Ποίηση Μιχάλης Θεοδωράκης - Φεγγάρι

Αγαπώ το φεγγάρι.
Λατρεύω να το κοιτώ καθώς στέκει μόνο του,
κείνα τα ήσυχα βράδια στην εξοχή.
Νιώθω ασφάλεια και έναν ρομαντισμό αλλόκοτο.
Σαν μια υπόσχεση που περιμένει να τηρηθεί
ή μια γυναίκα που χαζεύει τον κοιμισμένο εραστή της.

Τον ήλιο δεν τον αγαπώ τόσο.
Σε ζαλίζει με την πολυλογία του,
σε βασανίσει άθελά του και μη.
Σε ξυπνάει, ναι,
μα σου λέει και τόσες τρέλες.

Το φεγγάρι σε κοιμίζει γλυκά αν το αφήσεις.
Σε ακούει αν του μιλήσεις.
Ακούει παράπονα, αληθινά μυστικά
και τα πραγματικά λόγια του έρωτα.

Ο ήλιος ντρέπεται να αγγίξει τούτα.
Είναι σκληρή όμως η Άρτεμις.

Δείχνει την ομορφιά της από μακρυά  

και χέρια δεν αφήνει πάνω της.

Ακούει, μα δε σου χαρίζει λίγα λόγια παρηγοριάς.

 

 Τι θα 'κανα όμως δίχως το.
 Με γαληνεύει το φεγγάρι.
 Και, ειλικρινά,
 έχω ανάγκη τούτη την ηρεμία
 πριν συναντήσω τα όνειρα το βράδυ
 και τους ανθρώπους το πρωί.

 Μιχάλης Θεοδωράκης