Άνοιξα τα μάτια μου, μπλεγμένη μέσα στη μυρωδιά του Κρις που είχε ποτίσει τη λευκή ρόμπα που φορούσα. Παρόλο που το σώμα μου βίωνε ακόμη τις παρενέργειες από το τεχνητό κώμα και δυσκολευόμουν να κουνηθώ για λίγο αφότου ξυπνήσω, ένιωθα πως συναισθηματικά ήμουν ξύπνια.
Έπεισα τον εαυτό μου να σηκωθεί με αργές κινήσεις και, αφού βεβαιώθηκα ότι τα πόδια μου ήταν έτοιμα να σηκώσουν το βάρος μου, διέσχισα το δωμάτιο και χάθηκα μέσα στο μπάνιο. Τα ρούχα μου ήταν ακόμη πεσμένα στο πάτωμα και αφού τα σήκωσα, κατευθύνθηκα προς τον καθρέφτη.
Στην αρχή δίστασα, όμως τελικώς αντίκρισα το πρόσωπό μου. Έμοιαζε γνώριμο, αν και ήταν χλωμό, πράγμα που έκανε τους μαύρους κύκλους γύρω από τα μάτια μου να κλέβουν την παράσταση. Τα μαλλιά μου ήταν ανακατεμένα, τόσο μπλεγμένα, σαν να πάλευα μέσα στον ύπνο μου. Προχώρησα λίγα βήματα αριστερά μου, βρίσκοντας ένα μικρό λευκό ντουλαπάκι να με περιμένει δίπλα από τον καθρέφτη, το οποίο ήταν σχεδόν ένα με τον τοίχο. Αφού έβγαλα μια μαύρη βούρτσα από μέσα, την ακούμπησα στο νεροχύτη, πήρα μια βαθιά ανάσα και έλυσα προσεκτικά τον χαλαρό κόμπο της μαύρης ρόμπας μου, αφήνοντάς τη να πέσει στο πάτωμα. Για μια στιγμή, βρέθηκα να κοιτάω σαστισμένη το σώμα μου, με το μυαλό μου να πασχίζει να δεχθεί το πλήθος πληροφοριών που προσέφερε η οπτική μου γωνία. Μέχρι τους ώμους μου όλα έμοιαζαν απολύτως φυσιολογικά, από όσο θυμόμουν για τον εαυτό μου δηλαδή, αλλά από εκεί και πέρα ακολουθούσε ένα πλήθος από μικρούς μώλωπες, ένας για κάθε μικρό τρύπημα βελόνας πάνω στο σώμα μου. Η νοσοκόμα Κάθριν με είχε προειδοποιήσει πως θα έπαιρνε λίγο χρόνο να γιατρευτώ και από ψηλά δεν μπορούσα να αξιολογήσω επακριβώς την κατάσταση. Αναρωτήθηκα αν ο Κρις είχε δει όλα αυτά τα σημάδια επάνω μου. Έκανα ένα βήμα πίσω, και μετά δύο βήματα δεξιά και βρέθηκα για ακόμη μια φορά μέσα στο ντους.
Με ένα ελαφρύ άγγιγμα το νερό άρχισε να τρέχει κατά πάνω μου και άφησα την υγρασία του να καλύψει το πρόσωπό μου και το πληγωμένο μου σώμα. Ήξερα πως δε θα έκλεινε τις πληγές μου, όμως ήταν το μόνο πράγμα που με έκανε να ηρεμώ.
Είχα αποφασίσει να αποδεχτώ την κατάσταση και να προσπαθήσω να γίνω καλύτερα. Ο Κρις ήταν σε τεράστιο κίνδυνο εξαιτίας μου και η μνήμη μου δεν είχε επανέλθει ούτε στο ελάχιστο. Δεν είχα χρόνο να ασχοληθώ με την εικόνα μου. Αφού πλύθηκα και φώτισε λίγο το πρόσωπό μου, άρπαξα τα ρούχα και τη βούρτσα από τον νεροχύτη, και επέστρεψα στο δωμάτιο.
