Ο νεαρός Μπέλουεντ και ο φίλος του Ρεντ τριγυρνούν ανέμελοι στο δάσος δίπλα από το χωριό τους όταν συναντούν τη μυστηριώδη Ίλλυ. Η μοιραία αυτή συνάντηση θα τους οδηγήσει μακριά από το σπίτι τους, σε έναν κόσμο γεμάτο εχθρούς και μαγικούς τόπους, όπου οι δυνάμεις της Ζωής και του Θανάτου βρίσκονται εγκλωβισμένες σε έναν αέναο χορό πάλης και ισορροπίας.
Θα καταφέρουν άραγε οι δύο φίλοι να ξεφύγουν από τους πολλαπλούς κινδύνους και να φτάσουν στο μυστικιστικό Λίκνο της Ζωής; Την απάντηση δε γνωρίζουν ούτε τα Παιδιά των Δράκων που τους ακολουθούν στο ταξίδι τους, παρά τις αρχαίες δυνάμεις που διαθέτουν.
Σημαντική Ανακοίνωση! Ακολουθεί ατέλειωτο fangirling!
Το Λίκνο της Ζωής, το πρώτο μέρος της σειράς βιβλίων «Τα Παιχνίδια των Θεών», ακολουθεί τον Μπελ και τον Ρεντ, δύο έφηβους που διψούν για περιπέτεια. Η τυχαία συνάντησή τους με ένα μυστηριώδες κορίτσι, ή αλλιώς Ίλλυ, θα ανατρέψει τις ζωές τους και θα τους αναγκάσει να ξεκινήσουν ένα μακρύ ταξίδι με έναν στόχο, να προστατεύσουν μια ισχυρή σφαίρα από έναν επικίνδυνο εχθρό. Άθελά τους, θα πιαστούν στα δίχτυα ενός μεγαλύτερου σχεδίου… ανώτερων, ας πούμε, όντων. Ο σκανταλιάρης Ρεντ και ο ντροπαλός Μπελ θα πρέπει να ωριμάσουν, για να αντιμετωπίσουν όλες τις προσκλήσεις.
Και μετά από αυτή τη σύντομη και πραγματικά απλοϊκή -για το συγκεκριμένο βιβλίο- περιγραφή (Ω, Θεοί της Κάχαλλ, γιατί είναι τόσο δύσκολο να γράψεις χωρίς σπόιλ;), ήρθε η ώρα για το αγαπημένο μου σημείο: εκεί που με πιάνει πολυλογία και φανγκερλίζω. Brace yourselves!
Το βιβλίο διαδραματίζεται σε έναν διαφορετικό από τον δικό μας κόσμο (κοσμογονία και κοσμοπλασία, δηλαδή, που προσωπικά λατρεύω), την Κάχαλλ. Ο συγγραφέας κατασκεύασε τον κόσμο του από την αρχή, με εκπληκτική ακρίβεια και πειστικότητα, σαν να έζησε και ο ίδιος στο χωριό του Λευκόνερου, το Κοκκινόφυλλο δάσος, τον Ναό της Ισότητας και όλους τους τόπους στους οποίους περιπλανιούνται οι ήρωές του. Προσωπικά, ένιωσα λες και έβλεπα τα μέρη, που σημαίνει πως διάβασα όλες -μα όλες- τις περιγραφές (τις οποίες συνήθως περνάω ασυναίσθητα γιατί βιάζομαι να πάω στη δράση και τον διάλογο -ουψ, το ομολόγησα). Στην αρχή ήταν δύσκολο να ακολουθήσω τα ονόματα. Όπως όμως έχω ξαναπεί, το γλωσσάρι σώσει ζωές.
Όσον αφορά τους χαρακτήρες, θα τολμήσω να αποκαλύψω πως λάτρεψα από την πρώτη στιγμή τον γκρινιάρη Όλλεν, αδερφό του Μπελ (ίσως επειδή η γκρίνια είναι το χόμπι μου -πλακίζω), παρότι θεωρείται μάλλον unpopular opinion. Για εμένα ήταν από τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες, χωρίς αυτό να μειώνει τους υπόλοιπους. Κάθε ένας ήταν πολυδιάστατος, με προτερήματα και αδυναμίες, ρεαλιστικός και γεμάτος μυστικά, τα οποία αποκαλύπτονται σταδιακά και σε στιγμές που δεν το περιμένεις. Μέσα στο βιβλίο ένιωσα και εγώ σκιρτήματα μαζί με τον Μπελ, θλίψη μαζί με τον Ρεντ και τον Ταγκ, χαρά, φόβο, ανησυχία και περηφάνια. Συμβαίνει σπάνια να μπορεί ο αναγνώστης να ταυτιστεί (ή να νευριάσει και μισήσει) με τόσα πολλά πρόσωπα σε ένα μόνο βιβλίο.
Ένα άλλο στοιχείο που λάτρεψα ήταν η παιχνιδιάρικη διάθεση και το χιούμορ στους διαλόγους, το οποίο με έκανε να γελάω μπροστά σε κόσμο σε άσχετες στιγμές (όχι, καθόλου ρεζίλι). Ο κόσμος του Συράκη ήταν τόσο ρεαλιστικός, που οι άνθρωποι είχαν τον δικό τους τρόπο να μιλούν ανάλογα με την περιοχή, δικές του παροιμίες και φυσικά εκφράσεις όπως: Βρε, που να με περάσουν για θείο προβάτου, που, με κάποιο μαγικό τρόπο, βγάζουν νόημα 100% μέσα στο βιβλίο.
