Ο Ντάσερ απολάμβανε μια πλήρως γεμάτη καθημερινή ζωή μιας και η απορρόφηση με το δικό του προσωπικό σχέδιο ήταν σχεδόν καθολική. Για το χατίρι αυτού του σχεδίου και οπλισμένος με την επιθυμία της απόκτησης μιας ακόμη ιδιότητας, η οποία όμως θα τον δίεπε σε πολύ μικρότερο βαθμό, είχε παρακολουθήσει αρκετά μεταπτυχιακά σεμινάρια ρομποτικής και νανοτεχνολογίας και ξόδεψε πολλές ώρες σχεδιασμού και υπολογισμών παράλληλα με το επίσημο ωράριό του στο πόστο εργασίας που είχε αναλάβει στην ΕΞΟΡΜΗΣΗ.
Είχε απευθυνθεί στις ανώτερες ιεραρχίες για την ιδέα του. Στην αρχή, αντιμετωπίστηκε με αρκετή επιφυλακτικότητα, ήταν άλλωστε φυσικό. Με τη πάροδο των μηνών όμως και με τη χρήση γερής και αμετάκλητης επιχειρηματολογίας βασισμένη σε επιστημονικά δεδομένα προερχόμενα από αναλύσεις επί των αναλύσεων, άρχιζε να κερδίζει υποστηρικτές.
Μετά από κάποιες εβδομάδες επίμονου, ενίοτε ενοχλητικού, αλλά σε καμιά περίπτωση παραβλεπόμενου βολιδοσκοπήσματος, το Επιστημονικό Συμβούλιο συμφώνησε να δώσει την πολυπόθητη ευκαιρία στον νεαρό επιστήμονα με τη μορφή μιας παρουσίασης της ιδέας του και μάλιστα στην ίδια τη βασίλισσα.. Αυτή η παρουσίαση είχε στενούς συνδέσμους με το παρελθόν μιας και θα τον έφερνε εκ νέου αντιμέτωπο με το ζήτημα της Μαύρης Πυραμίδας, με ένα αντίκτυπο που είχε προκύψει εξαιτίας της.
Αν η παρουσίαση του στεφόταν με επιτυχία, θα υπέγραφε συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με τα ανώτερα κλιμάκια του Σχεδίου ΕΞΟΡΜΗΣΗ. Αν όχι, θα εκτιθόταν ανεπανόρθωτα μπροστά σε πρόσωπα που δε δείχνουν το παραμικρό ίχνος ανεκτικότητας στις αρνητικές ή έστω στις τμηματικώς μη επιθυμητές εκβάσεις. Βέβαια, αυτό δε σήμαινε ότι η ιδέα του δε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε άλλους τομείς, κάτι που δεν τον έβρισκε μεν αντίθετο. Δε θα του κακόπεφτε όμως αν η αρχή γινόταν εκεί, στο μεγαλεπήβολο σχέδιο.
Η παρουσίαση απαιτούσε μια γερή προετοιμασία εκ μέρους του και αυτή δεν ήταν εφικτή υπό τις τρέχουσες συνθήκες. Χρειαζόταν καθαρό μυαλό και καμιά επαφή με τυχόν αγχωτικούς παράγοντες. Η απομόνωση ήταν απολύτως ζωτικής σημασίας όχι μόνο για να μπορέσει να προετοιμαστεί κατάλληλα και ο ίδιος αλλά και το επίτευγμά του για την επικείμενη παρουσίαση στο Παλάτι αλλά και για να προστατευτεί από διάφορους… κατασταλτικούς παράγοντες. Για αυτούς τους λόγους, λοιπόν, πήρε μια άδεια απουσίας άνευ αποδοχών από το πόστο του και έφυγε από τη Βασιλεύουσα. O προορισμός του ήταν η Όγδοη Επικράτεια του Δυτικού Ημισφαιρίου, πιο συγκεκριμένα η πόλη Ακανσιατόνια.
Η πατρική του κατοικία.
-.-
Τρία απαλά χτυπήματα ακούστηκαν και τράβηξαν τη προσοχή του.
«Ναι, μητέρα. Μπορείς να περάσεις» είπε χαμηλόφωνα.
Η πόρτα άνοιξε και αποκάλυψε τη λεπτοκαμωμένη φιγούρα της Λόρι. Το πρόσωπό της, ταλαιπωρημένο από το πέρασμα του χρόνου και της μοναξιάς, εξέπεμπε καλοσύνη, ζεστασιά αλλά και μια μικρή ανεπαίσθητη ιδέα αυστηρότητας.
«Από πότε χρειάζομαι άδεια για να περάσω;» γκρίνιαξε προσποιούμενη τη θυμωμένη.
«Με συγχωρείς, μητέρα. Κεκτημένη ταχύτητα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν έχω ακόμα “αποκοπεί” από το περιβάλλον του Επιστημονικού Ινστιτούτου και τους ρυθμούς του» απάντησε στους ίδιους τόνους.
Τον πλησίασε σιωπηλά. Το χέρι της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά του.
«Το δείπνο είναι σχεδόν έτοιμο. Ετοιμάζω το τραπέζι».
«Ναι, μητέρα. Θα έρθω το συντομότερο δυνατό».
«Σίγουρα θα έρθεις ή θα στρώσω τραπέζι για δύο, μόνο και μόνο για να δειπνήσει ο ένας;»
«Θα έρθω, μητέρα. Απόψε θα έρθω, να είσαι σίγουρη».