Ξεκίνησα να ντύνομαι προσεκτικά και όσο πιο γρήγορα μπορούσα, αποφεύγοντας την οπτική επαφή με τις πληγές και τους μώλωπες. Αφού χρησιμοποίησα τον οριζόντιο καθρέφτη στον τοίχο της κρεβατοκάμαρας για να πιάσω τα μαλλιά μου ψηλά, σε μια σφιχτή αλογοουρά, πήρα προσεκτικά το βραχιόλι που μου είχε δώσει ο Κρις όταν φτάσαμε στη Ζοκ και το φόρεσα στο αριστερό μου χέρι. Μόλις το πέρασα στον καρπό μου, το γνώριμο κόκκινο φως φώτισε το περίγραμμα του σώματός μου και πλέον ήμουν έτοιμη για τις προκλήσεις της σημερινής μέρας.
Άνοιξα την πόρτα και το σαλόνι ήταν άδειο, το ίδιο και το δωμάτιο της Κέιτ, όπως διαπίστωσα από την ανοιχτή πόρτα. Έκανα ένα βήμα μπροστά στην κλειστή πόρτα του Κρις και έβαλα προσεκτικά το αφτί μου επάνω της. Η σιωπή ήταν σημάδι πως είχε καταφέρει να κοιμηθεί τελικά. Άνοιξα προσεκτικά την πόρτα και τον είδα. Το δωμάτιο φωτιζόταν με ένα απαλό μπλε φως που ερχόταν από το περίγραμμα των τοίχων και στη μέση βρισκόταν εκείνος, με την κόκκινη αύρα του να αγκαλιάζει προσεκτικά το σώμα του. Πλησίασα κοντά του και κάθισα επάνω στο κρεβάτι.
Βρισκόμουν μια ανάσα μακριά του και ένιωσα την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά, που ήταν σχεδόν αδύνατον να αναπνεύσω. Η αναπνοή του ήταν σταθερή και το πρόσωπό του γαλήνιο. Έσκυψα μπροστά και χωρίς να το σκεφτώ, τα χείλη μου άγγιξαν απαλά τα δικά του, στέλνοντας κύματα ηλεκτρισμού σε όλο μου το σώμα.
Μέχρι να σηκωθώ, πρόσεξα την αύρα του Κρις να τρεμοπαίζει ξανά και το πρόσωπό του συσπάστηκε, η ανάσα του έγινε έντονη και σκληρή, σαν να πάλευε να πείσει τα πνευμόνια του να δεχθούν το οξυγόνο. Λίγο αργότερα τα μάτια του άνοιξαν διάπλατα. Σηκώθηκε απότομα και, αφού σιγουρεύτηκε πως είμαι μόνο εγώ στο δωμάτιο, άρχισε να αναπνέει πιο σταθερά.
«Σκάι, τι στο καλό κάνεις εδώ;»
«Δεν ήθελα να σε τρομάξω, εγώ απλά…» Ο Κρις με κοιτούσε παγερά, σαν να ήμουν ο τελευταίος άνθρωπος που ήθελε να δει.
«Σε παρακαλώ, μπορείς να βγεις έξω;» Τα λόγια του με διαπέρασαν σαν ηλεκτρισμός. Δεν ήξερα τι να πω, τι να κάνω.
«Κρις, είσαι καλά; Έκανα κάτι;» Στην τελευταία μου πρόταση το ύφος του Κρις άλλαξε, μαλάκωσε, αλλά ένιωθα ότι η στάση του παρέμεινε το ίδιο απόμακρη.
«Συγγνώμη, έβλεπα όνειρο και χρειάζομαι λίγο χρόνο να ηρεμήσω». Τον κοίταξα μπερδεμένη, αλλά αφού βεβαιώθηκα πως η αύρα του ήταν σταθερή ξανά, αποφάσισα να μην τον πιέσω άλλο. Δεν είχε άδικο που δε με ήθελε εκεί. Μετά από τους μώλωπες που είχα δει στο σώμα μου, δεν τον παρεξηγούσα αν είχε αλλάξει γνώμη. Ίσως είχε προσέξει τα σημάδια εχθές. Ένιωσα το στομάχι μου να συσπάται, ένιωσα τόσο ανόητη που είχα και εγώ η ίδια πλέον την ανάγκη να βγω από το δωμάτιο.
