Όταν γύρισε ξανά η Έμιλι έβγαλε την ξανθιά περούκα της. Κρατούσε στα χέρια της μια σακούλα από φαστ φουντ. Ο Μάικλ καθόταν δεμένος στην καρέκλα. Έξω η ζέστη ήταν αφόρητη. Το σακάκι του κουστουμιού του καθώς και το πουκάμισό του του τα είχε βγάλει η Έμιλι και τα είχε αφήσει σε ένα σκονισμένο τραπεζάκι. Τώρα φορούσε μόνο το φανελάκι του.
Η Έμιλι ακούμπησε τη σακούλα στο τραπεζάκι κοντά στην καρέκλα του Μάικλ. Την άνοιξε και έβγαλε ένα πακέτο με τηγανιτές πατάτες. Και δυο μπέργκερ.
«Μου έφερες φαγητό;» τη ρώτησε μπερδεμένος.
«Εσύ τι λες;» του απάντησε ειρωνικά.
«Νόμιζα πως ήθελες να με βασανίσεις».
«Να σε βασανίσω θέλω... Όχι να σε πεθάνω της πείνας» αποκρίθηκε. Έβγαλε μια πατάτα από το πακέτο και την έφερε κοντά του.
«Και πώς ξέρω ότι δεν είναι δηλητηριασμένες;» ρώτησε κοιτάζοντάς την καχύποπτα. Η Έμιλι ρουθούνισε και δάγκωσε την πατάτα.
«Ευχαριστημένος;»
«Οκ».
Η Έμιλι άρχισε να τον ταΐζει μερικές πατάτες.
«Ξέρεις, μπορώ να φάω και μόνος μου» τη διέκοψε.
«Δε σε εμπιστεύομαι» του είπε απότομα.
«Μη λύσεις και τα δυο μου χέρια. Λύσε μόνο το ένα. Δεν πρόκειται να το σκάσω».
«Συνήθως αυτό λένε όσοι σκοπεύουν να το σκάσουν».
«Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τις δυνάμεις μου».
Η Έμιλι έμεινε για λίγη ώρα σκεπτική.
«Εντάξει. Αλλά με την παραμικρή σου κίνηση... με το οτιδήποτε... θα σε αφήσω να πεθάνεις της πείνας. Έγινα σαφής;»
«Ναι».
Η Έμιλι άφησε το πακέτο με τις πατάτες στο τραπέζι, το οποίο έφερε μπροστά του. Με προσοχή πήγε από πίσω του και έλυσε απαλά τον κόμπο στα χέρια του. Έβγαλε το αριστερό του χέρι και έδεσε ξανά το δεξί στο οποίο βρισκόταν το βραχιόλι περιορισμού, εκείνο που της είχε δώσει η Κέιτ. Ήξερε πως κάποια στιγμή θα της ήταν κατά κάποιο τρόπο χρήσιμο. Και όντως ήταν.
Ο Μάικλ κούνησε το μουδιασμένο του χέρι και τον ώμο του για να ξεπιαστεί.
«Ευχαριστώ» της είπε.
«Φάε» είπε ξερά.
Ο Μάικλ πήρε το τυλιγμένο burger και το ξετύλιξε.
«Cheese Burger;» τη ρώτησε ξαφνιασμένος.
«Απ' όσο θυμάμαι σου αρέσει το Cheese Burger, έτσι δεν είναι;» τον ρώτησε μπερδεμένη.
«Ναι. Δεν περίμενα να το θυμάσαι».
«Σοβαρά τώρα... Δεν έχουν περάσει εκατό χρόνια από τότε που ήμασταν μαζί. Δυστυχώς ακόμα θυμάμαι τι σου αρέσει και τι όχι».
«Δυστυχώς;»
«Για όνομα του Θεού, Ντάνιελς, φάε το καταραμένο Cheese Burger!» φώναξε εκνευρισμένη.
