ANGELS: The Academy (Κεφάλαιο 11)

Η κοπέλα ανάρρωνε στο ιατρείο, αλλα η πεντάλφα στο μέτωπό της όλο και χειροτέρευε. Ενώ η πληγή άρχιζε να κλείνει σιγά-σιγά, το σχήμα είχε μείνει χαραγμένο και κάθε μέρα γινόταν όλο και πιο κόκκινο, κάνοντας την κοπέλα να πονάει περισσότερο.
Οι καθηγητές και ο διευθυντής είχαν προβληματιστεί. Μιας και στην αρχή πίστευαν ότι όλο αυτό το είχε κάνει κάποιος μαθητής, αλλά με τις μέρες διαπίστωσαν ότι πίσω από όλο αυτό κρυβόταν κάτι άλλο. Κάτι με έναν απώτερο σκοπό.
Τα Μαθηματα στην σχολή γίνονταν με έναν πολύ καλό ρυθμό. Από το τμήμα μου δεν έλειπε ο Αλέξιους. Από την στιγμή που με φίλησε δεν μπόρεσα να σταματήσω να τον σκέφτομαι. Είχα παραδώσει τα όπλα. Το ήθελα. Αν όλο αυτό το έλεγα σε κάποιον θα με κορόιδευε και θα μου έλεγε ότι δεν γίνεται να θες κάποιον τόσο πολύ από την πρώτη στιγμή. Και εγώ ίσως αυτό θα έλεγα πριν μου συμβεί όλο αυτό. Δεν μπορώ να εξηγήσω όμως το πώς ή το για το συνέβη.
Δεν ξέρω σχεδόν τίποτα για αυτόν πέρα από το όνομα του και το όνομα της προηγούμενης σχολής που πήγαινε. Έπρεπε να μάθω τα πάντα για αυτόν. Για να λυθούν πολλά ερωτήματα που υπήρχαν στο μυαλό μου.
Μόλις τελειώσαμε τα μαθήματα πλησίασα την Νινέμ. Ήταν η μόνη που θα ήξερε σίγουρα για το πώς θα μάθω περισσότερα για τον Αλέξιους. "Νινέμ; Θα πάμε μαζί στην τραπεζαρία να φάμε;" της είπα.
"Εμ... Ναι, γιατί όχι;", μου απάντησε με ένα εντελώς τυπικό ύφος. Κάτι την απασχολούσε μάλλον.
"Έχεις κάτι;", την ρώτησα καθώς περπατούσαμε προς την τραπεζαρία.
"Οχι...", απάντησε κάπως κατσουφιασμένη.
"Νινέμ, πες μου. Φαίνεται ότι κάτι έχεις".

"Λίλεν, για πες μου τι θες να μου ζητήσεις;", είπε νευριασμένα αυτή την φορά. Σταμάτησε να περπατάει και στάθηκε μπροστά μου.

"Δεν θέλω κάτι", της είπα.

"Λίλεν, με περνάς για ηλίθια;", είπε και έκανε μια παύση. "Ωραία, ναι, μπορεί να είμαι, αλλά μην νομίζεις ότι δεν μπορώ να καταλάβω. Έρχεσαι να μου μιλήσεις κάθε φορά που θες κάτι. Και όταν έρχομαι εγώ να σου μιλήσω μου απαντάς αδιάφορα και σαν να βαριέσαι. Δεν είμαι μια εγκυκλοπαίδεια που σου μαθαίνει πράγματα. Εγώ πιστεύεις ότι δεν θέλω μια φίλη;", άφησε να περάσουν κάποια δευτερόλεπτα και συνέχισε: "Ναι, θέλω Λίλεν. Προσπάθησα πολύ να γίνουμε φίλες, αλλά κουράστηκα πια. Δεν θέλω να με ενοχλήσεις πάλι. Δεν μου αρέσουν τα ψέματα και δεν μου αρέσει να με χρησιμοποιούν", μου γύρισε πλάτη και έφυγε.

Είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα. Ναι, δεν την συμπαθούσα και πολύ αλλά δεν ηθελα να τσακωθούμε. Με στεναχώρησε λίγο όλο αυτό. Δεν θέλω να στεναχωρώ και να χρησιμοποιώ άλλους. Άρχισα να περπατάω προς την τραπεζαρία για να φάω κάτι και μετά θα πήγαινα να ξαπλώσω, μιας και η Νινέμ δεν θα μου έλεγε για το πώς να μάθω πληροφορίες.

Έφτασα και η μόνη θέση που μπορούσα να κάτσω ήταν δίπλα από ένα αγόρι που, αφού κάθισα, μου συστήθηκε. "Πιρς Άνθους Ντεπ. Εσύ είσαι η περίφημη Λίλεν;".

"Ε, όχι και περίφημη", είπα και μου έφυγε ένα γέλιο.

"Είσαι ένας θρύλος εδώ. Ειδικά ο πατέρας σου", μου είπε και με χάιδεψε φιλικά στην πλάτη.

"Ο πατέρας μου;", είπα και τότε μου ήρθε μια ιδέα. "Δυστυχώς δεν τον γνώρισα ποτέ και δεν ξέρω τίποτα για αυτούς".

"Αν θες να σε βοηθήσω, μπορώ", μου είπε και μου χαμογέλασε.

"Υπάρχει κάποιος τρόπος να μάθω;", είπα κάνοντας την φωνή μου λίγο χαρούμενη.

"Κοίτα, μπορώ να σου πω και εγώ, αλλά υπάρχει το Λίξμπορντ στο γραφείο του διευθυντή που σου λέει ότι πληροφορία θες για όποιον θες. Δεν επιτρέπεται να το χρησιμοποιούμε, αλλά ο διευθυντής έχει πει ότι αν κάποιος δεν έχει γνωρίσει κάποιο συγγενικό πρόσωπο μπορεί να το γνωρίσει μέσα από το Λίξμπορντ", είπε και άρχισε να τρώει.

"Ευχαριστώ πολύ, Πίρς. Θα ζητήσω από τον διευθυντή να μάθω", του είπα και άρχισα και εγώ να τρώω.

Όταν φάγαμε όλοι, γυρίσαμε στο δωμάτιο και όλοι ξαπλώσαμε, μιας και αύριο είχαμε κουραστικό πρόγραμμα. Με πολλά μαθήματα και απαιτητικούς καθηγητές.


Γιάννης Θεοδωρόπουλος