαστήματος, μακριά από κάθε αστέρι και από κάθε κατοικήσιμο πλανήτη, ώσπου να τους προφθάσει κι εκεί η φυσαλίδα της αλλαγής. Μια βασανιστική αναζήτηση επιβίωσης των ισχυρών της Γης που διέφυγαν εκεί, όπου «ο βασανισμός τους είναι σε αιώνες αιώνων», «και δεν έχουν πλέον ανάπαυση».9
Το «Φως» μας πληροφορεί ενδόμυχα ότι στην καινούργια γη, μας περιμένουν οι αναστημένοι και η μητέρα μου αγωνιά να συναντήσει τον πατέρα μου, καθώς «πατάμε» στο έδαφος της νέας άφθαρτης πολυτελούς μας κατοικίας της ανθρωπότητας.
«Ελάτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που ετοιμάσθηκε για εσάς, πριν γίνει ο κόσμος!»10 ακούσθηκε και πάλι η φωνή. «Εισέλθετε στην κατάπαυσή μου!»11 και όλοι αρχίσαμε με θαυμασμό να περιεργαζόμαστε τον απερίγραπτο, ανακαινισμένο κόσμο μας, τη νέα Εδέμ!
Παραπομπές
1 Μάρκος 13: 24, 25.
2 Αποκ. 6: 12-14.
3 Α΄ Θεσσ. 4: 17.
4 Β΄ Πέτρου 3: 10.
5 Α΄ Κορ. 15: 52, 53.
6 Ησ. 65: 18.
7 Αποκ. 21: 3-5.
8 Αποκ. 21: 1.
9 Αποκ. 14: 11.
10 Ματθ. 25: 34.
11 Εβρ. 4: 11.
Χρόνης Πάροικος
Έξω από το παράθυρό μου, ένας πεντακάθαρος ουρανός χρωματίζεται από τον ήλιο που ανατέλλει και τα πουλιά πετάνε και κελαηδούν χαρούμενα στο πρώτο φως. Τα πρώτα αυτοκίνητα, χερσαία και ιπτάμενα, μεταφέρουν τον ανύποπτο κόσμο στις δουλειές του όπως κάθε μέρα και ο κυρ’ Αντωνης σκουπίζει τον δρόμο έξω από το καφενείο του. Τίποτα δε φαίνεται διαφορετικό από τις τόσες άλλες μέρες, όταν νομίζαμε ότι ακόμα υπήρχε χρόνος!
Ελάχιστοι το ξέρουμε. Ελάχιστοι αγωνιούμε για την ημέρα αυτή. Οι κυβερνήσεις δε θεώρησαν σωστό να ανησυχήσουν τους πολίτες για κάτι τόσο αναπόφευκτο και τόσο ξαφνικό. Γιατί να καταστρέψουν με μια τέτοια εξαγγελία την τελευταία μέρα των ανθρώπων; Σε τι θα ωφελούσε το χάος που θα δημιουργούσε μια τέτοια εξαγγελία; Τους άφησαν λοιπόν απληροφόρητους στην καθημερινότητά τους, ως τη στιγμή που θα μας έφθανε η «φυσαλίδα αποσύνθεσης του κενού». Τότε που σε μια στιγμή τα πάντα θα τελειώσουν.
Σήμερα δε θα πάω στη δουλειά. Τι νόημα θα είχε κάτι τέτοιο; Θα πάω μόνο στη Θεία Λειτουργία και μετά κατ' ευθείαν στο νοσοκομείο, για να περάσω τις τελευταίες ώρες μου στη Γη με την άρρωστη μητέρα μου και από εκεί μαζί της, για όπου θέλει ο Θεός! Φαντάζομαι ότι και οι άλλοι Αστροφυσικοί όπως εγώ, θα λείψουν σήμερα από το Πανεπιστήμιο, αξιοποιώντας την τελευταία τους ημέρα σε ό,τι θεωρούν σημαντικότερο. Οι υπόλοιποι δεν ξέρουν τι συμβαίνει, εκτός φαντάζομαι από ελάχιστες διαρροές σε κοντινά συγγενικά πρόσωπα όσων «γνωρίζουν».