Ο Μάικλ έσκυψε μπροστά και άρχισε να τρώει. Η Έμιλι άρπαξε το δικό της και πήγε πέρα στον πάγκο. Κάθισε πάνω του και άρχισε να τρώει. Όταν τελείωσε πήγε και έδεσε ξανά το χέρι του Μάικλ.
«Πόσο καιρό θα συνεχιστεί αυτό, Έμιλι;» τη ρώτησε σκυθρωπά.
«Για όσο θέλω» του απάντησε μαζεύοντας τα σκουπίδια.
«Γιατί μου το κάνεις αυτό; Γιατί με κρατάς εδώ; Και μη μου πεις ότι εγώ φταίω για το ατύχημα. Ήρθε η ώρα να αναλάβεις τις ευθύνες σου. Και τώρα πες μου για ποιον λόγο πραγματικά με κρατάς».
«Με κορόιδευες, Μάικλ!» φώναξε η Έμιλι και πέταξε τη σακούλα με τα σκουπίδια κάτω. «Νόμιζα πως το είχες καταλάβει αυτό την πρώτη φορά που σου το είπα. Όλο αυτό τον καιρό με κορόιδευες... Μου το έπαιζες ερωτευμένος ενώ ήσουν με την Ντενίζ».
«Όχι. Σου ξανά είπα πως δεν ήμουν με την Ντενίζ. Δε σε κορόιδευα. Δεν το βλέπεις; Δεν το έχεις καταλάβει ακόμα; Όλο αυτό. Όλο αυτό που είδες στον χορό... ήταν σχέδιο της Κέιτ... Αυτή...»
«Έλεος πια με εσένα και τα ψέματά σου, Μάικλ» τον διέκοψε καίγοντάς του το κεφάλι. «Δεν έχεις βαρεθεί να λες το ίδιο ψέμα τόσες μέρες; Το μόνο που ζητάω από εσένα είναι να παραδεχθείς πως τόσους μήνες με κορόιδευες. Πως δε με αγάπησες. Δε σου ζητάω και τίποτα δύσκολο» είπε και τον άφησε.
Ο Μάικλ πήρε μερικές βαθιές ανάσες προσπαθώντας να συνέλθει.
«Δεν πρόκειται να το κάνω. Θες απλά να σου πω ψέματα. Σ' αγαπάω».
«Σοβαρά; Τι κρίμα! Ξέρεις κάτι; Αυτό... δηλαδή εγώ... που είμαι τώρα Σκοτεινή... ίσως και να είναι η καλύτερή μου εκδίκηση. Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο σε πληγώνει που με βλέπεις Σκοτεινή. Εκδικητική. Σκύλα. Χάρη σε εσένα και τον πατερούλη σου!»
«Τι σχέση έχει ο πατέρας μου;»
«Συνέχισε να μου λες ψέματα. Το μόνο που κάνεις είναι να με νευριάζεις ακόμα περισσότερο. Και αυτό είναι καλό. Διότι αν απλά τα παραδεχόσουν όλα... δε θα είχα και λόγο, για να σε βασανίσω!»
Στο Αρχηγείο των Φωτεινών ο Κρίστοφερ καθόταν στη βιβλιοθήκη μαζί με τον Άλεξ, την Ντέμυ, τον Σάιμον και τον Σαμ.
Ο Κρίστοφερ καθόταν σκυμμένος μπροστά από το μεγάλο γραφείο της βιβλιοθήκης με τα παιδιά γύρω του και τους έδινε οδηγίες.
«Πρέπει να είστε σε ετοιμότητα. Είναι ικανή για τα πάντα πλέον. Αυτό που είναι αναγκαίο είναι να πάρετε από εκεί τον Μάικλ. Αυτή είναι η προτεραιότητά σας. Έγινα κατανοητός;»
«Μάλιστα» είπαν μαζί και τα τρία αγόρια.
«Ντέμυ;» την παρότρυνε ο Κρίστοφερ.
