Κίρα
Η Σαφίγια της είχε κάνει μερικές ερωτήσεις και την είχε διώξει με τρόπο από το εργαστήριο της. Όταν το φίλτρο θα ήταν έτοιμο θα έστελνε κάποιον να την ειδοποιήσει. Ευτυχώς δεν αντιλήφθηκε την απουσία του ορού της αλήθειας από το συρτάρι της. Το μικρό φιαλίδιο έκαιγε το εσωτερικό της παλάμης της καθώς διέσχιζε την αίθουσα του αναρρωτηρίου για να φύγει. Αν οι υποψίες της για τη Ναζλί αποδεικνύονταν λανθασμένες θα έβρισκε μια δικαιολογία για να πάει στο γραφείο της Αλχημίστριας και να επιστρέψει τον ορό στη θέση του. Αν είχε δίκιο... Σε αυτή τη περίπτωση, το φιαλίδιο θα ήταν η μικρότερη από τις ανησυχίες της.
Συνάντησε το άτομο που ήθελε να δει ακριβώς έξω από την πόρτα του αναρρωτηρίου.
«Εδώ είσαι» είπε η Ναζλί και πήγε προς το μέρος της, αφήνοντας πίσω τις δυο υπηρέτριες και τους δυο οπλισμένους φρουρούς που τη συνόδευαν. «Ο Ντέβαν μου ζήτησε να δω πως είσαι».
«Είναι ακόμα στην ανάκριση. Απ' ότι φαίνεται ο άντρας που συνέλαβε η φρουρά της πόλης δεν γνωρίζει τίποτα για τις προθέσεις της μάγισσας. Αλλά τώρα του κάνουν ερωτήσεις για να δουν αν είδε ή άκουσε τυχαία κάτι που ίσως μας φανεί χρήσιμο. Ο Ντέβαν μου ζήτησε να σου κάνω παρέα όσο εκείνος είναι απασχολημένος. Ανησυχεί για 'σένα επειδή δεν ένιωθες καλά. Ελπίζω να μη σε πειράζει».
«Γιατί να με πειράζει;»
«Δεν είμαι τυφλή ούτε αργόστροφη. Έχω καταλάβει ότι δεν με συμπαθείς ιδιαίτερα». Η Κίρα ετοιμάστηκε να το αρνηθεί αλλά η πριγκίπισσα το κατάλαβε και σήκωσε το χέρι της για να της δείξει πως δεν χρειαζόταν. «Δεν πειράζει. Μάλλον ούτε εγώ θα με συμπαθούσα αν ήμουν στη θέση σου. Καμία γυναίκα δεν θέλει να βλέπει μπροστά της τη ζωντανή απόδειξη ότι ο άντρας της ήταν και με άλλες».
Η Κίρα έσφιξε τις γροθιές της, και αμέσως διέταξε το σώμα της να χαλαρώσει. Αν η Ναζλί προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει την ιστορία της με τον Ντέβαν για να την ταράξει δεν θα της έδινε την ικανοποίηση. «Ίσως πρέπει να γνωριστούμε λίγο καλύτερα» αποκρίθηκε, κρατώντας τον τόνο της φωνής της ευχάριστο. «Μπορεί να ανακαλύψουμε ότι έχουμε κοινά και να γίνουμε φίλες».
«Υπέροχη ιδέα!» αναφώνησε χαρούμενα η Ναζλί. «Μπορούμε να εκμεταλλευτούμε την απουσία του Ντέβαν και να περάσουμε χρόνο μαζί».
Αυτό ακριβώς σκόπευε να κάνει η Κίρα, να περάσει χρόνο μαζί της, αλλά αυτό που είχε στο μυαλό της ήταν σίγουρα πολύ διαφορετικό από αυτό που σκεφτόταν η πριγκίπισσα.
Η Ναζλί την έπιασε από το μπράτσο και κοίταξε τη μια από τις ακολούθους της, μια μικροκαμωμένη ξανθιά που φορούσε ένα γαλάζιο φόρεμα. «Πήγαινε στη κουζίνα και πες τους να στείλουν τσάι και γλυκά στο δωμάτιο μου. Αν κάποιος ζητήσει την αρχόντισσα Σέλτιγκαρ ενημέρωσε τον πως είναι μαζί μου».
Η κοπέλα υποκλίθηκε και έσπευσε να κάνει αυτό που την είχε διατάξει η κυρά της.
