Ποίηση Φώτης Καλλιβρετάκης - Δόξα

Άταφη η σορός μου αποσυντίθεται,
κι αυτή ειν' η μεγαλύτερή μου δόξα.

Σε δάσος πυκνό από οξιές,
των σπουργιτιών να γίνει η φωλιά,
των σκαθαριών επίγεια σπηλιά,
των τρωκτικών καταφύγιο απ' την παγωνιά.

Άταφη η σορός μου αποσυντίθεται,
το χιόνι τη σκεπάζει,
και τα καφετιά φύλλα των δένδρων,
και τούτη ειν' η δόξα,
η πιο ζηλευτή για κάθε ζωντανό.

Άταφη η σορός μου αποσυντίθεται,
βορά των γερακιών και των μερμήγκων,
κι αυτή ειν' η μεγαλύτερή της δόξα.

Των εντόμων το απαλό φτερούγισμα
το πένθιμο εμβατήριό μου,
της αράχνης ο ιστός το σάβανό μου,  
Και τούτη ειν' η μεγαλύτερή μου δόξα.

  Φώτης Καλλιβρετάκης