Η Ντέμυ πήρε ένα μεγάλο τυλιγμένο σε ρολό χαρτί και το άνοιξε πάνω στο γραφείο.
«Αυτό είναι το σχέδιο του παλιού σχολικού συγκροτήματος» τους εξήγησε. «Υπάρχουν δυο δρόμοι, για να μπείτε. Ως γνωστόν, σχεδόν όλο το κτίριο έχει καεί από την πυρκαγιά... Εκτός» είπε και έφερε το χέρι της πάνω στη δυτική πτέρυγα του σχολείου «από αυτή την πτέρυγα. Αν όντως κρύβεται στο σχολείο, σίγουρα είναι στην τραπεζαρία».
«Γιατί στην τραπεζαρία και όχι στο γραφείο των καθηγητών που βρίσκεται στο ισόγειο; Θα μπορέσει να φύγει πιο εύκολα» είπε ο Σάιμον.
«Στον τρίτο όροφο όμως έχει καλύτερη θέα. Δε θα το διακινδύνευε να μείνει στο ισόγειο όταν ξέρει πως την ψάχνουν. Εσύ θα έμενες στο ισόγειο; Ή θα πήγαινες εκεί που μπορείς να δεις πότε κάποιος σκοπεύει να σου επιτεθεί;» απάντησε ο Άλεξ.
Η Ντέμυ κοίταξε τον Άλεξ χαμογελώντας.
«Έχει δίκιο. Εξάλλου, κάθε εκατό μέτρα έχει σκάλες. Βρήκε το κατάλληλο κρησφύγετο με την καλύτερη οπτική επαφή και τη δυνατότητα να φύγει όποτε τα πράγματα δυσκολέψουν. Ήταν μπροστά στα μάτια μας τόσες μέρες».
«Αν χρειαστεί να δώσετε μάχη... θα το κάνετε. Αλλά θα κάνετε τα πάντα, για να φέρετε πίσω τον Μάικλ. Έγινα κατανοητός;» ρώτησε ο Κρίστοφερ.
«Μάλιστα» απάντησε ο Άλεξ.
«Είστε έτοιμοι. Μπορείτε να πηγαίνετε». είπε ο Κρίστοφερ.
Η Ντέμυ τύλιξε το χαρτί καθώς τα αγόρια βγήκαν από τη βιβλιοθήκη.
«Γιατί να μην πάω κι εγώ μαζί τους;» ρώτησε.
«Η Έμιλι είναι η καλύτερή σου φίλη. Και αυτή τη στιγμή ο Άλεξ, ο Σάιμον και ο Σαμ πηγαίνουν, για να την αντιμετωπίσουν. Θα χρησιμοποιήσουν ακόμα και τις δυνάμεις τους αν χρειαστεί, για να σώσουν τον Μάικλ. Αν σε αφήσω να πας και τα πράγματα φτάσουν σε τέτοιο σημείο ώστε να πρέπει να χρησιμοποιήσεις τη δύναμλη σου... Αν πρέπει να πληγώσεις την φίλη σου... Θα το έκανες;»
Η Ντέμυ έμεινε για λίγο σιωπηλή.
«Όχι» απάντησε ψιθυριστά.
«Και ξέρεις γιατί δε θα το έκανες;»
«Γιατί είμαι δειλή;»
«Όχι. Δε θα το έκανες επειδή είσαι έντιμη. Και αυτό σου το λέει κάποιος που έχει πληγώσει φίλο του» είπε σκυθρωπά.
Η Ντέμυ κοίταξε μπερδεμένη τον Κρίστοφερ. Ποιος πραγματικά ήταν ο Αρχηγός της; Και ποιον φίλο του είχε πληγώσει; Ο Κρίστοφερ Ντάνιελς αποτελούσε για όλους ένα άλυτο μυστήριο. Για όλους ήταν ο άνθρωπος που τους κυβερνούσε χωρίς αισθήματα. Αλλά όσοι τον πλησίαζαν και τον γνώριζαν έβλεπαν μια πλευρά του Κρίστοφερ που κανένας δεν περίμενε. Ήταν ένας πληγωμένος άνθρωπος με τσαλακωμένα αισθήματα.