Η Ναζλί κοίταξε την Κίρα και χαμογέλασε, με ένα χαμόγελο που σίγουρα είχε ραγίσει πολλές καρδιές στο παλάτι, υπηρετών και αρχόντων. ''Είμαι πολύ χαρούμενη που συμφώνησες να το κάνουμε αυτό» της είπε και ξεκίνησαν να περπατάνε, με τους φρουρούς και τη δεύτερη υπηρέτρια να τις ακολουθούν κατά πόδας. «Και ο Ντέβαν θα χαρεί. Είμαι σίγουρη πως δεν είπε τίποτα αλλά ξέρω πως τον στεναχωρούσε που η γυναίκα του και η φίλη του ήταν ψυχρές η μια απέναντι στην άλλη. Ο καημένος δεν έχει άλλους φίλους εκτός από εμένα και την Ορόρα».
«Ναι, ο Αίρυς λειτουργεί σαν αποτρεπτικός παράγοντας» συμφώνησε. Στα μάτια του κανείς δεν ήταν αρκετά καλός για να συναναστρέφεται με τον γιο του, και ακόμα κι αν βρισκόταν κάποιος που ήθελε να πλησιάσει τον Ντέβαν φοβόταν πολύ για να το επιχειρήσει.
«Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τον Άρχοντα Αίρυς. Είχα επισκεφτεί την Αυλή του με τον πατέρα μου όταν ήμουν εννιά ετών» αναρίγησε ψεύτικα. «Τρομαχτικός άνθρωπος. Όταν αποσυρθήκαμε στα δωμάτια μας για να τακτοποιηθούμε πήγα στον πατέρα μου και τον παρακάλεσα να μη με ξαναπάρει μαζί του. Ακόμα θυμάμαι την ξαφνιασμένη έκφραση στο πρόσωπο του. Βλέπεις, από τότε που ήμουν τόσο δα κοριτσάκι ήθελα να πηγαίνω μαζί του όπου κι αν πήγαινε. Αλλά εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα ήμουν έτοιμη να τον παρακαλέσω να με στείλει πίσω στο Νιέζντιελ».
«Καταλαβαίνω». Δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι υπήρχε κάποιος που θα έμενε πρόθυμα κοντά στον Αίρυς. Τα πάντα πάνω του εξέπεμπαν εχθρικότητα και κακία. Η σκέψη της πήγε στη Ντεσμέρα και στην εξομολόγηση της ότι κάποτε τον είχε αγαπήσει. Αλλά ακόμα κι εκείνη είχε ανακαλύψει τελικά πως η καρδιά του ήταν μαύρη και κατεστραμμένη και επέλεξε να φύγει μακριά.
«Και μετά γνώρισα τον Ντέβαν» συνέχισε η Ναζλί, με ένα διαφορετικό χαμόγελο να χαράσσεται στα χείλη της. Πιο μικρό, αλλά αληθινό. «'Ήταν στο επίσημο δείπνο για να μας υποδεχθούν στο κάστρο. Θυμάμαι πως καθόταν δίπλα στον πατέρα του, ακίνητος και σοβαρός -σε αντίθεση με την Ορόρα που προσπαθούσε να τον πειράξει καθ' όλη τη διάρκεια του δείπνου- ένα δωδεκάχρονο αγόρι με τόση θλίψη στο βλέμμα του που δεν ταίριαζε στην ηλικία του. Η μικρή Νερίσσα που καθόταν δίπλα μου μου είπε πως ο ξάδελφος της ήταν στεναχωρημένος επειδή του είχαν πει ότι έπρεπε να σκοτώσει ένα κοριτσάκι αλλά δεν ήθελε να το κάνει.
»Τότε δεν είχα καταλάβει τι εννοούσε και δεν έδωσα σημασία στα λόγια της. Τις τρεις βδομάδες που μείναμε εκεί, κάθε φορά που προσπαθούσα να τον πλησιάσω ήταν ντροπαλός και διστακτικός. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω ότι δεν είχε πολλούς φίλους και δεν είχε συνηθίσει να προσπαθούν να τον προσεγγίσαν φιλικά. Πριν φύγουμε ζήτησα από τον πατέρα μου να τους προσκαλέσει στο παλάτι μας, όπως ήταν και το σωστό αφού εκείνοι μας είχαν φιλοξενήσει πρώτοι. Ήμουν σίγουρη πως ο Άρχοντας Αίρυς δεν θα δεχόταν την πρόσκληση -δόξα τους Θεούς!- αλλά ήλπιζα πως αν ο Ντέβαν ερχόταν στο Νιέζντιελ, και έβαζε για λίγο μια απόσταση ανάμεσα σε εκείνον και τον πατέρα του, αυτό θα βοηθούσε να γίνει λίγο πιο χαρούμενος».
