Χρονικές Παρεμβολές (Κεφάλαιο 23) Η Φυγή

Όταν η Σοφία ήρθε στη δική της βάρδια, η αδελφή της η Αφροδίτη έφυγε για να κοιμηθεί. Ο Άρης είχε πάλι την ταινία στο στόμα, και έκανε πως κοιμόταν, ώσπου κοιμήθηκε στ’ αλήθεια, μέχρι την ώρα που η Καίτη τον ξύπνησε για την ανάκριση. Έδιωξε από το δωμάτιο την Αφροδίτη και τη Σοφία, ενώ ο Κώστας έλειπε. Έκανε μία ένεση στον Άρη με τον ορό τής αλήθειας, και κάθισε δίπλα του. Προτού η ένεση ενεργήσει, του είπε με τόνο απολογητικό:

«Συγνώμη για όσα σου έκανα. Δεν γνώριζα πως είσαι στην αποθήκη τών ρομπότ. Μόνο να φύγω ήθελα, και να χαλάσω το διαστημόπλοιο και τα ρομπότ, για να μη με κυνηγήσετε».

«Σε πιστεύω!» τής είπε ο Άρης μ’ ένα χαμόγελο συμπάθειας, και αμέσως ένοιωσε τη σκέψη του να θολώνει.

Η Καίτη ήταν μόνη στο δωμάτιο, και του έκανε διαρκώς ερωτήσεις. Αυτά που άκουγε, ήταν συγκλονιστικά, και η έκπληξή της μεγάλη, επειδή δεν είχε φανταστεί ποτέ, πως τα ταξίδια μεταξύ τών εκδοχών ήταν εφικτά, και μάλιστα ήταν πια γεγονός.
Στο τέλος, τον άφησε στην προσοχή τής Σοφίας, και έφυγε, για να προγραμματίσει τα ρομπότ κάθε βάσης, να εξουδετερώσουν τις υπόγειες συσκευές τηλεμεταφοράς, προτού αποσταλούν εκρηκτικά. Στο στόμα του, υπήρχε πάλι μία ταινία.

Η Καίτη, μόλις έδωσε εντολή στα ρομπότ, κάθισε σκεφτική, με τον Κώστα και την Αφροδίτη στο καθιστικό. Τους είπε όμως ελάχιστα απ’ όσα έμαθε.

Η Αφροδίτη, έφυγε για λίγο, και επέστρεψε με ένα κυλιόμενο τραπεζάκι. Πάνω, υπήρχε ένα πλούσιο πρωινό. Μετά, πήγε ένα δίσκο και στη Σοφία. Σε λίγα λεπτά, η Καίτη, ο Κώστας και η Σοφία, κοιμόντουσαν βαθιά από το υπνωτικό που είχε ρίξει στον καφέ τους η Αφροδίτη.

«Ήρθε η ώρα!» φώναξε στον Άρη, και του έκανε μία ένεση, για να μπορεί να χρησιμοποιεί τα άκρα του. Το πόδι του, ήταν πλέον θεραπευμένο με μια μικρή αμυχή. Μόλις το μούδιασμα υποχώρησε, σήκωσαν τους τρεις ναρκωμένους με τη βοήθεια τών ρομπότ, και τους μετέφεραν στο εργαστήριο που υπήρχε διαλυμένη η συσκευή τηλεμεταφοράς. Ο Άρης έστειλε πρώτα ένα ενημερωτικό μήνυμα στους φίλους του στον Τιτάνα, και μετά έψαξε το πρόγραμμα τηλεμεταφοράς ανθρώπων, στον υπολογιστή τής βάσης. Η Καίτη, το είχε ήδη αντιγράψει. Κατόπιν, ενεργοποίησαν τον τηλεμεταφορέα τής Καίτης, και ένας - ένας, μεταφέρθηκαν όλοι στη βάση τού Τιτάνα, (με μουδιασμένα τα άκρα), μπροστά στα έκπληκτα μάτια τών φίλων του. Τελευταίος έφυγε ο Άρης, αφού πρώτα απενεργοποίησε όλον τον αμυντικό μηχανισμό τών εχθρικών βάσεων.

Στον Τιτάνα, πρώτη συνέφεραν τη Σοφία, η οποία έδειξε έντονη έκπληξη για όσα συνέβαιναν. Η Αφροδίτη, με λίγα λόγια τής εξήγησε τι συνέβαινε, χωρίς φυσικά να τής μιλήσει για χρονοτάξιδα και εκδοχές. Την διαβεβαίωσε πως δεν κινδύνευαν, και εκείνη αφού ξεπέρασε το πρώτο σοκ, έδειξε ικανοποιημένη στην ιδέα πως θα έβγαινε από την απομόνωσή της στον Άρη. Κατόπιν, ο Γιώργος τη συνόδεψε δείχνοντάς της τα αξιοθέατα τής βάσης τους.