Αγάπησα πολύ τον κόσμο! Τα μάτια μου βουρκώνουν στη σκέψη ότι ποτέ ξανά κανείς δε θα αντικρύσει αυτό το υπέροχο θέαμα, μια τέτοια πανέμορφη ανατολή και δε θα ξανανιώσει πια κανένας τη ζεστασιά του ήλιου πάνω στο δέρμα του. Τέτοιες στιγμές νιώθω να αγαπώ και το παραμικρό πετραδάκι αυτού του κόσμου που τελειώνει.
Ντύνομαι και βαδίζω προς την Εκκλησία, ενώ στη σκέψη μου επαναλαμβάνονται σαν ταινία τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες, που μας οδήγησαν σ' αυτή τη φοβερή ανακάλυψη. Θυμάμαι τα συσχετισμένα σωματίδια που μας μπέρδευαν και τις αγωνιώδεις συζητήσεις για την παράξενη αυτή συμπεριφορά τους, που μαρτυρούσε «κάτι εξωτικό» εκεί βαθιά στο διάστημα. Θυμάμαι την «εκκωφαντική σιωπή» που έπεσε στην αίθουσα, όταν μας ανακοινώθηκε ότι ο χωροχρόνος μας κατέρρεε από μία διογκούμενη φυσαλίδα άλλου χωροχρόνου, καθώς αυτή με την ταχύτητα του φωτός εισέβαλλε προς την περιοχή μας.
Ως τότε γνώριζα μόνο θεωρητικά αυτή τη δυνατότητα, όμως φαινόταν τόσο μακρινή! Γνώριζα ότι το κενό βρισκόταν σε ασταθή ισορροπία και ότι θα μπορούσε κάπου στο σύμπαν, κάποια στιγμή να μεταπέσει σε χαμηλότερη ενεργειακή στάθμη, εξαπλώνοντας στον χωροχρόνο μας μια φυσαλίδα νέου χωροχρόνου, σαρώνοντας στον διάβα της με την ταχύτητα τού φωτός τα πάντα, δημιουργώντας ένα νέο σύμπαν, με νέους νόμους και ιδιότητες.
Και ξαφνικά όλα ξεκαθάρισαν! Αυτό εξηγούσε τις παράξενες τιμές που έδιναν τα συσχετισμένα σωματίδια στις περιοχές των κοντινών μας άστρων! Ένα κύμα αλλαγής φάσης μας πλησίαζε ασταμάτητο και καταλυτικό, αόρατο ακόμα στα μάτια μας, αφού εξαπλωνόταν με ταχύτητα φωτός κι έφθανε πίσω από τα φωτόνια που ακόμα βλέπαμε, αυτά που όταν είχαν ξεκινήσει, τα πάντα ήταν φυσιολογικά. Και ο χρόνος άφιξης θα ήταν λίγες μόνο ημέρες! Αδίκως προσπαθήσαμε να βρούμε λάθος στις μετρήσεις και στους υπολογισμούς. Κάθε φορά τα αποτελέσματα ήταν αδιαμφισβήτητα. Ο χρόνος της ανθρωπότητας ήταν μετρημένος και μετρούσε μόνο μέρες!
Αν δεν υπήρχαν τα συσχετισμένα σωματίδια, τίποτα δε θα είχαμε αντιληφθεί, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. Όμως αυτά μας έδωσαν τα δεδομένα, καθώς τα συσχετισμένα ζεύγη τους καταπίνονταν μέρες μόνο φωτός μακριά από εμάς, από το ωστικό κύμα της νέας συμπαντικής φυσαλίδας.
Ενημερώθηκαν οι κυβερνήσεις και πήραν τις αποφάσεις τους. Και ως πρώτη προτεραιότητα διατάχθηκε η διάσωση λίγων ανθρώπων, σε ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, σε κάποιο άλλο σημείο του χωροχρόνου, μέσα από μία σκουληκότρυπα. Ένα ταξίδι χωρίς εγγυήσεις επιτυχίας σε κάποιο σημείο που να απέχει απόσταση ασφαλείας από την ετοιμοθάνατη περιοχή μας.
