Ακούγοντας τον νεαρό συνάδελφό του να μιλάει με αυτόν τον τόνο, ο Πρετόριους ανασήκωσε το αριστερό του φρύδι. Για τους καλά γνωρίζοντες, αυτό ήταν σημάδι ότι είχε ενοχληθεί. Ο Ντάσερ, αδιαφορώντας για το τι συνέπειες επέφερε η αυταρέσκειά του, κατευθύνθηκε προς το πληκτρολόγιο που βρισκόταν στη βάση του βραχίονα και πληκτρολόγησε τις συντεταγμένες του σημείου όπου θα κατευθυνόταν και θα τρύπαγε η βελόνη ώστε να εισάγει τον ορό που βρισκόταν στη σύριγγα.
Όταν τέλειωσε με την εισαγωγή των πληροφοριών, πάτησε το πλήκτρο που έγραφε ‘ΕΚΤΕΛΕΣΗ’. Με αργές και σταθερές κινήσεις, ο βραχίονας απέκτησε κίνηση που προερχόταν από τα δεδομένα που δόθηκαν στη μονάδα εισόδου του υπολογιστή που έλεγχε τη μακρόστενη κατασκευή. Κάποια στιγμή ο βραχίονας σταμάτησε να κινείται και έκανε μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό του, έπειτα άρχισε να επεκτείνεται προς το καθορισμένο σημείο. Το σημείο της έγχυσης ήταν η έξω καρωτίδα αρτηρία, στην αριστερή πλευρά του λαιμού.
«Η καρωτίδα;»
«Ναι! Πρόκειται για τον κεντρικό δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ της αορτής και του εγκεφάλου.
«Η καρδιά λειτουργεί όχι όμως σε φλεβοκομβικά πλαίσια».
«Αντιμετωπίζετε αρρυθμικές ανωμαλίες;» ρώτησε ο Ντάσερ ρίχνοντας μια ψαρωτική ματιά
«Ναι! Κρατάμε τη καρδιά σε λειτουργία μέσω μικρών σταθερών ηλεκτροσόκ, δυστυχώς όμως αυτά τα ηλεκτρικά ερεθίσματα είναι ανίκανα να προσδώσουν μια σταθερή ρυθμικότητα».
«Θα αρκεστούμε σε αυτό για την ώρα», ξεφύσησε σκεπτικός. «Θα αρχίσουμε τη διοχέτευση ρεύματος μέσα στα επόμενα δύο λεπτά».
«Γιατί τόση ώρα;»
«Πρέπει να δώσουμε λίγο καιρό στα νανορομπότ έτσι ώστε να εξαπλωθούν σε όλο το κεντρικό νευρικό σύστημα. Σε αυτό θα παίξει ρόλο και η κυκλοφορία του εγκεφαλονωτιαίου υγρού», εξήγησε ο Ντάσερ. «Τα δύο λεπτά βρίσκονται μέσα στο πλαίσιο ασφαλούς αντοχής του εγκεφαλικού παρεγχύματος σε κατάσταση πλήρους ανοξίας».
Η ματιά του ήταν κολλημένη στη συσκευή χρονομέτρησης, ούτε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου δεν ξέφυγε από το μάτι του. Όταν επιτέλους πέρασαν και τα τελευταία δευτερόλεπτα, προχώρησε και κατευθύνθηκε προς την κεντρική κονσόλα ελέγχου, όπου όλες οι κεντρικές λειτουργίες των εξοπλισμών του εργαστηρίου προγραμματίζονταν. Εκεί υπήρχε ο κεντρικός ρυθμιστής της ποσότητας και του στόχου του ηλεκτρικού ρεύματος, εκεί άρχισε να κάνει τις διαβαθμίσεις του που είχε στο μυαλό. Ο στόχος ήταν οι μικρογεννήτριες των νανορομπότ, έπειτα η παραγωγή ρεύματος θα γινόταν από τα νανορομπότ και θα διοχετευόταν απευθείας στους νευρώνες. Η διοχέτευση ηλεκτρικού ρεύματος έπρεπε να είναι σε αυστηρώς οριοθετημένες ποσότητες, έτσι ώστε να μην προκληθεί καρδιακός ινιδισμός.
