Το βλέμμα του Ηρακλή συναντά το δικό μου και μια στιγμή μόνο αρκεί για να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον. Μας πιάσανε. Δεν έχει πλέον νόημα. Ή τώρα ή ποτέ. Ένα δυνατό φως βγαίνει από μέσα μου και για μια στιγμή όλοι κάνουν λίγο πίσω για να προστατευθούν. Όχι, κάνω λάθος. Όχι όλοι. Ανάμεσα στην μάζα του κακού υπάρχει κάτι ακόμα πιο δυνατό. Κάτι ακόμα πιο μαύρο και τρομακτικό από την άσχημη όψη ενός απλού δαίμονα. Ανάμεσά τους βρίσκονται άγγελοι με κατάμαυρα φτερά σαν τα δικά μου. Άγγελοι που δε βγάζουν φως από μέσα τους αλλά σκότος. Αυτοί είναι οι αληθινοί εκπεσόντες. Όλοι οι υπόλοιποι είναι απλώς δημιουργίες τους, πιόνια τους. Αυτοί είναι η πραγματική απειλή, όπως ήταν ο Verum, αλλά ακόμα πιο ισχυροί. Η ανθρώπινη, όμορφη εμφάνισή τους σε παραπλανεί από το πραγματικό σκότος που έχουν μέσα τους. Μπορείς όμως να αισθανθείς μέχρι τις φλέβες σου τη δύναμή τους. Αυτοί είναι οι άρχοντες της Κολάσεως. Είναι μόλις έξι αλλά είναι αρκετοί για να σκοτώσουν εκατοντάδες σαν εμάς.
Στέκονται ατάραχοι μπροστά από την Εχεκράτεια και περιμένουν να μας δουν να χάνουμε. Η ενέργειά μου έχει επιστρέψει πίσω στο σώμα μου. Ο πραγματικός μου εαυτός φανερώνεται. Στη θέα των φτερών μου οι εκπεσόντες σαστίζουν. Αμέσως μετά όμως ο ένας από αυτούς αρχίζει να γελάει δυνατά. Όλοι οι υπόλοιποι ακολουθούν γεμίζοντας την αίθουσα με αηδιαστικές κραυγές ευχαρίστησης και κοροϊδίας. Τι ήταν τόσο αστείο;
Ο άντρας που γελούσε πριν από μια στιγμή είναι ντυμένος με ένα απλό μαύρο μπλουζάκι και ένα κατάμαυρο τζιν. Χέρια στις τσέπες, χαλαρή στάση… Είναι ο κυρίαρχος εδώ μέσα. Μου χαμογελάει πονηρά και σηκώνει απαλά το χέρι του.
«Σκοτώστε τους» τον ακούω να λέει γεμάτος ηρεμία και σιγουριά. Με απίστευτη ταχύτητα, οι δαίμονες μας πλησιάζουν όλο και πιο πολύ.
Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο. Βλέπω ένα δυνατό φως να έρχεται από τη μεριά του Ηρακλή. Έβγαλε την ασπίδα του και την πανοπλία του και είναι πανέτοιμος για μάχη. Το δρεπάνι παίρνει θέση στα χέρια μου και τα πρώτα χτυπήματα έχουν φτάσει. Ο ένας μετά τον άλλον εξαφανίζονται καθώς η λεπίδα μου τους κόβει. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά από την ένταση και δεν προλαβαίνω να σκεφτώ το επόμενό μου βήμα. Οι επιθέσεις είναι τόσες πολλές που με αποσπούν από το να κοιτάξω πέρα από το όπλο μου. Χτυπάνε από παντού. Ξανά και ξανά. Είναι πάρα πολλοί. Δε θα τα καταφέρουμε. Την προηγούμενη φορά είχαμε την Εχεκράτεια. Τι είναι αυτό που θα μας σώσει τώρα; Νιώθω το σκοτάδι να με τρώει και ένα δυνατό κάψιμο στην πλάτη με κάνει να παραπατήσω. Ένα κοντό πλάσμα με γαμψά νύχια με έχει χτυπήσει. Διαπέρασε τη μαύρη πανοπλία μου. Την επόμενη στιγμή έχει εξαφανιστεί από το χτύπημά μου αλλά ήταν αρκετό για να χάσω το προτέρημα και τον ρυθμό μου.
