Βρικόλακες!
Αναρωτιέμαι, τώρα που έχω την προσοχή σου, ποιον σκέφτηκες πρώτα. Ήταν ο Edward Cullen από το Twilight; Ο Damon Salvatore από το Vampire Diaries; Ο Brad Pitt από το “Interview with the Vampire; Ο David από το Underworld; Ο Vlad Dracula από το Dracula Untold; Εντάξει, είπα μόνο πέντε, ίσως σκέφτηκες κάποιον άλλο- υπάρχουν πραγματικά τόσοι πολλοί. Σίγουρα πάντως δε σκέφτηκες τον Δράκουλα από την ταινία Nosferatu, ένα τρομακτικό, αηδιαστικό τέρας ή τον Δράκουλα από την ταινία του 1931, που μόνο τρομακτικό μπορείς να τον πεις. Στο μυαλό σου ήρθε ένας νέος, όμορφος άντρας.
Συγκρίνεται τώρα ο αριστερά με… αυτόν; (ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ)
Πολλά λοιπόν έχουν αλλάξει στο πώς βλέπουμε τον βρικόλακα τα τελευταία 100 χρόνια, και στη λογοτεχνία και στο σινεμά. Ο βρικόλακας ξεκίνησε ως ένα τέρας. Σταδιακά, από εκεί που νιώθαμε αηδία, τρόμο, αποστροφή, αρχίσαμε να νιώθουμε συμπάθεια και συμπόνια. Και κάποια στιγμή, η συμπόνια έδωσε τη θέση της σε άλλα συναισθήματα. Γυναίκες από όλο τον κόσμο άρχισαν να ερωτεύονται τα πρώην τέρατα. Οι βρικόλακες σταμάτησαν να είναι τρομακτικοί θρύλοι και μύθοι. Έγιναν σύζυγοι, πατεράδες και εραστές που μπορούν να συγκριθούν με τον Ρωμαίο ή ακόμη και τον κύριο Ντάρσι. Πώς ξεκίνησε αυτή η αλλαγή; Ποια είναι η αναγκαιότητα που έκανε τον βρικόλακα να εξελιχτεί, ώστε να επιβιώσει σε αυτή τη… δαρβινική εποχή;
Αρχικά, το κλασσικό ρομάντζο πέθανε μαζί με τη Τζέιν Ώστεν και τις αδερφές Μπροντέ.
Όχι, εντάξει, έζησε λίγο παραπάνω από αυτό, αλλά εν τέλει πέθανε. Μια κλασσική ρομαντική ιστορία τελειώνει με θάνατο (δραματική) ή με γάμο, μετά από εμπόδια και κωμικές δοκιμασίες (ρομαντική κωμωδία). Έχουμε κάπως μπουχτίσει από βαρετές πλοκές και παρόμοια τέλη που είναι τόσο εύκολο να προβλέψουμε που πραγματικά ποιο το νόημα να μπούμε στον κόπο να το διαβάσουμε το βιβλίο… Οπότε οι συγγραφείς κατά κάποιο τρόπο προσαρμόστηκαν, εξελίχτηκαν και έφτιαξαν ένα νέο υβριδικό γένος. Η φαντασία αναμείχθηκε με το ρομάντζο και έτσι γεννήθηκαν οι όμορφοι βρικόλακες και οι ακόμη ομορφότεροι λυκάνθρωποι (γνώμη μου ότι ο Τζέικομπ είναι εκατό φορές καλύτερος από τον Έντουαρντ).