Μετά είχε σειρά η Καίτη. Ο Άρης από την 4η εκδοχή, στάθηκε μπροστά της, καθώς τη συνέφεραν με μια ένεση. Η Καίτη, άνοιξε τα μάτια, και τους κοίταξε όλους έναν - έναν, με έκπληξη. Τα μάτια της, σταμάτησαν στην Αφροδίτη.

«Ποτέ δεν το περίμενα αυτό από εσένα Αφροδίτη!» τής είπε, ενώ η Αφροδίτη, έσκυψε το κεφάλι κατακόκκινη.

«Είναι σκληρή η προδοσία Καίτη!» είπε ο Άρης τής 4ης εκδοχής. «...Μπορείς τώρα να καταλάβεις λίγο από το κακό που έκανες;»

Αυτή τη φορά, ήταν η σειρά τής Καίτης να ντραπεί.

«Δεν ήθελα να σου κάνω κακό! Δεν σου το είπε ο Άρης από την 5η εδοχή;» απολογήθηκε η Καίτη. «...Χάρηκα που έμαθα ότι σώθηκες. Το είχα βάρος στη συνείδησή μου, γιατί μου φέρθηκες πολύ καλά, και μ’ αγαπούσες».

«Μου το είπε, και το πιστεύω. Κι εγώ όμως, παρά τα όσα μου έκανες, σε αγαπώ ακόμα. Είσαι η γυναίκα μου, και δεν θα σε πειράξω. Μόνο τη μνήμη σου θα σβήσουμε επιλεκτικά» είπε ο Άρης τής 4ης εκδοχής.

«Δηλαδή; Τι θα μας κάνετε μετά;» ρώτησε η Καίτη.

«Θα φροντίσουμε να βρείτε αξιόλογη εργασία και επίπεδο ζωής, σε κάποια απ’ τις επιχειρήσεις μας στη γη, εσύ και ο Κώστας, χωρίς να θυμόσαστε τίποτα απ’ όλα αυτά και από εμένα» της απάντησε ο Άρης.

«Μπορούμε να μιλήσουμε λίγο ιδιαιτέρως, οι δύο μας;» ρώτησε η Καίτη τον Άρη, και εκείνος έκανε νόημα στους άλλους να πάνε στο διπλανό δωμάτιο.

«Άκου! Πέρασα μια ζωή για να πετύχω όλα αυτά που πέτυχα. Μπορεί να μην έφτασα τη δική σας τεχνολογία, όμως όλα αυτά που χάνω τώρα, είναι για μένα έργο ζωής! Δεν θέλω να τα στερηθώ!...» άρχισε να εξηγεί η Καίτη.

«Και τι προτείνεις λοιπόν;» ρώτησε ο Άρης.

«Όπως είπες κι εσύ, εσύ είσαι ο άντρας μου. Ποτέ δεν χωρίσαμε, αν θυμάσαι! Σε θεωρούσα νεκρό! Θα ήθελα λοιπόν να με ξαναδεχθείς μαζί σου, σύμμαχο και σύζυγο και όχι εχθρό σου! Θα ήθελα να μου ξαναδώσεις μια ευκαιρία, και σου υπόσχομαι ότι αυτή τη φορά δεν θα σε απογοητεύσω!» του είπε.

«Και ο Κώστας;» τη ρώτησε.

«Με τον Κώστα είχαμε έναν δεσμό λίγο πριν σε γνωρίσω, (τίποτα σοβαρό), αλλά οι περιστάσεις, μάς έκαναν να μείνουμε μαζί όλα αυτά τα χρόνια κυνηγημένοι στο διάστημα. Και έμεινα μαζί του μια ζωή, χωρίς να νιώθω πια οτιδήποτε γι’ αυτόν, πέρα από την αγάπη της συνήθειας. Σαν να ήταν ένας συγγενής μου. Τι λες; Δεν είναι αρκετή μια ολόκληρη ζωή μαζί του; (Μην ξεχνάς ότι είμαι πλέον γριά, κάτω απ’ αυτή την εμφάνιση). Ο Κώστας θα με ξεχάσει με το σβήσιμο μνήμης που θα του κάνετε, και θα ζήσει ευτυχισμένος από την αρχή, σε μια από τις επιχειρήσεις σας. Θα του κάνετε γενετική ανάπλαση και στον εγκέφαλο, και θα είναι πάλι νέος και έτοιμος να ερωτευθεί και να βρει κάποια που να τον αγαπάει. Εγώ όμως θέλω να είμαι μαζί σου».