Η Λόρι δε μίλησε. Απομακρύνθηκε. Λίγο πριν φτάσει στη πόρτα, κυριολεκτικά με το ένα πόδι να έχει περάσει στο διάδρομο, γύρισε και τον ξανακοίταξε ενώ διάβαινε το κατώφλι. Χαμογέλασε καθώς τον κοίταζε να γυρνάει τη πλάτη του και να επικεντρώνεται στις σημειώσεις του, όπως έκανε πάντα. Αφού πρόσεξε ότι διπλά του ήταν και ένα μαγνητόφωνο, έκλεισε τη πόρτα όσο πιο ήρεμα μπορούσε. Ήξερε ότι, για αυτό που επακολουθούσε, η ησυχία ήταν επιτακτική.
Ο νεαρός άντρας για πρώτη φορά από τότε που είχε αποφοιτήσει ονειροπολούσε. Περνούσε τις μέρες του στην ανάπτυξη αυτού του ορού. Στο ίδιο χρονικό διάστημα, μια νέα εξέλιξη ερχόταν, για να ανεβάσει τον πήχη ακόμα υψηλότερα
Απόψε, θα τιμούσε την υπόσχεσή του προς τη μητέρα του, θα δειπνούσε μαζί της. Πριν όμως βάλει μια τελεία στην αποψινή του κούραση, έπρεπε να πράξει ένα τελευταίο μέλημα. Πήρε το μαγνητόφωνο, πάτησε το κουμπί ενεργοποίησης της καταγραφής και άρχισε να μιλάει.
“Ηχητική καταγραφή, νο. 54991, σειρά β22. Καταγράφει ο Δρ. Ντάσερ Χολσόι.
Ύστερα από επίπονη και κοπιαστική προσπάθεια, μετά από έντονο προσωπικό κόστος και θυσίες, μετά από αρκετά σεμινάρια μικρορομποτικής, μπορώ να πω πια με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο νάνο-νευροχημικός καταλύτης μου είναι πια έτοιμος. Τώρα, αν είναι λειτουργικός και κατ’ επέκταση αποτελεσματικός στο κεντρικό νευρικό σύστημα των ανώτερων θηλαστικών μορφών ζωής… Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω με απτή βεβαιότητα. Σίγουρα όχι εδώ.
Έχοντας σαν γνώμονα ότι αυτό που αποκαλούμε ζωή είναι μια περίπλοκη αλυσίδα από ηλεκτροχημικές και μηχανικές-κινητικές αλληλοεπιδράσεις, έφτασα στο σημείο να δημιουργήσω ένα πρωτότυπο διάλυμα. Ένα υγρό έκδοχο το οποίο περιέχει νανορομπότ, εξοπλισμένα με δεξαμενές γεμάτες από νευροδιαβιβαστές, ουσίες κάθε είδους αλλά και με μικρογεννήτριες παραγωγής εναλλασσόμενου ηλεκτρικού ρεύματος.
Μέσω ενδοφλέβιας χορήγησης αυτά τα νανορομπότ θα διαπεράσουν τον εγκεφαλονωτιαίο φραγμό και θα εισέλθουν στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Σε εκείνη τη φάση, τα νανορομπότ θα προσκολληθούν με τους αισθητικούς- κινητικούς νευρώνες και θα αρχίσουν να τους «βομβαρδίζουν» με εναλλασσόμενο ηλεκτρικό ρεύμα. Σύμφωνα με τη θεωρία μου, τα κύτταρα θα αρχίσουν να λειτουργούν μετά την τρίτη διοχέτευση και τότε θα αρχίσει η απελευθέρωση των νευροδιαβιβαστικών ουσιών, για να υποβοηθηθεί η μεταφορά των πρώτων ηλεκτρικών ερεθισμάτων. H αρχή θα γίνει με την έκχυση ακετυλοχολίνης, για να διεγερθεί η καρδιά μέσω των συμπαθητικών νεύρων και χάρη των κατασταλτικών ώσεων του πνευμονογαστρικού νεύρου θα πετύχουμε την επιθυμητή ισορροπία. Ένας σημαντικός αριθμός νανορομπότ θα εγκατασταθεί σε κάθε νευρικό κέντρο σε όλα τα όργανα, για να επαναληφθεί η προαναφερόμενη διαδικασία. Τα πρώτα δείγματα που είχα από πειράματα που διεξήχθησαν με απομονωμένα όργανα και εγκεφάλους από κατώτερα αμφίβια ήταν άκρως ενθαρρυντικά και με ωθούν στο να πι… στο να έχω ελπίδες ότι θα έχουμε θετικές απολαβές όταν θα επαναληφθεί αυτή η διαδικασία και σε Δελτανιανό υποκείμενο.
Καταλαβαίνω ότι πρέπει να έχω συγκρατημένες ελπίδες γιατί, όπως και να το κάνουμε, μια σύγκριση ανάμεσα σε ένα απομονωμένο νευρομυικό παρασκεύασμα και σε ένα πλήρες εγκεφαλο-νωτιαίο πακέτο είναι τελείως άτοπη, αλλά αυτό δε μειώνει στο ελάχιστο την αγωνία και την αισιοδοξία που τρέφω εντός μου. Παρόλα ταύτα όμως έχω μια και μοναδική ευκαιρία να αποδείξω τις θεωρίες μου σε δυο μέρες στη Βασιλεύουσα όπου και είμαι υποχρεωμένος να παραβρεθώ στο Επιστημονικό Ινστιτούτο για την επιχείρηση επαναφοράς στη ζωή του κλώνου που παράχθηκε από το γενετικό υλικό που συλλέχτηκε από τη μαύρη πυραμίδα προ εικοσιπενταετίας.
Σκοπός της παρουσίας μου εκεί είναι να επιχειρήσω να επαναδραστηριοποιήσω το ανενεργό νευρικό σύστημα του κλώνου. Έπειτα θα χρησιμοποιήσω τον καταλύτη για λογαριασμό του προγράμματος που έχει κατατεθεί για την επίλυση του ενεργειακού προβλήματος που βασανίζει την ομάδα μηχανολόγων που εργάζεται στο Σχέδιο «ΕΞΟΡΜΗΣΗ». Αυτό το πρόγραμμα είναι αποκύημα του παλιού μου φίλου, από τα χρόνια της Ακαδημίας, Γκορ Τάναν. Ξεκινώ το ταξίδι μου το συντομότερο δυνατό».
