Είχα βάλει στο μάτι την Εποχή του Κυνηγιού από την εποχή του Νώε (my pun is bad and I should feel bad) και όπως πολλά βιβλία που είναι στην TBR λίστα μας πρέπει να συμβεί κάτι για να φτάσουν στα χέρια μας. Για μένα χρειάστηκε ένα story στο Instagram όπου ρώτησα να μου προτείνουν οι φίλοι μου (followers μου ακούγεται παράξενο) ένα βιβλίο φαντασίας που να εμπεριέχει έστω και έναν χαρακτήρα της LGBT κοινότητας. Κι έτσι συναντήθηκα από κοντά με την Εποχή του Κυνηγιού.
Δεν ήξερα τι να περιμένω γιατί δεν διάβασα ούτε περιγραφή ούτε τίποτα (έτσι συνηθίζω γιατί φοβάμαι τα σπόιλερ) και από τις πρώτες σελίδες νόμιζα ότι είχε καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Αμ δε. Δεν υπήρχε περίπτωση να καταλάβω ότι θα γνωρίσω έναν τόσο όμορφο κόσμο και θα περάσω χρόνο με μερικούς από τους πιο συμπαθητικούς (με διάφορες σημασίες της λέξεις γιατί, οκαυ, συμπαθητικός είναι και κάποιος που θέλει να πάρει εκδίκηση για κάτι κακό που του συνέβη, τουλάχιστον για μένα) χαρακτήρες που πραγματικά δεν περίμενα να δεθώ τόσο εύκολα και σφιχτά. Τους σκεφτόμουν σε άσχετες στιγμές μέσα στη μέρα ενώ βρισκόμουν για ώρες μακριά από το βιβλίο και αυτό με έκανε να ανυπομονώ ακόμα περισσότερο να τους συναντήσω ξανά.
Στην αρχή βλέπουμε τα γεγονότα να εκτυλίσσονται μέσα από τα μάτια της Λίλιμπεθ αλλά αυτό αλλάζει σύντομα και ενώ στην αρχή με ξένισε μετά από λίγες σελίδες δεν μπορούσα να διανοηθώ να ανταλλάξω την οπτική του Ντάντε με τίποτα. Ο τρόπος που έβλεπε το δάσος και τους Κυνηγούς, η σκληρή καθημερινότητα που συνάντησε, η εσωτερική και εξωτερική πάλη του, και η εξέλιξή του όχι μόνο σαν Κυνηγός και κάτοικος πια του δάσους μα και σαν άνθρωπος ήταν ένα από τα ομορφότερα ταξίδια που θα μπορούσα να ζητήσω.
Το δάσος για μένα ήταν ένα από τα ωραιότερα σημεία και κάθε φορά που οι χαρακτήρες μας βάδιζαν μέσα του δεν ήξερα τι να περιμένω και αγχωνόμουν για το τι θα μπορούσαν να συναντήσουν. Και δεν έμεινα στιγμή παραπονεμένη με όλα όσα συνέβησαν μέσα του αλλά ακόμα είδαμε από ένα μικρό παραθυράκι κάποια πλάσματα που κατοικούν εκεί ενώ παλεύαμε για την ελευθερία και τα ιδανικά μας, ως Κυνηγοί αλλά και ως άνθρωποι.
Η Έρση Λάβαρη κατάφερε από την αρχή να θέσει τα θεμέλια μιας σκοτεινής ατμόσφαιρας, μυστικιστικής και ανατριχιαστικής σε αρκετά σημεία που ένιωθα κάθε φορά που έπιανα στα χέρια μου το βιβλίο πριν ακόμα το ανοίξω (ίσως βοηθούσε το ότι αποφάσισα να το διαβάζω πάντα βράδυ και αυτές τις μέρες είχε τρομερό αέρα). Πολλές σκηνές ήταν σκληρές και απάνθρωπες αλλά ποτέ παρατραβηγμένες. Μπορούσα να τις δω να εκτυλίσσονται με ευκολία και σίγουρα δεν είναι ποτέ μακρινές από τη φύση του ανθρώπου (τουλάχιστον κατά τη δική μου άποψη). Άλλες ήταν τρυφερές και δοσμένες τόσο όμορα και γλυκά που δεν ένιωσα παράξενα ούτε σε μία πρόταση.
Αν μπορούσα να αλλάξω μερικά πράγματα τότε θα ήθελα να δω λίγο διαφορετική τη σκηνή που ο Ντάντε καταλήγει μόνος του στην αρχή και παρόλο που καταλαβαίνω τη φύση του Τάγματος μέσα στο οποίο κατατάσσεται θα ήθελα μερικούς δυναμικούς γυναικείους χαρακτήρες. Επίσης, να μην ξεχνούσε τόσο εύκολα εκείνη τη φίλη του μιας και είδαμε πως είχαν μεγαλώσει μαζί αλλά να υπήρχε κάποιο εμπόδιο που θα τον αποτρέπει από το να την ψάξει. Ακόμα, ίσως τα τελευταία κεφάλαια που αλλάζει το περιβάλλον με κούρασαν λίγο μα η συγγραφέας με αντάμειψε και με το παραπάνω μερικές σελίδες πριν από το τέλος.
Δεν μπορώ να μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες γιατί δεν θέλω να χαλάσω την ανάγνωση του βιβλίου σε κανέναν μα έμμεσα να αναφέρω πως εκείνος ο Γάμμα ήταν ένας από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες και δέθηκα μαζί του από την αρχή. Η σχέση, επίσης, των δύο χαρακτήρων (δεν θα αναφέρω ονόματα) με έκανε πάντα να χαμογελώ και να νιώθω χαρούμενη με τη δική τους χαρά και να πονάω με τα πάθη τους.
Κι έτσι θα κλείσω αυτήν την κριτική στην οποία πάλι ξέφυγα, όπως και σε όλες, but this is what you get με μένα. Αν θέλετε να περάσετε μερικές όμορφες και δυνατές στιγμές μέσα από τη ματιά ενός χαρακτήρα που αλλάζει και εξελίσσεται, που μαθαίνει τον κόσμο γύρω του, τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό, που βρίσκει την ελευθερία του αλλά παλεύει συνεχώς για να την κρατήσει χωμένος σε ένα μαγικό μέρος που σίγουρα μας κρύβει περισσότερα από όσα είδαμε, τότε αφεθείτε στην Εποχή του Κυνηγιού. Είναι μια περιπέτεια ανθρώπινη, μια ιστορία αγάπης, μια συνεχής πάλη των χαρακτήρων να κρατήσουν τα κεφάλια τους πάνω από την επιφάνεια του νερού.
Χρύσα Αναστασίου