Δεν χρειαζόταν να της το πει για να ξέρει πως ο Ντέβαν αποδέχθηκε την πρόσκληση της. Ξανά και ξανά.
Πίστευε πως δεν γινόταν να μισήσει περισσότερο τον Αίρυς, αλλά η αφήγηση της Ναζλί έκανε την απέχθεια της για τον Άρχοντα των Ντρόγκομιρ να μεγαλώσει σε μια κλίμακα που δεν ήξερε πως ήταν ικανή να νιώσει. Όλα τα βασανιστήρια των Εφτά Κολάσεων δεν ήταν αρκετά για να τιμωρηθεί για το κακό που είχε κάνει στην οικογένεια της και στον γιο του.
Οι δυο φρουροί πέρασαν μπροστά τους και άνοιξαν τις πόρτες των διαμερισμάτων της Ναζλί. Ήταν παρόμοιο με το δικό τους δωμάτιο αλλά μεγαλύτερο, το κυρίως δωμάτιο, το λουτρό και η κρεβατοκάμαρα ήταν ξεχωριστοί χώροι. Μια μεσήλικη μελαχρινή γυναίκα, που από τα μετάξια και τα βελούδα που φορούσε η Κίρα υπέθεσε ότι ανήκε στην Αυλή, στεκόταν στη μέση του δωματίου. Στην αγκαλιά της κρατούσε ένα κοριτσάκι, όχι μεγαλύτερο από δυο ετών.
«Μύριαμ;» είπε η Ναζλί κοιτάζοντας τη γυναίκα. «Τι γυρεύεται εδώ;»
Η γυναίκα έσκυψε το κεφάλι της, αφού δεν μπορούσε να υποκλιθεί σωστά κρατώντας το παιδί. «Συχωράμε για την ενόχληση πριγκίπισσα μου, αλλά η πριγκίπισσα Ρεννάτα σε ζητούσε».
Πριγκίπισσα; Η Κίρα δεν θυμόταν να της είχαν αναφέρει ότι η Ναζλί είχε αδέλφια. Για την ακρίβεια, ήταν σχεδόν σίγουρη ότι ο Ντέβαν της είχε πει πως ήταν μοναχοπαίδι. Κοίταξε το κοριτσάκι. Το λευκό, μεταξωτό φόρεμα της ήταν κεντημένο με χρυσοκλωστή και μια λεπτή σειρά από αστραφτερά διαμάντια στόλιζαν τα μαύρα μαλλιά της που ήταν πλεγμένα σαν στεφανάκι πάνω στο κεφάλι της.
Η Ναζλί πήρε το παιδί από τα χέρια της υπηρέτριας που λογικά ήταν η παιδαγωγός της. «Σου έλειψα ψυχή μου;»
Το μωρό ένευσε καταφατικά και ακούμπησε το κεφάλι του στον ώμο της Ναζλί. Τώρα που η Κίρα τις έβλεπε δίπλα- δίπλα μπορούσε να διακρίνει τις ομοιότητες στα χαρακτηριστικά τους- όσο μπορούσε δεδομένου ότι σύγκρινε το αφράτο, στρογγυλό πρόσωπο ενός μωρού και μιας ενήλικης γυναίκας. Τα μεγάλα, αμυγδαλωτά σκούρα μάτια τους ήταν ολόιδια, αλλά το δέρμα της μικρής ήταν μερικούς τόνους πιο ανοιχτό.
«Κίρα, αυτή είναι η Ρεννάτα μου. Δεν είναι πανέμορφη;»
«Πράγματι» αποκρίθηκε, προσπαθώντας ακόμα να καταλάβει τι ήταν αυτό που της ξέφευγε.
«Βλέπεις αυτή τη καλή κυρία;» είπε η Ναζλί στη Ρεννάτα, δείχνοντας της την Κίρα. Τα μάτια της μικρής καρφώθηκαν πάνω της γεμάτα περιέργεια. «Έχει κι αυτή ένα μικρό παιδάκι. Έναν πρίγκιπα! Είμαι σίγουρη πως θα γίνετε πολύ καλοί φίλοι». Τη φίλησε στοργικά στο μέτωπο και έκανε νόημα στη γυναίκα να την πάρει. «Μύριαμ, γιατί δεν πας τη Ρεννάτα να γνωρίσει τον Ραίγκαρ;»
«Όπως επιθυμείς, πριγκίπισσα μου». Βγήκε από το δωμάτιο την ίδια στιγμή που τρεις υπηρέτριες με πολύχρωμα φορέματα και στολίδια στα μαλλιά έμπαιναν μέσα κρατώντας δίσκους με τσάι, γλυκά, και φρούτα.