Βγαίνοντας από τη βιβλιοθήκη η Ντέμυ βρήκε τον Άλεξ να κάθεται σε μια από τις καρέκλες στη ρεσεψιόν. Μόλις είδε την Ντέμυ σηκώθηκε.
«Δε φύγατε ακόμα;» τον ρώτησε.
«Όχι. Σε λίγα λεπτά» απάντησε αγχωμένος ο Άλεξ.
Η Ντέμυ τον κοίταξε φοβισμένη. Δεν τον είχε ξανά δει ποτέ αναστατωμένο.
«Άλεξ, είσαι καλά;»
«Ναι... Δηλαδή όχι... Δεν ξέρω» απάντησε με τρεμάμενη φωνή τρίβοντας τις παλάμες των χεριών του.
«Τι συμβαίνει;»
«Απ' ότι φαίνεται, φοβάμαι».
«Για ποιο πράγμα;»
«Για όλα. Φοβάμαι για τον Μάικλ. Φοβάμαι για την Έμιλι... Για εμάς».
«Δεν πιστεύω πως η Έμιλι έκανε κακό στον Μάικλ. Και επίσης δεν πιστεύω πως η Έμιλι θα κάνει σε εσάς κακό…»
«Δεν εννοούσα πως φοβάμαι μην κάνει σε εμένα κακό η Έμιλι. Είναι και δική μου φίλη. Δε θέλω να της κάνω κακό. Αλλά από την άλλη δεν έχω και άλλη επιλογή σε περίπτωση που μας επιτεθεί».
Η Ντέμυ κοίταξε τον Άλεξ ξαφνιασμένη. Δεν τον είχε δει ποτέ ξανά τόσο ευάλωτο.
«Ξέρω την Έμιλι, Άλεξ. Δεν πρόκειται να σας κάνει κακό».
«Ξέρεις τη Φωτεινή Έμιλι... Τώρα όμως είναι Σκοτεινή. Είσαι τυχερή που δε θα έρθεις μαζί μας».
«Τι εννοείς;»
«Είσαι τυχερή γιατί αν συμβεί αυτό που πιστεύω, δε θα δεις την Έμιλι».
«Και τι με αυτό;»
«Αυτό που θέλω να πω είναι πως αν η Έμιλι δεν είναι η ίδια... θα πληγωθείς».
«Και τι με αυτό, Άλεξ; Ακόμα και αν δεν την πιάσουμε σήμερα, θα την πιάσουμε μια άλλη μέρα. Αν ο χαρακτήρας της Έμιλι έχει όντως αλλάξει επειδή έγινε Σκοτεινή θα τη δω. Γιατί να αποφύγω το αναπόφευκτο;»
«Ίσως να έχεις δίκιο».
«Άλεξ;» φώναξε ο Σάιμον από το ασανσέρ.
«Πρέπει να φύγω».
«Να προσέχετε».
Η Έμιλι πηγαινοερχόταν στον διάδρομο.
Τι κάνεις, Έμς; Γιατί τον κρατάς; σκεφτόταν.
Δεν είχε ακόμα καταλάβει για ποιον λόγο είχε απαγάγει τον Μάικλ. Το μόνο που ήξερε ήταν πως από τη στιγμή που προκάλεσε το αυτοκινητιστικό και έγινε Σκοτεινή ένιωθε μόνο θυμό. Έπρεπε κάπου να ξεσπάσει. Όμως όχι στον Μάικλ. Κάποια στιγμή θα έπρεπε να τον αφήσει ελεύθερο. Και καθώς σκεφτόταν όλα αυτά έπιασε με την άκρη του ματιού της κίνηση στο πάρκινγκ. Είδε τον Άλεξ, τον Σάιμον και τον Σαμ να κατευθύνονται στις σκάλες.