«Ώρα είναι να μου πεις ότι είσαι και ερωτευμένη μαζί μου!» κορόιδεψε γελώντας δυνατά ο Άρης. «…Το πρώτο πράγμα που μου είπες, μόλις μείναμε εδώ μόνοι μας, δεν ήταν για εμένα, αλλά για τα όσα θα έχανες! Ξέρω πια πόσο φιλόδοξη είσαι!»

«Δεν θα το αρνηθώ, ότι ναι, αυτό με καίει περισσότερο. Άλλωστε είναι εύκολο για εσένα να το διαπιστώσεις με τον ορό της αλήθειας που έχεις, (και ξέρω ότι θα το κάνεις). Γι’ αυτό δεν έχω λόγο να πω ψέματα. Πριν πάρεις οποιαδήποτε απόφαση, σε παρακαλώ να με δοκιμάσεις με τον ορό, και θα δεις ότι όλα όσα σου είπα και όσα θα σου πω, είναι αληθινά» απάντησε εκείνη.

«Πες μου λοιπόν! τι άλλο θα μου πεις;» ρώτησε πάλι ο Άρης σοβαρά.

«Θα σου πω ότι, όσο ήμασταν ακόμα στη γη μαζί, πολλές φορές σκέφθηκα να αφήσω τον Κώστα και να μείνω μαζί σου. Αλλά φοβήθηκα για τις αντιδράσεις του, και φοβήθηκα και τις μυστικές υπηρεσίες. Η αλήθεια είναι ότι και η εμφάνισή σου δεν με «ενέπνεε» και τόσο! Συχνά σκεφτόμουν, τι καλά θα ήταν, αν όλη αυτή η ψυχική σου ομορφιά συμβάδιζε με την εμφάνισή σου. Τότε θα διακινδύνευα τα πάντα για να μείνουμε μαζί! Αλλά μου φαινόταν βαρύ να έμενα μια ζωή με κάποιον που η εμφάνισή του δεν με έλκυε, όσο και αν θαύμαζα τον εσωτερικό σου κόσμο. Γι’ αυτό αποφάσισα να φύγω με τον Κώστα, αντί να μείνουμε μαζί».

«Και τώρα τι έγινε; Ξαφνικά άρχισα να σου αρέσω και εμφανισιακά;» ρώτησε ειρωνικά ο Άρης.

«Εσύ όχι!» γέλασε η Καίτη. «…ο άλλος σου εαυτός όμως, που εισχώρησε στη βάση μας, αυτός από την 5^η εκδοχή που έκανε ανάπλαση, καλός ήταν! Και δεν νομίζω ότι δεν θα τον μιμηθείς κι εσύ στη δική μας εκδοχή! Άρα, ναι, μετά από την ανάπλαση, θα μπορώ να έχω αυτό που θέλω σ’ εσένα. Εσωτερική και εξωτερική ομορφιά. Εκτός και αν σου πέφτω γριά πλέον! Δεν ξεχνάω ότι εσύ έκανες μεν άλμα στο χρόνο, αλλά στο μεταξύ εγώ γέρασα 40 χρόνια!»

«Δεν μοιάζουν σαν κι εσένα οι γριές!» της είπε ο Άρης. «…όμως δεν μπορώ να σε εμπιστευθώ πια. Ακόμα και αν στον ορό της αλήθειας φανεί ότι μιλάς ειλικρινά, πώς ξέρω ότι η φιλοδοξία σου δεν θα σε οδηγήσει σε παρόμοια συμπεριφορά στο μέλλον, εναντίον όλων μας;»

«Για να κερδίσω, τι άλλο περισσότερο; Σαν γυναίκα σου, δεν θα έχω κι εγώ όσα θα έχεις κι εσύ; Γιατί να σε ξαναπροδώσω;» τον ρώτησε.

«Λογικό φαίνεται αυτό που λες, όμως κι έτσι ακόμα, δεν θα μπορούσα να ζήσω μαζί σου, γνωρίζοντας όλα όσα έζησες μαζί με τον Κώστα, από τότε που με πρόδωσες. Εκτός και αν όλα αυτά μπορούσαν να σβήσουν από τη μνήμη σου, και να ξαναρχίζαμε από την αρχή. Αλλά εσύ δεν νομίζω ότι θέλεις να σβήσεις 40 χρόνια ζωής από τη μνήμη σου» της είπε ο Άρης.