«Ναι, με συγχωρείς που μπήκα χωρίς την άδειά σου, δε θα ξανασυμβεί».
Δεν ξέρω αν ήθελε να πει κάτι, γιατί την επόμενη στιγμή βρισκόμουν έξω από την πόρτα. Ένιωθα τα μάτια μου να καίνε, όμως δεν μπορούσα να αφήσω τον εαυτό μου να το κάνει αυτό τώρα. Θα έδινα τα πάντα για να μπορούσα να φύγω από αυτό το σπίτι, αλλά δεν ήξερα πού να πάω και μέσα σε όλα αυτά με καταζητούσαν και από την Ντάργουιν. Έπρεπε να θυμηθώ ποια είμαι, έπρεπε να αφήσω τον Κρις ήσυχο και εκτός κινδύνου.
Έλεγα στον εαυτό μου ξανά και ξανά να θυμηθεί. Έπρεπε να το κάνει. Ήθελα να χτυπήσω τον τοίχο, αλλά δεν μπορούσα να το ρισκάρω μέσα στο σπίτι της Κέιτ. Ευχήθηκα να μπορούσα να δω κάποιον άλλον, ακόμη και η νοσοκόμα Κάθριν θα ήταν προτιμότερη, μα τώρα ακουγόταν η μπροστινή πόρτα, που σήμαινε πως σύντομα θα βρισκόταν μπροστά μου η Κέιτ, το δεύτερο τελευταίο άτομο που θα ήθελα να δω αυτή τη στιγμή.
Σύνελθε, Σκάι, δεν μπορεί να σε δει έτσι η Κέιτ. Περπάτησα γρήγορα προς την πόρτα μου, την άνοιξα, και σαν να βρισκόμασταν σε μια απόλυτα συγχρονισμένη χορογραφία, έκανα ότι βγαίνω από το δωμάτιό μου την ίδια στιγμή που έμπαινε η Κέιτ.
«Α! Βλέπω γύρισα πάνω στην ώρα!» Χαμογελαστή και ευδιάθετη, μπήκε σαν σίφουνας μέσα στο δωμάτιο και το σπίτι ξαφνικά έλαμψε. Δεν αδικούσα τον Κρις που την είχε αγαπήσει. Ήταν όλα όσα εγώ δε θα μπορούσα ποτέ να είμαι. Δυναμική και πανέμορφη, χωρίς μώλωπες παντού στο σώμα της και με όλες της τις αναμνήσεις, οι οποίες τους έδεναν από την παιδική τους ηλικία.
«Ελπίζω να κοιμήθηκες καλά, Μελ». Για μια στιγμή είχα ξεχάσει πως αυτό ήταν το νέο μου όνομα, αλλά ευτυχώς δεν το πρόσεξε. Πήρα μια βαθιά ανάσα και προσπάθησα να μπω το συντομότερο στον ρόλο μου. Δεν έπρεπε να καταλάβει τίποτα από όσα είχαν μόλις συμβεί και είχα σκοπό να κάνω τα πάντα για να το αποτρέψω.
«Ναι, το δωμάτιο ήταν υπέροχο και πολύ φιλόξενο. Δε θα μπορούσα να έχω κοιμηθεί καλύτερα, σε ευχαριστώ». Για μια στιγμή μου φάνηκε πως το πρόσωπο της Κέιτ σκοτείνιασε, αλλά δεν ήμουν απόλυτα σίγουρη, καθώς είχε γυρίσει την πλάτη της και άφηνε τα πράγματά της πάνω στον καναπέ.
«Κάθε φίλος του Κρις είναι και δικός μου φίλος. Μιλώντας όμως για τον Κρις, ακόμη κοιμάται;»
Πριν προλάβω να απαντήσω, ο Κρις βρισκόταν πίσω μου, ντυμένος με τη στολή του και το βλέμμα του ήταν τόσο παγωμένο απέναντί μου, όσο το θυμόμουν να είναι όταν μας είχε βρει ο δόκτωρ Ρεν, αφότου ξύπνησα για πρώτη φορά στο νοσοκομείο.