«Στρώστε τα στο μπαλκόνι» τους είπε η Ναζλί και στράφηκε προς την Κίρα. «Μην ανησυχείς καθόλου για τα παιδιά, θα τα πάνε μια χαρά. Να δεις που δεν θα θέλουν να αποχωριστούν το ένα το άλλο! Η Ρεννάτα είναι η μικρότερη κόρη της θείας μου. Έφτασαν στη πρωτεύουσα σήμερα το πρωί».
Η Κίρα την κοίταξε με απορία. «Δεν είδα καμία πομπή στους δρόμους, ούτε κάποια βασιλική υποδοχή στο παλάτι».
«Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλουμε να διαρρεύσει. Συμφωνήσαμε με το Συμβούλιο να κρατήσουμε την επίσκεψη της θείας μου όσο πιο ήσυχη γίνεται για να μην νομίζει ο λαός πως ο βασιλιάς είναι τόσο άσχημα που η αδελφή του έτρεξε στο πλευρό του. Δεν είναι» διευκρίνισε γρήγορα. «Αλλά ξέρεις πως είναι αυτά. Θα βρεθούν μερικοί ανόητοι που θα πουν κάτι που θα τρομάξει τους υπόλοιπους. Προτιμάμε να το αποφύγουμε αυτό».
«Τότε σου δίνω τον λόγο μου πως δεν θα πω τίποτα».
Η Ναζλί της χαμογέλασε και έπιασε τον καρπό της για να την οδηγήσει στο μπαλκόνι. Η Κίρα πάγωσε για μια στιγμή, αφού σε αυτό το χέρι κρατούσε τον ορό της αλήθειας. Τα δάχτυλα της έκλεισαν πιο σφιχτά γύρω από το μπουκαλάκι».
Ένα μεγάλο, χαμηλό στρογγυλό τραπέζι δέσποζε στο κέντρο του μπαλκονιού, αρκετά μεγάλο για να καθίσουν άνετα δέκα άτομα. Μπλε και χρυσά μαξιλάρια σχημάτιζαν έναν κύκλο γύρω του. Τα σιδερένια πόδια του τραπεζιού ενώνονταν το ένα με το άλλο με ένα σχέδιο που έμοιαζε με πλέγμα, και διακοσμητικές σιδερένιες περικοκλάδες σκαρφάλωναν πάνω του. Οι δυο γυναίκες κάθισαν πάνω στα μαξιλάρια, με τις πλάτες τους κόντρα στον πρωινό ήλιο που ανέβαινε όλο και πιο ψηλά στον ουρανό για να μην τις ενοχλεί στα μάτια. Οι υπηρέτριες έσπευσαν να γεμίσουν τα χαμηλά, επίχρυσα ποτήρια τους δίχως λαβή με ζεστό τσάι από μέντα και αποσύρθηκαν γρήγορα μέσα στο δωμάτιο, αφήνοντας τες μόνες αλλά έμειναν αρκετά κοντά σε περίπτωση που η κυρά τους χρειαζόταν κάτι.
Η Κίρα κοίταξε διστακτικά την κούπα που άχνιζε. «Γιατί πίνετε τόσα ζεστά ροφήματα στο Νιέζντιελ;» Ήδη ένιωθε λεπτές στάλες ιδρώτα να κυλάνε στη πλάτη και στο πίσω μέρος του λαιμού της από τον ήλιο.
«Τα ζεστά σε κάνουν να ιδρώνεις και ο ιδρώτας σε δροσίζει. Βέβαια στο παλάτι δεν έχουμε αυτό το πρόβλημα αφού είμαστε διαρκώς κάτω από τη σκιά». Σήκωσε τους ώμους της και έφερε την κούπα στα χείλη της για να πιει μια γουλιά. «Φάε κάτι» της είπε, δείχνοντας τα μικρά βουνά από γλυκά και φρούτα που ήταν σερβιρισμένα μπροστά τους. «Δεν είπες ότι έχασες το πρωινό; Είμαι σίγουρη ότι αυτό φταίει που ήσουν αδιάθετη προηγουμένως».
«Ίσως λίγο αργότερα». Το στομάχι της ήταν τόσο σφιγμένο που το φαγητό ήταν το τελευταίο πράγμα που σκεφτόταν. «Πως τα πάτε με την εμπορική συμφωνία ανάμεσα στη Ναβίντια και το Νιέζντιελ;»
Τη συμφωνία που ο Ντέβαν δεν ήθελε να υπογράψει και εσύ χρησιμοποίησες κάθε διαθέσιμο μέσο για να τον κάνεις να το κάνει.
