Ο Δρ Κάριους Πρετόριους ήταν καθιστός στον προσωπικό του θρόνο, στο γραφείο του, που συστεγαζόταν με το εργαστήριο μέσα στο εντυπωσιακό κτίσμα που είχε παραχωρηθεί στην ιδιοκτησία του από το ίδιο το Παλάτι ως μια «μικρή» ένδειξη εκτίμησης για την προσφορά του, τόσο στην αξιοποίηση του γενετικού υλικού που αποκομίσθηκε από τη Μαύρη Πυραμίδα, όσο και για την προαγωγή της ποιότητας ζωής των πολιτών που είχε προκύψει λόγω της συνεισφοράς των μελετών και επινοήσεών του στην καταπολέμηση της απόρριψης οργάνων στο πεδίο των μεταμοσχεύσεων.
Εκείνη την ημέρα ήταν κλειδαμπαρωμένος στο γραφείο του και περίμενε μια επικείμενη και ανεπιθύμητη άφιξη την ίδια ώρα που κοιτούσε τη θέα των απέναντι κτιρίων από το κεντρικό παράθυρο του γραφείου. Ξαφνικά η φωνή της γραμματέως του από τη συσκευή ιντερκομ στο γραφείο του διέκοψε την αόριστη αναπόλησή του.
«Ο καθηγητής Ντάσερ Χολσόι και ο συνοδός του μόλις κατέφθασαν».
Καθηγητής σκέφτηκε με κάποια πικρία καθώς έριξε ένα χολώδες βλέμμα στο ηχείο της συσκευής. Αυτή η νέα γένια, αν μη τι άλλο, είχε θράσος. Ένα πτυχίο, μια δόση ξεσαλωμένης έπαρσης, και νομίζουν ότι ο κόσμος τούς ανήκει.
«Οδηγήστε τους στην αίθουσα αναμονής. Πες τους να περιμένουν την άφιξή μου» απάντησε ψυχρά.
Ο Δρ Πρετόριους έφτασε τελικά στην αίθουσα υποδοχής, πάντα με το γνωστό του ύφος της ντίβας. Ο Ντάσερ έριξε μια βιαστική ματιά στον συνάδελφό του. Με τη γλώσσα των μορφασμών τού έδωσε να καταλάβει πόσο ενοχλημένος ήταν με τη κίνηση να τους αφήσει να περιμένουν είκοσι ολόκληρα λεπτά. Επίσης το απαξιωτικό του βλέμμα κατά πάσα πιθανότητα να είχε περάσει επίσης τον πενιχρό εντυπωσιασμό που του είχε προξενήσει η εμφάνισή του.
«Καλώς ήρθατε, κύριοι» τους καλωσόρισε εκείνος μηχανικά, χωρίς να επιδείξει το παραμικρό συναίσθημα.
Μετά την είσοδο του δρος Πρετόριους ακολούθησε και μια άλλη μια: μια γυναίκα, πολύ όμορφη παρουσία, ένα ζευγάρι καταγάλανα μεθυστικά μάτια τα οποία στόλιζαν ένα αψεγάδιαστο τρυφερό προσωπάκι. Τα πυκνά μελαχρινά μαλλιά έδιναν μια νότα … άγριας, αγνής θάλασσας, ενώ το συντηρητικό λευκό ταγιέρ έκρυβε πολλά μεν, αλλά πυροδοτούσε τη φαντασία δε. Μια οπτασία, μια εκθαμβωτική οπτασία. Εκ διαμέτρου αντίθετη από την πικρόχολη φλεγματική εικόνα που είχε προηγηθεί.
«Καλώς ήρθατε!» πρόφερε γλυκά με τα σαρκώδη της χείλη. «Θα πρέπει να είστε ο κύριος Χολσόι, σωστά;»
Ο Ντάσερ έγνεψε θετικά με ένα γρήγορο κούνημα της κεφαλής.
«Παρακαλώ, ακολουθήστε με. Θα σας οδηγήσω στο Εργαστήριο Γενετικής Διαχείρισης».
Ο Γκορ όλη εκείνη την ώρα, δεν έχανε καμιά ευκαιρία, για να ρίξει διακριτικά το βλέμμα του προς το μέρος της. Ένιωθε ένα οικείο γαργαλητό μέσα στα ενδόψυχά του κάθε φορά που κατάφερνε και την κοίταζε. Ένιωθε κάτι οικείο αλλά συνάμα και κάτι πρωτόγνωρο.
-.-
Μέσα στα επόμενα λεπτά, το κουαρτέτο είχε φτάσει επιτέλους στο βασικό εργαστήριο. Ένας ευρύχωρος θάλαμος εξοπλισμένος με μηχανήματα τελευταίας τεχνολογίας: φασματικοί σαρωτές, γενετικοί διαχωριστές, αρκετές οθόνες υγρού κρύσταλλου και ό,τι μπορούσε να φανταστεί ένας ενεργητικός νους.