Η αποικία που ετοίμαζαν τα έθνη για αποστολή ανθρώπων σε κοντινό αστέρι δεν είχε πλέον νόημα. Το ωστικό κύμα της φυσαλίδας θα κατέφθανε ταχύτερα από κάθε διαστημόπλοιο, σ' όλα τα κοντινά αστέρια. Μα θα μπορούσε η αποικία να γίνει κιβωτός προς άλλο σημείο του χωροχρόνου, τυχαίο αλλά ασφαλές, όσο ασφαλής θα μπορούσε να είναι μια τέτοια πρωτόγνωρη αποστολή, μέσα από μια μαύρη τρύπα, σε άγνωστο προορισμό. Εδώ όμως το τέλος ήταν σίγουρο και αναπότρεπτο. Εκεί υπήρχε μια πιθανότητα επιβίωσης και ύστερα αιώνες αγωνιώδους περιπλάνησης στο διάστημα και γενεές ολόκληρες ανθρώπων σε αναζήτηση νέας πατρίδας.
Δεν το πιστεύω ότι η επιλογή των διασωσμένων έγινε αξιοκρατικά. Φαντάζομαι ότι οι κυβερνώντες φρόντισαν να εξασφαλίσουν τις δικές τους οικογένειες, σε μια αδιαφανή διαδικασία, απόρρητη και σκοτεινή. Ας είναι όμως! Ας διασωθούν τουλάχιστον αυτοί!
Με δυσκολία προσπαθώ να συγκεντρωθώ στη Θεία Λειτουργία και ταραγμένος μεταλαμβάνω για τελευταία φορά Σώμα και Αίμα Χριστού. Κοιτάζω τους πιστούς και σκέπτομαι ότι δε φαντάζονται πόσο κοντά τους βρίσκεται η ώρα που θα συναντήσουνε τον Κύριο...
Ο ήλιος βρίσκεται αρκετά ψηλά, καθώς το αυτοκίνητο παρκάρει αυτόματα στο πάρκινγκ του νοσοκομείου. Η μητέρα μου σίγουρα θα έχει πια ξυπνήσει, έστω και αν δεν έχει απόλυτη επαφή με το περιβάλλον της...
Την αγκαλιάζω και τη φιλάω συγκινημένος σ' αυτή την τελευταία μας συνάντηση στη Γη, προσπαθώντας να μη της μετατοπίσω το σωληνάκι του οξυγόνου και της φτιάχνω τα μαξιλάρια όσο πιο αναπαυτικά μπορώ. Της έφερα σοκολατούχο γάλα που της αρέσει, μια τελευταία απόλαυση, τώρα που η απαγόρευση γαλακτοκομικών για την ασθένειά της δεν έχει πλέον νόημα.
Καθώς ρουφάει με λαχτάρα το καλαμάκι, απολαμβάνω κι εγώ μαζί της αυτές τις τελευταίες της χαρές, γνωρίζοντας ότι κι εγώ συμβάλλω στη χαρά της...
Με τη φαντασία μου βλέπω τη διαστημική αποικία να έχει εισέλθει στη σκουληκότρυπα και να περνάει από την άλλη πλευρά. Ο Θεός να τους ελεήσει! Καλή επιτυχία!
Κοιτάζω το ρολόι. Δεν πρέπει να μένουν πολλά λεπτά ακόμα και δεν είναι καν μεσημέρι. Κάποιοι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος δεν πρέπει να υπάρχουν πια, όμως εμείς ακόμα δεν το ξέρουμε. Με το άλλο μου χέρι κρατάω απαλά το χέρι της μητέρας μου κάτω από το σωληνάκι του ορού και προσεύχομαι...
Και ξαφνικά τα πάντα σκοτεινιάζουν και από το παράθυρο του νοσοκομείου βλέπω άστρα, στο καταμεσήμερο, καθώς το λιγοστό φως που απομένει στην ημέρα, κοκκινίζει. Δεν είναι τελείως στιγμιαίο το φαινόμενο. Ίσως ο χωροχρόνος να διαστέλλεται και τα δευτερόλεπτα να ξεχειλώνουν, καθώς το φως αλλάζει μήκος κύματος από την αλλαγή προς το ερυθρό και όσο ο ουρανός διαστέλλεται, τα άστρα φαίνονται να «πέφτουν» προς τα κάτω, προς τα χαμηλότερα σημεία του ορίζοντα, ενώ οι φαινομενικές αποστάσεις ανάμεσά τους αυξάνουν.