«Πολύ καλά» αποκρίθηκε η Ναζλί και χαμήλωσε το ποτήρι. «Τώρα εξετάζουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες και αν κρίνουμε ότι ικανοποιούν και τις δυο πλευρές θα βγάλουμε το διάγγελμα».
«Και αν ο Άρχοντας Αίρυς δεν συμφωνεί;» Οι συμφωνίες που έκανε ένας διάδοχος θεωρούνταν έγκυρες, αφού όλοι περίμεναν πως όταν θα ανέβαινε στον θρόνο θα τηρούσε αυτά που είχε συμφωνήσει από πριν. Αλλά ο τωρινός Άρχοντας είχε το δικαίωμα να ακυρώσει μια συμφωνία ή μια συνθήκη, αφού ο τελικός λόγος ήταν δικός του.
«Θα συμφωνήσει» αποκρίθηκε με βεβαιότητα η Ναζλί. «Είναι κάτι που μας συμφέρει όλους, και επιπλέον, δεν έχει περιθώριο να χάνει συμμάχους. Φοβάμαι πως όσο καλός είναι ο Ντέβαν στο να χτίσει γέφυρες άλλο τόσο καλός είναι ο Άρχοντας Αίρυς στο να τις γκρεμίζει. Ελπίζω η χώρα που θα κληρονομήσει ο Ντέβαν μια μέρα να μην είναι τόσο διαλυμένη που ούτε ο ίδιος να μη μπορεί να την φτιάξει».
«Αν το Νιέζντιελ δεν είχε συνθήκες με τη Ναβίντια και ήσουν βασίλισσα, θα συμμαχούσες μαζί τους;»
Η Ναζλί κοίταξε το τσάι της και σκέφτηκε για λίγο την απάντηση της. «Για τον Άρχοντα Αίρυς, όχι. Νιώθω πως αυτή τη στιγμή ο Οίκος των Ντρόγκομιρ δεν έχει σταθερότητα και δεν είναι αξιόπιστος. Και αφού οι χώρες μας δεν συνορεύουν και δεν έχουν τόσο στενή σχέση η συνθήκη που έχουμε τώρα μπορεί να αποδειχθεί μακροπρόθεσμα ένα βάρος που δεν χρειαζόμαστε».
«Και αν ο Ντέβαν ήταν Άρχοντας;»
«Ο Ντέβαν είναι διαφορετικός. Σου εμπνέει αφοσίωση. Νιώθεις ότι μπορείς να στηριχθείς πάνω του. Αν δεν ήταν εκείνος μπορεί και να σκεφτόμουν να λύσω τη συνθήκη που έκανε ο πατέρας μου με τη Ναβίντια. Κανείς δεν θέλει να έχει στενές σχέσεις με έναν ηγέτη που βαδίζει χέρι- χέρι με την παράνοια».
Ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε χαρίζοντας τους μια μικρή ανάπαυλα από την αποπνιχτική ζέστη. Η Κίρα κοίταξε τους κήπους που απλώνονταν κάτω από το μπαλκόνι, τα σιντριβάνια, τα παρτέρια με τα δέντρα και τα πολύχρωμα λουλούδια, τις τεχνίτες λιμνούλες από μάρμαρο. Μακάρι να μπορούσε να είχε τέτοιους κήπους και στο σπίτι της. «Η θέα είναι υπέροχη».
«Το ξέρω. Παλιά αυτό ήταν ένα από τα δωμάτια που είχαμε για να φιλοξενούμε τους καλεσμένους μας αλλά όταν μεγάλωσα αρκετά για να μπορώ να εκτιμήσω την ομορφιά των κήπων ζήτησα από τον πατέρα μου να μου το παραχωρήσει. Αυτοί οι κήποι είναι γεμάτοι νυχτολούλουδα- δεν ξέρω αν μπορείς να τα δεις, είναι αυτά τα μικρά πράσινα στίγματα που μοιάζουν με βολβούς ανάμεσα στα παρτέρια. Κάθε βράδυ ανοίγουν αποκαλύπτοντας μακριά λευκά πέταλα που ιριδίζουν κάτω από το φως του φεγγαριού και κλείνουν ξανά το πρωί»
«Ακούγεται μαγικό» είπε η Κίρα, σχηματίζοντας την εικόνα στο μυαλό της, και κοίταξε ξανά την πριγκίπισσα. «Πες μου κάτι για 'σένα. Τι σου αρέσει να κάνεις;»
Η Ναζλί ήπιε μια γουλιά από το τσάι της προτού απαντήσει. «Μου αρέσει να ταξιδεύω όποτε έχω τη δυνατότητα. Από 'κει και έπειτα η ζωή στο παλάτι είναι πολύ βαρετή. Συνήθως στον ελεύθερο χρόνο μου διαβάζω. Ο Ντέβαν μου είπε ότι μαθαίνεις ξιφασκία. Ίσως να το δοκιμάσω κι εγώ».
