Η Μελίνα αποκοιµήθηκε,
µε τον απαλό ήχο της βροχής να τη νανουρίζει. Όταν οι σταγόνες άρχισαν
να µαστιγώνουν το παράθυρο, ξύπνησε, αλλά βυθίστηκε σε µία νέα τυφλή
πραγµατικότητα. Άκουγε παραµορφωµένους ήχους στην προσπάθειά της να
βλεφαρίσει. Επιχείρησε να στυλώσει τα πόδια της, καθώς ο σπόρος του
φόβου είχε ήδη βλαστήσει στην ψυχή της. Η θλίψη που φώλιαζε µέσα της
ξάφνου φούσκωνε σαν κατακλυσµιαία παλίρροια. Θα µπορέσει να διαβεί αυτό
το δύσβατο µονοπάτι που την κρατάει µακριά από την ευτυχία;
Πρόκειται
για µία συλλογή 20 σπονδυλωτών διηγηµάτων. Μία ωδή πάνω στην αδελφική
αγάπη που σφυρηλατείται τόσο µέσα από χαρές αλλά κυρίως µέσα από
δυσκολίες. Ένας στοχασµός για τις φιλίες που είτε γεννιούνται είτε
διαλύονται. Ένας φάρος ελπίδας για όσους ζουν µέσα στο πνιγηρό σκοτάδι
του φόβου.
«Να προσπεράσω τη ζοφερή σκιά που παραµονεύει.
Να αλυσοδέσω τον φόβο που θέλει να κυριαρχήσει.
Να κερδίσω την ανάσα ελευθερίας που ξεφεύγει.
Να προσπεράσω.
Να αλυσοδέσω.
Να κερδίσω.
Τον πανικό».
Το συγκεκριμένο βιβλίο δε θα μπορούσε να είχε βγει καλύτερη και ταυτόχρονα χειρότερη εποχή από αυτή του κορονοϊού. Πιστεύω περάσαμε όλοι καταθλιπτικές στιγμές κοιτώντας τον τοίχο, μετρώντας μέρες σαν φυλακισμένοι (τι, όχι; Δε μετρούσατε; Μόνο εγώ είμαι περίεργη;) Βγήκε, που λέτε, το βιβλίο και ενώ ήθελα πολύ να το διαβάσω, ήμουν ήδη ψυχολογικά πεσμένη. Ταίριαζε πολύ στην εποχή, αλλά ταυτόχρονα δεν άντεχα να το πιάσω, μέχρι φέτος. Και χαίρομαι πολύ που το έκανα.
Το βιβλίο είχε ορισμένες ανακρίβειες (π.χ., ο ψυχολόγος δε δίνει φάρμακα, παρά μόνο ο ψυχίατρος) αλλά μικρή ως και μηδαμινή αξία έχουν, διότι το σημαντικότερο κομμάτι του βιβλίου ήταν ο ψυχισμός της Μελίνας. Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου έκανε μέσα σε 95 μόλις σελίδες ένα ταξίδι με στόχο να ξαναβρεί (αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτό το ρήμα) την ψυχική της υγεία. Αυτό που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν το πόσο ρεαλιστικά ήταν όλα. Η Μελίνα δεν είχε σταθερή πορεία, άλλοτε ένιωθε καλύτερα και άλλοτε κυλούσε. Άλλοτε φαινόταν αισιόδοξη, άλλοτε χαμένη και πληγωμένη. Η πραγματικότητα των ψυχικών ασθενειών είναι αυτή: έχουμε καλές και κακές μέρες. Κυλάμε, πέφτουμε, σηκωνόμαστε, ξαναπέφτουμε. Έτσι και η διαδρομή της Μελίνας ήταν γεμάτη σκαμπανεβάσματα μέχρι να φτάσει η τελευταία σελίδα και η λύτρωση.
Πρόκειται, λοιπόν, για ένα πολύ συναισθηματικό βιβλίο που θίγει ευαίσθητα και δύσκολα θέματα με σεβασμό και κατανόηση. Η συγγραφέας μιλάει για τις μαύρες στιγμές, αλλά και για τις φωτεινές και φυσικά τις γκρίζες, δίνοντας φωνή σε έναν χαρακτήρα που έχει πολλά να πει και ανοίγοντας μια συζήτηση για θέματα ψυχικής υγείας.
Και παρότι δεν έχει τόσο σχέση με το κομμάτι της συγγραφής, θα ήθελα να σταθώ λίγο στα μοναδικά σκίτσα που συνοδεύουν το βιβλίο (και που χάζευα για ώρα), τα οποία οπτικοποίησαν καταπληκτικά τα συναισθήματα και τις εικόνες που δημιουργούσε το βιβλίο.
Συνολικά, είναι ένα βιβλίο που αξίζει να του δώσετε μια ευκαιρία.
Έλενα Παπαδοπούλου