«Φαίνεται πως ήρθα την κατάλληλη στιγμή». Η Κέιτ είχε παρακάμψει εμένα και τώρα κοιτούσε πίσω μου. Ένιωθα ότι περίσσευα σε αυτή τη σκηνή, όμως ο στενός διάδρομος δε μου έδινε περιθώρια για να εξαφανιστώ.
«Δε θα μπορούσα να το θέσω καλύτερα! Έχεις καιρό να δοκιμάσεις τη μαγειρική μου. Καθίστε στον καναπέ και σε λίγο θα είναι έτοιμο το πρωινό μας».
Η ιδέα του να βοηθήσω την Κέιτ με το μαγείρεμα, παρόλο που δεν ήμουν σίγουρη για τις ικανότητές μου σε αυτό, φαινόταν πιο δελεαστική από το να καθίσω στον ίδιο καναπέ με τον Κρις.
Δυστυχώς όμως η Κέιτ επέμενε πως δε θα άφηνε τους φιλοξενούμενους να κάνουν δουλειές στο σπίτι της, πράγμα που σήμαινε πως δεν είχα άλλη επιλογή. Εκείνος κάθισε στη μια γωνία και εγώ στην άλλη. Η Κέιτ μιλούσε μόνη της από το βάθος της κουζίνας και εγώ προσπαθούσα να στρέψω το κεφάλι μου όσο πιο πολύ γινόταν, για να μην τον έχω στο οπτικό μου πεδίο. Με πονούσε ο τρόπος που μου είχε φερθεί, όταν το προηγούμενο μόλις βράδυ, όλα ήταν διαφορετικά.
Δεν ξέρω τι είχε στο μυαλό του, δεν μπορούσα να καταλάβω τι μπορεί να είχε αλλάξει μέσα σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Τελικά παραδόθηκα και αποφάσισα πως αυτό θα ήταν ένα ακόμη άλυτο μυστήριο. Ένιωθα γελοία με τον τρόπο που τον απέφευγα, όμως δεν έβρισκα άλλο τρόπο. Ήμουν παγιδευμένη μέσα στο ίδιο σπίτι με αυτόν και την πρώην κοπέλα του. Τι θα μπορούσε να είναι χειρότερο;
Σύντομα μας φώναξε η Κέιτ και το μαρτύριο είχε τελειώσει. Το στρογγυλό μεταλλικό τραπέζι ήταν στρωμένο με ένα όμορφο μπλε τραπεζομάντηλο, με μικροσκοπικά λουλούδια που δεν μπορούσα να θυμηθώ το όνομά τους. Η σούπα που είχε φτιάξει μύριζε υπέροχα και, παρόλο που προσπάθησα αρκετά, δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω όλα τα υλικά. Το στομάχι μου ήταν εκστασιασμένο που θα λάμβανε τροφή επιτέλους μετά από τόσες ώρες.
Έκατσα απέναντι από την Κέιτ και ο Κρις δίπλα της. Ένιωσα έναν κόμπο να με πιέζει κάτω από το στέρνο, αλλά τον παρέβλεψα και ξεκίνησα να τρώω το φαγητό μου. Η Κέιτ, πολύ ομιλητική όπως πάντα, εξιστορούσε τι συνέβη στη Ζοκ όσο ο Κρις έλειπε, ενώ εκείνος απαντούσε κοφτά. Εγώ πάλι προσπαθούσα να μην έχω οπτική επαφή με κανέναν απ' τους δύο.
Τα μάτια μου σηκώθηκαν απότομα μόνο όταν ένιωσα το τραπέζι να τρέμει ελαφρώς και τη φωνή της Κέιτ να γεμίζει τον χώρο, πριν δω τον Κρις να κλείνει τα μάτια του και να σωριάζεται στο πάτωμα με την αύρα του να έχει εξαφανιστεί τελείως.
«Κρις, Κρις, τι συμβαίνει;»
Η Κέιτ ήταν στο πάτωμα και έλεγχε τα ζωτικά σημάδια του Κρις. Τον γύρισε στο πλάι και τη στιγμή που πλησίασα για να βοηθήσω, η έκφρασή της άλλαξε εντελώς.
«Μην πλησιάζεις! Χρειάζεται χώρο. Πήγαινε στο δωμάτιό μου και φέρε το λευκό κουτί με τον μπλε σταυρό που θα βρεις μέσα στο κομοδίνο».