Όλα πια ήταν έτοιμα. Το μόνο που έμενε ήταν να πατήσει το κουμπί εκτέλεσης. Ήταν έτοιμος να το πατήσει όταν μια βροντερή, κεραυνώδης φωνή τον ανάγκασε να αναπηδήσει από τη θέση του.
«Τι νομίζετε ότι κάνετε εκεί πέρα;»
«Ενεργοποιώ την εφεύρεσή μου. Ποιο είναι το πρόβλημα σας;» είπε ξαφνιασμένα και σχεδόν απολογητικά. Αυτά τα συναισθήματα όμως άρχισαν να παραμερίζουν και να δίνουν τη θέση τους σε άλλα πιο επιθετικά καθώς ένιωθε στον καρπό του τη ρυτιδιασμένη πολιορκία της παλάμης του Πρετόριους.
«Ο παρών εξοπλισμός, καθώς επίσης και το προϊόν που προήρθε από τη δρομολόγηση δικών μου πρακτικών και τεχνικών, ανήκουν στη δικαιοδοσία μου», διήγγειλε στον ίδιο τόνο έχοντας την εντύπωση ότι για πρώτη φορά είχε καταφέρει να βγει από πάνω. «Η ευθύνη της ενεργοποίησης της διαδικασίας αφύπνισης βαραίνει τους δικούς μου ώμους. Συνεπώς θα πατήσω εγώ το κουμπί».
O Ντάσερ άρχισε να εκνευρίζεται.
Ναι, ήταν αλήθεια ότι το σώμα καθεαυτό, ήταν… προϊόν της γενετικής μηχανικής του δρ. Πρετόριους. Τα νανορομπότ όμως ήταν δική του πατέντα και δεν ήταν διατιθέμενος να επιτρέψει σε κανέναν να το προσπεράσει έτσι εύκολα. Ιδίως σε αυτόν τον ξιπασμένο παλιόγερο που προφανώς δεν είχε το παραμικρό ίχνος παιδείας, μέτρων και σταθμών.
«Απομακρύνετε το χέρι σας. Αυτή τη στιγμή», γρύλισε κοιτάζοντάς τον κατευθείαν στα μάτια.
Ο τόνος του ήταν τόσο έντονος, που το στρατηγικό πλεονέκτημα που είχε καταφέρει να χρησιμοποιήσει ο Πρετόριους καταλύθηκε εν ριπή οφθαλμού. Την ίδια στιγμή, με ένα απότομο τράβηγμα του άνω άκρου απελευθέρωσε τον καρπό του από το ενοχλητικό άδραγμα.
«Αναιδέστατε!» μουρμούρισε παγιδευμένος σε έναν διχασμό έκπληξης και οργής. «Μικρέ, αναιδέστατε ξερόλα! Έχεις το θράσος και μου λες τι να κάνω μέσα στο ίδιο μου το εργαστήριο; Έχεις ιδέα ποιος είμαι εγ…»
«Να διακόψω λίγο αυτήν την έντονη συζήτηση;»
Οι δυο αντιμαχόμενοι έπαψαν να κοιτάνε ο ένας τον άλλο με βλέμματα… γεμάτα υποσχέσεις και τα έριξαν προς το πρόσωπο που τους διέκοψε. Προς έκπληξη όλων, συμπεριλαμβανομένου και του Γκορ, αυτή η ήρεμη αλλά και αποφασιστική δήλωση προερχόταν από τα χείλη της όμορφης κοπέλας που τους είχε καλωσορίσει νωρίτερα.
«Τι συμβαίνει, Χάρτ;» ρώτησε ο γέρος αδιάφορα.
Χαρτ! σκέφτηκε ενθουσιασμένος ο Γκορ. Ταιριαστό όνομα.
«Η ποιότητα των συνεισφορών και του ενός αλλά και του άλλου στην ολοκλήρωση αυτού του εγχειρήματος είναι το ίδιο σημαντική και καταλυτική. Εγώ θα πρότεινα να πατήσετε και οι δύο το κουμπί!»
Οι δυο επιστήμονες κοίταξαν ο ένας τον άλλο σκεπτικοί. Στη συνέχεια έστρεψαν τις ματιές τους προς την αντίθετη κατεύθυνση και παραδόθηκαν στιγμιαία στις σκέψεις τους.
