Οι πιο Σκοτεινές Μέρες (Θέλω να κατέβω)

 Μέσα σε ένα λεωφορείο

 θα δεις πολλές εκφράσεις.

 Άλλοι κουρασμένοι,

 άλλοι ερωτευμένοι

 και άλλοι

 κλαίνε σιγανά

 κοιτώντας έξω από το παράθυρο.

 Εγώ για αυτούς τους τελευταίους θα μιλήσω.

 Μέσα τους

 έχουν ένα πόνο βαθύ

που δεν τους επιτρέπει καν να ανασάνουν.

Μια αδικία ζοφερή

Μια λαβωματιά βίαιη μες στην ψυχή

κι ένα παράπονο

θέλει να δραπετεύσει από τα χείλη.

Τότε,

τα μάτια σφίγγουν γερά

για να πνίξουν τοn λυγμό

και ξάφνου

όλα γίνονται πιο φοβερά

και πιο αποπνικτικά.

Μα κρατάει για λίγες στιγμές μονάχα.

Ως επιβάτης στη ζωή

ξέρεις για τον λεγόμενο πόνο,

Αυτόν για τον οποίο σου μιλούσαν οι γονείς.

Όμως, είναι δύσκολο να κρύψεις

όλη αυτή τη θαλασσοταραχή

όταν είσαι μες στο πλήθος.

Το άτομο αυτό

που θρηνεί σιωπηλά μέσα στο λεωφορείο

μπορεί να είναι ο καθένας.

Μπορεί να είσαι εσύ.

Μπορεί να είμαι εγώ.

Μπορεί να είναι ένας αγαπημένος άνθρωπος.

Μα σταματήστε πλέον αυτό το όχημα.

Θέλω να κατέβω.

Δεν μπορώ άλλο να ασφυκτιώ

μέσα σε τόσο κόσμο.

Αφήστε με να κατέβω λίγες στάσεις πιο νωρίς.

Κι ας είμαι μακριά από τον προορισμό μου.

Κι ας είμαι μόνη.

Κι ας κρυώνω.

Θέλω να κατέβω…

Jalan