Οποιαδήποτε σκέψη της να αφήσει ελεύθερο τον Μάικλ εξαφανίστηκε.
Η Έμιλι μπήκε νευριασμένη στο κυλικείο.
«Τι συμβαίνει;» ρώτησε ο Μάικλ.
«Έχουμε παρέα» του απάντησε εκνευρισμένη η Έμιλι.
Απλά φύγε και άφησε τους να τον πάρουν, σκέφτηκε.
«Τι θα κάνεις;» λέει ο Μάικλ.
«Τι ερώτηση ήταν αυτή; Θα τους πολεμήσω» του απάντησε η Έμιλι.
Η Έμιλι βγήκε από την τραπεζαρία και κατευθύνθηκε προς την κεντρική σκάλα. Στάθηκε στην άκρη της και την πάγωσε. Ο Άλεξ και ο Σάιμον καθώς ανέβαιναν γλίστρησαν και έπεσαν.
«Πάγωσε τα σκαλιά» φώναξε ο Άλεξ αγκομαχώντας.
Ο Σάιμον κοίταξε τα σκαλιά. Σήκωσε το χέρι του και πάτησε το κουμπί, για να επικοινωνήσει με τον Σαμ.
«Οι άλλες σκάλες δεν είναι παγωμένες» ενημέρωσε τον Άλεξ ψιθυρίζοντας.
«Πάμε από εκεί τότε» είπε ο Άλεξ.
«Όχι. Θα το καταλάβει. Ο Σαμ θα την απασχολήσει μέχρι να ανέβουμε» απάντησε ο Σάιμον.
«Και πώς θα το κάνουμε αυτό; Οι σκάλες είναι παγωμένες».
«Έχω βρει τη λύση. Απλά θα μου πάρει λίγη ώρα μέχρι να τα καταφέρω».
Ο Σαμ βγήκε από τις σκάλες στο τέρμα του διαδρόμου.
«Κοίτα να δεις. Ο Σάμι απέκτησε κότσια και θέλει να με αντιμετωπίσει» είπε ειρωνικά η Έμιλι. «Κρίμα που θα αποτύχεις» είπε και εκτόξευσε μια καρέκλα από την τραπεζαρία.
Ο Σαμ αστραπιαία ξεπέταξε ένα χοντρό πράσινο κλαδί αποκρούοντας την καρέκλα.
«Μόνο αυτό μπορείς να κάνεις;» τον ρώτησε γελώντας.
«Άφησε τον Μάικλ να φύγει» της φώναξε.
«Ζήτα το ευγενικά και ίσως να το σκεφτώ» του απάντησε. «Τώρα που το σκέφτομαι ακόμα και να με παρακαλέσεις, δεν πρόκειται να αφήσω τον Μάικλ να φύγει. Οπότε... κάνε ό,τι καλύτερο μπορείς».
Ο Σαμ εκτόξευσε το κλαδί πάνω στην Έμιλι αλλά εκείνη το πάγωσε ακαριαία και το διέλυσε σε εκατομμύρια θρύψαλα με το στοιχείο του αέρα.
«Είσαι ό,τι πρέπει για εξάσκηση. Και εδώ που τα λέμε είχα αρχίσει να βαριέμαι τόσες μέρες. Ευχαριστώ που ήρθες να με διασκεδάσεις» του είπε και άρχισε να γεμίζει με νερό τα πνευμόνια του.
«Έμιλι, τι κάνεις; Θα τον σκοτώσεις!» φώναξε πίσω της ο Άλεξ.
«Βρε καλώς τους. Απορώ πώς σας πήρε τόση ώρα να ανέβετε. Α ναι! Ξέρω γιατί! Γιατί είστε για κλάματ!!» είπε και γέμισε αθόρυβα το ταβάνι από πάνω τους με κοφτερούς σταλακτίτες πάγου.
