Οι πιο Σκοτεινές Μέρες (Μείνε)

Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν
μετά από πολύ καιρό.
Όχι, όμως για να μοιραστούν
λίγη αγάπη, όπως συνήθιζαν
αλλά για να αποχαιρετιστούν.
Μια και καλή.

Και καθώς τα δάκρυά μου έρρεαν
στο μάγουλό μου σαν πολυάσχολο ρυάκι,
μου χάρισες ένα τελευταίο φιλί.
Ένα επίπονο και βάναυσο φιλί.
Η καρδιά μου με μιας
σκίστηκε στα δύο.
Και μέσα στο μυαλό μου
μια φράση έπαιζε ξανά και ξανά
σαν ψαλμός, σαν προσευχή
Μείνε!

 

Και περίμενα να εισακουστεί.
Περίμενα μαγικά να την αντιληφθείς.
Μα η υπερηφάνεια μου
δε με άφησε να μιλήσω.
Οπότε παρέμεινα ακίνητη.
Ξύλινη.
Και όσο η κίνηση λιγόστευε,
τόσο το συναίσθημα αυξανόταν αιχμαλωτίζοντάς με
σε μια κόλαση με υπερήφανα σίδερα
και ένδοξα εγωιστικά αγκάθια. 

 

Jalan