Αυτό το περίφημο πρόγραμμα στο οποίο έκανε αναφορά ο Ντάσερ ήταν γνωστό στους κόλπους του τμήματος μηχανολογίας ως Κεντρικός Κυκλοφορικός Πυρήνας. Το ύστατο αποτέλεσμα μιας μακροπρόθεσμης προσπάθειας από όλα τα μέλη που ναύλωναν το τμήμα ερευνών και ανάπτυξης της κυβερνητικής-οργανικής τεχνολογίας.
Στην ουσία επρόκειτο για μια συγχώνευση ενός αντιδραστήρα παραγωγής ενέργειας με μια κλωνοποιημένη, μεταλλαγμένη, οργανική καρδιά.
Σύμφωνα με τον σχεδιασμό, από λειτουργικής απόψεως, το μηχανικό τμήμα θα αναλάμβανε την παραγωγή ισχύος ενώ χάρη στην ικανότητα άντλησης του οργανικού τμήματος, η άρδευση και κατά συνέπεια παροχή θα ήταν συνεχής και επαρκής για τον Κινητήρα Ενδοδιαστήματος. Όλα τα υπόλοιπα τμήματα του σκάφους όπως τα συστήματα υποστήριξης ζωής και το μηχανικό μέρος του ίδιου του Κυκλοφορικού Πυρήνα θα λάμβαναν ισχύ από συμβατικούς αντιδραστήρες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος.
Σε ό,τι αφορούσε το οργανικό τμήμα, η εσωτερική επιφάνεια του μεταλλαγμένου οργάνου, το λεγόμενο ενδοκάρδιο, ήταν επικαλυμμένο από μια επιπρόσθετη επένδυση σιλικόνης και μόλυβδου που εξασφάλιζε καμπυλότητα και προστασία του οργανικού ιστού από την βλαπτική επίδραση της ακτινοβολίας. Η τροφοδοσία του εξωτερικού μανδύα, του μυοκαρδίου, θα επιμελούταν ένα ειδικά τροποποιημένο δίκτυο στεφανιαίων αρτηριών.
Το οργανικό τμήμα όμως παρέμενε ανενεργό. Αρνούμενο να ανταποκριθεί σε οποιοδήποτε είδος ερεθίσματος. Αυτός ήταν και ο στόχος του καταλύτη: αυτό το μικρό εναρκτήριο ερέθισμα.
Και εδώ γινόταν πια ξεκάθαρος και ο ρόλος του Ντάσερ. Εφόσον φυσικά η πρώτη δοκιμή στεφόταν με απόλυτη επιτυχία.
-.-
Από το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας είχε κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες για την πραγματοποίηση του ταξιδιού του. Δύο αποσκευές είχε ετοιμάσει όλες και όλες. Στη μια βαλίτσα είχε τοποθετήσει μια ειδική ψυκτική συσκευή που λειτουργούσε με μπαταρίες. Αυτή η συσκευή ήταν συνδεδεμένη με ένα γυροσκόπιο έτσι ώστε να διατηρήσει μια ισορροπία. Μέσα σε αυτή τη βαλίτσα ήταν τοποθετημένος μέσα σε ένα ειδικό γυροσκοπικό ισορροπητικό σύστημα το φιαλίδιο με τον καταλύτη.
Το βράδυ της παραμονής της αναχώρησής του, μητέρα και γιός δείπνησαν για μια ακόμα φορά. Εκείνο το βράδυ το μενού περιλάμβανε ψητό ορνιθοειδές με τη συνοδεία υπέροχων ψημένων εδαφομήλων. Τα εδαφομήλα ήταν ψημένα τόσο ομοιόμορφα που είχαν αποκτήσει μια ελαφριά ρόδινη όψη και μια απολαυστική βελούδινη υφή.
Οι δύο τους κάθονταν στη βεράντα. Αντικριστά, ο ένας από τον άλλο, έτσι ώστε να προσέχει ο ένας το πώς τρώει ο άλλος. Ο δροσερός αέρας της υπαίθρου τους γαργαλούσε γλυκά. Η Λόρι μάσησε τη μπουκιά της και κατάπιε μαλακά. Αμέσως μετά κοίταξε τον γιό της.
«Ντάσερ;»
«Ναι, μητέρα;»
«Δε σου έχω πει να μη καταπίνεις βιαστικά το φαγητό σου;»
Ο νεαρός άντρας χαχάνισε. Σκούπισε το στόμα του με τη χαρτοπετσέτα, άφησε το πιρούνι του στο πιάτο και την κοίταξε.
«Θέλω να κοιμηθώ νωρίς. Αύριο θα φύγω νωρίς-νωρίς».
«Ναι… Τα είπαμε αυτά. Παρόλα αυτά, δε σημαίνει ότι πρέπει να τρως άγαρμπα. Δεν είναι απαραίτητο να καταστρέψεις το στομάχι σου για το χατίρι της παρουσίασης».
«Ναι, μητέρα. Έχεις δίκιο. Έχεις απόλυτο δίκιο» της απάντησε χωρίς κανένα ίχνος ειρωνείας.
Πάντα της μιλούσε με σεβασμό μα και εκτίμηση, ακόμα και όταν οι απόψεις του ερχόταν σε σύγκρουση με τις δικές της. Πώς να τολμούσε άλλωστε; Πώς θα τολμούσε να επιδείξει τόσο μεγάλη ασέβεια; H Λόρι, εκτός από καλή μητέρα, ήταν ανέκαθεν και μια γενναία ανιδιοτελής γυναίκα. Μια ψυχή που αναγκάστηκε να ατσαλώσει όταν η κεφαλή της οικογένειας σκοτώθηκε επί τόπου σε εκείνο το άγριο δυστύχημα.