Στον αρνητικό αντίποδα όμως έμοιαζε ένας αρκετά ανατριχιαστικός χώρος, κλειστός, απομονωμένος σχεδόν από το εξωτερικό περιβάλλον και πλημμυρισμένος από μια περίεργη οσμή που θύμιζε οινόπνευμα.
Με λίγα λόγια, αυτό το εργαστήριο είχε κάτι από το προσωπικό στυλ του ιδιοκτήτη του. Του Ντάσερ του φάνηκε συμπαθητικό, ενώ ο Γκορ το βρήκε ανατριχιαστικό. Είχε διαβάσει κάμποσα διηγήματα τρόμου με θέμα τρελούς επιστήμονες που κατασκεύαζαν πλάσματα ή κάθε λογής βιολογικά κατασκευάσματα ικανά να διεγείρουν τον τρόμο στον αναγνώστη. Αυτός ο θάλαμος, για εκείνον και για όποιον δεν είχε κάποια στενή σχέση με την ιατρική επιστήμη, έμοιαζε σαν να είχε ξεπηδήσει από κάποιο από αυτά τα διηγήματα.
Στο κέντρο ακριβώς ήταν τοποθετημένο ένα τραπέζι χειρουργικής χρήσεως. Πάνω στο τραπέζι ήταν ξαπλωμένος ένας νεαρός, θα ήταν δεκαπέντε με δεκαεφτά χρονών, γυμνός από τη μέση και πάνω, απολύτως ακίνητος και χωρίς κανένα επίπεδο συνείδησης.
Ήταν συνδεδεμένος με μόνιτορ παρακολούθησης ζωτικών σημείων, ενώ στο στέρνο του ήταν απλωμένα τα έξι προκάρδια ηλεκτρόδια για τη λήψη ΗΚΓ. Το προκάρδια ηλεκτρόδια 1 και 2 ήταν τοποθετημένα το ένα απέναντι στο άλλο στο τέταρτο μεσοθωράκιο διάστημα, το προκάρδιο 3 ήταν τοποθετημένο ακριβώς κάτω από το προκάρδια 2, το προκάρδιο 4 ήταν τοποθετημένο κάτω ακριβώς από τη θηλή, το προκάρδιο 5 στην πρόσθια μασχαλιαία γραμμή και τέλος το προκάρδιο 6 στη μέση μασχαλιαία γραμμή. Η αναπνοή του υποστηριζόταν μηχανικά μέσω ενδοτραχειακού σωλήνα, ενώ ο δείκτης του χεριού του ήταν συνδεδεμένος με ένα παλμικό οξύμετρο, μια συσκευή που θύμιζε μανταλάκι.
Το κουαρτέτο περικύκλωσε τον κωματώδη νεαρό πολύ γρήγορα. Ο Πρετόριους πήρε το προβάδισμα και στάθηκε ανάμεσα σε εκείνους και το ακίνητο σώμα.
«Ορίστε, κύριοι. Το καλύτερο αποτέλεσμα που μπορεί να σας προσφέρει η γνώση και η τεχνική μου!» καύχασε ο Δρ Πρετόριους.
«Χμ» μουρμούρισε ο Ντάσερ σκεπτικός. «Ώστε αυτό είναι το αποτέλεσμα που προέκυψε μετά την εργαστηριακή εκμετάλλευση του γενετικού υλικού που βρέθηκε στη Μαύρη Πυραμίδα, έτσι δεν είναι;»
Ο γενετιστής έριξε ένα απαξιωτικό βλέμμα και μούγκρισε καταφατικά.
«Το γενετικό υλικό ήταν ελλιπές. Κάποια ποσότητα είχε διαβρωθεί εξαιτίας των ιδιαίτερων συνθηκών που επικρατούν στο διάστημα. Χρειάστηκε να καλύψουμε τα κενά με αρκετές ποσότητες υλικού που είχαμε στις Κεντρικές Τράπεζες από διάφορες δωρεές πολιτών» είπε αδιαφορώντας αν τα λεγόμενά του γίνονταν κατανοητά από το γενικότερο σύνολο των παρευρισκομένων.
«Μετά από μια αρκετά χρονοβόρα έρευνα βρήκα σε μια θυρίδα στο Κεντρικό Μουσείο αρκετή ποσότητα η οποία ήταν συμβατή με το ξένο υλικό σε ένα καθολικό ποσοστό».
