Όλες οι ιστορίες εξελίσσονται σε διαφορετικές πόλεις, γεμάτες σκιές, που προσπαθούν να τις καλύψουν με σκοτάδι, για να μην αμαυρωθεί η εικόνα την οποία θέλουν να προβάλλουν: την εικόνα της καθαρής πόλης. Σαν τη συνείδησή μου που θέλει να κοιμάται ήσυχη, καθαρή.
Στο επίκεντρο των διηγημάτων, οικογενειακές και επαγγελματικές σχέσεις που δοκιμάζονται, υπαρξιακές κρίσεις και ψυχολογικά τραύματα, κοινωνικά απόκληροι, μαφιόζοι με ισχυρές διασυνδέσεις, άνθρωποι της διπλανής πόρτας που εξυφαίνουν σχέδια εκδίκησης, με άλλες ιστορίες να έχουν στοιχεία αστυνομικής περιπέτειας, άλλα στοιχεία τρόμου και άλλα φαντασίας, όλα όμως δομημένα ως ενιαίο σύνολο με σταθερό αφηγηματικό χαρακτήρα που εγγυάται η εμπειρία του Βαγγέλη Παπαδιόχου, καθώς το βιβλίο «Καθαρή πόλη» αποτελεί την τρίτη του συγγραφική εμφάνιση.
Μία σχετικά μικρή, αλλά εξαιρετικά ευκολοδιάβαστη συλλογή διηγημάτων για όσους δεν θέλουν πολλές φανφάρες.
Ή για όσους προτιμούν να μην διαβάζουν πεντακόσιες σελίδες, για να δουν το φινάλε.
Ή για όσους κανονικά θέλουν να διαβάζουν πεντακόσιες σελίδες, απλώς κάνουν ένα διάλειμμα.
Ή για όσους ψάχνουν παραδείγματα ιστοριών που δεν χρειάζεται να ξεχειλωθούν, για να βγάζουν νόημα και να είναι ικανοποιητικές.
Αυτό το βιβλίο είναι για όλους.
Από πιο απλά -τρόπος του λέγειν- εγκλήματα σε περιστατικά, τα οποία δεν είναι τόσο εύκολο να εξηγηθούν, διηγούμενα από πολλές διαφορετικές οπτικές, που δεν μπορούν παρά να αφήσουν τους περισσότερους από εσάς ικανοποιημένους. Κοινώς ό,τι περιμένετε να δείτε σε ένα βιβλίο αυτού του είδους από άποψη πλοκής και ανατροπής υπάρχει και δεν απογοητεύει.
Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη που παρατήρησε (ή φαντάστηκε) ότι η ανούσια εγκληματικότητα που θα μπορούσε να αποφευχθεί δεν ήταν ο μόνος συνδετικός κρίκος ανάμεσα στις ιστορίες. Ίσως ήταν απλώς συμπτώσεις, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις σκέφτηκα ότι η μία ιστορία «καθρεπτίζει» την άλλη. Τι σας λέω τώρα, να μου πεις. Το θέμα είναι ότι δεν άφηνε την αίσθηση συλλογής τυχαία επιλεγμένων ιστοριών. Δεν ξέρω, διαβάστε το και κρίνετε μόνοι σας.
Η γραφή είναι λιτή με σύντομες αναλαμπές λογοτεχνικότητας, που κάνει τα πράγματα πιο ενδιαφέροντα. Συνολικά συναντάς καθημερινό λόγο, όπως είθισται και -ως μεγάλη υποστηρίκτρια της εν λόγω πρακτικής- ταιριάζει σε θριλερ-ο-αστυνομικά. Να περιμένετε περιστασιακό βρίσιμο και περιγραφές φρικιαστικών εγκλημάτων, όχι όμως σε υπερβολικό βαθμό. Δεν γίνονται για να σοκάρουν, γίνονται γιατί είπαμε: ιστορίες εγκλημάτων διαβάζετε, τι περιμένατε;
Η αλήθεια είναι ότι αρχικά το προσέγγισα με προσοχή, γιατί η περίληψη (…υπαρξιακές κρίσεις και ψυχολογικά τραύματα, κοινωνικά απόκληροι, μαφιόζοι με ισχυρές διασυνδέσεις, άνθρωποι της διπλανής πόρτας που εξυφαίνουν σχέδια εκδίκησης…) μου θύμιζε Δυναστεία. Αλλά, φυσικά και ευτυχώς, δεν είχε καμία σχέση και το διάβασα in one sitting, που λέμε και στο χωριό μου. Πάρτε το.
Εύη Φρυγανά