«Τι σου αρέσει να διαβάζεις;»
«Κυρίως ποιήματα ξένων ποιητών. Με βοηθάει να μαθαίνω τις ξένες γλώσσες. Αλλά πριν από λίγες εβδομάδες ένας απεσταλμένος από το Αχαντόε μού έκανε δώρο ένα βιβλίο με τους μύθους της χώρας του. Δυσκολεύομαι λίγο να το διαβάσω αλλά έχει πολύ όμορφες εικόνες. Θέλεις να το δεις;»
«Φυσικά».
«Ωραία, περίμενε μια στιγμή και θα πάω να το φέρω». Σηκώθηκε από τα μαξιλάρια. «Θα έστελνα μια από τις υπηρέτριες να το φέρει αλλά το μισώ όταν ανακατεύουν τα βιβλία μου». Το ύφασμα του φορέματος της κυμάτιζε απαλά γύρω από τα πόδια της καθώς περπατούσε για να μπει μέσα στο δωμάτιο.
Τράβηξε γρήγορα τον φελλό από το μπουκαλάκι και έριξε λίγες σταγόνες από τον ορό της αλήθειας μέσα στο τσάι της Ναζλί. Ίσα που πρόλαβε να το κλείσει και να το κρύψει ξανά προτού επιστρέψει η πριγκίπισσα.
«Αυτό είναι» της είπε και κάθισε ξανά στη θέση της. Παραμέρισε μια από τις πιατέλες για να ακουμπήσει το βιβλίο, που ήταν επενδυμένο με κόκκινο βελούδο, πάνω στο τραπέζι. Το άνοιξε, δείχνοντας της τις πολύχρωμες εικόνες που πλαισιώνονταν από χρυσά μοτίβα. «Ψάχνω για κάποιον που να μπορεί να το μεταφράσει» της είπε και έπιασε το ποτήρι της. Άρχισε να πίνει μικρές, κομψές γουλιές, καθώς γύριζε τις σελίδες. «'Ή εγώ το διαβάζω λάθος, ή το Αχαντόε έχει πολύ περίεργους μύθους».
«Δεν ξέρω τι γράφει αλλά οι ζωγραφιές είναι αριστουργήματα. Έχεις αισθήματα για τον Ντέβαν;»
«Είναι ένας πολύ ελκυστικός άντρας. Ποια δεν θα ήθελε να τον έχει;» της απάντησε και το πρόσωπο της πήρε μια ελαφρώς συγχυσμένη έκφραση σαν να μην ήταν σίγουρη γιατί το είχε πει αυτό. Κούνησε ελαφρά το κεφάλι της σαν να ήθελε να το καθαρίσει. «Συγνώμη, δεν ξέρω γιατί το είπα αυτό. Τα μόνα αισθήματα που τρέφω για εκείνον είναι βαθιά φιλία».
«Εσύ έβαλες τη μάγισσα να μου δώσει το καταραμένο κολιέ;»
Η Ναζλί την κοίταξε σαστισμένη, τα μαύρα μάτια της είχαν ανοίξει διάπλατα. «Ορίστε;»
«Το έκανες για να αρρωστήσει ο Ντέβαν και να τον κρατήσεις στο Νιέζντιελ επειδή ήθελες να υπογράψετε την εμπορική συμφωνία;»
Η Ναζλί σηκώθηκε απότομα όρθια. «Πώς τολμάς να με κατηγορείς για κάτι τέτοιο;» φώναξε.
Οι υπηρέτριες και οι φρουροί έτρεξαν στο μπαλκόνι για να δουν τι συνέβαινε. Το κεφάλι της Ναζλί γύρισε απότομα προς το μέρος τους, μερικές μαύρες τούφες ξέφυγαν από τις χρυσές κορδέλες που συγκρατούσαν τα μαλλιά της και έπεσαν γύρω από το πρόσωπο της. «Έξω!» σχεδόν ούρλιαξε. «Βγείτε από το δωμάτιο αμέσως!»