Πόσος καιρός να είχε περάσει εκ τότε;
Ούτε και εκείνη μπορούσε να απαντήσει με βεβαιότητα. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι όσος καιρός και αν περνούσε, όσο νωπό και να ήταν το τραύμα που της χάρισε αυτή η απώλεια, η ίδια έπρεπε να διατηρείται ακμαία, στο ύψος των περιστάσεων. Δενθα επέτρεπε στον εαυτό της να γονατίσει.
Θα πονούσε, θα έκλαιγε, θα υπέφερε, αλλά σίγουρα θα συνέχιζε να προχωράει τον δρόμο της αδιαφορώντας για τον τελικό προορισμό.
Η επόμενη μέρα, μοιραία ξημέρωσε.
Ο Ντάσερ ήταν πιο κομψός από ποτέ. Είχε αγοράσει από πολύ πιο πριν ένα πολύ όμορφο σετ από ρούχα επίσημου χαρακτήρα και είχε αποφασίσει να παραβρεθεί στη Βασιλεύουσα φορώντας το. Το σετ αποτελούταν από ένα πολύ πρακτικό και κομψό σακάκι μαύρου ανοικτού χρώματος ενώ από μέσα το σακάκι συνοδευόταν από μια λευκή μη εφαρμοστή μπλούζα. Στο όλο σύνολο, τον ρόλο της τελικής πινελιάς είχαν αναλάβει το κοτλέ, επίσης μαύρο παντελόνι και τα καλογυαλισμένα παπούτσια του. Φαινόταν πολύ διαφορετικός όταν φόρεσε αυτά τα ρούχα. Έμοιαζε με άντρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ήταν και γοητευτικός.
«Κοίτα ομορφιές!» είπε με τη φωνή της να είναι πότε σπαστή και πότε πιο συγκρατημένη.
«Έχω την εντύπωση ότι γίνεσαι μια ιδέα υπερβολική».
«Θα το ήθελες να είμαι υπερβολική, αλλά για μια ακόμα φορά λέω να μη σου κάνω τη χάρη!» τον πείραξε γλυκά. Πάντως… οφείλω να πω… Είσαι πιο όμορφος από ποτέ. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι δεν είναι κάποιο πρόσωπο υπεύθυνο για αυτή την αλλαγή».
«Μα… είναι ένα άλλο πρόσωπο υπεύθυνο για αυτή την αλλαγή. Ξεχνάς ποιον πάω να συναντήσω; Και δεν εννοώ τον Γκορ».
«Ξέρεις τι ακριβώς εννοώ» χαχάνισε εκείνη κλείνοντάς του το μάτι πονηρά.
«Πραγματικά, δε σε καταλαβαίνω…»
Η Λόρι γέλασε απηυδισμένη για μια ακόμα φορά με αυτή την ιδιαίτερη αντίφαση του χαρακτήρα του. Ο γιός της ήταν μια ιδιοφυία αλλά ήταν επίσης και ένας πρώτης κλάσεως μπούφος.
Η χαρά της όμως κόπηκε απότομα από ένα δυνατό κορνάρισμα. Το ταχυόχημα που θα της έπαιρνε τον γιο της είχε φτάσει. Ήταν η στιγμή του επώδυνου αποχωρισμού. Μητέρα και γιός κοντοστάθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο.
«Μητέρα…»
«Σσσς. Μη λες τίποτα».
«Να μην πούμε αντίο;»
«Όχι, αγόρι μου. Δε θέλω να πούμε αντίο. Μόνο ένα θέλω από εσένα».
«Πες μου, μητέρα».
«Να είσαι πάντα ένας σωστός άνθρωπος».
Αυτή η φράση… Να είσαι πάντα ένας σωστός άνθρωπος… Ήταν πάντα η κατάρα και η ευλογία του. Ήταν η τελευταία φράση που άκουσε από τον πατέρα του λίγο πριν ξεψυχήσει, στο δωμάτιο της πτέρυγας όπου νοσηλευόταν μετά από εκείνο το δυστύχημα.
Μια ανάμνηση που σε συνδυασμό με τις διδαχές της Λόρι τον βοήθησαν να περπατήσει τον δρόμο που διάλεξε.
Τα μάτια του γυάλισαν και ένα μικρό αναφιλητό δραπέτευσε. Δεν της είπε «σ’ αγαπώ». Ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με αυτή τη φράση και για αυτό δεν το ξεστόμιζε, όχι στη συχνότητα που ίσως να ήθελε η Λόρι. Προτιμούσε να της το δείχνει με πράξεις.
Της κράτησε τα χέρια από τις παλάμες και τα έσφιξε ελαφρώς, της υποσχέθηκε ότι θα ξαναγυρίσει για εκείνη.
«Πήγαινε τώρα. Πραγματοποίησε το όνειρό σου» μουρμούρισε γλυκά εκείνη αφήνοντας να ξεχυθεί ένας αναστεναγμός. «Για χάρη σου, για χάρη μου και για χάρη του πατέρα σου».
«Θα… Θα ξαναγυρίσω».
Ένα σφίξιμο πέτρωσε για ένα φευγαλέο δευτερόλεπτα τους μυς, στην αριστερή πλευρά του στήθους του. Κάποιος οιωνός, ίσως;
Το χάιδεψε βιαστικά, το κοίταξε το ίδιο βιαστικά και μετά εστίασε στο πρόσωπο της μητέρας.