«Γιατί το κάνεις αυτό;» ρώτησε ο Σάιμον.
«Γιατί βαριέμαι» απάντησε η Έμιλι και άρχισε να ρίχνει πάνω τους τους πάγους.
Ο Άλεξ τους απέκρουσε με το στοιχείο του και τους προσγείωσε κοντά στην Έμιλι.
Η Έμιλι με τη σειρά της έλιωσε αστραπιαία το νερό και του έβαλε φωτιά. Η καιόμενη φωτιά τυλίχτηκε γύρω της προστατεύοντάς την. Όσο κι αν ο Άλεξ προσπάθησε να τη σβήσει με αέρα εκείνη την έκανε πιο έντονη.
«Πάμε!» φώναξε ο Άλεξ μετά από λίγα λεπτά.
Τα τρία αγόρια έτρεξαν στην τραπεζαρία όπου βρήκαν τον Μάικλ.
«Τι έγινε;» τους ρώτησε. «Η Έμιλι είναι καλά;»
«Είναι ζωντανή... αν αυτό ρωτάς» απάντησε ο Άλεξ λύνοντάς τον.
«Την πιάσατε;»
«Όχι» απάντησε ο Σάιμον.
Τα τέσσερα αγόρια βγήκαν από την τραπεζαρία. Εκεί όπου η Έμιλι είχε περιτριγυριστεί από φωτιά τώρα υπήρχε μόνο μαυρίλα. Και στον τοίχο δίπλα υπήρχε κάτι γραμμένο: «Ετοιμαστείτε για τα χειρότερα!»
Με το που γύρισε στο σπίτι του πήγε κατευθείαν για μπάνιο. Δεν άνοιξε τη βρύση ως συνήθως. Χρησιμοποίησε τη δύναμη του καθ’ όλη διάρκεια του δίωρου μπάνιου του. Ντύθηκε και έφυγε για το Αρχηγείο.
«Δόξα τω Θεώ!» είπε ανακουφισμένος ο Κρίστοφερ Ντάνιελς και έτρεξε πάνω του τυλίγοντάς τον στην αγκαλιά του. Ο Μάικλ έμεινε κοκαλωμένος από αυτή του την αντίδραση. «Φοβήθηκα πως θα σε σκότωνε».
«Δεν είχε τέτοιο σκοπό» απάντησε ξερά ο Μάικλ και κάθισε στην πολυθρόνα δίπλα του.
Στη βιβλιοθήκη βρισκόταν εκείνος, ο πατέρας του, η Ντέμυ, ο Άλεξ, ο Σάιμον και ο Σαμ.
«Τι σου έκανε;» τον ρώτησε ο Σάιμον.
«Με βασάνιζε» απάντησε ο Μάικλ. «Όχι συνέχεια, και όχι με βάρβαρο τρόπο».
«Και σου είπε γιατί σε απήγαγε;» ρώτησε ο Άλεξ.
«Ναι. Μου είπε πως φταίω για όλα και πως φταις κι εσύ, μπαμπά» είπε ο Μάικλ κοιτάζοντας τον πατέρα του όλο νόημα. «Υποψιάζεσαι μήπως τον λόγο;» Ο Κρίστοφερ κοίταξε τον γιο του για αρκετά δευτερόλεπτα. Για μια στιγμή νόμισε πως ο Μάικλ τα ήξερε όλα.
«Όχι» απάντησε ξερά.
«Πώς έγινε;» ρώτησε απότομα η Ντέμυ μετά από ένα λεπτό σιωπής.
«Καλύτερα να μην ξέρεις» απάντησε ο Μάικλ μορφάζοντας.
Για εκείνον ο τρόπος με τον οποίο η Έμιλι έγινε Σκοτεινή ήταν ο χειρότερος. Και ειδικά σε αυτή την περίπτωση που εκείνη δεν το ήθελε.