Χάνω το προνόμιο του εδάφους που κατάφερα να κερδίσω και σχεδόν με στριμώχνουν. Σκέψου... Μην τους αφήσεις να κερδίσουν... Νιώθω την παρουσία του Ηρακλή κοντά μου και το επόμενό δευτερόλεπτο ένα τεράστιο κύμα φωτός μου δίνει την ευκαιρία να πάρω πάλι πίσω το έδαφος που έχασα. Κοιτάζω με έκπληξη τον Ηρακλή. Χρησιμοποίησε τη δύναμή της ασπίδας για να μας προστατέψει όλους μας. Πόσο πολύ έχει δουλέψει; Δεν είχα καταλάβει καν ότι είχε καταφέρει να φτάσει σε αυτό το επίπεδο με την εκπαίδευσή του.
«Τι; Νομίζεις ότι το μόνο που κάνω είναι διαλογισμός και διάβασμα;» μου λέει χαμογελώντας καθώς αποκρούει τη μια επίθεση μετά την άλλη.
Του χαμογελάω σαν απάντηση καθώς σκίζω τον αέρα με τη λεπίδα μου. Όση εξάσκηση και αν έχουμε κάνει, όσο δυνατοί και αν είμαστε, αυτό δεν αλλάζει τον αριθμό μας… Δύο άτομα εναντίον της… απαρτίας της κόλασης. Δεν έχουν βάλει ακόμα τα «μεγάλα μέσα» και τα έχουμε βρει σκούρα! Τι είναι αυτό που θα μας βοηθήσει; Εάν μόνο μπορούσαμε να είχαμε μερικά άτομα ακόμα... Εάν... Για μισό λεπτό... Το να ανοίξω το πηγάδι της κολάσεως χωρίς να έχω πάρει την αστραπή ακόμα είναι πολύ επικίνδυνο. Το να δημιουργήσω όμως μια γέφυρα για ένα άτομο είναι εφικτό. Η Τερψιχόρη έλεγε πως μια γέφυρα μπορεί να δημιουργηθεί μόνο εάν ενώνονται και οι δύο πλευρές. Καλό και κακό. Η Spero. Είναι η τελευταία μας ελπίδα...
Βγάζω την τρίαινα από την πλάτη μου και με δύναμη την καρφώνω μέσα στις πέτρες. Μια μεγάλη ασπίδα φωτός δημιουργείται γύρω μας και μας προστατεύει από κάθε επίθεση. Ο Ηρακλής γεμάτος έκπληξη γυρνάει απότομα και με κοιτάζει.
«Τι κάνεις εκεί;» μου φωνάζει μπερδεμένος.
«Προσπαθώ να μας κερδίσω χρόνο» του λέω και κλείνω τα μάτια μου.
«Χρό-» Κόβει τη λέξη του καθώς κατάλαβε ακριβώς τι θα έκανα. «Spero...» συμπληρώνει χαρούμενος και την επόμενη στιγμή χάνομαι από εδώ μέσα.
Σαν μαύρη κλωστή ταξιδεύω μέσα από τα Τάρταρα και την κόλαση. Προσπερνάω τη Γη και τη ζώνη του λυκόφωτος και φτάνω στους Ουρανούς. Μέσα από ναούς και αγγέλους μπαίνω στον ναό του Απόλλωνα και σταματάω μπροστά από τα λευκά μάτια της Spero.
«Άργησες.» μου λέει σαν να με περίμενε και η φωτεινή κλωστή της ενώνεται με τη δική μου. Η γέφυρα ολοκληρώνεται.