(Eννοώ, απλώς δες τον)
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η εξέλιξη του βρικόλακα κρύβει και άλλες αιτίες. Πρέπει όντως να το πω; Άντε, ας το πάρει το ποτάμι. Οι βρικόλακες αντιπροσωπεύουν την απαγορευμένη αγάπη, το μήλο που δεν πρέπει να φας, τον κίνδυνο που πρέπει να αποφύγεις. Μα το μήλο μοιάζει τόσο ζουμερό και ο κίνδυνος τόσο δελεαστικός. Θέλουμε αυτό που δεν μπορούμε να έχουμε, τι να κάνουμε; Ο Έντουαρντ είναι επικίνδυνος. Θέλω να πω, στην αρχή θέλει να φάει τη Μπέλα. Και όχι με την καλή έννοια. Κυριολεκτικά θέλει να ρουφήξει το αίμα της. Θα έπρεπε να μείνει μακριά του, μα εκείνη ερωτεύεται, έλκεται από αυτόν σαν μαγνήτης. Γύρω από τον βρικόλακα, υπάρχει πάντα ένας αέρας μυστηρίου (κάτι άλλο που μας αρέσει). Όλα αυτά τα κρυμμένα χαρίσματα, τα επτασφράγιστα μυστικά, η πολυπλοκότητα που δείχνουν ως χαρακτήρες τους κάνουν κάπως ακαταμάχητους. Οι πρωταγωνίστριες το βάζουν στόχο να ξεκλειδώσουν το παρελθόν τους και να βγάλουν τον καλύτερο εαυτό τους. Μια κρυφή επιθυμία να τους αλλάξουν υποβόσκει πάντα. Ο Ντέιμον για παράδειγμα έγινε καλύτερος για την Ελένα, το ίδιο και ο Κλάους για την Κάρολαιν. Τέλειο, έτσι; Να το έκανα και εγώ… Και φυσικά, δε γίνονται απλώς καλύτεροι. Γίνονται τέλειοι. Γίνονται άγρυπνοι προστάτες, έτοιμοι να θυσιαστούν για την αγάπη τους, άτρωτοι αλλά και ευάλωτοι και ανιδιοτελείς. Ε πώς να αντισταθείς μετά;
Δε φτάνουν όμως όλα αυτά. Όοοοχι, υπάρχουν και άλλα. Βλέπεις, ο βρικόλακας, εκτός από όμορφος και γοητευτικός, είναι και έμπειρος. Είχε αιώνες να κάνει αρκετή εξάσκηση. Μπορεί τώρα να σε μαγέψει με τη γοητεία του, να σου πει όλα τα σωστά πράγματα και να σε κάνει να παραληρείς στις φίλες σου για το πόσο μοναδικός και γλυκός και πνευματώδης είναι. Και το σεξ… Ας μη μιλήσω για το σεξ. Εκεί και αν είναι φανταστικοί, ή έτσι μου λένε τουλάχιστον, εγώ δεν έτυχε να δοκιμάσω.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι βρικόλακες έχουν έναν τελευταίο άσσο στο μανίκι τους, ένα τελευταίο… τρικ για να σε ρίξουν. Η αγάπη τους είναι παντοτινή. Δε χρειάζεται να φοβάσαι μαζί τους ότι θα σε βαρεθούν, ότι θα τους περάσει ο έρωτας ή ότι θα σε αφήσουν. Η αγάπη τους έχει αποδέκτη εσένα τώρα και για πάντα. Κάπως παίζουν με την κρυφή μας ανασφάλεια πως δε μας αγαπάει πια το ταίρι μας, πως δεν του αρέσουμε γιατί μεγαλώσαμε, πήραμε δυο τρία κιλά ή κάναμε ρυτίδες στο μέτωπο.
Είναι όμορφοι, χαρισματικοί, μυστηριώδεις. Αποκαλύπτουν τον πλούσιο εσωτερικό τους κόσμο μόνο στη γυναίκα που αγαπούν και θα αγαπούν για πάντα. Αλλάζουν προς το καλύτερο. Είναι ανιδιοτελείς προστάτες, πολεμιστές, έτοιμοι να θυσιαστούν αν χρειαστεί. Τι άλλο να ζητήσει πια μια κοπέλα;
Να λοιπόν γιατί οι βρικόλακες έγιναν τόσο δημοφιλείς και άλλαξαν τόσο πολύ. Και αυτό δείχνει πως η λογοτεχνία είναι κάπως σαν έναν ζωντανό οργανισμό. Εξελίσσεται και αλλάζει. Το τέρας έγινε θεός. Οι μύθοι είναι όλοι εκεί, στη διάθεσή σου, και μπορείς να τους πάρεις και να τους κάνεις ό,τι θες. Να τους αλλάξεις, να τους συνεχίσεις, να τους δεχτείς ή να τους απορρίψεις. Μη διστάσεις λοιπόν να το κάνεις. Γίνε δημιουργικός/ή, ψάξε και ενημερώσου και ίσως κάνεις και εσύ ένα ακόμη τέρας Έλληνα Θεό (ή και το αντίστροφο, γιατί όχι😉).
Έλενα Παπαδοπούλου