Δεν ήταν κακή ιδέα. Αντιθέτως, ήταν πολύ καλή ιδέα. Η Χαρτ, εκτός από αδιαμφισβήτητα εξωτερικά προτερήματα, διέθετε και ένα εύστροφο μυαλό. Πολύ πιο αποδοτικό από τους δύο επιφανειακώς ώριμους ιδιοφυείς εγκεφάλους, που ήταν έτοιμοι να αλληλοσπαραχθούν εξαιτίας ενός παιδιάστικου ζητήματος.
-.-
Αφού απενεργοποίησαν τον τεχνητό βηματοδότη και την υποστήριξη αναπνοής, οι δυο επιστήμονες πάτησαν το κουμπί. O Ντάσερ πίεσε το αριστερό μισό με τον δείκτη του ενώ ο Δρ. Πρετόριους πίεσε το δεξιό μισό. Είχαν ακόμα ένα με δύο λεπτά στη διάθεσή τους για να επαναφέρουν την αυτονομία της καρδιάς πριν την εμφάνιση μοιραίων εγκεφαλικών βλαβών.
Η διαδικασία διοχέτευσης δεν ήταν θορυβώδης, αντίθετα ο μόνος τρόπος για να καταλάβει κάποιος ότι το άψυχο σώμα βομβαρδιζόταν από ηλεκτρισμό ήταν το σπαρτάρισμά του καθώς το ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνούσε στρώμα-στρώμα το δέρμα και τους μυς και χτυπούσε τα νευρικά κύτταρα στον πυρήνα τους.
Κοίταζε γεμάτος αγωνία, παγιδευμένος ίσως στα πιο αργόστροφα δευτερόλεπτα της ζωής του. Το βλέμμα του πήγαινε μια στο σώμα και μια στον πίνακα απεικόνισης των ζωτικών σημείων τα οποία παρουσίαζαν μηδενικές ενδείξεις.
Η διαδικασία έλαβε τέλος.
Ο Ντάσερ μπήκε μέσα στην αίθουσα και ακροάστηκε την καρδιά του με το ειδικό στηθοσκόπιο που είχε βγάλει από το βαλιτσάκι του.
Τίποτα. Καρδιά και αναπνοή επιδείκνυαν ένα τίποτα το οποίο, με την πάροδο των κλαμάτων των δευτερολέπτων, άρχιζε να γίνεται ενοχλητικό. Την ίδια ώρα, ένα γνωστό επικριτικό βλέμμα ήταν κολλημένο επάνω του και ο ιδιοκτήτης του ήταν έτοιμος για να αποδώσει τα αντίποινα.
Νιώθοντας για πρώτη φορά την απειλητική πολιορκία του Πρετόριους, ο Ντάσερ ξεκίνησε διαδικασίες καρδιοπνευμονικής επαναφοράς. Αρχικά του έκανε υπερέκταση κεφαλής, σπρώχνοντας το κεφάλι προς τα πίσω από το μέτωπο και ανασηκώνοντας το πηγούνι, όλα αυτά μέσα σε κλάσματα δευτερόλεπτων.
Στην προσπάθεια να κάνει υπερέκταση, ένιωσε κάτι να αγγίζει το χέρι του και μετά να το σφίγγει. Ήταν το θερμό χέρι του ζωντανού πια νεαρού. Ήταν ζωντανός. Αυτός που μόλις πριν από λίγα λεπτά ήταν άψυχος, τώρα ήταν ζωντανός.
Σάστισε προς στιγμήν αλλά στη συνέχεια επιχείρησε να του μιλήσει, όσο πιο απλοϊκά μπορούσε, σαν να μιλάει σε ένα δίχρονο παιδί. Τότε ένιωσε ακόμη μια έκπληξη: το αγόρι μίλησε και πρόφερε κάτι που πότε δε θα μπορούσε να πει κάποιος που μόλις είχε γεννηθεί, χωρίς πρώτα να έχει βιώσει τα πρώτα τροφοδοτικά ερεθίσματα, αυτά που αποτελούν το εναρκτήριο λάκτισμα για έναν εγκέφαλο για να αρχίσει να απορροφά γνώσεις και μετά να τις χρησιμοποιήσει για να αρχίσει να σχηματίζει λεκτικά, προφορικά μηνύματα.
«Σε ευχαριστώ! Τώρα είμαι καλά!» τον διαβεβαίωσε χαμογελαστά.
O Ντάσερ τον κοίταξε έκπληκτος.
Μηνάς Τσαμπάνης