Την καθοδηγώ και τη φέρνω κοντά μας. Τα μάτια μου ανοίγουν και η ασπίδα πέφτει. Αλλά οι δαίμονες δε μας πλησιάζουν καθώς ένας δυνατός σεισμός μας τραβάει την προσοχή. Ο άντρας που πριν από λίγο ήταν γεμάτος αυτοπεποίθηση τώρα φαίνεται συγχυσμένος. Δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει και αυτό τον κάνει να μην είναι τόσο χαρούμενος... Του χαμογελάω σαν απάντηση για το προηγούμενο γέλιο του και θυμός αναβλύζει από μέσα του.
«Τι έκανες!» ουρλιάζει ο εκπεσών και μια δέσμη φωτός σπάει το πέτρινο ταβάνι και σταματάει μπροστά μας.
Μέσα από μια μεγάλη έκρηξη χρυσού φωτός, όσοι δαίμονες είχαν την τύχη να βρίσκονται κοντά καταστρέφονται κατ' ευθείαν. Βλέπετε εδώ και τρία χρόνια σαν αρχόντισσα των Ουρανών η Spero έχει πάρει την ευλογία όλων μας και όλων των ανωτέρων μας. Το αποτέλεσμα: η δύναμή της είναι τρομερή. Δεν ξέρω εάν θα τα καταφέρουμε οι τρεις μας. Αλλά με τη Spero στο πλευρό μας όλα είναι δυνατά. Η πανίσχυρη μορφή της αναδύεται μέσα από το φως και η επιβλητική όψη της τρομάζει τους εχθρούς. Χωρίς δεύτερη μάτια, η Spero έχει σημαδέψει και έχει στείλει το βέλος της προς τον εκπεσών στο κέντρο και για πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω κάποιον να αποφεύγει έστω και τελευταία στιγμή ένα από τα βέλη της. Μαύρο αίμα στάζει από το μάγουλό του και αρχίζει και τρέμει από το κακό του.
«Αυτό θα το πληρώσεις ακριβά» λέει εκείνος στη Spero και εξαφανίζεται.
Η Spero με κοιτάζει εκνευρισμένη και το τόξο της μετατρέπεται σε ένα λευκό σπαθί με χρυσές και μπλε λεπτομέρειες. Το τόξο είναι μόνο για μακρινές επιθέσεις. Τώρα όμως ο εχθρός βρίσκεται πολύ κοντά και το σπαθί είναι ό,τι καλύτερο για γρήγορη ανταπόκριση στις επιθέσεις τους.
«Πάρε την αστραπή και φύγε από εδώ!» μου φωνάζει καθώς παλεύει με τις σκιές.
Το σπαθί της ακούγεται σαν να σφυρίζει καθώς σκίζει τον αέρα με την ορμή του και εγώ προσπαθώ αργά και σταθερά να πλησιάσω την Εχεκράτεια. Ένας ένας οι δαίμονες εξαϋλώνονται δημιουργώντας μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, γεμάτη αρνητισμό και ανυπαρξία. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που το δρεπάνι μου αποκρούεται από ένα κατάμαυρο σπαθί. Έχω φτάσει πολύ κοντά στην κοκκινομάλλα και ένας άντρας με ξανθά μαλλιά έχει μπει ανάμεσά μας, για να με σταματήσει. Είναι ένας από αυτούς... Ένας άρχοντας του κακού. Αυτή δε θα είναι εύκολη μάχη. Το λευκό του δέρμα, τα ξανθιά, κοντά, μαλλιά του και τα μπλε μάτια του με κάνουν να ανατριχιάσω. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι αυτοί οι άγγελοι αποφάσισαν έτσι απλά να καταστρέψουν από το να δημιουργήσουν. Να φέρουν φόβο και διχόνοια από το να δώσουν ελπίδα και αγάπη. Είναι τέλεια δημιουργημένοι για να φέρνουν δέος και μόνο με την εμφάνισή τους. Τι ήταν αυτό που τους έφερε ως εδώ; Γιατί τόσο μίσος;
Συγκεντρώνομαι στον εχθρό και όχι στην οικεία εμφάνισή του και με ένα δυνατό χτύπημα με στέλνει μερικά μέτρα μακριά του. Ένας δυνατός μεταλλικός ήχος βγαίνει από τη σύγκρουσή μας και βράζω μέσα μου. Νιώθω όλη τη σπονδυλική μου στήλη να έχει πάρει φωτιά και να φτάνει μέχρι τη βάση του κρανίου μου, όπου εκεί μετατρέπεται σε μούδιασμα. Τα μάτια μου θολώνουν και ένα απειλητικό κύμα δύναμης βγαίνει από μέσα μου. Ο σκοτεινός άγγελος μού χαμογελάει σαρδόνια.
