Οι πιο Σκοτεινές Μέρες (Κι ό,τι φεύγει... έρχεται)

Κοιτώντας πίσω, βρήκα αυτό:
Μια ελπίδα αλλοτινή,
μια ξεγνοιασιά μακρινή
και μια συγκίνηση με κατέλαβε ξάφνου.
Μα τα μάγουλά μου
έχουν συνηθίσει δάκρυα λύπης
και όχι χαράς.
Μια νοσταλγία φοβερή
και μια ωραιοποιημένη ανάμνηση
του κάποτε παρόντος με στοιχειώνει.
Και τον ήλιο,
αν και ζωντανό και ζωοφόρο,
απαρνιέμαι.
Κι όσο ανταμώνω το σκοτάδι,
τόσο πιο πολύ αναζητώ τη σελήνη.
“Μα, καρδιά μου,
το θέρος έρχεται και φέρνει μαζί του φως.”

Ακούω μες στο παραλήρημα.

“Κάνε υπομονή
κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός”.

Jalan