Παρόλο το σοκ, ένιωσα το σώμα μου να τρέχει όσο πιο γρήγορα μπορούσε, ξεχνώντας την ατροφία και τους μώλωπες που προκαλούσαν ελαφρύ πόνο σε κάθε βήμα. Μπήκα στο δωμάτιο, πήγα από την άλλη πλευρά του κρεβατιού, άνοιξα το κομοδίνο και πράγματι μέσα υπήρχε ένα μεγάλο λευκό κουτί με μπλε σταυρό. Το μετέφερα γρήγορα προς την τραπεζαρία και εν τω μεταξύ φαινόταν πως η Κέιτ είχε αξιολογήσει την κατάσταση, αφού επιτέλους με άφησε να πλησιάσω.
Άνοιξε γρήγορα το κουτί και έβγαλε από μέσα μια σύριγγα και ένα γυάλινο μπουκαλάκι με ένα κόκκινο υγρό. Αφού βεβαιώθηκε πως δεν υπάρχει αέρας μέσα στον θάλαμο της σύριγγας, έπιασε το χέρι του και η βελόνα χάθηκε επιδέξια μέσα στη φλέβα του. Μόλις έπεσε και η τελευταία σταγόνα, η Κέιτ έβγαλε τη βελόνα και πέταξε τη σύριγγα δίπλα της. Πήρε μια βαθιά ανάσα και γύρισε προς το μέρος μου.
«Βοήθησέ με να τον πάω στο κρεβάτι του. Πρέπει να κάνουμε γρήγορα».
Το σώμα του Κρις, που πάντα έμοιαζε ανάλαφρο, τώρα ήταν ασήκωτο. Χρειάστηκα όση δύναμη είχα για να σηκώσω τα πόδια του. Σύντομα βρισκόμασταν στο κρεβάτι του. Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να στέκομαι στη γωνία όσο η Κέιτ έτρεχε μέσα και έξω από το δωμάτιο, εμφανίζοντας διάφανα σωληνάκια, αποστειρωμένες σύριγγες, και σακουλάκια με κόκκινο ορό. Τέλος, έφερε μια σειρά από μηχανήματα που έμοιαζαν με αυτά που είχα δει στο νοσοκομείο, αλλά σε μικρότερη κλίμακα.
Αφού συνέδεσε τα μηχανήματα και βεβαιώθηκε πως ο Κρις ήταν σε σταθερή κατάσταση, γονάτισε στο πάτωμα από ανακούφιση. Εγώ συνέχισα να στέκομαι ακίνητη, προσπαθώντας να αξιολογήσω την κατάσταση. Για εμένα το να μην έχω αύρα ήταν κάτι φυσιολογικό, όμως τώρα που ο Κρις ήταν αναίσθητος και η συνηθισμένη κόκκινη λάμψη γύρω του χαμένη, φάνταζε σαν να ήταν το πιο παράλογο πράγμα.
«Ξέρω ποια είσαι». Η Κέιτ δε με κοιτούσε, όμως ήταν ξεκάθαρο ότι μιλούσε σε εμένα.
«Δεν ξέρω γιατί σε προστατεύει, αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι του κάνεις κακό. Έχω δει πως τον κοιτάς. Αν νοιάζεσαι έστω και λίγο για εκείνον, άφησέ τον ήσυχο».
«Κέιτ…»
Προσπάθησα να μιλήσω, χωρίς να ξέρω τι πρέπει να πω, όμως η Κέιτ είχε σηκωθεί και είχε βγει έξω από το δωμάτιο πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου. Ήξερα πως δε θα τολμούσε να με προδώσει, γιατί αυτό σήμαινε πως αυτόματα θα βρισκόταν σε κίνδυνο και ο Κρις. Έπρεπε να της εξηγήσω, όμως αντί για αυτό, κάθισα στο πάτωμα και κοιτούσα τις γραμμές στο μηχάνημα να πηγαίνουν πάνω κάτω και ξανά από την αρχή, ελπίζοντας πως σύντομα θα άνοιγε τα μάτια του και όλα αυτά που μόλις συνέβησαν θα ήταν ένα πολύ κακό όνειρο.
Ευριδίκη Πετσά