«Τι γλυκό. Θα μπορούσες να είχες μια πολύ καλή θέση ανάμεσά μας» μου λέει και βάζει τα γέλια. Άλλο ένα δυνατό κύμα θυμού εκτοξεύεται με ορμή από το άκρο της καρδιάς μου και εκείνος κάνει ένα βήμα πίσω. «Πολύ καλά τότε. Όπως επιθυμείς» συνεχίζει και η επόμενή του κίνηση είναι τόσο γρήγορη που σχεδόν τον βλέπω να εξαφανίζεται.
Έχει φτάσει μπροστά μου και τα όπλα μας συγκρούονται για μια ακόμα φορά. Το χτύπημα δυνατό αλλά όχι αρκετό για να με κάνει να υποχωρήσω. Σε κάθε μας χτύπημα ένα συνονθύλευμα από σκοτάδι και φως βγαίνει από τις συγκρούσεις. Νιώθω τον αέρα να γίνεται ορμητικός από τις δυνάμεις μας και ο εκπεσών μπροστά μου έχει σοβαρέψει. Ένα μαύρο νέφος βγαίνει από το χέρι του. Προσπαθώ να το αποφύγω, αλλά τότε το σπαθί του ακουμπάει το δεξί μου χέρι εκεί όπου πιάνω το δρεπάνι. Μια κραυγή πόνου βγαίνει από μέσα μου. Το χέρι μου καίγεται ολόκληρο στο σημείο που με ακούμπησε. Το μαύρο σημάδι που άφησε πίσω του εξαπλώνεται σε όλο μου το χέρι και το νιώθω να ανεβαίνει αργά και βασανιστικά όλο και πιο ψηλά. Δεν μπορώ να το κουνήσω. Όσο πιο πολύ εξαπλώνεται το δηλητήριο, τόσο πιο ανήμπορος γίνομαι να κρατήσω έστω αμυντική στάση.
Το νιώθω να φτάνει στο κεφάλι μου και να τρέχει μέσα στο μάτι μου. Το δεξί μου πόδι σιγά σιγά αδυνατεί να κρατηθεί όρθιο και καταρρέω. Τρέμω ολόκληρος. Δεν έχω χάσει τις αισθήσεις μου αλλά δεν μπορώ να της χρησιμοποιήσω και σωστά. Κοιτάζω τον εχθρό μου με μίσος. Έρχεται αργά πάνω από το κεφάλι μου και σκύβει για να έρθει πιο κοντά μου. Με κοιτάζει με ένα ειρωνικό βλέμμα λύπησης και χλευασμού.
«Μην αντιστέκεσαι, Mortem. Άφησέ το να κάνει τη δουλειά του. Έτσι θα είναι πιο ανώδυνο» μου λέει με την απόκοσμη φωνή του και μου χαμογελάει.
«Mortem!» ακούγεται η φωνή της Spero και ένα βέλος της προσγειώνεται ακριβώς δίπλα στο κεφάλι μου.
Ο άντρας την κοιτάζει και της γρυλίζει σαν άγριο θηρίο. Πλέον με το ζόρι μπορώ να κουνήσω τα μάτια μου. Αλλά και πάλι βλέπω θολά. Μην τα παρατήσεις τώρα, Mortem. Δεν έχεις φέρει εις πέρας την αποστολή σου! Δεν μπορείς να τους αφήσεις μόνους. Δεν μπορούν να έχουν την Εχεκράτεια και την αστραπή. Όχι... Δε θα κερδίσουν. Οι σκιές μπροστά μου παλεύουν και μπορώ να διακρίνω τη φωτεινή μορφή της Spero να χτυπάει αλύπητα τον σκοτεινό εχθρό της. Οι σκιές χάνονται και τα μάτια μου κλείνουν...