«Ποιος ήταν ο αρχικός ιδιοκτήτης;»
«Κ. Χολσόι, με εκπλήσσετε» σάρκασε ο γέρος. «Ξεχάσατε ότι στα πλαίσια του ισχύοντος Δεοντολογικού Πλαισίου δεν μπορώ να σας αποκαλύψω την οποιαδήποτε πληροφορία αφορά τη ταυτότητα του δότη;»
«Ναι… Έχετε κάποιο δίκιο» απάντησε αδιάφορα χωρίς να έχει απομακρύνει το βλέμμα του από την άψυχο σορό, σαν να βρίσκει παντελώς ανάξιο προσοχής τον συνομιλητή του.
Και πράγματι, κάτι τέτοιο ίσχυε. Δεν είχε πάρει καν χαμπάρι την άκομψη προσπάθεια να τον σπιλώσει. Αυτό που τον απασχολούσε ήταν ότι αντίκριζε ένα κλώνο, ένα υβριδικό πλάσμα που εν μέρει προερχόταν από κάποια άγνωστη γωνιά του διαστήματος. Ποιος να ήξερε τι είδους μυστικά έκρυβε μέσα στα κύτταρά του; Τα ίδια κύτταρα που τώρα μοιραζόταν με ένα εκλιπών Δελτανιανό.
«Πώς είναι η ανατομική του δομή;» ρώτησε.
«Επί το πλείστον, φυσιολογική».
«Τι εννοείτε με το “επί το πλείστον”;»
«Εννοώ ότι η ανατομία του είναι σχεδόν όμοια με τη δική μας, αν εξαιρέσουμε έναν αξιοπερίεργο εντοπισμό στο μεσαύλιο χώρο, λίγα εκατοστά πάνω από την καρδιά».
Λέγοντας αυτά τα λόγια, ο Δρ Πρετόριους πάτησε έναν διακόπτη σε μια κονσόλα ακριβώς δίπλα από το τραπέζι με το άψυχο κορμί στη δεξιά πλευρά. Ευθύς αμέσως εμφανίστηκε μια τρισδιάστατη ολογραφική απεικόνιση του θωρακικού χώρου, ακριβώς πάνω από το υποκείμενο. Η απεικόνιση έδειχνε καθαρά τους πνεύμονες, την καρδιά καθώς και τον σφαιρικό σχηματισμό που εντοπιζόταν πάνω από την καρδιά.
«Και τι λειτουργιά επιτελεί;» ρώτησε καθώς εστίαζε στην εικόνα. Η ενδόμυχη περιέργειά του γινόταν αντιληπτή για πρώτη φορά. «Έχετε κάποια θεωρία;»
«Έχω αρκετές. Αυτή που φέρεται να κερδίζει κάποιο έδαφος είναι ότι θα πρέπει να έχει κάποια σχέση με τη βασική του αναπνευστική λειτουργία του υποκειμένου» αποκρίθηκε ο Πρετόριους.
Την ίδια στιγμή, με τη βοήθεια ενός ρυθμιστή, ζούμαρε την εικόνα στο σφαιροειδές όργανο.
«Παρατηρήστε κάτι ενδιαφέρον».
«Εκπληκτικό!» μονολόγησε αποσβολωμένος ο Ντάσερ.
«Αυτή η σφαίρα εκτείνει διακλαδώσεις οι οποίες εισέρχονται μέσα στον πνευμονικό χώρο μαζί με τα νεύρα, τα αγγεία και το στελεχιαίο βρόγχο μέσω της πύλης».
«Και τι σημαίνει αυτό;» ρώτησε ο Γκορ καθώς ήταν πραγματικά ακατόρθωτο να αποκρυπτογραφήσει την ακατανόητη ιατρική γλώσσα που άκουγε.
«Σημαίνει ότι είναι, κατά πάσα πιθανότητα, μια φυσιολογική δομή» απάντησε ο Ντάσερ.
«Ό,τι και αν είναι, ο μόνος τρόπος για να μάθουμε αν όντως πρόκειται για ένα όργανο στα πλαίσια της βασικής ανατομικής του κατασκευής ή κάποια απροσδόκητη μετάλλαξη είναι να θέσουμε το σώμα αυτό σε λειτουργία» διέκοψε ο Πρετόριους.
«Ναι. Συμφωνώ με την παρατήρησή σας».
«Φέρατε τον καταλύτη;»
«Εδώ είναι».
Με μια χειρονομία του έδειξε πού ήταν ο ορός και στην συνέχεια έσκυψε και άνοιξε τη βαλίτσα που κρατούσε στα χέρια του. Από μέσα της έβγαλε ένα φιαλίδιο σωληνοειδούς μορφής.
«Είμαστε έτοιμοι για την έγχυση» είπε με μεγάλη σιγουριά για τον εαυτό του.
Μηνάς Τσαμπάνης