Μια μυστηριώδης εξαφάνιση και μια άλυτη δολοφονία. Ένας νεαρός άνδρας
που ξεκινά να βρει δουλειά και μια συνάντηση που θα του αλλάξει τη ζωή,
με περισσότερους τρόπους από όσους θα περίμενε. Μια νέα εξαφάνιση,
είκοσι επτά χρόνια μετά. Όλα στον ίδιο τόπο. Και όλοι ψάχνουν
απαντήσεις. Πολλές φορές όμως, η αλήθεια είναι καλύτερα να μένει
θαμμένη, παρά να βγει στην επιφάνεια. Μυστικά, πάθη και ανομολόγητοι
έρωτες έρχονται να συμπληρώσουν τα κομμάτια του παζλ με καταστροφικές
συνέπειες για τις ζωές όλων.
Ένα κατά τα άλλα ήσυχο χωριό, το Διάσελο, συγκλονίζεται από την εξαφάνιση μιας νεαρής κοπέλας και τη δολοφονία ενός άντρα. Τα εγκλήματα παραμένουν άλυτα και αποτελούν αγκάθι, τόσο για τη μικρή κοινωνία όσο και για την οικογένεια του θύματος, που έμεινε με ένα γιατί. Εικοσιεπτά χρόνια μετά, δύο νέοι, ο Βαγγέλης και ο Στέργιος, αδελφικοί φίλοι, που μεγάλωσαν φτωχικά υπό την προστασία και την αγάπη του Πάτερ Λαυρέντιου, καταφτάνουν στο χωριό για να εργαστούν ως σερβιτόροι για μια μεγάλη εκδήλωση. Η άφιξή τους στο χωριό, η οποία κάθε άλλο παρά τυχαία είναι, ξεκινάει μια σειρά γεγονότων που αποκαλύπτουν μυστικά, πάθη, παράνομες σχέσεις και σκοτεινές πτυχές των χαρακτήρων που γνωρίζουν. Τα μυστικά και οι συνωμοσίες του παρελθόντος απειλούν να καθορίσουν το μέλλον τους. Το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται.
«Η Κληρονομία του Αίματος», τουλάχιστον για μένα, δεν μπορεί να θεωρηθεί αστυνομικό ή μυθιστόρημα μυστηρίου. Τα εγκλήματα δεν είναι το επίκεντρο της ιστορίας. Αντίθετα, το πιο σημαντικό είναι οι διαπροσωπικές -οικογενειακές ή ερωτικές- σχέσεις. Συνεπώς, περισσότερο θα έλεγα πως πρόκειται για κοινωνικό-δραματικό μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται στην ελληνική επαρχία.
Η αφήγηση είναι γρήγορη, με απλό, καθημερινό και προσιτό λεξιλόγιο, ενώ η οπτική γωνία αλλάζει συχνά, ώστε ο αναγνώστης να λαμβάνει μια γενικότερη εικόνα της κατάστασης από πολλούς χαρακτήρες. Ο Βαγγέλης, ο Στέργιος, η Κλαίρη, η Αμαρυλλίς, η Ελένη, η Μυρσίνη και πολλοί άλλοι χαρακτήρες αποκτούν φωνή. Ο αναγνώστης μαθαίνει για τη ζωή, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα μυστικά τους. Γνωρίζει τα ελαττώματά τους και ανακαλύπτει το καλά κρυμμένο ποιόν τους. Κάποιους θα τους αγαπήσετε και άλλους θα τους μισήσετε με πάθος.
Στους διαλόγους -αλλά και γενικότερα στην πλοκή και το συναίσθημα- υπάρχει μια υπερβολή, η οποία ωστόσο σε μερικά σημεία ανακουφίζει τον αναγνώστη από τους γρήγορους ρυθμούς, τα στυγερά εγκλήματα και τις αποκαλύψεις.
Συνολικά, το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα αφού η γρήγορη εξέλιξη, οι έντονοι διαπληκτισμοί και η πληθώρα οπτικών κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Έλενα Παπαδοπούλου
«Η Κληρονομία του Αίματος», τουλάχιστον για μένα, δεν μπορεί να θεωρηθεί αστυνομικό ή μυθιστόρημα μυστηρίου. Τα εγκλήματα δεν είναι το επίκεντρο της ιστορίας. Αντίθετα, το πιο σημαντικό είναι οι διαπροσωπικές -οικογενειακές ή ερωτικές- σχέσεις. Συνεπώς, περισσότερο θα έλεγα πως πρόκειται για κοινωνικό-δραματικό μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται στην ελληνική επαρχία.
Η αφήγηση είναι γρήγορη, με απλό, καθημερινό και προσιτό λεξιλόγιο, ενώ η οπτική γωνία αλλάζει συχνά, ώστε ο αναγνώστης να λαμβάνει μια γενικότερη εικόνα της κατάστασης από πολλούς χαρακτήρες. Ο Βαγγέλης, ο Στέργιος, η Κλαίρη, η Αμαρυλλίς, η Ελένη, η Μυρσίνη και πολλοί άλλοι χαρακτήρες αποκτούν φωνή. Ο αναγνώστης μαθαίνει για τη ζωή, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τα μυστικά τους. Γνωρίζει τα ελαττώματά τους και ανακαλύπτει το καλά κρυμμένο ποιόν τους. Κάποιους θα τους αγαπήσετε και άλλους θα τους μισήσετε με πάθος.
Στους διαλόγους -αλλά και γενικότερα στην πλοκή και το συναίσθημα- υπάρχει μια υπερβολή, η οποία ωστόσο σε μερικά σημεία ανακουφίζει τον αναγνώστη από τους γρήγορους ρυθμούς, τα στυγερά εγκλήματα και τις αποκαλύψεις.
Συνολικά, το βιβλίο διαβάζεται ευχάριστα αφού η γρήγορη εξέλιξη, οι έντονοι διαπληκτισμοί και η πληθώρα οπτικών κρατάει το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Έλενα Παπαδοπούλου