Οι κοπέλες έφυγαν τρέχοντας από το μπαλκόνι, αφήνοντας πίσω τους δυο φρουρούς που έμειναν για μια στιγμή παραπάνω, αλλά στο τέλος υποχώρησαν και έκαναν μεταβολή για να απομακρυνθούν. Η εξαγριωμένη έκφραση της πριγκίπισσας και η λάμψη στα μάτια της την έκαναν να δείχνει άγρια και επικίνδυνη, σαν ένας πάνθηρας έτοιμος να επιτεθεί. Περίμενε να ακούσει την πόρτα του δωματίου να κλείνει και εστίασε όλη την προσοχή της πάνω στην Κίρα που είχε σηκωθεί όρθια.
«Άκουσε με καλά, Κίρα Σέλτιγκαρ, γιατί θα το πω μια φορά και δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Δεν θα έκανα ποτέ τίποτα για να βλάψω τον Ντέβαν με οποιονδήποτε τρόπο ούτε θα δολοπλοκούσα εις βάρος του και της οικογένειας του. Και σίγουρα δεν θα έκανα κάτι τόσο ανέντιμο και άνανδρο όπως να τον δηλητηριάσω. Σας άνοιξα το σπίτι μου και εσύ με προσβάλεις με αυτόν τον τρόπο. Πού στηρίζεις αυτές τις ανόητες κατηγορίες;»
Μάλλον η Ναζλί είναι αθώα, σκέφτηκε, αλλά ήταν πολύ αργά για να πάρει πίσω αυτό που είχε γίνει.
«Ήθελες τη συμφωνία και έβλεπες πως ο Ντέβαν ήταν διστακτικός. Αν τον έφερνες στο παλάτι σου και τον είχες κοντά σου θα ήταν πιο εύκολο να του αλλάξεις γνώμη».
«Αυτό δεν είχε καμία σχέση με τη συμφωνία! Σας πρότεινα να έρθετε στο παλάτι επειδή ανησυχούσα πραγματικά για την υγεία του! Επειδή είναι φίλος μου!»
Η Κίρα έκλεισε τα μάτια της για μια στιγμή και ξεφύσηξε κουρασμένα. «Άρα δεν το έκανες εσύ».
«Αλήθεια;» αντιγύρισε ειρωνικά η πριγκίπισσα.
«Αν δεν το έκανες εσύ τότε μένει ο Αίρυς, οι μάγισσες, οι Ρίχακ, και όποιος βρέθηκε ποτέ στον δρόμο των Ντρόγκομιρ» είπε, απευθυνόμενη κυρίως στον εαυτό της. Έσκυψε και άφησε τον ορό της αλήθειας πάνω στο χαμηλό τραπέζι.
Τα μάτια της Ναζλί έπεσαν πάνω στο μικρό μπουκαλάκι, αναγνωρίζοντας το. «Μου έδωσες ορό της αλήθειας;» είπε σαν να μη πίστευε στα μάτια της.
«Ήταν ο μόνος τρόπος για να είμαι σίγουρη πως μου έλεγες την αλήθεια. Σου ζητώ συγνώμη που σε κατηγόρησα άδικα αλλά δεν θα απολογηθώ για την πράξη μου. Κάποιος προσπαθεί να σκοτώσει τον άντρα μου και το παιδί μου. Τι υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνω, να μείνω με σταυρωμένα τα χέρια και να μη το ψάξω;»
Δεν ήξερε αν έπρεπε να χαρεί που δεν θα είχε κάνει η Ναζλί -αυτό θα ράγιζε την καρδιά του Ντέβαν- ή να απογοητευτεί που δεν είχαν βρει ακόμα τον ένοχο. Φοβόταν πως αυτός που το είχε κάνει θα το επιχειρούσε ξανά.
Όσο περίεργο και τρελό κι αν ήταν, δεν πίστευε πως το είχε κάνει ο Αίρυς. Όχι επειδή αγαπούσε τον γιο του, αλλά αν σχεδίαζε να δολοφονήσει τον Ντέβαν η Ορόρα δεν θα είχε καταλάβει κάτι; Αν αντιλαμβανόταν κάτι ύποπτο θα τους είχε ειδοποιήσει.
Και τότε συνέβη κάτι αναπάντεχο.
Η Ναζλί την κοίταξε με κατανόηση.
«Θα έπρεπε να έχεις προσβληθεί» είπε μπερδεμένη η Κίρα.