Στιγμιαία θυμάμαι τα λόγια του Χριστού στο κατά Μάρκον ευαγγέλιο: «Ο ήλιος θα σκοτεινιάσει και η σελήνη δε θα δώσει το φωτισμό της και τ' αστέρια θα πέσουν από τον ουρανό και οι δυνάμεις των ουρανών θα σαλευθούν»1.
Καθώς το έδαφος σείεται και ο ουράνιος θόλος υφίσταται το κρουστικό κύμα της διαστολής του χωροχρόνου, κυματίζει σαν το σέλας και μοιάζει να «τυλίγεται» σαν παλιός πάπυρος και τότε θυμάμαι την Αποκάλυψη: «…και μεγάλος σεισμός έγινε και ο ήλιος έγινε μέλας σαν σάκος τρίχινος και η σελήνη σαν αίμα και τα αστέρια έπεσαν από τον ουρανό... Και ο ουρανός αποχωρίσθηκε σαν παλιό βιβλίο που τυλίγεται και κάθε βουνό και νησί κινήθηκαν από τους τόπους τους»2.
Μπροστά στα έκπληκτα μάτια όλων μας, τα πάντα κυματίζουν γύρω μας, ακόμα και οι τοίχοι και την επόμενη στιγμή θρυμματίζονται όλα τα ανελαστικά αντικείμενα, καθώς το βαρυτικό κύμα τα συνθλίβει μέσα σε πάταγο και σεισμική βοή.
Σαν να με άρπαξε ένα κύμα παλίρροιας εξακοντίζομαι ψηλά μαζί με όλους τους άλλους γύρω μου και επιπλέω σε κατάσταση έλλειψης σταθερού κέντρου βάρους, φερόμενος από το βαρυτικό κύμα όλο και πιο ψηλά, ως τα σύννεφα. Συνειδητοποιώ ότι κρατάω ακόμα το χέρι της μητέρας μου σφιχτά, και την έχω εκεί μαζί μου. Δε δείχνει να έχει καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει και το αντιμετωπίζει σαν σε όνειρο. Τότε θυμάμαι τα λόγια του Παύλου: «Θα αρπαχθούμε στα σύννεφα, σε συνάντηση του Κυρίου στον αέρα»3 και συνεχίζω να προσεύχομαι.
Το έδαφος βαθιά από κάτω μας συνθλίβεται και λιώνει από ένα κύμα φωτιάς, μαζί με όλα όσα έφτιαξαν σ' αυτό οι άνθρωποι. Και ξαναθυμάμαι τα λόγια του Πέτρου: «Οι ουρανοί θα εξαφανιστούν με παταγώδη βοή και τα στοιχεία πυρακτωμένα θα διαλυθούν! Και η Γη και όλα τα κατασκευάσματα που υπάρχουν πάνω σ' αυτήν θα κατακαούν»4
Το πυρακτωμένο κύμα επεκτείνεται προς τα πάνω και μας τυλίγει και νιώθω το σώμα μου να... δροσίζεται! Το νιώθω να αλλάζει όπως και το σώμα της μητέρας μου, όπως και όλων όσων αιωρούνται τριγύρω και παρατηρούν έντρομοι και αιφνιδιασμένοι τα γεγονότα. Βλέπω τη μητέρα μου να συνέρχεται από την αρρώστια της και η αντίληψή της να επιστρέφει και να κοιτάζει γύρω της με δέος. Συνειδητοποιώ ότι έχω πάψει να αναπνέω, όπως και η μητέρα μου, αλλά δε νιώθω ασφυξία, μέσα σ' αυτό το υπερκόσμιο φως και πάλι θυμάμαι: «Θα μεταμορφωθούμε, επειδή πρέπει το θνητό αυτό να ντυθεί αθανασία και το φθαρτό αυτό να ντυθεί αφθαρσία»5.