«Μάικλ, σε ρώτησα κάτι!» επέμενε εκνευρισμένη η Ντέμυ.
«Προκάλεσε κατά λάθος ένα αυτοκινητιστικό με τρεις συμμαθητές μας» απάντησε ξέπνοα ο Μάικλ.
«Εκείνη προκάλεσε το αυτοκινητιστικό της Ολίβια;» ρώτησε σοκαρισμένος ο Σαμ.
«Ναι» απάντησε ο Μάικλ κατεβάζοντας το κεφάλι του.
«Πώς το έκανε αυτό;» ρώτησε αηδιασμένος ο Άλεξ.
«Δεν το ήθελε» του απάντησε ο Μάικλ.
«Τη δικαιολογείς» τον επέπληξε ο πατέρας του.
«Εγώ φταίω!» φώναξε ο Μάικλ και πετάχτηκε από την θέση του. «Με είδε να φιλάω την Ντενίζ Κρέιν».
«Τι;» ρώτησε έκπληκτη η Ντέμυ.
«Εκείνη μαζί με την Κέιτ με χρησιμοποιήσαν... Μου έκαναν κάποιο ξόρκι και... η Έμιλι με είδε να τη φιλάω. Και αυτό ήταν! Έχασε τον έλεγχο και τώρα μια συμμαθήτριά μας βρίσκεται σε κώμα γιατί εγώ ήμουν αδύναμος».
«Θα μπορούσε να κάνει κάτι για να ηρεμήσει» είπε ξερά ο πατέρας του.
«Ναι» είπε σκεπτικός ο Μάικλ. «Θα μπορούσε να κάνει κάποια άλλη επιλογή. Μπορεί εγώ να έπεσα στην παγίδα των Σκοτεινών όμως εκείνη έκανε την επιλογή της. Μόνη της. Και τώρα... Είναι άλλος άνθρωπος».
«Τι εννοείς;» ρώτησε η Ντέμυ.
«Ξέρουμε πως όταν ένας Φωτεινός Χαρισματικός αλλάξει σε Σκοτεινός η συμπεριφορά του γίνεται πιο επιθετική... Αλλά δεν έχει και κάποια μεγάλη διαφορά από το πριν. Η Έμιλι είναι εντελώς άλλος άνθρωπος. Είναι χειρότερο απ' όσο νομίζουμε ή περιμένουμε. Και αυτή τη στιγμή νομίζω πως είναι και το πιο επικίνδυνο άτομο απ' όλα!»
Πλήττω! Σκέφτηκε η Έμιλι περπατώντας στη νυχτερινή πόλη. Είχε παρκάρει τη Lamborghini πίσω από ένα εγκαταλειμμένο οικόπεδο. Βαριόταν. Τα παιδιά είχαν πάρει τον Μάικλ τόσο εύκολα. Τι στο καλό σου συμβαίνει, Έμς; Είσαι η τρομερότερη Χαρισματική... Έχεις τόσες δυνάμεις... Και έχασες από τρεις ηλίθιους; Θυμός άρχισε να την κυριεύει. Τι έχεις πάθει; Άρχισες να μαλακώνεις από τώρα; Μήπως δεν κάνεις για Σκοτεινή;
Δεν πρόλαβε να σκεφτεί κάτι άλλο καθώς ο ουρανός από πάνω της έγινε πίσσα.
Αν νομίζουν πως μπορούν να με νικήσουν είναι πάρα πολύ γελασμένοι, σκέφτηκε.
Τα φώτα γύρω της άρχισαν να σπινθηρίζουν και να σπάνε.
Ήρθε η ώρα να σας κάνω τη ζωή δύσκολη, σκέφτηκε και όλες οι βιτρίνες των μαγαζιών έσπασαν σε χίλια κομμάτια συγχρόνως.
Έφτασε στο αυτοκίνητο της και έφυγε με ένα χαμόγελο θριάμβου ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της.
Rene Rafael