Τώρα, το δέσιμο μεταξύ μητέρας και γιού έπρεπε να σπάσει για άλλη μια φορά. Το ευχάριστο διάλλειμα που είχε προκύψει όλο αυτόν τον καιρό μόλις είχε λάβει ένα γλυκόπικρο τέλος.
Μηνάς Τσαμπάνης
Είχε απευθυνθεί στις ανώτερες ιεραρχίες για την ιδέα του. Στην αρχή, αντιμετωπίστηκε με αρκετή επιφυλακτικότητα, ήταν άλλωστε φυσικό. Με τη πάροδο των μηνών όμως και με τη χρήση γερής και αμετάκλητης επιχειρηματολογίας βασισμένη σε επιστημονικά δεδομένα προερχόμενα από αναλύσεις επί των αναλύσεων, άρχιζε να κερδίζει υποστηρικτές.
Μετά από κάποιες εβδομάδες επίμονου, ενίοτε ενοχλητικού, αλλά σε καμιά περίπτωση παραβλεπόμενου βολιδοσκοπήσματος, το Επιστημονικό Συμβούλιο συμφώνησε να δώσει την πολυπόθητη ευκαιρία στον νεαρό επιστήμονα με τη μορφή μιας παρουσίασης της ιδέας του και μάλιστα στην ίδια τη βασίλισσα.. Αυτή η παρουσίαση είχε στενούς συνδέσμους με το παρελθόν μιας και θα τον έφερνε εκ νέου αντιμέτωπο με το ζήτημα της Μαύρης Πυραμίδας, με ένα αντίκτυπο που είχε προκύψει εξαιτίας της.
Αν η παρουσίαση του στεφόταν με επιτυχία, θα υπέγραφε συμβόλαιο αποκλειστικής συνεργασίας με τα ανώτερα κλιμάκια του Σχεδίου ΕΞΟΡΜΗΣΗ. Αν όχι, θα εκτιθόταν ανεπανόρθωτα μπροστά σε πρόσωπα που δε δείχνουν το παραμικρό ίχνος ανεκτικότητας στις αρνητικές ή έστω στις τμηματικώς μη επιθυμητές εκβάσεις. Βέβαια, αυτό δε σήμαινε ότι η ιδέα του δε θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σε άλλους τομείς, κάτι που δεν τον έβρισκε μεν αντίθετο. Δε θα του κακόπεφτε όμως αν η αρχή γινόταν εκεί, στο μεγαλεπήβολο σχέδιο.
Η παρουσίαση απαιτούσε μια γερή προετοιμασία εκ μέρους του και αυτή δεν ήταν εφικτή υπό τις τρέχουσες συνθήκες. Χρειαζόταν καθαρό μυαλό και καμιά επαφή με τυχόν αγχωτικούς παράγοντες. Η απομόνωση ήταν απολύτως ζωτικής σημασίας όχι μόνο για να μπορέσει να προετοιμαστεί κατάλληλα και ο ίδιος αλλά και το επίτευγμά του για την επικείμενη παρουσίαση στο Παλάτι αλλά και για να προστατευτεί από διάφορους… κατασταλτικούς παράγοντες. Για αυτούς τους λόγους, λοιπόν, πήρε μια άδεια απουσίας άνευ αποδοχών από το πόστο του και έφυγε από τη Βασιλεύουσα. O προορισμός του ήταν η Όγδοη Επικράτεια του Δυτικού Ημισφαιρίου, πιο συγκεκριμένα η πόλη Ακανσιατόνια.
Η πατρική του κατοικία.
-.-
Τρία απαλά χτυπήματα ακούστηκαν και τράβηξαν τη προσοχή του.
«Ναι, μητέρα. Μπορείς να περάσεις» είπε χαμηλόφωνα.
Η πόρτα άνοιξε και αποκάλυψε τη λεπτοκαμωμένη φιγούρα της Λόρι. Το πρόσωπό της, ταλαιπωρημένο από το πέρασμα του χρόνου και της μοναξιάς, εξέπεμπε καλοσύνη, ζεστασιά αλλά και μια μικρή ανεπαίσθητη ιδέα αυστηρότητας.
«Από πότε χρειάζομαι άδεια για να περάσω;» γκρίνιαξε προσποιούμενη τη θυμωμένη.
«Με συγχωρείς, μητέρα. Κεκτημένη ταχύτητα σε συνδυασμό με το γεγονός ότι δεν έχω ακόμα “αποκοπεί” από το περιβάλλον του Επιστημονικού Ινστιτούτου και τους ρυθμούς του» απάντησε στους ίδιους τόνους.
Τον πλησίασε σιωπηλά. Το χέρι της χάιδεψε απαλά τα μαλλιά του.
«Το δείπνο είναι σχεδόν έτοιμο. Ετοιμάζω το τραπέζι».
«Ναι, μητέρα. Θα έρθω το συντομότερο δυνατό».
«Σίγουρα θα έρθεις ή θα στρώσω τραπέζι για δύο, μόνο και μόνο για να δειπνήσει ο ένας;»
«Θα έρθω, μητέρα. Απόψε θα έρθω, να είσαι σίγουρη».
Η Λόρι δε μίλησε. Απομακρύνθηκε. Λίγο πριν φτάσει στη πόρτα, κυριολεκτικά με το ένα πόδι να έχει περάσει στο διάδρομο, γύρισε και τον ξανακοίταξε ενώ διάβαινε το κατώφλι. Χαμογέλασε καθώς τον κοίταζε να γυρνάει τη πλάτη του και να επικεντρώνεται στις σημειώσεις του, όπως έκανε πάντα. Αφού πρόσεξε ότι διπλά του ήταν και ένα μαγνητόφωνο, έκλεισε τη πόρτα όσο πιο ήρεμα μπορούσε. Ήξερε ότι, για αυτό που επακολουθούσε, η ησυχία ήταν επιτακτική.