Βρίσκομαι μέσα μου. Μια τελευταία ματιά στη ζωή και την ψυχή μου. Μια τελευταία μάτια στο παρελθόν και το μέλλον μου. Όλα είναι μαύρα. Δεν υπάρχει τίποτα να δω. Δεν αισθάνομαι τίποτα άλλο πέρα από φόβο. Όχι, δε φοβάμαι να δώσω ένα τέλος. Δε φοβάμαι για εμένα. Φοβάμαι ότι δεν κατάφερα να φέρω εις πέρας την αποστολή μου. Δεν κατάφερα να σώσω την Εχεκράτεια. Τη Spero. Τον Ηρακλή. Απέτυχα. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερός μου φόβος. Η αποτυχία... Ένα ζεστό συναίσθημα με κατακλύζει και από μακριά βλέπω μια φιγούρα να έρχεται τρέχοντας προς τα εμένα. Όσο πλησιάζει τόσο καλύτερα μπορώ να δω ποιος είναι. Η Εχεκράτεια. Γεμάτη δύναμη και ταυτόχρονα θυμό έρχεται με τεράστια ταχύτητα προς το μέρος μου.
«Ξύπνα!» φωνάζει όταν φτάνει σε απόσταση μόλις μερικών μέτρων από εμένα. Βάζω τα χέρια μου μπροστά από το πρόσωπό μου για να προστατευτώ. Με ένα μεγάλο άλμα, πηδάει πάνω μου και ένα δυνατό χτύπημα στην καρδιά μου μου κόβει την ανάσα.
Τα μάτια μου ανοίγουν διάπλατα και ο πόλεμος γύρω μου συνεχίζεται ακάθεκτος. Γεμάτος δύναμη και καθώς στηρίζομαι ξανά στα πόδια μου γυρνάω όλη μου την προσοχή στη Spero. Ένα χτύπημα από το σπαθί του στο πόδι της, την κάνει να γονατίσει. Χάνει κάθε ελπίδα για νίκη. Λαχανιασμένη τον κοιτάζει γεμάτη θάρρος μέσα στα μάτια καθώς εκείνος καυχάται για τη νίκη του μειώνοντας και υποτιμώντας την. Αλλά εκείνος έχασε. Όχι εμείς. Δεν έχει καταλάβει ότι εγώ δεν έχασα... Είναι έτοιμος να τη χτυπήσει και βρίσκομαι πολύ μακριά για να τον χτυπήσω με το δρεπάνι μου. Έτσι ετοιμάζω το δόρυ στα χέρια μου και το ρίχνω κατευθείαν προς τα πάνω του. Νιώθει την επίθεση και γυρνάει το σώμα του προς το μέρος μου. Αλλά είναι ήδη πολύ αργά. Το δόρυ μου τον διαπερνά και τα μάτια του ανοίγουν διάπλατα καθώς μαύρο αίμα τρέχει από την τρύπα στο στήθος και το στόμα του. Η Spero πετάγεται με φόρα από πάνω του καθώς του ξεριζώνει το κεφάλι με τα ίδια της τα χέρια. Η ύπαρξή του καταστρέφεται. Το σώμα του σπάει ολόκληρο καθώς ένα φως τον διαπερνά από μέσα του και τον διαλύει.
Ένας έφυγε. Και άλλος ένας εμφανίζεται. Ο αρχηγός τους είναι πίσω και γεμάτος έκπληξη κοιτάζει το σώμα του αδερφού του που καταστρέφεται. Μόλις σταματάει πια να υπάρχει, ο άντρας συνέρχεται από το σοκ και μας κοιτάζει γεμάτος μισός και θυμό. Από τα ρουθούνια του βγαίνουν στην κυριολεξία καπνοί και τα μάτια του κοκκινίζουν καθώς όλη η πλάση τρέμει γύρω μας.
Νομίζω ότι τα σκούρα μόλις ξεκίνησαν...
Η μάχη μόλις ξεκίνησε...
Παρασκευή Γκύζη