«Έχω. Είχα. Αλλά καταλαβαίνω την ανάγκη σου να προστατεύσεις τους δικούς σου. Και αναγνωρίζω ότι χρειαζόταν θάρρος για να κατηγορήσεις ανοιχτά μια πριγκίπισσα ενώ βρίσκεσαι σε ξένη χώρα. Ανόητο, αφού πολλοί δεν θα αντιδρούσαν τόσο ήπια όσο εγώ, αλλά δείχνει πως έχεις πείσμα. Οι περισσότερες γυναίκες που έχω γνωρίσει θα καθόντουσαν στο δωμάτιο τους και θα περίμεναν έναν άντρα να τις σώσει. Χαίρομαι που βλέπω πως υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ο Ντέβαν διάλεξε σωστά τη σύντροφο του».
«Μα δεν έχω βρει τίποτα για να τον βοηθήσω. Το μόνο που κατάφερα ήταν να προσβάλω την πριγκίπισσα που μας φιλοξενεί και να βρω απλές υπόνοιες αντί για πραγματικά στοιχεία».
«Τότε ίσως ήρθε η ώρα να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον. Το εννοούσα όταν είπα ότι ο Ντέβαν είναι άνθρωπος που σου προκαλεί αφοσίωση. Θέλω να βοηθήσω. Είμαι διατεθειμένη να ξεχάσω αυτό που έγινε αν είσαι κι εσύ διατεθειμένη να μου δείξεις λίγη εμπιστοσύνη. Για χάρη του Ντέβαν».
Η Κίρα ένευσε καταφατικά και οι δυο γυναίκες κάθισαν ξανά πάνω στα μαξιλάρια. Η Ναζλί άπλωσε το χέρι της και έπιασε το φιαλίδιο. «Παρεμπιπτόντως, ίσως να θέλεις να το επιστρέψεις αυτό προτού η Σαφίγια σε δολοφονήσει στον ύπνο σου. Προσέχει τα φίλτρα της λες και είναι κοσμήματα. Ξαφνιάζομαι που δεν κατάλαβε πως το πήρες. Και τώρα πες μου όλα όσα ξέρεις»
Και έτσι η Κίρα άρχισε να μιλάει, και η Ναζλί την άκουσε με προσοχή, διακόπτοντας μόνο για να κάνει κάποια παρατήρηση ή να ζητήσει κάποια διευκρίνιση.
«Έχεις δίκιο» είπε τελικά η Ναζλί. «Η Ορόρα είναι έξυπνη και θα το είχε καταλάβει αν συνέβαινε κάτι ύποπτο. Αλλά μην υποτιμάς τον Άρχοντα Αίρυς. Οι τελευταίες γενιές των Ντρόγκομιρ έφτασαν εκεί που είναι σήμερα πατώντας επι πτωμάτων και ο Αίρυς δεν διαφέρει από τους προγόνους του. Έχεις μιλήσει στον Ντέβαν για όλα αυτά;»
«Θα το κάνω απόψε».
«Μη το καθυστερήσεις». Έπιασε το χέρι της Κίρας πάνω από το τραπέζι. «Να είστε προετοιμασμένοι. Αν αυτός που σας κυνηγάει δεν ξέρει ακόμα ότι τον ψάχνετε θα το μάθει σύντομα, όταν θα ανακαλύψει πως η μάγισσα του είναι νεκρή. Το πιο πιθανό είναι να μείνει ήσυχος για λίγο καιρό μέχρι να βεβαιωθεί ότι δεν βρίσκεστε στα ίχνη του, και τότε θα χτυπήσει ξανά. Αλλά δεν είστε αδύναμοι, και δεν είστε μόνοι. Ειδοποιήστε την Ορόρα. Είναι μια δύναμη πάνω στην οποία μπορείτε να βασιστείτε. Και εγώ σου δίνω τον λόγο μου πως θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να βοηθήσω».
Η Κίρα χαμογέλασε αδύναμα. «Σ' ευχαριστώ».
«Μη με ευχαριστείς. Επενδύω στο μέλλον της χώρας μου και στις διπλωματικές της σχέσεις. Δεν έχεις κάθε μέρα την ευκαιρία να κάνεις έναν μελλοντικό Άρχοντα να σου χρωστάει χάρη».
Η Κίρα ένιωθε άσχημα για όλες τις άσχημες σκέψεις που είχε κάνει για τη Ναζλί. Είχαν κάνει κακή αρχή και η ζήλια της -το παραδεχόταν, ζήλευε- δεν την άφηνε να της δώσει την ευκαιρία να αποδείξει τι είδους άνθρωπος ήταν. Δεν ήξερε αν την ένιωθε ακόμα σαν φίλη, αλλά πλέον στο πρόσωπο της μπορούσε να δει μια σύμμαχο.
Φαίη