Ο νεαρός άντρας για πρώτη φορά από τότε που είχε αποφοιτήσει ονειροπολούσε. Περνούσε τις μέρες του στην ανάπτυξη αυτού του ορού. Στο ίδιο χρονικό διάστημα, μια νέα εξέλιξη ερχόταν, για να ανεβάσει τον πήχη ακόμα υψηλότερα
Απόψε, θα τιμούσε την υπόσχεσή του προς τη μητέρα του, θα δειπνούσε μαζί της. Πριν όμως βάλει μια τελεία στην αποψινή του κούραση, έπρεπε να πράξει ένα τελευταίο μέλημα. Πήρε το μαγνητόφωνο, πάτησε το κουμπί ενεργοποίησης της καταγραφής και άρχισε να μιλάει.
“Ηχητική καταγραφή, νο. 54991, σειρά β22. Καταγράφει ο Δρ. Ντάσερ Χολσόι.
Ύστερα από επίπονη και κοπιαστική προσπάθεια, μετά από έντονο προσωπικό κόστος και θυσίες, μετά από αρκετά σεμινάρια μικρορομποτικής, μπορώ να πω πια με απόλυτη βεβαιότητα ότι ο νάνο-νευροχημικός καταλύτης μου είναι πια έτοιμος. Τώρα, αν είναι λειτουργικός και κατ’ επέκταση αποτελεσματικός στο κεντρικό νευρικό σύστημα των ανώτερων θηλαστικών μορφών ζωής… Αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω με απτή βεβαιότητα. Σίγουρα όχι εδώ.
Έχοντας σαν γνώμονα ότι αυτό που αποκαλούμε ζωή είναι μια περίπλοκη αλυσίδα από ηλεκτροχημικές και μηχανικές-κινητικές αλληλοεπιδράσεις, έφτασα στο σημείο να δημιουργήσω ένα πρωτότυπο διάλυμα. Ένα υγρό έκδοχο το οποίο περιέχει νανορομπότ, εξοπλισμένα με δεξαμενές γεμάτες από νευροδιαβιβαστές, ουσίες κάθε είδους αλλά και με μικρογεννήτριες παραγωγής εναλλασσόμενου ηλεκτρικού ρεύματος.
Μέσω ενδοφλέβιας χορήγησης αυτά τα νανορομπότ θα διαπεράσουν τον εγκεφαλονωτιαίο φραγμό και θα εισέλθουν στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Σε εκείνη τη φάση, τα νανορομπότ θα προσκολληθούν με τους αισθητικούς- κινητικούς νευρώνες και θα αρχίσουν να τους «βομβαρδίζουν» με εναλλασσόμενο ηλεκτρικό ρεύμα. Σύμφωνα με τη θεωρία μου, τα κύτταρα θα αρχίσουν να λειτουργούν μετά την τρίτη διοχέτευση και τότε θα αρχίσει η απελευθέρωση των νευροδιαβιβαστικών ουσιών, για να υποβοηθηθεί η μεταφορά των πρώτων ηλεκτρικών ερεθισμάτων. H αρχή θα γίνει με την έκχυση ακετυλοχολίνης, για να διεγερθεί η καρδιά μέσω των συμπαθητικών νεύρων και χάρη των κατασταλτικών ώσεων του πνευμονογαστρικού νεύρου θα πετύχουμε την επιθυμητή ισορροπία. Ένας σημαντικός αριθμός νανορομπότ θα εγκατασταθεί σε κάθε νευρικό κέντρο σε όλα τα όργανα, για να επαναληφθεί η προαναφερόμενη διαδικασία. Τα πρώτα δείγματα που είχα από πειράματα που διεξήχθησαν με απομονωμένα όργανα και εγκεφάλους από κατώτερα αμφίβια ήταν άκρως ενθαρρυντικά και με ωθούν στο να πι… στο να έχω ελπίδες ότι θα έχουμε θετικές απολαβές όταν θα επαναληφθεί αυτή η διαδικασία και σε Δελτανιανό υποκείμενο.
Καταλαβαίνω ότι πρέπει να έχω συγκρατημένες ελπίδες γιατί, όπως και να το κάνουμε, μια σύγκριση ανάμεσα σε ένα απομονωμένο νευρομυικό παρασκεύασμα και σε ένα πλήρες εγκεφαλο-νωτιαίο πακέτο είναι τελείως άτοπη, αλλά αυτό δε μειώνει στο ελάχιστο την αγωνία και την αισιοδοξία που τρέφω εντός μου. Παρόλα ταύτα όμως έχω μια και μοναδική ευκαιρία να αποδείξω τις θεωρίες μου σε δυο μέρες στη Βασιλεύουσα όπου και είμαι υποχρεωμένος να παραβρεθώ στο Επιστημονικό Ινστιτούτο για την επιχείρηση επαναφοράς στη ζωή του κλώνου που παράχθηκε από το γενετικό υλικό που συλλέχτηκε από τη μαύρη πυραμίδα προ εικοσιπενταετίας.
Σκοπός της παρουσίας μου εκεί είναι να επιχειρήσω να επαναδραστηριοποιήσω το ανενεργό νευρικό σύστημα του κλώνου. Έπειτα θα χρησιμοποιήσω τον καταλύτη για λογαριασμό του προγράμματος που έχει κατατεθεί για την επίλυση του ενεργειακού προβλήματος που βασανίζει την ομάδα μηχανολόγων που εργάζεται στο Σχέδιο «ΕΞΟΡΜΗΣΗ». Αυτό το πρόγραμμα είναι αποκύημα του παλιού μου φίλου, από τα χρόνια της Ακαδημίας, Γκορ Τάναν. Ξεκινώ το ταξίδι μου το συντομότερο δυνατό».