Το ωστικό κύμα έχει περάσει και τα πάντα σταδιακά ηρεμούν, μέσα σ' αυτό το ποτάμι του φωτός που τα λούζει όλα. Και μια ευγενική ποιητική φωνή διαδίδεται στα μήκη και στα πλάτη του ουρανού: «Ευφρανθείτε και χαρείτε για πάντα, σ' εκείνο που κτίζω! Επειδή θα κάνω την κατοικία σας απόλαυση και τους λαούς της να ευφραίνονται!6. Θα εξαλείψω κάθε δάκρυ από τα μάτια σας και ο θάνατος δε θα υπάρχει πια. Ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος! Επειδή τα παλιά πέρασαν! Κοιτάξτε! Τα κάνω όλα καινούργια!»7.
Τα σώματά μας είναι πλέον άφθαρτα και επιπλέουν ψηλά, κολυμπώντας μέσα στο υπερκόσμιο φως που έχει αντικαταστήσει πια τον ήλιο. Μπορούμε να ελέγχουμε τη θέση μας στον «χώρο», την ίδια τη βαρύτητα του καινούργιου μας κόσμου. Το έδαφος ξεκαθαρίζει από τη σκόνη και τα συντρίμμια και πιασμένοι χέρι-χέρι με τη μητέρα μου, αρχίζουμε να κατεβαίνουμε σ' αυτό.
«Βλέπω έναν ουρανό καινούργιο και μια καινούργια Γη χωρίς θάλασσες. Επειδή ο πρώτος ουρανός και η πρώτη Γη παρήλθαν»8, καταυγασμένα σ' ένα διάχυτο αιώνιο φως. Η σκέψη μου όμως τρέχει στην αποικία εκείνου του παλιού κόσμου, που μπήκαν στη σκουληκότρυπα. Και τότε το Φως που με περιβάλλει, απαντάει στην απορία μου προβάλλοντας στη σκέψη μου την εικόνα τους. Τους βλέπω (ταυτόχρονα) να μπαίνουν απ' τη μια μεριά και να βγαίνουν από την άλλη, αιώνες φωτός μακριά, πλάι σ' ένα νεφέλωμα στα βάθη του παλιού μας σύμπαντος. Βλέπω τον χρόνο του παλιού εκείνου κόσμου να υπάρχει συνεχής, σαν μία από τις διαστάσεις του χώρου, χωρίς παρελθόν και μέλλον, σαν ένα αιώνιο παρόν. Βλέπω μια περιπλάνηση αιώνων στο κενό του διαστήματος, μακριά από κάθε αστέρι και από κάθε κατοικήσιμο πλανήτη, ώσπου να τους προφθάσει κι εκεί η φυσαλίδα της αλλαγής. Μια βασανιστική αναζήτηση επιβίωσης των ισχυρών της Γης που διέφυγαν εκεί, όπου «ο βασανισμός τους είναι σε αιώνες αιώνων», «και δεν έχουν πλέον ανάπαυση».9
Το «Φως» μας πληροφορεί ενδόμυχα ότι στην καινούργια γη, μας περιμένουν οι αναστημένοι και η μητέρα μου αγωνιά να συναντήσει τον πατέρα μου, καθώς «πατάμε» στο έδαφος της νέας άφθαρτης πολυτελούς μας κατοικίας της ανθρωπότητας.
«Ελάτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήστε τη βασιλεία που ετοιμάσθηκε για εσάς, πριν γίνει ο κόσμος!»10 ακούσθηκε και πάλι η φωνή. «Εισέλθετε στην κατάπαυσή μου!»11 και όλοι αρχίσαμε με θαυμασμό να περιεργαζόμαστε τον απερίγραπτο, ανακαινισμένο κόσμο μας, τη νέα Εδέμ!
Παραπομπές
1 Μάρκος 13: 24, 25.
2 Αποκ. 6: 12-14.
3 Α΄ Θεσσ. 4: 17.
4 Β΄ Πέτρου 3: 10.
5 Α΄ Κορ. 15: 52, 53.
6 Ησ. 65: 18.
7 Αποκ. 21: 3-5.
8 Αποκ. 21: 1.
9 Αποκ. 14: 11.
10 Ματθ. 25: 34.
11 Εβρ. 4: 11.
Χρόνης Πάροικος