Η φαντασία συνδυάστηκε αρμονικά με τον ρεαλισμό στα πλαίσια του κόσμου της Κάχαλλ. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα
ήταν για εμένα η σχέση μεταξύ Ζωής και Θανάτου, η οποία αποτελεί κεντρικό χαρακτηριστικό της
μαγείας. Απόλαυσα πάρα πολύ τις γρήγορες εναλλαγές των σκηνών, οι οποίες
κρατούσαν αμείωτο το ενδιαφέρον και δε με άφηναν να σταματήσω την ανάγνωση.
Συνολικά, θα πω πως ήταν ένα βιβλίο με υπέροχη γραφή, γρήγορη αλλά όχι κουραστική δράση, καλοφτιαγμένους χαρακτήρες και μπόλικη φαντασία. Το συστήνω ανεπιφύλακτα.
Δεύτερη Σημαντική Ανακοίνωση. Η παρουσίαση του δεύτερου βιβλίου ΔΕΝ περιέχει σπόιλ. Διαβάστε άφοβα.
Όπως μαρτυράει και το οπισθόφυλλο, η πρώτη μάχη δόθηκε και οι ισορροπίες ανατράπηκαν. Ο κόσμος βρίσκεται σε αναταραχή και πανίσχυρες οντότητες περπατούν ξανά στην Κάχαλλ. Παλιοί, όπως ο Όλμακ, ο Ρεντ, ο Ταγκ, η Ίλλυ, ο Μπέλουεντ αλλά και νέοι χαρακτήρες βρίσκονται διασκορπισμένοι, ο καθένας με τον δικό του στόχο και προορισμό. Άλλοι αναζητούν εκδίκηση, άλλοι θέλουν να διορθώσουν λάθη του παρελθόντος και άλλοι θέλουν απλώς να επιβιώσουν. Το ταξίδι με λίγα λόγια συνεχίζεται. Οι χαρακτήρες πρέπει να τραβήξουν τον δικό τους δρόμο και να παλέψουν με τους δικούς τους εχθρούς.
Θα αποφύγω να δώσω περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με την πλοκή, ώστε να μη χαλάσω την ανάγνωση του πρώτου.
Στο fangirling τώρα!
Θα ξεκινήσω λέγοντας πως οι περιγραφές στο δεύτερο βιβλίο της σειράς ήταν ακόμη πιο όμορφες και ατμοσφαιρικές. Το κλίμα αλλάζει μαζί τους χαρακτήρες. Γίνεται πιο σκοτεινό, πιο επικίνδυνο, με περισσότερα μυστικά, κάτι το οποίο αντανακλάται και στο ύφος του συγγραφέα. Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς, ο αναγνώστης μαθαίνει για νέα είδη μαγείας, γνωρίζει νέα πλάσματα και ταξιδεύει σε νέα μέρη. Νομίζω πως η γεωγραφία της Κάχαλλ είναι ατέλειωτη (αλλά και πως αν έγραφα τεστ θα τα πήγαινα καλύτερα από ότι στη γεωγραφία του πραγματικού κόσμου).
Ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία, κάτι που δεν υπήρχε στο πρώτο, είναι οι οπτικές. Αυτή τη φορά, λόγω του ότι οι ήρωες είναι διασκορπισμένοι, ακολουθούμε διαφορετικό χαρακτήρα σχεδόν σε κάθε κεφάλαιο. Παρότι γινόμουν -προσωρινά- έξαλλη που δεν μπορούσα να μάθω επιτόπου τι συνέβαινε σε κάποιον και παρότι μπήκα ουκ ολίγαις φορές στον πειρασμό να περάσω μερικά κεφάλαια, για να μάθω για τον Ρεντ (ναι, νέος αγαπημένος), έκανα υπομονή και ανταμείφθηκα. Η σειρά των κεφαλαίων είναι δομημένη με τέτοιο πολύπλοκο τρόπο, ώστε να υφαίνουν ένα κουβάρι που ξετυλίγεται αργά, με νέες αποκαλύψεις, συναντήσεις και ανατροπές. Οι εναλλαγές δεν κούρασαν καθόλου. Αντίθετα, έκαναν τη ροή αρμονική (και με άφησαν άυπνη δυο τρεις μέρες). Ακόμη και όταν ακολουθούσα χαρακτήρες που σιχαίνομαι, έπιανα τον εαυτό μου να φοβάται για τη μοίρα τους.
Η γραφή του Συράκη στο δεύτερο βιβλίο γίνεται ακόμη πιο όμορφη και δουλεμένη. Ο συγγραφέας χειρίστηκε με ιδιαίτερο τρόπο όλες τις οπτικές, πράγμα ιδιαίτερα απαιτητικό. Ακόμη και όταν δεν αναφερόταν το όνομα του ομιλητή, ήξερες ποιος μιλούσε. Αν αυτό δεν είναι μεγάλη επιτυχία, δεν ξέρω τι να πω.
Στο δεύτερο βιβλίο μπορώ να πω πως αποκαλύφθηκαν πολλά μυστικά και μηχανορραφίες, που με άφησαν άφωνη. Το τέλος για ακόμη μια φορά με έκανε να διψώ για τη συνέχεια. Ποιος θέλει να ασκήσουμε μπούλινγκ στον συγγραφέα να γράψει γρήγορα το επόμενο;
Συνοψίζοντας, το Σταυροδρόμι των Θεών ήταν γεμάτο μαγεία, περιπέτεια, μάχες και μυστικά. Ο Β. Ν. Συράκης κατάφερε να υφάνει ένα πολύπλοκο ιστό από γεγονότα και χαρακτήρες που κρατούν την αγωνία σε υψηλά επίπεδα και δε σε αφήσουν να αφήσεις το βιβλίο. Πότε έφυγαν οι 670 σελίδες ακόμη δεν έχω καταλάβει.
Έλενα Παπαδοπούλου