Αυτό το περίφημο πρόγραμμα στο οποίο έκανε αναφορά ο Ντάσερ ήταν γνωστό στους κόλπους του τμήματος μηχανολογίας ως Κεντρικός Κυκλοφορικός Πυρήνας. Το ύστατο αποτέλεσμα μιας μακροπρόθεσμης προσπάθειας από όλα τα μέλη που ναύλωναν το τμήμα ερευνών και ανάπτυξης της κυβερνητικής-οργανικής τεχνολογίας.
Στην ουσία επρόκειτο για μια συγχώνευση ενός αντιδραστήρα παραγωγής ενέργειας με μια κλωνοποιημένη, μεταλλαγμένη, οργανική καρδιά.
Σύμφωνα με τον σχεδιασμό, από λειτουργικής απόψεως, το μηχανικό τμήμα θα αναλάμβανε την παραγωγή ισχύος ενώ χάρη στην ικανότητα άντλησης του οργανικού τμήματος, η άρδευση και κατά συνέπεια παροχή θα ήταν συνεχής και επαρκής για τον Κινητήρα Ενδοδιαστήματος. Όλα τα υπόλοιπα τμήματα του σκάφους όπως τα συστήματα υποστήριξης ζωής και το μηχανικό μέρος του ίδιου του Κυκλοφορικού Πυρήνα θα λάμβαναν ισχύ από συμβατικούς αντιδραστήρες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος.
Σε ό,τι αφορούσε το οργανικό τμήμα, η εσωτερική επιφάνεια του μεταλλαγμένου οργάνου, το λεγόμενο ενδοκάρδιο, ήταν επικαλυμμένο από μια επιπρόσθετη επένδυση σιλικόνης και μόλυβδου που εξασφάλιζε καμπυλότητα και προστασία του οργανικού ιστού από την βλαπτική επίδραση της ακτινοβολίας. Η τροφοδοσία του εξωτερικού μανδύα, του μυοκαρδίου, θα επιμελούταν ένα ειδικά τροποποιημένο δίκτυο στεφανιαίων αρτηριών.
Το οργανικό τμήμα όμως παρέμενε ανενεργό. Αρνούμενο να ανταποκριθεί σε οποιοδήποτε είδος ερεθίσματος. Αυτός ήταν και ο στόχος του καταλύτη: αυτό το μικρό εναρκτήριο ερέθισμα.
Και εδώ γινόταν πια ξεκάθαρος και ο ρόλος του Ντάσερ. Εφόσον φυσικά η πρώτη δοκιμή στεφόταν με απόλυτη επιτυχία.
-.-
Από το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας είχε κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες για την πραγματοποίηση του ταξιδιού του. Δύο αποσκευές είχε ετοιμάσει όλες και όλες. Στη μια βαλίτσα είχε τοποθετήσει μια ειδική ψυκτική συσκευή που λειτουργούσε με μπαταρίες. Αυτή η συσκευή ήταν συνδεδεμένη με ένα γυροσκόπιο έτσι ώστε να διατηρήσει μια ισορροπία. Μέσα σε αυτή τη βαλίτσα ήταν τοποθετημένος μέσα σε ένα ειδικό γυροσκοπικό ισορροπητικό σύστημα το φιαλίδιο με τον καταλύτη.
Το βράδυ της παραμονής της αναχώρησής του, μητέρα και γιός δείπνησαν για μια ακόμα φορά. Εκείνο το βράδυ το μενού περιλάμβανε ψητό ορνιθοειδές με τη συνοδεία υπέροχων ψημένων εδαφομήλων. Τα εδαφομήλα ήταν ψημένα τόσο ομοιόμορφα που είχαν αποκτήσει μια ελαφριά ρόδινη όψη και μια απολαυστική βελούδινη υφή.
Οι δύο τους κάθονταν στη βεράντα. Αντικριστά, ο ένας από τον άλλο, έτσι ώστε να προσέχει ο ένας το πώς τρώει ο άλλος. Ο δροσερός αέρας της υπαίθρου τους γαργαλούσε γλυκά. Η Λόρι μάσησε τη μπουκιά της και κατάπιε μαλακά. Αμέσως μετά κοίταξε τον γιό της.
«Ντάσερ;»
«Ναι, μητέρα;»
«Δε σου έχω πει να μη καταπίνεις βιαστικά το φαγητό σου;»
Ο νεαρός άντρας χαχάνισε. Σκούπισε το στόμα του με τη χαρτοπετσέτα, άφησε το πιρούνι του στο πιάτο και την κοίταξε.
«Θέλω να κοιμηθώ νωρίς. Αύριο θα φύγω νωρίς-νωρίς».
«Ναι… Τα είπαμε αυτά. Παρόλα αυτά, δε σημαίνει ότι πρέπει να τρως άγαρμπα. Δεν είναι απαραίτητο να καταστρέψεις το στομάχι σου για το χατίρι της παρουσίασης».
«Ναι, μητέρα. Έχεις δίκιο. Έχεις απόλυτο δίκιο» της απάντησε χωρίς κανένα ίχνος ειρωνείας.
Πάντα της μιλούσε με σεβασμό μα και εκτίμηση, ακόμα και όταν οι απόψεις του ερχόταν σε σύγκρουση με τις δικές της. Πώς να τολμούσε άλλωστε; Πώς θα τολμούσε να επιδείξει τόσο μεγάλη ασέβεια; H Λόρι, εκτός από καλή μητέρα, ήταν ανέκαθεν και μια γενναία ανιδιοτελής γυναίκα. Μια ψυχή που αναγκάστηκε να ατσαλώσει όταν η κεφαλή της οικογένειας σκοτώθηκε επί τόπου σε εκείνο το άγριο δυστύχημα.