«Έχει σημασία αν θέλω ή όχι; Ούτως ή άλλως, θα μου σβήσεις από τη μνήμη όλα όσα έμαθα όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό δεν θα το γλιτώσω είτε μείνω μαζί σου, είτε όχι. Αν δεν μπορείς να ζήσεις μαζί μου έτσι, τουλάχιστον ας θυσιάσω αυτά τα 40 χρόνια, και ας κάνουμε μια νέα αρχή. Με τη φωτογραφική μνήμη θα τα ξαναμάθω όλα απ’ την αρχή. Και θα γνωρισθούμε πάλι απ’ την αρχή, κι εσύ θα είσαι νέος και όμορφος. Και είμαι σίγουρη ότι θα σε αγαπήσω πάλι πραγματικά. Γιατί μη νομίσεις ότι δεν σε αγαπούσα σαν άνθρωπο. Τώρα όμως θα σε αγαπήσω και σαν άντρα μου. Τι λες;» ρώτησε πάλι η Καίτη.

«Καλό μου ακούγεται. Θέλω να το σκεφτώ λίγο, αν και μάλλον θα συμφωνήσω. Εγώ δεν έπαψα να σε αγαπώ. Και για εμένα, όλα αυτά τα δικά σου 40 χρόνια ήταν λίγες μέρες μόνο» απάντησε ο Άρης.

«Γι’ αυτό λοιπόν, είναι δίκαιο, αφού 40 χρόνια έχασες εσύ εξ αιτίας μου, να χάσω τώρα κι εγώ 40 χρόνια και ν’ αρχίσουμε τη σχέση μας από την αρχή» δήλωσε η Καίτη.

Ο Άρης έμεινε αμίλητος και σκεφτικός.

«…Λέω να περιμένουμε λίγες εβδομάδες, πρώτα να ανανεώσεις την εμφάνισή σου, και μετά να μου σβήσεις αυτά τα 40 χρόνια από τη μνήμη. Και τότε να με πάρεις να κάνουμε μαζί ένα ταξίδι διαρκείας σε όλη τη γη, (σε μια άλλη εκδοχή του παρελθόντος, που θα είναι κοντινή στην εποχή που θα θυμάμαι), σε διάφορους προορισμούς, κάτι σαν ένα μεγάλο ταξίδι του μέλιτος. (Μου έλειψε πολύ η γη όλα αυτά τα χρόνια). Εκεί θα σε ξαναγνωρίσω, και θα σε αγαπήσω απ’ την αρχή. Και τότε, όταν πια θα έχουμε μαζί όμορφες αναμνήσεις, και όταν θα είσαι βέβαιος για μένα, θα αρχίσεις να μου λες για όσα συνέβησαν και να μου μαθαίνεις όσα κρίνεις εσύ απαραίτητα κάθε φορά. Τι λες; Θα δοκιμάσουμε;» ρώτησε με αγωνία η Καίτη.

«Και τι θα γίνει, αν, όταν σου διηγηθώ την ιστορία, εσύ θυμώσεις και θεωρήσεις ότι σου στέρησα 40 χρόνια ζωής, και με μισήσεις γι’ αυτό;» αναρωτήθηκε ο Άρης.

«Τότε, με το δίκιο σου σβήσε μου τη μνήμη και στείλε με, με τον Κώστα όπως προγραμμάτιζες, σε κάποια από τις εταιρίες σου. Αλλά γι’ αυτό το ενδεχόμενο, θα φροντίσω να σου μαγνητοσκοπήσω τη δήλωσή μου, ότι δική μου ιδέα ήταν όλη αυτή η προσπάθεια της εξ αρχής γνωριμίας μου, και ότι συμφωνώ με ό,τι αποφασίσεις. Και σε αυτό θα έχεις μάρτυρες και τις κόρες μου» πρότεινε η Καίτη.

«Ας δοκιμάσουμε!» είπε ο Άρης, και ένιωσαν κι οι δύο ανακούφιση.

«Όσο θα κάνεις εσύ ανάπλαση, θα μου αναπλάσετε κι εμένα τα κύτταρα τού εγκεφάλου;» ρώτησε η Καίτη.

«Θα σε κάνουμε 20 χρονών! που γέρασες και μυαλό δεν έβαλες!» είπε γελώντας ο άντρας της, και κάλεσε μέσα τους άλλους, να τους ανακοινώσουν τις αποφάσεις τους.

Χρόνης Πάροικος