«Βαριέμαι. Τι κάνουν τόση ώρα;»
«Αριάδνη, κάνε λίγη υπομονή». Και τότε είδα κάτι που πραγματικά δεν περίμενα να δω. Μέσα από τους στάβλους άρχισαν να βγαίνουν εκατομμύριοι μονόκεροι. Έτριψα τα μάτια μου. Ο Ιβάν γέλασε με την αντίδρασή μου.
«Πλάκα κάνεις».
«Όχι. Και μάλιστα σήμερα θα αποκτήσεις τον δικό σου προσωπικό μονόκερο».
«Ζηλέψτε, γατάκια». Αυτό πήγαινε στα κορίτσια από το σχολείο μου στην Ελλάδα που έλεγαν ότι ήθελαν μονόκερους για κατοικίδια. Βέβαια, αυτήν την έκφραση δεν την έχουν οι ξένοι, οπότε δε μου έκανε εντύπωση που ο Ιβάν με κοίταξε παράξενα. «Και να σ’το εξηγήσω, δε θα καταλάβεις». Ο Ιβάν σφύριξε και ένας κατάλευκος μονόκερος ήρθε δίπλα του.
«Από εδώ ο Μπεν». Άπλωσα το χέρι μου για χειραψία. Ναι, ξέρω, δεν είμαι αστεία.
«Πώς θα βρω τον δικό μου;»
«Εδώ είναι το καλύτερο κομμάτι. Δε θα τον βρεις εσύ, αυτός θα το κάνει».
«Και τι; Θα κάθομαι και θα περιμένω μέχρι να αποφασίσει να με πλησιάσει για να γνωριστούμε;»
«Πάνω κάτω ναι. Εγώ πρέπει να φύγω τώρα».
«Θα με αφήσεις μόνη μου;» Τον κοίταξα γλυκά μπας και τον πείσω να αλλάξει γνώμη.
«Θα έρθει ο Άλεξ σε λίγο. Α, να τος! Με αυτόν να μείνεις».
«Μάλιστα, καπετάνιε» του χαμογέλασα.
***
Ο Άλεξ καθόταν με μια παρέα παιδιών και συζητούσαν. Όλοι φαινόντουσαν χαρούμενοι. Τους πλησίασα. Μόλις με είδε χαμογέλασε.
«Μου είπε ο Ιβάν ότι θα γυρίσει αργά το βράδυ. Οπότε όλη τη μέρα θα είμαστε μαζί» πήρε την πρωτοβουλία να μιλήσει.
«Νομίζω ότι παρέλειψε να πει σε εμένα πότε θα γυρίσει, αλλά ναι, ωραία».
«Να σου γνωρίσω τους φίλους μου». Άρχισε να μου συστήνει ένα ένα τα παιδιά της παρέας. Μετά τους είπε ότι έπρεπε να φύγουμε. Ξεκίνησε να προχωράει και τον ακολούθησα.
«Η Κλαίρη σε θέλει» του το ανακοίνωσα κάπως απότομα.
«Αλήθεια;»
«Ναι, Άλεξ».
«Α, ΟΚ». Αυτή σίγουρα δεν ήταν μια δημιουργική απάντηση.
«Άλεξ; Γιατί τους είπες ότι έπρεπε να φύγουμε;»
«Πρέπει να κάνω μια δουλειά». Σήκωσα το ένα φρύδι και τον κοίταξα.
«Τι δουλειά;»
«Έλα, θα σου δείξω». Με τράβηξε από το χέρι και μπήκαμε γρήγορα μέσα στο κτίριο. Ανέβηκε τα σκαλιά τρέχοντας και εγώ τον ακολουθούσα. Μετά από λίγα λεπτά τρέξιμο φτάσαμε στο δωμάτιό του. Ο Άλεξ άνοιξε την πόρτα.
«Είμαι...»
«Είσαι... Τι είσαι, Άλεξ; Ελπίζω όχι ο μονόκερος που θα έπρεπε τόση ώρα να έρθει να με γνωρίσει».
«Είμαι youtuber».
«Ωραία. Χαίρομαι για εσένα, Άλεξ». Περίμενα ότι θα έλεγε κάτι πολύ πιο σημαντικό.
«Ανεβάζω κάθε Τετάρτη βίντεο και σήμερα είναι Τετάρτη. Θες να συμμετέχεις;»
«Θα μου άρεσε, ειλικρινά, αλλά δε θέλω να καταστρέψω τη φήμη του καναλιού σου».
«Γιατί να την καταστρέψεις;»
«Σου δίνω ένα λεπτό να με κοιτάξεις και να αναθεωρήσεις».
«Αριάδνη, έλεος. Δεν πρόκειται να αναθεωρήσω».
«Κακό του κεφαλιού σου».
«Ωραία, μη συμμετέχεις, εσύ χάνεις. Αλλά θα με τραβάς βίντεο».
«Καλά».
Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήθελα να γίνω youtuber. Όμως πάντα κάτι με κρατούσε πίσω από το να πραγματοποιήσω το όνειρό μου. Αν δεχόμουν την πρόταση του Άλεξ, θα έπαιρνα θάρρος και θα έφτιαχνα δικό μου κανάλι. Και μετά θα ήταν δύσκολο να κρατήσω χαμηλό προφίλ. Και όταν είσαι βιονικός, ο πρώτος κανόνας επιβίωσης είναι το χαμηλό προφίλ.
***
Μετά από δύο ώρες ο Άλεξ είχε τελειώσει. Επιτέλους!
«Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το YouTube;»
«Αυτό το σχολείο είναι γεμάτο με πλάσματα που οι φυσιολογικοί άνθρωποι θεωρούν παραμύθια. Μέσα από το YouTube συνδέομαι μαζί τους και γίνομαι για λίγο κανονικός άνθρωπος».
«Ενδιαφέρον».
«Τώρα που τελείωσα μπορούμε να πάμε πάλι έξω».
«Εσύ έχεις δικό σου μονόκερο;»
«Ναι, εννοείται». Μόλις βγήκαμε στην αυλή ένας κατάμαυρος μονόκερος ήρθε κατά πάνω μας. Ο Άλεξ τον χάιδεψε στο κεφάλι, αλλά το ζώο δεν έλεγε να ηρεμήσει. «Αυτός είναι ο δικός μου και μάλλον θέλει να τον ακολουθήσουμε». Ο Άλεξ ανέβηκε πάνω του και άπλωσε το χέρι του για να ανέβω και εγώ.
«Ευχαριστώ». Ο μονόκερος έτρεχε τόσο γρήγορα που αναγκάστηκα να σφίξω τα χέρια μου γύρω από τη μέση του Άλεξ για να μην πέσω.
«Κλείσε τα μάτια σου».
Έκανα ό,τι είπε ο Άλεξ. Ήταν υπέροχο, ένιωθα ελεύθερη και ήρεμη. Πάνω που ευχόμουν ο μονόκερος να μην επιβραδύνει καθόλου, όχι μόνο επιβράδυνε, αλλά μάλιστα σταμάτησε. Κατέβηκα από το ζώο, το ίδιο έκανε και ο Άλεξ. Ο μονόκερος είχε σταματήσει μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος. Το ζώο άρχισε να κάνει κάτι παράξενους ήχους και έσπρωξε με το κεφάλι του τον Άλεξ για να πάει σε μια λίμνη. Ο Άλεξ υπάκουσε. Τότε πρόσεξα ότι μέσα στην λίμνη ήταν παγιδευμένος ένας μονόκερος. Παράξενο, νόμιζα ότι ήξεραν κολύμπι. Βούτηξα μέσα στην λίμνη για να δω τι είχε πάθει το ζώο.
Ο Άλεξ έβγαλε την μπλούζα του και βούτηξε και αυτός. Ο μονόκερος δεν μπορούσε να κολυμπήσει επειδή το πόδι του είχε σκαλώσει σε μια τεράστια ρόδα. Ευτυχώς, ο Άλεξ με βοήθησε να σπρώξουμε την ρόδα πάνω από το πόδι του μονόκερου. Ο μονόκερος μόλις κατάλαβε ότι του είχαμε ελευθερώσει το πόδι έτρεξε κουτσαίνοντας προς τον μονόκερο του Άλεξ. Μετά από λίγο βγήκα και εγώ με τον Άλεξ.
«Άλλη φορά, Φίλιπ, να προσέχεις καλύτερα το κορίτσι σου».
Ο μονόκερος τον έγλυψε στο πρόσωπο. Ο Άλεξ σκουπίστηκε στην μπλούζα του. Τώρα που είπα μπλούζα, κάποιος έχει ωραίο, πολύ ωραίο, σώμα και αυτός ο κάποιος δεν είμαι εγώ. Το ταίρι του Φίλιπ με πλησίασε και έτριψε το κεφάλι του στα πόδια μου.
«Αριάδνη, νομίζω ότι ο μονόκερός σου μόλις σε βρήκε».
***
Ο Ιβάν μου τράβηξε με δύναμη την κουβέρτα.
«Αν με ξύπνησες νωρίτερα, αλήθεια το λέω, θα σε δολοφονήσω».
«Δε σε ξύπνησα νωρίτερα». Ξεφύσησα. «Πάντως και να ήθελες να με σκοτώσεις, δεν μπορείς. Είμαι πιο δυνατός». Ο Ιβάν πήγε να αλλάξει μπλούζα.
«Ιβάν! Τώρα στο μπάνιο». Αυτή τη φορά δε με άκουσε. «Ρε Ιβάν, αυτό που κάνεις δεν είναι σωστό. Θα σου άρεσε να αλλάζω μπροστά σου;
«Ναι». Του πέταξα ένα μαξιλάρι.
«Τι; Εσύ ρώτησες. Σε πέντε λεπτά πρέπει να είμαστε στην τάξη οπότε τέλειωνε». Μπήκα στο μπάνιο για να ετοιμαστώ. Μετά από λίγο βγήκα έξω.
«Ιβάν;»
«Τι θες πάλι;»
Έλμινθα