Πόσος καιρός να είχε περάσει εκ τότε;
Ούτε και εκείνη μπορούσε να απαντήσει με βεβαιότητα. Το μόνο που ήξερε ήταν ότι όσος καιρός και αν περνούσε, όσο νωπό και να ήταν το τραύμα που της χάρισε αυτή η απώλεια, η ίδια έπρεπε να διατηρείται ακμαία, στο ύψος των περιστάσεων. Δενθα επέτρεπε στον εαυτό της να γονατίσει.
Θα πονούσε, θα έκλαιγε, θα υπέφερε, αλλά σίγουρα θα συνέχιζε να προχωράει τον δρόμο της αδιαφορώντας για τον τελικό προορισμό.
Η επόμενη μέρα, μοιραία ξημέρωσε.
Ο Ντάσερ ήταν πιο κομψός από ποτέ. Είχε αγοράσει από πολύ πιο πριν ένα πολύ όμορφο σετ από ρούχα επίσημου χαρακτήρα και είχε αποφασίσει να παραβρεθεί στη Βασιλεύουσα φορώντας το. Το σετ αποτελούταν από ένα πολύ πρακτικό και κομψό σακάκι μαύρου ανοικτού χρώματος ενώ από μέσα το σακάκι συνοδευόταν από μια λευκή μη εφαρμοστή μπλούζα. Στο όλο σύνολο, τον ρόλο της τελικής πινελιάς είχαν αναλάβει το κοτλέ, επίσης μαύρο παντελόνι και τα καλογυαλισμένα παπούτσια του. Φαινόταν πολύ διαφορετικός όταν φόρεσε αυτά τα ρούχα. Έμοιαζε με άντρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ήταν και γοητευτικός.
«Κοίτα ομορφιές!» είπε με τη φωνή της να είναι πότε σπαστή και πότε πιο συγκρατημένη.
«Έχω την εντύπωση ότι γίνεσαι μια ιδέα υπερβολική».
«Θα το ήθελες να είμαι υπερβολική, αλλά για μια ακόμα φορά λέω να μη σου κάνω τη χάρη!» τον πείραξε γλυκά. Πάντως… οφείλω να πω… Είσαι πιο όμορφος από ποτέ. Το μόνο που με στεναχωρεί είναι ότι δεν είναι κάποιο πρόσωπο υπεύθυνο για αυτή την αλλαγή».
«Μα… είναι ένα άλλο πρόσωπο υπεύθυνο για αυτή την αλλαγή. Ξεχνάς ποιον πάω να συναντήσω; Και δεν εννοώ τον Γκορ».
«Ξέρεις τι ακριβώς εννοώ» χαχάνισε εκείνη κλείνοντάς του το μάτι πονηρά.
«Πραγματικά, δε σε καταλαβαίνω…»
Η Λόρι γέλασε απηυδισμένη για μια ακόμα φορά με αυτή την ιδιαίτερη αντίφαση του χαρακτήρα του. Ο γιός της ήταν μια ιδιοφυία αλλά ήταν επίσης και ένας πρώτης κλάσεως μπούφος.
Η χαρά της όμως κόπηκε απότομα από ένα δυνατό κορνάρισμα. Το ταχυόχημα που θα της έπαιρνε τον γιο της είχε φτάσει. Ήταν η στιγμή του επώδυνου αποχωρισμού. Μητέρα και γιός κοντοστάθηκαν ο ένας απέναντι στον άλλο.
«Μητέρα…»
«Σσσς. Μη λες τίποτα».
«Να μην πούμε αντίο;»
«Όχι, αγόρι μου. Δε θέλω να πούμε αντίο. Μόνο ένα θέλω από εσένα».
«Πες μου, μητέρα».
«Να είσαι πάντα ένας σωστός άνθρωπος».
Αυτή η φράση… Να είσαι πάντα ένας σωστός άνθρωπος… Ήταν πάντα η κατάρα και η ευλογία του. Ήταν η τελευταία φράση που άκουσε από τον πατέρα του λίγο πριν ξεψυχήσει, στο δωμάτιο της πτέρυγας όπου νοσηλευόταν μετά από εκείνο το δυστύχημα.
Μια ανάμνηση που σε συνδυασμό με τις διδαχές της Λόρι τον βοήθησαν να περπατήσει τον δρόμο που διάλεξε.
Τα μάτια του γυάλισαν και ένα μικρό αναφιλητό δραπέτευσε. Δεν της είπε «σ’ αγαπώ». Ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με αυτή τη φράση και για αυτό δεν το ξεστόμιζε, όχι στη συχνότητα που ίσως να ήθελε η Λόρι. Προτιμούσε να της το δείχνει με πράξεις.
Της κράτησε τα χέρια από τις παλάμες και τα έσφιξε ελαφρώς, της υποσχέθηκε ότι θα ξαναγυρίσει για εκείνη.
«Πήγαινε τώρα. Πραγματοποίησε το όνειρό σου» μουρμούρισε γλυκά εκείνη αφήνοντας να ξεχυθεί ένας αναστεναγμός. «Για χάρη σου, για χάρη μου και για χάρη του πατέρα σου».
«Θα… Θα ξαναγυρίσω».
Ένα σφίξιμο πέτρωσε για ένα φευγαλέο δευτερόλεπτα τους μυς, στην αριστερή πλευρά του στήθους του. Κάποιος οιωνός, ίσως;
Το χάιδεψε βιαστικά, το κοίταξε το ίδιο βιαστικά και μετά εστίασε στο πρόσωπο της μητέρας.
Τώρα, το δέσιμο μεταξύ μητέρας και γιού έπρεπε να σπάσει για άλλη μια φορά. Το ευχάριστο διάλλειμα που είχε προκύψει όλο αυτόν τον καιρό μόλις είχε λάβει ένα γλυκόπικρο τέλος.
Μηνάς Τσαμπάνης