Παρουσίαση βιβλίου - Τα Ρο της Καρδιάς

Η καρδιά σαν λέξη διαθέτει ένα ρο, μάτια μου!

Μα… λέξη δεν είναι μόνο η προφορά, δεν είναι η γραφή, είναι η σημασία της.

Οι λέξεις έχουν να κάνουν με το υλικό που αποτελούνται, με την αύρα που εκπέμπουν, με τα συναισθήματα που προκαλούν.

Συνεπώς και η καρδιά ακουμπά στα πιο βαθιά υγρά σύμφωνα της γλώσσας μας και γράφεται με πέντε… ρο!

Αφεθείτε στα ρο που τη σκιαγραφούν. Στα ρο της δικής σας καρδιάς.

 

 

 

Όπως έχω ξαναπεί, μια κριτική για μια ποιητική συλλογή είναι δύσκολη, γιατί δεν υπάρχει μια αντικειμενική πλοκή, την οποία να μπορώ να περιγράψω, και γιατί η ποίηση είναι κάτι που βιώνεται εσωτερικά. Το ίδιο ποίημα μπορεί να μου πει μια εντελώς διαφορετική ιστορία ανάλογα τη διάθεσή μου τη δεδομένη στιγμή. Τι μπορεί να πει λοιπόν σε δεκάδες διαφορετικούς αναγνώστες… Θεωρώ λοιπόν σκόπιμο να αναφέρω ότι αυτές οι γραμμές εκφράζουν τη δική μου αναγνωστική πορεία μέσα στο βιβλίο, η οποία μπορεί να διαφέρει σημαντικά για κάθε αναγνώστη.

Το «Τα Ρο της Καρδιάς» είναι μια μοντέρνα ποιητική συλλογή που αποτελείται από σχεδόν εξήντα, κατά βάση σύντομα, ποιήματα, με κατανοητή γλώσσα και χωρίς περιορισμούς στη μορφή (δεν έχει δηλαδή υποχρεωτικά συγκεκριμένο αριθμό γραμμών/συλλαβών αλλά ούτε και ομοιοκαταληξία). Τα περισσότερα ήταν σχεδόν σε πεζό λόγο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχαναν σε λυρικότητα. Θεωρώ πως υπήρχε αμεσότητα, απλότητα και δυνατά μηνύματα, το οποίο βοηθούσε τον αναγνώστη να χαθεί στις λέξεις και να πλάσει τη δική του ιστορία. Μου άρεσε που υπήρχαν και μερικές αράδες που συνόδευαν το ποίημα με πλάγια γράμματα, οι οποίες συμπλήρωναν κάτι στο νόημα ή την εικόνα, μαζί με ένα όμορφο και διακριτικό εικαστικό (ένα αχνό λουλούδι). 

Μου άρεσαν επίσης πολύ οι λογοτεχνικοί ρεμβασμοί, κείμενα που ακροβατούσαν ανάμεσα στην ποίηση και το διήγημα γεμάτα σκόρπιες σκέψεις για τα χρώματα, τα συναισθήματα, τα ανθρώπινα πάθη και φυσικά τον έρωτα. Ανατρίχιασα όταν διάβασα το τελευταίο ποίημα, στο οποίο η ποιήτρια Εύα Μαζοκοπάκη απαντάει στο ερώτημα: Τι είναι ποίηση;

Στα ποιήματα του βιβλίου διάβασα για έρωτα, όνειρα, την ψυχή, τα συναισθήματα, τη θλίψη, τον θάνατο. Διάβασα για ανθρώπινες σχέσεις. Απόλαυσα ιδιαίτερα το ποίημά του «Αθανασία», που μιλούσε για τη φθαρτότητα της ύπαρξής μας αλλά και την αθανασία της τέχνης, που μένει ως παρακαταθήκη. Θεωρώ «Το Δίχτυ» εξίσου υπέροχο ποίημα,που σε εμένα μίλησε για φόβους και λάθη και αλλαγή.

Συνολικά, ήταν μια ποιητική συλλογή που διάβασα ευχάριστα και σκοπεύω να χαθώ ξανά στις σελίδες της. Είμαι σίγουρη πως θα έχουν νέα πράγματα να μου πουν τα ποιήματα αυτά.

 

 Έλενα Παπαδοπούλου